Eftir prof. AP Lopukhin
18:28. Þeir leiddu Jesú frá Kaífasi til Pretorium. Það var dögun; Og þeir gengu ekki inn í forstofuna, til þess að þeir saurguðu sig ekki og gætu etið páskana.
Jóhannes guðspjallamaður skrifar ekki neitt um réttarhöldin yfir Kristi í húsi Kaífasar, þar sem yfirlitssögur þessa atburðar voru lesendum nægilega kunnugar. Hann fer beint í lýsingu á réttarhöldunum yfir Kristi undir stjórn Pílatusar.
"Það var morgun." Það var morgun, þ.e. það var þegar kominn dagur (sbr. Lúkas 22:66), um 6 leytið að morgni.
"í prestshúsinu." Kristur var fluttur til Pretorium, þ.e. í fyrrum höll Heródesar mikla, þar sem rómverskir prókúrarar gistu venjulega þegar þeir komu til Jerúsalem. Frá þessari höll, sem var staðsett í vesturhluta borgarinnar, er enn varðveittur hinn svokallaði Davíðsturn.
Guðspjallamaðurinn bendir á að Gyðingar hafi ekki farið inn í Praetorium til að saurga sig ekki og halda sér hreinum til að smakka páskana. Á heimili hins heiðna Pílatusar var sýrt brauð og gyðingum aðfaranótt páska, 13. nísan, var skylt að fjarlægja allt sem sýrt var af heimilum sínum (Bazhenov, bls. 127), þar sem það samsvaraði ekki hreinleika sem gyðingum var skylt að halda á páskum.
„svo að þeir megi eta páskana“ Hvað þýðir þetta orðatiltæki? Er ekki búið að ganga frá páskunum? Það er ljóst af samheita guðspjöllunum að Kristur og lærisveinar hans höfðu þegar haldið páskana (sbr. Matt. 26:17 o.fl.) Hvernig gat það gerst að gyðingarnir sem færðu Krist til Pílatusar hefðu ekki enn haldið páskana? Túlkar gefa mismunandi svör við þessari spurningu.
Sumir (td Lambert, The Passover. Journal of Theological Studies, 1903) halda því fram að meðal gyðinga hafi enginn fastur tími verið til að halda páskahátíðina og að Kristur hafi haldið páskana á venjulegum tíma á meðan viðkomandi gyðingar hafi leiðbeint. með því að samkvæmt nákvæmari dagatalsútreikningum þeirra héldu þeir páska degi síðar en almúginn það ár.
Prófessor Hvolson (The Last Passover Supper of Jesus Christ. – Christ's Reading, 1875 og 1878) bætir við að Kristur hafi gert fullkomlega rétt til að halda páskana 13. nísan, vegna þess að á dauðaári Jesú Krists féll 14. nísan saman við föstudaginn, sem það var bannað að slátra páskalambinu. Því var slátrun páskalambsins frestað fyrir alla gyðinga í 13, þ.e. fimmtudagskvöldið. En lögin sögðu, að páskalambið skyldi eta til morguns, og ekkert annað; númer þess morguns var ekki tilgreint og Kristur, eins og margir aðrir Gyðingar, át lambið sama dag og það var slátrað, nefnilega þann 13., en fulltrúar Gyðinga töldu réttara að borða lambið daginn eftir. þ.e. klukkan 14 á kvöldin.
Aðrir (einkum Tsang) reyna að sanna að umrætt vers vísar ekki til áts páskalambsins. Orðatiltækið „að eta páskana“ merkir bragðið á fórninni sem færð var á morgun páska, 15. nísan (þetta er svokölluð „Haggiah“), og bragðið af ósýrðu brauðinu (Commentar 3). Evangelium des Johannes, S. 621 ff.).
Að lokum telja margir nýrri túlkendur (td Loisy, Julicher o.s.frv.) að Jóhannes víki hér vísvitandi frá réttri tímaröð Synoptics til að koma á framfæri þeirri hugmynd að páskalambið okkar sé Kristur. Samkvæmt lýsingu á fagnaðarerindi hans dó Kristur á þeim degi og stundu þegar páskalambið var slátrað samkvæmt lögmálinu.
Af nefndum skýringum virðist sú fyrsta líklegast, en samkvæmt henni héldu sumir Gyðingar páska 13. og aðrir 14. nísan á dauðaári Krists. Með því að samþykkja þessa skýringu, staðfest af útreikningum svo kunnáttumanns í fornleifafræði gyðinga eins og prófessor Hvolson, getum við skilið hvers vegna, daginn eftir að Kristur smakkaði páskana, fannst meðlimum æðstaráðsins mögulegt að skipuleggja réttarhöld og aftöku Kristur, hvers vegna Símon frá Kýrene kemur fyrst núna frá vinnu (Mark 15:21) og konurnar búa til reykelsi (Lúk 23:56) og hvers vegna Jósef frá Arimathea finnur hvar á að kaupa líkklæði (Mark 15:46). Hjá mörgum var fríið ekki enn hafið og hinar ýmsu verslanir með vörur voru enn opnar.
Hefð kristinnar kirkju staðfestir líka trúverðugleika slíkrar skýringar. Til dæmis segir heilagur Klemens frá Alexandríu beint að Guð hafi haldið páskana 13. nísan – degi fyrr en löglegt hugtak (á Bazhenov bls. 126). Og í kristnum kirkjum Austurlanda til forna, til loka annarrar aldar, héldu þeir páska þann 14. nísan, tileinkuðu hann minningu dauðadags Krists, og þess vegna gerðu þeir ráð fyrir að Kristur hefði framkvæmt Páskar 13. nísan.
Að lokum segir gyðingur einnig frá því að Jesús hafi verið krossfestur aðfaranótt páska (sama bls. 135).
Þess vegna höfum við næga ástæðu til að fullyrða að guðspjallamaðurinn Jóhannes ákveði tímaröðina hér með nákvæmari hætti en yfirlitsfræðina, þar sem hlutirnir eru settir fram eins og Kristur hafi borðað páskana á sama degi og allir Gyðingar.
18:29. Þá gekk Pílatus út til þeirra og sagði: Fyrir hvað sakar þú þennan mann?
Pílatus lét undan fordómum Gyðinga og gekk út til þeirra úr höllinni og nam staðar á stiganum sem lá að höllinni. Þó að hann hafi þegar verið þekktur um Krist þegar meðlimir æðstaráðsins báðu hann um herlið til að fanga Krist í garðinum (að Pílatus vissi um Krist, ber vitni um draum eiginkonu Pílatusar, Matt. 27:19), óháð því. þetta, samkvæmt venju rómverskra réttarfara, sneri Pílatus til Gyðinga með kröfu um að þeir myndu nákvæmlega móta ásökun sína.
18:30. Þeir svöruðu honum og sögðu: Ef hann hefði ekki verið illvirki, hefðum vér ekki framselt hann þér.
Hins vegar vildu Gyðingar ekki að Pílatus dæmdi mál sem þeir höfðu þegar tekið ákvörðun um. Samkvæmt þeim ætti það að vera honum nóg að þeir fordæmdu Krist sem illmenni. Það eina sem var eftir fyrir Pílatus að gera var að kveða upp dóminn sem hann ætti að taka af lífi.
18:31. Pílatus sagði við þá: Takið hann og dæmið hann eftir lögmáli ykkar. Gyðingar sögðu við hann: Það er ekki leyfilegt fyrir oss að drepa nokkurn mann;
„Takið hann þér“. Pílatus hélt fyrst réttarvirðingu sinni og neitaði að gera það sem Gyðingar báðu um, þ.e. að dæma á grundvelli rangrar sakfellingar. Ef gyðingar – heldur hann – viðurkenna ekki rétt hans til að dæma, skulu þeir dæma Krist sjálfir.
"Okkur er ekki leyft." Þá viðurkenndu Gyðingar að þeir hefðu komið til Pílatusar til að fá dauðadóm fyrir Krist, þar sem þeir hefðu sjálfir engan rétt til að fella slíka dóma. Ef þeir tóku Stefán erkidjákna í kjölfarið af lífi undir stjórn Pontíusar Pílatusar (Postulasagan 7) var það gert ólöglega á tímum vinsælda.
18:32. til þess að orð Jesú rætist, sem hann hafði talað þegar hann gerði ljóst hvers konar dauða hann myndi deyja.
Krafa Gyðinga um að Pílatus ætti að kveða upp dóm yfir Kristi, og hins vegar sá veikleiki sem Pílatus sýnir þeim síðar, áttu að verða til þess að uppfylla spá Krists um hvers konar dauða hann myndi deyja (Jóh. 7:32ff.). Ef Pílatus hefði staðfastlega neitað að dæma Krist og hefði krafist fyrstu ákvörðunar hans (vers 31), hefðu reiðu gyðingarnir sjálfir tekið Krist af lífi, en þeir hefðu einfaldlega grýtt hann til dauða sem guðlastara frá þeirra sjónarhóli, og þar með spádómur hefði ekki ræst um Krist, að þeir muni reisa hann upp af jörðu – það er að segja á krossinum (sjá túlkun Jóhannesar 3:14 og 12:32). Aðeins með fordæmingu Krists af rómverskum dómi átti að krossfesta hann.
18:33. Þá gekk Pílatus aftur inn í forstofuna, kallaði á Jesú og sagði við hann: Ert þú konungur Gyðinga?
Frá guðspjallamanninum Jóhannesi er ekki ljóst hvers vegna Pílatus, sem kallaði Jesú inn í prestshúsið, spurði hann: „Ert þú konungur Gyðinga? En af Lúkasarguðspjalli lærum við að á undan þessari spurningu kom ásökun á hendur Kristi af Gyðingum sem æsir fólkið upp og kallar sig konung Gyðinga (Lúk 23:2). Pílatus getur auðvitað ekki annað en muna að hann gaf sjálfur hermenn til að handtaka Jesú. Undir áhrifum ásakana gyðinga gat hann komist að þeirri hugmynd að undir grímu kennara í trú í persónu Jesú leynist uppreisnarmaður fólksins gegn rómverskri stjórn.
18:34. Jesús svaraði honum: Ertu að tala þetta af sjálfum þér, eða sögðu aðrir þér frá mér?
Kristur svarar ekki beint spurningu Pílatusar, en Sam spyr hann. Láttu Pílatus segja hvað varð til þess að hann spurði Krist hvort hann væri konungur Gyðinga? Svarið sem Kristur mun gefa honum mun einnig ráðast af skýringu á hvötum Pílatusar. Því verður að svara á einn hátt ef spurningin er spurð út frá sjónarhóli Rómverja, á annan hátt ef Pílatus endurtekur skoðun gyðinga.
18:35. Pílatus svaraði: Er ég Gyðingur? Þitt fólk og æðstu prestarnir sveiktu þig til mín. hvað hefurðu gert
Pílatus neitar allri tengingu við spurningu sína við skoðun Gyðinga á Kristi sem konungi. Fyrir hann persónulega getur ekki verið spurning hvort maðurinn fyrir framan hann sé konungur eða ekki. Þessi vesæli Jesús, maður án ytri merki um konunglega hátign, er svo sannarlega enginn konungur! Hugsunin um konunglega reisn slíks ömurlegs manns gæti aðeins hvarflað að gyðingi, sem var tekinn af trúardraumum sínum. "Er ég gyðingur?" spyr Pílatus. Svo ef hann lagði þessa spurningu til Krists, þá var það ekki hans sjálfs; hann endurtók aðeins það sem hann hafði heyrt frá gyðingum. Sem saksóknari er honum skylt að rannsaka kæruna á hendur Kristi. "Hvað hefur þú gert?" Það er, með hvaða verkum hefur þú gefið Gyðingum tilefni til að saka þig um að hafa lagt á ráðin um að öðlast konungsvald?
18:36. Jesús svaraði: Mitt ríki er ekki af þessum heimi. Ef mitt ríki væri af þessum heimi, mundu þjónar mínir berjast fyrir því að ég yrði ekki framseldur Gyðingum. en nú er mitt ríki ekki héðan.
Kristur svarar Pílatusi að fyrir hann, sem fulltrúa rómverska yfirvaldsins, stafi það vald sem Kristur sækir um réttindi sín ekki í hættu. Ríki eða kraftur Krists er ekki af þessum heimi. Það er af himneskum uppruna (sbr. Jóh. 3:5) og verður að stofna til á jörðu með öðrum aðferðum en þeim sem jarðnesk ríki eru venjulega stofnuð og stofnuð með: Kristur hefur enga sterka stuðningsmenn sem gætu framkvæmt pólitískt valdarán í þágu hans. Sjálf afhending Krists til Gyðinga hefði ekki getað farið fram án mikillar andstöðu fylgjenda hans, ef hann hefði fengið nóg af þeim.
18:37. Og Pílatus sagði við hann: Ertu þá konungur? Jesús svaraði: þú segir að ég sé konungur. Þess vegna fæddist ég, og þess vegna kom ég í heiminn til að vitna um sannleikann; hver sem er af sannleikanum, heyrir raust mína.
"Svo, ertu konungur?" Pílatus áttaði sig á því að Kristur hafði ekki í hyggju að haga sér sem þjófnaður fyrir hásæti gyðinga. En á sama tíma heyrði hann að Kristur gaf ekki upp þá hugmynd að hann væri konungur. Þess vegna spyr hann hann: "Svo, ertu konungur?" (betur þýtt: "enn þú ert konungur"). Kannski vildi Pílatus með þessari spurningu gera Kristi grein fyrir því að það væri betra að hann krefst ekki tilkalls síns til einhvers óþekkts ríkis sem ekki tilheyrði þessum heimi.
"þú segir". Kristur svarar því játandi: „Þú segir“ (sbr. svar Krists til Júdasar við síðustu kvöldmáltíðina: „Þú sagðir“ í Matt. 26:25. Orðatiltækið „þú sagðir“ sem staðfestingu er notað nema í ofangreindu versi á 26. kafla Matteusar, einnig í 64. versi sama kafla.).
"það". Á sama tíma rökstyður Kristur játandi svar sitt með tjáningu á sjálfsvitund sinni: „því“ (þannig er réttara að þýða ögnina ὅτι sem stendur hér, þýdd í rússneska textanum með samtengingunni „che“) .
„Ég er konungur“. En til að gera Pílatusi betur skýra eðli ríkis síns gefur Kristur nú jákvæða lýsingu á ríkinu (áður, í versi 36, var aðeins neikvæð skilgreining á ríki Krists gefin). Kristur fæddist, þ.e. „gekk út frá föðurnum“ (sbr. Jóh. 16) og kom í heiminn, þ.e. hann birtist í heiminum ekki til að ná völdum yfir fólki með venjulegum jarðneskum hætti, heldur til að bera sannleikanum vitni, og með því að prédika sannleikann til að afla honum þegna. Sannleikurinn sem Kristur hefur í huga hér er hinn guðdómlegi, andlegi, frelsandi sannleikur (sbr. Jóh 28:1, 17:3, 11), hin sanna þekking og opinberun Guðs, sem er gefin af Guði mönnum í Kristi sjálfum ( sbr. Jóhannes 32:14). Slík efni er ekki aðeins að finna meðal Gyðinga, heldur einnig meðal allra þjóða: hver sá sem hefur ekki glatað löngun sinni í sannleikann, þess vegna jafnvel hinn heiðni Pílatus, getur skilið Krist, boðbera sannleikans. Þannig réttir Kristur fram hönd til Pílatusar til að leiðbeina honum á hinn sanna veg, og býður honum að kynna sér kennslu sína.
18:38. Pílatus sagði við hann: Hvað er sannleikur? Og er hann hafði þetta sagt, gekk hann aftur út til Gyðinga og sagði við þá: Ég finn enga sök hjá honum.
Pílatus tilheyrði augljóslega þeim Rómverjum sem höfðu þegar misst trúna á tilvist sannleikans. Hann var efahyggjumaður, áhugalaus um sannleikann, sem var vanur að sjá aðeins lygar, óheiðarleika og fullkomna fyrirlitningu á kröfum réttlætisins. Á hans tíma ríktu mútur og hræsni í Róm, allir reyndu að verða ríkir, og hugsuðu ekki með hvaða hætti. Heimspekin réttlætti þessa aðferð með því að fullyrða að ekkert væri satt í heiminum: „aðeins þetta er satt – sagði Plinius – að það er ekkert satt“. Þess vegna vill Pílatus ekkert heyra um sannleikann. "Hvað er sannleikur?", þ.e. sannleikur er aðeins draumur. Er það þess virði að berjast fyrir, fara til dauða fyrir? Og Pílatus, sem bjóst ekki við svari (því hvað gæti þessi, að hans mati, ákafur draumóramaður, svarað honum?), fór út til Gyðinga og sagði þeim að hann hefði ekki fundið ástæðu til að refsa Jesú.
18:39. En þú hefir þann sið, að ég læt þig einn til páska; viltu að ég sleppi þér konungi Gyðinga?
Hvað ætti Pílatus að gera núna? Eða að krefjast nánari lýsingar á glæpum Krists eða að taka Jesú undir verndarvæng hans. En bæði hitt og þetta fannst honum óviðeigandi: hið fyrra vegna þess að Gyðingarnir höfðu greinilega þegar sagt allt sem þeir höfðu að segja gegn Jesú, og hið síðara vegna hættunnar á að pirraðir Gyðingar myndu gera uppreisn. Þess vegna valdi Pílatus meðalveginn: leyfðu gyðingum að halda þeirri skoðun sinni að Jesús sé glæpamaður, en látum þá líka uppfylla ósk prókúrarans – að glæpamaðurinn verði náðaður fyrir hátíðina. Samkvæmt sið þeirra báðu þeir árlega á páskahátíðinni um lausn á einum þeirra sem dæmdir voru af rómverskum yfirvöldum. Nú samþykkti Pílatus að fyrirgefa Jesú, sem hann kallar kaldhæðnislega konung Gyðinga.
18:40. Þá hrópuðu þeir allir aftur og sögðu: Ekki hann, heldur Vara'va. Vara'va var ræningi.
En Gyðingar sættu sig ekki við slíka málamiðlun: þeir báðu Pílatus að sleppa öðrum glæpamanni fyrir hátíðina - ræningjann Barabbas. Jóhann segir atburðina mjög stuttlega. Hann segir að beiðnin um að Barabbas verði látin laus hafi verið endurtekin („aftur“) og áður hefur hann sjálfur ekki minnst á slíka beiðni. Það er augljóst að hann vildi ekki koma á framfæri í smáatriðum það sem þegar hafði verið lýst í yfirlitsritinu (sjá Mark 15:6-15; Matt. 27:15-26), en hann gat ekki annað en minnst á beiðnina um að sleppa Barabbas. : þetta er nauðsynlegt til að útskýra frekara framferði Pílatusar.
Heimild á rússnesku: Skýringarbiblía, eða athugasemdir við allar bækur heilagrar ritningar Gamla og Nýja testamentisins: Í 7 bindum / Ed. prófessor. AP Lopukhin. — Ed. 4. – Moskvu: Dar, 2009, 1232 bls.
