1996 წელს ვაქვეყნებდი მოხსენებას სათაურით AP, დაავადება 21-ე საუკუნისთვის. მე ვმუშაობდი პრესის თანამშრომლად ნარკომანიის კლინიკის ოფისში, როცა ტელესერიალს ვუწოდებდი ჯგუფური თერაპია, გამოვკითხე მედდა, რომელიც იყო ხალხზე დამოკიდებული. იგი ვერ გაიგებდა თავის ხანგრძლივ ან პრობლემურ ურთიერთობებს იმ მიჯაჭვულობის გარეშე, რომელიც მიიღო ადამიანთან ფსიქოლოგიურად და ფიზიკურად მიჯაჭვულობით. იმ შემთხვევაში, ჩვენ ვისაუბრეთ გენდერული ძალადობის ფენომენზე და განმეორებით ძალადობაზე, რომელიც მას მთელი ცხოვრება ახორციელებდა, მოძალადე მამასთან და ცხოვრების პარტნიორებთან იდენტური მახასიათებლებით.
იმ დროს მე ვიყავი ჩართული, არაფერი შეცვლილა ახალი რწმენისა და ახალი რელიგიური მოძრაობების შესწავლაში და ჩემთვის ცხადი იყო, რომ ეს მიჯაჭვულობა ან დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ, რაც უფრო მეტად ჩვენ ყველანი შეიძლება განვიცდეთ ჩვენს რაღაც მომენტში. ცხოვრება, იქნება არა იმდენად მანიპულირების საკითხი, რომლითაც ჩვენ შეგვეძლება დავემორჩილოთ ამა თუ იმ სარწმუნო ჯგუფს, არამედ ჩვენს ემოციურ ნაკლოვანებებს ან თვითშეფასებას. ამან დამაინტერესა, ჩვენ თვითონ ვართ დამნაშავენი თუ ნაწილობრივ იმაში, რომ ჩავვარდით გარკვეული თანამედროვე მტაცებლების ყბაში, რომლებიც მხოლოდ საკუთარი სარგებლობისთვის ცდილობენ ჩვენზე მანიპულირებას.
ფენომენისადმი ამ მიდგომისას კოდამოკიდებულება და ახალი რელიგიური მოძრაობებიმიფიქრია ჩავუღრმავდე ზოგიერთ შემთხვევებს, რაც დამემართა, როგორ მოვიქეცი და, უპირველეს ყოვლისა, რა მიბიძგებს, რომ წლების შემდეგ ცხადი ვიყო, რომ საბოლოოდ ჩვენ ვართ არქიტექტორები (დამნაშავეები) ნებისმიერი სახის მიჯაჭვულობის მიმართ. ჩვენს გარშემო მყოფთა ჯგუფი, რიტუალი ან მანიპულაციური გარემო, იქნება ეს რელიგიური, სოციალური, კულტურული თუ პოლიტიკური. ამ მოგზაურობის დროს ჩვენ დავინახავთ, თუ როგორ განვითარდა ჯგუფებზე დაკვირვების ჩემი გზა და მათი აღქმა 80-90-იან წლებში და ის, რაც ახლა გვაქვს.
მე გამიმართლა, რომ 70-იანი წლების ბოლოს საკმაოდ ლიბერალურ რელიგიურ სემინარიაში ვსწავლობდი და ამიტომ არასოდეს შევინარჩუნე ფანატიკური დამოკიდებულება ჭეშმარიტების, ღმერთის ან რადიკალური სულიერი გრძნობებისა და რწმენის შესახებ, რაც ყოველთვის ძალიან მეხმარებოდა გარკვეული სიმკაცრითა და ტოტალიტარული ანალიზით. აშორებს ნებისმიერ რწმენას, რაც სხვას აქვს.
ჩემი ერთ-ერთი პირველი კონტაქტი იყო 70-იანი წლების ბოლოს, ხალხმრავალ რკინიგზის სადგურში. გვიანი ღამე იყო და მე ველოდი ერთ-ერთ იმ ნელი და მძიმე ღამის მატარებლის დაჭერას სახლში წასასვლელად. მე მქონდა სამი დღე დასვენების შემდეგ, რაც თითქმის ორი თვის განმავლობაში ვსწავლობდი შესვენების გარეშე. ასე ვაკეთებდი, როცა გვერდით მომიჯდა ჩემზე ცოტა უფროსი ახალგაზრდა, რომელმაც პირველივე წუთიდან გამოავლინა ჩემთან კონტაქტის დამყარების ინტერესი და გასაგები იყო, როცა მომიახლოვდა და მითხრა: –გამარჯობა, შემიძლია შენთან ერთად დავჯდე? მარტო გნახე და ვიფიქრე, რატომ არ ვესაუბრები მას? ამან გამაღიზიანა და სიფხიზლე მაიძულებდა, გავიხსენოთ, 80-იანი წლების დასასრული იყო (1980) და მაშინვე ვიფიქრე, რომ ჩემთან ფლირტი უნდოდა. თუმცა, მის ჩაცმულობაზე, მის შემართებაზე და, უპირველეს ყოვლისა, იმ უცნაურობამ, რაც მას ტუპით დავინახე, გამაფრთხილა, რომ მომიახლოვდა მაშინდელი ცნობილი წევრი საშიში კულტი, ჰარე კრიშნა.
იმ წლებში ყველაფერი, რაც გვაშორებდა ჩვენს წმინდა დედაეკლესიას, იყო ცოდვილი და სექტანტური, ჩვენ ვცხოვრობდით საზოგადოებაში, რომელიც ჯერ კიდევ გაჟღენთილია ღმერთის ძალისა და ეშმაკის ბოროტმოქმედების შესახებ დაბნეული იდეებით. ყველაფერი, რაც შორდებოდა ანგელოზთა ფრთების ჩრდილს, უფრო უახლოვდებოდა ყველაზე აბსოლუტურ სიბნელეს. ეს იყო კრუნჩხვითი წლები ყველა რელიგიური ჯგუფისა თუ მოძრაობისთვის, რომლებიც ცდილობდნენ წინსვლას. სხვების დავიწყების გარეშე, რომ ფრანკიზმის დროს, ტერორისტების (იეჰოვას მოწმეების) ან კომუნისტების (Hermandades Obreras de Acción Católica, სხვა ჯგუფებთან ერთად, ყველა ევანგელისტების ჩათვლით) სტიგმას იწვევდა.
რათქმაუნდა დავთანხმდი, რომ ჩემს გვერდით დამჯდარიყო, ველაპარაკე და ნება მივეცი, რომ აცდუნა, სანამ ის დროს ატარებდა. ალბათ უკეთესად მომეწონებოდა, მისი ზაფრანის ხალათი, დოლები და ზარები რომ ჩამეცვა, რომ მასთან ერთად მემღერა. ჰარე კრიშნა, ჰარე კრიშნა, კრიშნა კრიშნა, ჰარე კურდღელი. ის ცდილობდა ჩემზე მანიპულირებას და მეყიდა მისთვის წიგნი მისი რწმენის შესახებ, დაწერილი ბჰაკტივედანტა სვამი პრაბჰუპადა, იმ დროისთვის ძალიან ეგზოტიკური პერსონაჟია, თუმცა ათასობით მიმდევარი ჰყავს მთელ მსოფლიოში. არ დაგვავიწყდეს შორიდან, რომ 1990-იან წლებში თავად ჯორჯ ჰარისონმა, ბითლზის წევრმა, მიიღო ეს რწმენა მას შემდეგ, რაც ბავშვობაში მოინათლა კათოლიკედ ან პროტესტანტად და იყო მისი საუკეთესო წარმომადგენელი. პრაბჰუპადა დასავლეთში. მას არასოდეს უგრძვნია თავი ხაფანგში ან მანიპულირებულად, ზაფრანის ტანსაცმლით მისი მრავალი საჯარო გამოჩენის საფუძველზე და თაყვანს სცემდა თავის რელიგიურ ლიდერს.
რათქმაუნდა ნებას ვაძლევ თავს აცდუნოს და თუმცა ჩემი მწირი ეკონომიკა მცირე უკმარისობა განიცადა, წიგნი ვიყიდე. ძალიან გვიანი იყო და ის ბიჭი დაქანცული ჩანდა. გარდა ამისა, გამახსენდა ბოროტებაზე, რაც მათზე ამბობდნენ, რომ თუ ისინი იარაღით ვაჭრობდნენ, თუ თეთრი მონები ვაჭრობდნენ, რომ თუ ბავშვების ექსპლუატაცია და ა.შ. ამოიღეთ მილები სახლების ტუალეტებიდან, ყოველთვის გექნებათ შიშის სუნი.
თუმცა, იმ ღამეს გავიგე, რომ ვინმესთვის, ვისაც სიყვარული სჭირდება, ემოციური ნაკლოვანებები აქვს და მიდრეკილიც კი ადამიანებზე დამოკიდებულება ეს სიტუაცია კარგი გამოსავალი იქნებოდა hookedჯერ ბიჭს და მერე ჯგუფს. ბოლოს და ბოლოს, ჩემს შემთხვევაში, იმ ახალგაზრდამ კარგად გამაჩუმდა, მე კი შემეცოდა მას (მე თანაგრძნობა) და, შესაძლოა, კონტაქტს უფრო შორს მივიღებდი, ყოველთვის ვაკონტროლებდი დროს, ფორმებს და სივრცეებს (ამ დროს დრო მე არ გავუშვი წამი ცოდნის გადაყლაპვისთვის), რომ არ ყოფილიყო მისი უარი ჯგუფის გარეთ კონტაქტის ფორმის ხელშეწყობაზე.
წლების განმავლობაში მე ვიყავი მათ ზოგიერთ შტაბში და დავინახე, რომ ისინი არასდროს უცეკვიათ ეშმაკთან, რომ არ ჰქონდათ რქები და იარაღი და მივხვდი, რომ თითოეული ცდილობს იცხოვროს თავისი რელიგია როგორც მას შეუძლია ან როგორც უნდა. მე მომეწონა, რომ ჯორჯ ჰარისონი გახდა ჰარე კრიშნა და ვაღიარებ, რომ მთვრალ ღამეებში მის ზოგიერთ მანტრას ვხუმრობდი. დღეს მათ აქვთ შტაბ-ბინა ყველა ქვეყანაში, სადაც მათი მიმდევრები არიან და დროდადრო ისინი ქუჩაში გამოდიან თავიანთი ზაფრანის ხალათებით, დოლებითა და ზარებით, რათა შეაგროვონ რამდენიმე მონეტა, ყიდიან წიგნებს ან ბოსტნეულს. მათი ნახშირბადის კვალი ძალიან მცირეა და დღეს ისინი ძალიან ფერადი ჯგუფია.
თუმცა, ჯერ კიდევ არის რამდენიმე ცბიერი გამომძიებლები რომლებიც ჯერ კიდევ ამუშავებენ 80-იანი და 90-იანი წლების სიებს, რომლებიც მათ სექტანტობაში, იარაღის მოვაჭრეობაში და წარსულის კამათში ადანაშაულებენ.
შემდეგ სტატიაში მოგიყვებით რამდენიმე ანეკდოტს იეჰოვას მოწმეების შესახებ, ასევე იმ წლებში. ო, და არ დაგვავიწყდეს, რომ ადამიანებს მშვიდად ცხოვრება მივცეთ, სანამ მათ არ სურთ ძალით მოახვიონ თავიანთი იდეები.
