4.4 C
Brussels
Mercurii, 12 Februarii, 2025
ReligionLatinDe cessum haeresium

De cessum haeresium

DECLAMATOR: Informationes et opiniones in articulis expressi sunt qui eos enuntiant et ipsorum est responsabilitas. Publication in The European Times non automatice sententiae subscriptionem significat, sed ius exprimendi.

REPUDIUM TRANSLATIONIS: Omnia vasa in hoc situ Anglice divulgata sunt. Versiones translatae fiunt per processum automated notum translationibus neuralis. Si in dubio, semper ad articulum primigenium referendum est. Gratias ago tibi, quia intellectus.

Hospes Author
Hospes Author
Hospes Auctor articulos a collatoribus circa mundum edit

Vincentii a Lerin.

a praeclarum historicum opus "Memoriale Antiquitatis et Universalitatis Fidei Congregationis".

CAPUT 4

Sed ut clarius fiat quod diximus, singulis exemplis illustretur et paulo planius exponitur, ut in studio nimiae brevitatis, verbum festinatum de valore rerum auferat.

Tempore Donati, a quo nomen Donatistae venit, cum magna pars populi in Africa ad erroris sui initia procucurrisset, obliti nominis, fidei, confessionis, sacrilegam temeritatem posuerunt. ante omnes igitur per Africam Christi Ecclesiam, ii soli, qui universae Ecclesiae foedum schisma contempto iunxerunt, incolumes se in conciliaris fidei sacrario conservare potuerunt; posteris quidem exemplum relinquunt, quam postea prudenter sanitati totius corporis ante unius stultitiam, vel ad summum pauca ponendam. Item, cum venenum Arianum non aliquem angulum, sed pene totum orbem infecerit, ita ut omnium pene Latinorum episcoporum Latinorum animos tenebrae obnubilarent, partim vi, partim dolo ducti, a iudicio prohibuerunt. quam in hac confusione persequi, tunc solus ille qui Christum vere dilexit et coluit, et antiquam fidem supra novam perfidiam posuit, maculata contagione manente.

Pericula temporis clarius ostendebant quatenus novi dogmatis introductio posset esse mortifera. Quia igitur non solum parvae res corruerunt, sed etiam maximae res. Non solum affinitates, consanguinitates, amicitias, familias, sed etiam civitates, populi, provinciae, nationes, ac denique totum imperium Romanum a fundamentis concussa et conquassata est. Nam post hanc ipsam novam Arianorum innovationem, sicut Bellona quidam, vel furorem, primum imperatorem cepit, deinde novis legibus, summoque in palatio populum, omnia privata et publica miscere ac confundere non desiit; sacri et sacrilegi, non inter bonos et malos discrimen, sed quemcumque libuerit de fastigio suo percutere. Tunc violatae uxores, viduae contumeliae, virgines foedatae, monasteria destruuntur, clerici persecuntur, diaconi flagellantur, sacerdotes exsulat; carceres, carceres, fodinaeque refertae viris sanctis, ex quibus, negato urbium accessu, eiectis ac exsulis, nuditate, fame, siti, solitudinibus, speluncis, bestiis irruerunt, everterunt; et saxa. Nec hoc solum fit, quia superstitio superna doctrina humana superstitio, vetustas, quae in solidis fundamentis stabat, foeda novitate evertitur, antiqua instituta contumeliis, patrum decreta destruuntur, determinationes. Patres nostri fluere ac pulverem convertunt, et novarum vitiorum curiositatis deflorationes immaculatae et incorruptae antiquitatis limites non tenentur?

CAPUT 5

Sed fortasse hoc ex odio novo et amore veteris conficimus? Quisquis hoc putat, credat saltem beato Ambrosio, qui in secundo libro ad Gratianum imperatorem, ipse acerba deplorans, ait: Sed satis, Deus omnipotens, nostro abluit exilio nostroque. cruor caedes confessorum, exulum sacerdotum, et malum tanti sceleris. Satis constat, eos, qui fidem violaverunt, tutos esse non posse.' Et rursus in ejusdem operis tertio libro : Majorum praecepta observemus, nec ausi ab ipsis paterna sigillis crassa temeritate violare. Liber ille signatus prophetiae, nec seniores, nec potestates, nec angeli, nec archangeli aperire ausi sunt. Solus Christus reclusus est, ut primo exponerem. Quis apud nos auderet sacerdotalis libri signaculum, confessorum signatum, et unius et duorum martyrio sanctificatum? Quidam coacti recludere, sed postea recluserunt, fraudem denuntiantes; et qui eam violare non ausi sunt, confessores et martyres facti sunt. Quomodo eorum fidem negamus, quorum victoriam praedicamus? Et sane praedicamus, o venerande Ambrosi! Hanc quidem praedicamus et laudamus eam, miramur eam! Quis est igitur tam stultus ut, cum adsequi vires non possit, non illum saltem cupiat sequi, quos nulla vis a majorum praesidio prohibere possit, non minae, non adulationes, non vita. nullum imperium, nullae homines, nulla daemonia, nulla praesidia, nulla civitas? Quos, inquam, quia pertinaciter conservabant antiquitatem religiosam, dignum magno munere iudicavit Deus: per eas ecclesias lapsas restaurare, gentes spiritus mortuas vivificare, repellere diademata super capita sacerdotum, delere. perniciosas illas scripturas, et novae impietatis labem, cum fidelium torrens lachrymas desuper Episcopos effuderit, ac tandem pene totum orbem recuperaret, tam inexspectatae haereseos procellae everteretur. novam incredulitatem ad antiquam fidem, a nova insania ad prudentiam antiquam, a nova caecitate ad lucem antiquam. Sed in his omnibus pene divina confessorum virtus, unum nobis praecipuum est, quod tunc temporis veteris Ecclesiae, non aliquam partem, sed totam sibi tuendam susceperunt. Non enim decuit tantis et illustribus viris tanta conatu incertas ac saepe inter se contrarias suspiciones unius aut duorum aut trium suscipere, neque in aliqua provincia fortuito consensu bellare; sed omnium sanctae Ecclesiae pontificum decreta ac constitutiones, apostolicae ac conciliaris veritatis haeredes, se prodere maluerunt, sed non universalem veterem fidem.

CAPUT 6

Magnum igitur horum beatorum virorum exemplum est, proculdubio divinum, memoria dignum et indefessa cuiusque veri Christiani meditationis; Illi enim, sicut septem candelabra, septiformi luce Spiritus sancti refulgens, ante oculos posteritatis clarissima regula proposuit, ut postea inter vanas verborum vanitates, impiae innovationis audaciam streperent. auctoritas sanctitatis antiquitatis. Sed hoc novum non est. Quia in Ecclesia semper accidit ut quanto quis est religiosior, tanto promptius innovationibus se opponat. Exempla sunt innumerabilia. Sed ne abripiamur, unum tantum sumamus, sed potius ab apostolica sede; quia qua vi, qua appetitione, quo studio beatorum apostolorum sectatores semel adeptam fidei unitatem invariabiliter defenderint quisque perspiciat. Venerabilis olim Agrippinus, Carthaginensis episcopus, primus fuit, qui contra diuinum canonem, contra regulam universalis ecclesie, contra omnium confratrum suorum opiniones, contra morem et institutionem maiorum ratus est. ut iteretur Baptismus. Quae innovatio tantum mali intulit ut non solum omnibus haereticis exemplum sacrilegii praebuit, sed etiam quosdam fideles seduxit. Et quia contra hanc innovationem populus ubique murmurabat, et omnes ubique sacerdotes pro gradu zeli sui resistebant, tunc beatus papa Stephanus, apostolice sedis antistes, una cum sociis suis sed studiosissime renitebat. rati omnes, ut mea fert opinio, prae ceteris in devotione fidei, quantum eos auctoritate officii antecellit. Denique in Epistola ad Africam haec sic ait: «Nihil renovationi obnoxium est, sed traditio servanda est». Intellexit vir sanctus et prudens nullam aliam regulam verae pietatis admittere, quam ut eadem fide qua a patribus recepta est omnia filiis traderentur; ut fidem non secundum libitum duceremus, sed potius ut eam sequimur quo perducit; Christianae modestiae et austeritatis proprium est, non quae sua sunt ad posteros transmittere, sed conservare quae a maioribus acceperit. Quaenam igitur haec quaestio est ex toto hoc? Quid vero, nisi solitum ac notum? scilicet: vetus servatum est, novum vero turpiter rejectum est.

An forte tunc eius innovatio patrocinio carebat? Immo habebat secum talia ingenia, tanta eloquentiae flumina, tantas sectatores, tanta probabilitas, tantas scripturarum vaticinia, ut mihi quidem videtur, nova atque impia interpretata. nec alia ratione concidisse potuit, nisi una - innovatio pro- bata pondere suae causae, quam suscepit et defendit, non stetit. Quid deinde factum est? Quaenam fuerunt consequentia huius concilii Africani seu decreti? Deo volente nullum; destructa omnia, abjecta, calcata ut somnium, quasi fabula, quasi fictio. Et, o mirabile, torquet! Huius doctrinae auctores fideles habentur, haeretici autem eius sectatores; magistri absolvuntur, discipuli damnantur; auctores librorum erunt filii regni Dei, et defensores eorum ab igne gehennae absorbebuntur. Quis est ergo imprudens, quis dubitet illud luminarium inter omnes Episcopos ac Martyres, - Cyprianum cum Sociis, cum Christo regnaturum esse? Vel contra, quis potest hoc sacrilegium negare, Donatistas et alios perniciosos homines, qui se rebaptizatos auctoritate concilii illius jactant, aeterno igne cum diabolo ardere?

CAPUT 7

Hoc mihi potissimum videtur innotuisse propter eorum fallaciam, qui alienam aliquam haeresim sub nomine alieno tegere existimantes, scripta alicuius vetusti auctoris, non satis perspicua, solent arripere. obscuritatis correspondent ujkim doctrinae; ut cum hanc rem alicubi ediderit, prima aut sola esse non videantur. Ista fraus eorum, ut arbitror, ​​duplex odiosa est: primo, quia non verentur alii ad bibendum haeresis venenum offerre, secundo quia impia manu memoriam alicuius sancti viri excitant; si carbones iam cineres facti sunt, et quod silentio obruendum est, de novo reuelant, ita fient imitatores Hami genitoris sui, qui non solum non tegebat turpitudinem venerandi. Noa, sed aliis ostendit, eum deridere. Meruit ergo indignacionem in contumeliam piae pietatis, quod etiam posteri eius delictorum maledictione constringuntur; non erat in minimis beatis fratribus suis, qui venerabilis patris turpitudinem non habere oculos suos maculare, nec aliis revelare, sed aversis oculis, sicut scriptum est, texerunt: illi non probaverunt; nec sancti viri transgressionem declaraverunt, et ideo illis et posteris eorum benedictione donati sunt.

Sed ad nostrum locum redeamus. Unde magno timore et terrore criminis mutandae fidei et profanationis pietatis debemus impleri; non solum doctrina de Ecclesiae structura, sed etiam categorica apostolorum sententia sua auctoritate nos inhibet. Quia unusquisque scit quam stricte, quam aspere, quam ferociter beatus apostolus Paulus invadit aliquos, qui, miro negotio, cito ab eo qui eos vocavit ad gratiam Christi, ad aliud evangelium, non aliud esse, transiit; qui desideriis suis ducti, ad seipsos magistros congregaverunt, aures suas avertentes a veritate, et conversi sunt ad fabulas: qui in condemnationem venerunt, quia primam promissionem abiecerunt, et ipsi decepti sunt. de quibus ad fratres Romae scripsit Apostolus: Obsecro vos, fratres, cavete ab his qui dissensiones et seductiones faciunt contra doctrinam quam vos didicistis, et cavete ab eis. Quia tales domino nostro Iesu Christo non serviunt, sed ventres eorum, et blandis et blandis verbis seducunt corda simplicium, qui penetrant domos et seducunt uxores, oneratas peccatis, et possessas variis desideriis, uxores. semper discunt et nunquam ad agnitionem veritatis perveniunt, "blasseatores et seductores, ... totas domos diripiunt, docendo quod non debent propter viles quaestus", "homines perversorum mentium a fide reprobati". Superbia obumbrata, nihil sciunt, vanis disputationibus et argumentis male habent; putant prodesse pietatem, otiosae enim solent ire de domo in domum; et non solum otiosi sunt, sed loquaces, curiosi, et indecentes loquuntur, qui bonam conscientiam spernentes, in fide naufragium faciunt, quorum turpia vanitates ad plus nequitiae accumulant, et loquelam eorum. dilatabitur sicut habitatio'. Item de illis scriptum est: Sed non ultra proficient, quia insipientia eorum omnibus revelabitur, sicut et stultitia eorum manifestata est.

CAPUT 8

Itaque cum aliqui tales per provincias et civitates peragrantes et quasi mercaturas suas errores circumferentes, usque ad Galatas pervenerunt; quibus auditis, Galatae quamdam nauseam a veritate acceperunt, et apostolicae conciliique doctrinam manna iactantes, novitatis haereticorum immunditiis gaudere coeperunt, apostolicae auctoritatis auctoritate manifestata. summa severitate decernimus: Si autem et nos, inquit apostolus, aut angelus de caelo vobis aliud quam quod vobis praedicavimus praedicavit; anathema sit. Quid ait, "sed si etiam nos", non "sed si et ego"? Hoc significat: Petrus, etiam Andreas, et Ioannes, denique et totus chorus apostolicus aliud vobis praedicaverit, quam quod vobis praediximus, anathema sit. Horrenda crudelitas, nec tibi nec reliquis tuis coepiscopis parcere, ut integritati pristinae fidei institui queat! Sed hoc non totum: Etiam si angelus, inquit, de caelo, aliud vobis praedicaverit, quam quod vobis praedicavimus, anathema sit. Ad conservationem autem fidei semel traditam, non sufficit ad commemorandum solam naturam humanam, sed oportebat superiorem naturam angelicam includi. Nec nos, inquit, nec angelus de caelo. Non quia sancti angeli coelorum adhuc peccandi capaces sunt, sed quia dicere vult: etiamsi impossibilia sit, quisquis, traditam nobis fidem mutare conetur, anathema sit. Sed forte hoc inconsiderate dixit, potius effudit, ductus humano impetu, quam divina ratione ductus decrevit? Non absolute. Sequuntur enim verba immenso retractationis pondere referta: Sicut iam diximus, nunc iterum dico: si quis vobis praeter id quod accepistis praedicat, anathema sit. Non dixit, "si quis vobis aliud dixerit quam quod accepistis, sit benedictus, laudatus, acceptus", sed dixit: anathema sit, id est, excommunicatus, exclusus, ne dira contagione. ovis ad polluendam innocentium gregem Christi venenoso sibi permixto.

Nota: Ecclesia die 24 maii S. Vincentii Lerinensis memoriam celebrat.

The European Times

O hi sunt ???? Sign up for our newsletter and get the latest news stories delivered to your inbox every week.

Primus esto cognoscere, et locos quos tibi curas sciamus cognosce.

We do not spam! Read our Privacy policy(*) for more info.

- Advertisement -

Plus ab auctor

- PRAECIPUUS CONTENT -spot_img
- Advertisement -
- Advertisement -
- Advertisement -spot_img
- Advertisement -

oportet legere

tardus vasa

- Advertisement -