ბოლო სამი ათწლეულის განმავლობაში, ევროკავშირის ორიენტირებული პოლიტიკა რუსეთის მიმართ, სტრუქტურირებული იყო აგონისტური ლოგიკა, რომელიც მოიცავდა კომუნიკაციის ღია არხებს და რუსეთთან დიალოგის პლატფორმებს, რამაც პუტინს ლეგიტიმური მოთამაშის სტატუსი მიანიჭა, რომელიც უნდა ჩაერთოს, მიუხედავად საერთაშორისო სამართლის რეგულარული დარღვევისა. პოლიტიკიდან გამომდინარე, რუსეთი აღიარებულია ზესახელმწიფოდ და მთავარ რეგიონულ აქტორად თავისი ინტერესებით, რამაც აიძულა ევროკავშირი ცალსახად და ცალსახად ეღიარებინა მისი გავლენის სფერო და აერიდებინა კრემლის გაბრაზება პოსტსაბჭოთა სივრცესთან რაიმე მკვეთრი ჩართულობით. ბოლო დრომდე ევროკავშირი არაერთხელ ცდილობდა თავიდან აეცილებინა ჩართულობა გეოპოლიტიკურ დისკურსში მისი, როგორც სამშვიდობო პროექტისა და კულტურის, ევროპის კონტინენტზე დაძაბულობის შესამცირებლად და თავიდან აცილების გამო. მაგრამ ასევე და რაც მთავარია, წევრ ქვეყნებს შორის შიდა განხეთქილების გამო რუსეთთან დაკავშირებით, რამაც საკმაოდ გაართულა რუსეთის მიმართ საგარეო პოლიტიკის კოორდინაციის პროცესი ევროკავშირის შიგნით.
იმავდროულად, კრემლმა ევროკავშირის დაყოფა თარგმნა, როგორც მისი სისუსტე და უუნარობა, მიეღო მტკიცე ზომები რუსეთის წინააღმდეგ, რამაც ხელი შეუწყო პრეზიდენტ პუტინს თანდათან გაეძლიერებინა სამსაფეხურიანი ომი: 1. ტერიტორიული; 2. კიბერი; 3. დეზინფორმაცია, მეზობლად მდებარე პროევროპული მიდრეკილების მქონე ქვეყნების წინააღმდეგ და აიძულებს მსოფლიოს უყუროს როგორ მიდის საომარი მოქმედებებით და აგრძელებს თავის საქმეს ჩვეულ რეჟიმში. კრემლის ბოლოდროინდელი საომარი მოქმედებები - ომი საქართველოს წინააღმდეგ 2008 წელს და მას შემდეგ, რაც ადმინისტრაციული საზღვრის მიმდებარედ ტერიტორიების მცოცავი ოკუპაცია, ყირიმის ანექსია და 2014 წელს დომბასში, უკრაინაში შეჭრა არ გახდა დამაჯერებელი ევროკავშირისთვის, გადახედოს ჩართულობას. პოლიტიკა რუსეთის მიმართ, თუ 24 თებერვალს მსოფლიო და კონკრეტულად ევროპის გაიღვიძა რუსეთის მიერ უკრაინის წინააღმდეგ მის კონტინენტზე სრულმასშტაბიანმა სამხედრო თავდასხმამ და 26 თებერვალს პუტინის ბირთვული საფრთხე, ურჩხული, რომელსაც აქვს წვდომა ატომური ენერგიის ღილაკზე, მაგრამ რაც მთავარია, კრემლის შიგნით მისი შეკავების ინსტიტუციური მექანიზმის გარეშე.
თავიდანვე იყო პრობლემა კრემლის მიმართ ევროკავშირის ჩართულობის პოლიტიკასთან დაკავშირებით, რადგან ის ემუქრებოდა ევროკავშირის საფუძველს, ანუ ლიბერალურ დემოკრატიულ ღირებულებებსა და პრინციპებს. მართლაც, პოლიტიკის მიზანი არის ის, რომ ”ყოველთვის დაკავშირებულია კონფლიქტებთან და ანტაგონიზმებთან", არის "დამანგრეველი ძალების შენარჩუნება და წესრიგის დამყარებაანტაგონისტ ოპონენტთან „გაუთავებელი საუბრის“ გზით და მათთან ალიანსების დამყარების მცდელობებით და ამით ანტაგონისტური დინამიკის აგონისტურ ურთიერთობებად გარდაქმნის მიზნით, რათა დავრწმუნდეთ, რომ არ იქნება მეგობარი-მტერი გადაჯგუფება. მაგრამ მთავარი კითხვა აქ არის, უყურებდა თუ არა პუტინს ევროკავშირს აგონისტური თვალსაზრისით. აგონისტურ ურთიერთობებში ოპონენტები ერთმანეთს განიხილავენ, როგორც „მოწინააღმდეგეებს“, რომლებიც ერთვებიან და ამავე დროს „იბრძვიან ერთმანეთის წინააღმდეგ, რადგან მათ სურთ, რომ პრინციპების მათი ინტერპრეტაცია გახდეს ჰეგემონური, მაგრამ ისინი კითხვის ნიშნის ქვეშ არ აყენებენ მოწინააღმდეგის უფლების ლეგიტიმურობას, იბრძოლონ თავიანთი პოზიციის გამარჯვებისთვის.“. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, "მნიშვნელოვანი უთანხმოება" არ არის "მანადგურებელი პროექტები", მაგრამ კონკურენტ ალტერნატივებს შორის, რომლებიც იზიარებენ "ეთიკურ-პოლიტიკური პრინციპებიდა განსხვავდებიან საერთო ღირებულებებისა და პრინციპების ინტერპრეტაციაში, უფრო კონკრეტულად, თუ როგორ „გარდაქმნას კონკრეტულ პოლიტიკასა და ინსტიტუციურ მოწყობაში და […] მათი გამოყენება კონკრეტულ საკითხებში“. პუტინს არასოდეს გაუზიარებია ევროკავშირის ღირებულებები და პრინციპები, პირიქით, ის იქ იყო იმისთვის, რომ დისკრედიტაცია გაუკეთა და დაემხო ევროპული პროექტის საფუძველი, ე.ი. თავისუფლება, თანასწორობა, დემოკრატია და ადამიანის უფლებები.
ათწლეულების მანძილზე ევროკავშირი იკვებებოდა ილუზიით, რომ არსებობდა ”აგონისტური კონფლიქტური კონსენსუსი”რუსეთსა და ევროკავშირს შორის, რაც ყველაზე ცუდია, ევროკავშირი მუდმივად ხუჭავს თვალს პუტინის ყველა მცდელობაზე, ჩაშალოს ევროპული პროექტი, ნაცვლად იმისა, რომ შეებრძოლოს საფრთხეს და დასუსტებულიყო პუტინის შეთანხმებული და მიზანმიმართული ქმედებებით, როგორც ეს მოხდა 24 თებერვლის შემდეგ, როდესაც. მან აიძულა მონსტრის დახრჩობა უკრაინის მიმართ დაწესებული სანქციების დრაკონული პაკეტით და მხარდაჭერით. ევროკავშირს ეს ადრე რომ გაეკეთებინა, უკრაინაში ომის თავიდან აცილება შეიძლებოდა.