Auctore prof. AP Lopukhin
Caput XX., 20-1. Questio de auctoritate Christi. XXVII-XXXVIII. Sadducaeorum quaestio. 26-27. Christus et Scribae.
Luc. in una autem die cum erat docens populum in templo et evangelium praedicans et astiterunt principes sacerdotum et scribae cum senioribus
Haec pars perfecte respondet narrationi Marci evangelistae (Marc. XI, 11-27), quem Lucas hic videtur sequi, et evangelium Matthaei (vide interpretationem Matth. XXI, 33-21).
Interea rumor novae exactionis mercatorum de Templo ad Sanhedrin pervenit, et ejus membra, post paululum a sua perturbatione recuperata, ad Templum venit, ut ab praedicatore responderet ad interrogata: In qua potestate? hoc facis? Et quis tibi dedit hanc potestatem? Quaesitum erat, ut eum ad tale aliquid provocaret, quod, ut antea acciderat, causam daret, ut eum blasphemiae incusaret et lapidaret. Sed haec perfidia in ipsorum capita cecidit (Luc. 20, quaestio de baptismo Ioannis).
Luc. et dixerunt ei: dic nobis, in qua potestate haec facis, aut quis tibi dedit hanc potestatem?
Luc. Respondit eis et dixit: Interrogabo vos et ego unum verbum, et indica mihi.
Quorum malam cogitationem Christus in divina sapientia praeveniens dixit eis, quod non nisi ipsi responderent. Haec quaestio statim percontantibus confudit et silentium fuit. Illi plene sensum et finem quaestionis intellexerunt.
Luc. Baptismus Ioannis de coelo erat an ex hominibus?
Luc. At illi cogitantes intra se, dicebant : Si dixerimus de cælo, dicet : Quare non credidistis ei ?
Luc. Si dixerimus: Ex hominibus, lapidabit nos tota gens, quia certi sunt Ioannem prophetam esse.
«Omnis populus lapidabit nos» – Commune iudaeorum supplicium (cfr. Ex. 17, 4).
Luc. Qui responderunt: nescimus unde esset.
Blaz. Augustinus dicit: vere nescis quia luce privatus es in tenebris. Nonne melius est, cum aliquae tenebrae subito apparent in corde hominis, lucem immittere loco eiciendi? Et cum dixerunt: Nescimus, respondit Dominus: Nec ego dico vobis in qua potestate hoc faciam (Luc. XX, 20). Scio enim quod in cordibus vestris dixistis, "Nescimus" (Luc. XX, 8), non quia discere vis, sed quia verum fateri formidas.
Luc. Dicit eis Jesus : et non ego dico vobis in qua potestate hoc faciam.
Luc. Cœpit autem loqui ad turbas parabolam hanc.
Similis est parabola vineae apud Lucam evangelistam, quam in Marco evangelista exhibemus (Marc. 12, 1; cf. interpretatio Matth. 12, 21-33).
Et coepit loqui ad populum. Secundum Marcum Dominus dixit principibus sacerdotum, scribs et senioribus parabolam (Marc. XII, 'ad eos'; cf. Marc. XI, 12; non ad populum. Sed probabiliter Lucas evangelista intelligit populum et pontifices cum scribis et senioribus. Ex eius certe Evangelio liquet etiam praesentes fuisse, cum parabola nuntiata est (cf. v. 1).
Luc. Et in tempore misit ad cultores servum, ut de fructu vineæ darent illi. vinitores autem eum pupugerunt dimiserunt eum inanem.
Sed tamen omnia quae pro vinea fecit, fructum aliquem non ferebat, fortasse fructus tantum ferae. Cum autem ipsi vinitores fructum ferre non possent, nec ausi eorum sterilitatem ostendere, propter quod parebant, nuncios, quos dominus vinee ad eos misit, inter se alios vulneraverunt, verberaverunt, occiderunt. Misit denique filium suum, sed istum filium, quem agnovit et non potuit non agnoscere, ipsi etiam verberaverunt, ejecerunt, et occiderunt.
Luc. Et alium servum misit. illi autem caesum et humiliatum dimiserunt vacuum.
Et mittit diversos servos, idest prophetas, ut saltem aliquod parvum proficuum sit; Nam, inquit, accipere fructus voluit, non omnes fructus. Quis potest esse fructus noster deo, nisi scientia eius? Et quaestus ille noster est; sed nostram salutem et utilitatem suam facit. Mali operarii inique missos, nullo tundentes, dimiserunt, id est, ingrati facti sunt, ut non solum aversati sint a bono et non fructum bonum ferant, sed etiam malum, quod maiore poena meretur, fecerit. Theophylactus.
Luc. Item tertiam mitte; sed et ipsi eum vulneraverunt et eiecerunt.
Luc. Dixit autem dominus vineæ : Quid faciam ? Mittam filium meum dilectum; forte cum viderint eum, confundentur.
Luc. Agricolæ autem videntes cogitabant intra se, dicentes : Hic est hæres. occidamus eum, ut nostra sit hereditas.
Luc. Et eduxerunt eum extra vineam, et occiderunt. Quid ergo faciet illis dominus vineae?
"Occiderunt eum". Interfecerunt Filium, extra vineam. Bene enim dicitur ab Ierusalem, quia extra portas Christus passus est. Sed quia per vineam intelligamus populum, et non Ierosolymam, vix propius est dicere populum extra vineam esse, etiam occidentes eum, id est, non consulto occidendo, sed tradendo Pilato. gentes. Dominus ergo passus est extra vineam, id est, non per manus populi, quia non permissum est aliquem occidere, ideo per manus militum mortuus est. Nonnulli intellexerunt Scripturas per vitem. Hoc est, quod Dominus extra Scripturas passus est, ab his qui Moysi non crediderunt, occisus est. Si enim crederent moysi et scrutarentur scripturas, non occiderent dominum scripturarum. Theophylactus.
Luc. Veniet, et perdet colonos istos, et dabit vineam aliis. Qui audientes dixerunt: Absit.
"Quo audito, dixerunt, Ne fiat". Nempe ex plebe hi erant qui intellexerunt Dominum in parabola habitum Iudeorum ad ipsum depingere. Nolo dicunt vinitores "filium" occidere, id est. dolebant pro Christo.
Luc. Ille autem aspiciens eos ait: Quid est ergo quod scriptum est: Lapidem quem reprobaverunt ædificantes, factus est in caput anguli?
"quod scriptum est". Accuratius: quid ergo de scripturis de "lapide" sententia intelligatur, si verum est quod desideras non esse, id est in eo casu, voluntas Dei, quae de me in scripturis vult. non impleatur.
Luc. Omnis, qui ceciderit supra illum lapidem, conquassabitur; et super quem ceciderit, comminuet illum.
omnis qui ceciderit (cfr. Matth. 21, 44).
Luc. Et volebant in illa hora principes sacerdotum et scribæ mittere in eum manus, quoniam cognoverunt quod parabolam hanc dixerit de eis, et timuerunt turbam.
quia intellexerunt. Quis adinvenit? Populus an Hierarchae? Secundum Lucam Evangelistam probabilius est eorum qui intellexerunt parabolam de Hierarchas dictum (cf. vers. 16-17). Velut si Evangelista velit dicere, populum, qui parabolam intellexit, significans consilia Hierarcharum contra Christum, iam intenti fuisse, et hoc prorsus timuerunt Hierarchae, unde non ausi sunt; ut Christum caperent.
Luc. Et cum sequebantur illum, miserunt exploratores, qui se iustum esse arbitrabantur, ut eum aliquo verbo comprehenderent, et traderent eum potestati et praesidis.
Colloquium Christi cum hominibus callidis de Caesaris tributo ab evangelista Luca congruens narrationi Marci evangelistae narratur (Marc. 12, 13-17; cfr. Matth. 22, 15-22).
Et secuti sunt eum. Nihilominus Hierarchae consilia sua non omiserunt et ad omne opus et verbum Christi constanter intenti, ad eum miserunt improbos, id est, coniuratos (ἐγκαθἐτους) qui se pios esse simulantes, i. simulantes ex necessitate religionis, Christum in aliquo verbo neglegenter capient. Attamen haec translatio textus Russici Evangelii non plene respondet Graeco; rectius est: « miserunt viros doctos, simulantes se pium esse, ut eum caperent ... ». Christo principatui tradere volebant, et specialius (κα…) conjunctionem declarantes potestati procuratoris.
Luc. Et interrogaverunt eum dicentes: “ Praeceptor, scimus quia recte loqueris et doces et non respicis faciem, sed vere doces in via Dei;
"tu faciem non aspicis", id est non cuiuslibet partis, sed indifferenter ratio (cf. Gal. 2, 6).
Luc. Licetne tributum dare Caesari an non?
"dare" tributum et censum (φόρον, contra τέλος - officium vel tributum indirectum).
Luc. { Ipse autem ut vidit calliditatem eorum, dixit ad eos: Quid me tentatis?
Luc. Ostendite mihi denarium: cuius est imago et inscriptio? Responderunt: Caesari.
Luc. Ait illis: Reddite ergo, quae sunt Caesaris, Caesari, et quae sunt Dei, Deo.
Luc. Et non potuerunt verbum ejus capere coram turba, stupentes in responso ejus, et tacuerunt.
Luc. Venerunt ergo quidam ex sadducaeis, qui ponebant resurrectionem non esse; et interrogabant eum, dicentes:
"quidam ex Sadducaeis venerunt" - rectius est dicere: "resurrectionem repudiantes", quod definitio quaedam significat. Ex quo patet, quod aliqui solum Sadducaeorum, quia videbatur illis primitivam, reprobaverunt resurrectionem mortuorum.
Quidam e Rabbinis habent altiores notiones de vita vita, sed plures in hac parte habent crudelissimas notiones. Secundum eos, resurrectio hominum non solum in corpora priora, sed etiam in pristinos sapores et passiones reparatio erit; resuscitati non solum comedere, biberent et nuberent, sed etiam in eisdem vestimentis incederent, etiam cum eisdem corporalibus et defectibus incederent, ut homines agnoscerent eosdem esse quos in suo noverant. vita".
Cum omnes has crassas notiones sensuales, et negantes in genere resurrectionem (in Pentateucho Mosis, quam noverunt, doctrina ejus secundum illas non continebatur), ad Salvatorem pervenerunt cum interrogatione.
Luc. Scripsit nobis magister Moyses: si mortuus fuerit sine liberis, accipiat frater eius uxorem et suscitabit semen fratri suo;
Rabbinici casus de muliere, quae septem fratres deinceps duxit, elegerunt, quorum uterque sine liberis mortuus est, et scire volebant ad quemnam eorum pertineret in resurrectione.
Luc. Habuit ergo septem fratres; et primus, accepta uxore, sine liberis mortuus est;
Quamvis ficta sit, hoc fieri potuit, quia lex dicebat, si vir sine liberis decederet, viduam fratris uxorem duceret, ut sobolis nomen suum restitueret, et filius primogenitus secundi fratris filius datus esset. defuncti.
Increduli in interitum et resurrectionem, et existimantes Iesum, quem audierant de resurrectione docere, et qui eadem de pharisaicis adversariis sentirent, perplexis et perplexis quaestionibus voluptatem praenuntiabant, et irridebant. et ipsa doctrina resurrectionis.
Luc. illa secunda; et sine liberis mortuus est;
Luc. Et acceperunt eam similiter septem, et mortui sunt absque liberis ;
Luc. post defuncta est et omnis mulier;
Luc. in resurrectione ergo, quae eorum erit uxor? septem enim habuerunt eam uxorem.
Luc. Respondit eis Jesus, et dixit : Filii hujus sæculi nubant, et nubentur.
"filii huius saeculi", id est populus periodi prae-Messanici.
Luc. qui autem digni sunt, mundum illum accipere et resurrectionem ex mortuis, neque nubent neque nubentur,
Luc. et iam mori non possunt, quia Angelis sunt aequales, et filii resurrectionis filii Dei sunt.
"et non possunt amplius mori." Verum est, quod iam mori non possunt, οὐδέ γάρ ἀποθανεῖν ἔτι δύνανται. Propter immortalitatem resuscitatorum, eorum immortalitas, matrimonium inter eos non erit, sed non sexus differentia, quandoquidem matrimonium necessarium est, nisi ubi mors est.
quia aequales Angelis sunt. haec causa est cur non moriantur; non morientur virtute conversionis, cui subiicitur natura eorum, quia aequalitas vel similitudo eorum in superiori consistit, non amplius crassa et carnalis corporeitas. Haec autem corporalis non subiacet morti.
Filii resurrectionis, id est per resurrectionem ad vitam novam resurgendi.
filii Dei sunt. Alia est ratio immortalitatis futurae vitae. Homines erunt filii Dei - non solum moraliter, sicut dilecti filii Dei, sed etiam in sensu altiori metaphysico - vitam divinam, gloriam divinam (Rom. 8, 17) in seipsis altiorem habebunt (Rom. XNUMX, XNUMX). vita) est naturaliter aeterna.
Luc. Et quod resurgant mortui, et ad rubum dixit Moyses, cum Dominum Deum Abraham et Deum Isaac et Deum Iacob appellavit.
Dixit Moyses ad rubum. Verbum « ἐμήνυσεν , Michael Luzinus episcopus perperam legit ἑρμήνευσεν – interpretatur ) enuntiationem occultae significat (John 11:57; Act 23, 30). Maxime commemoratur a Domino Moysi, quia rogantes eum referunt ad Moysen (cf. vers. 28).
Luc. Deus autem non est mortuorum, sed vivorum: quia cum illo omnes vivimus.
quia cum ipso vivimus omnes, id est omnes, quibus est Deus, cum ipso vivimus. Etiam si mortui sunt, ad homines est quantum ad homines, sed non ad Deum. Ita resurrectio mortuorum futura est illius status vitae in quo mortui sunt ante ultimum judicium, naturalis et necessaria conclusio.
Luc. Ad hæc quidam Scribarum dixerunt: Magister, bene dixisti.
"Quidam scribarum". Secundum Marcum evangelistam hoc a scriba dictum est, qui cum Christo loquebatur de praecepto principali (Marc. XII, 12). Quem sermonem Lucas Evangelista iam supra commemoravit, Luc. .
Luc. Et amplius non audebant eum quidquam interrogare. Et ait illis:
"non amplius ausi sunt ipsum interrogare de aliqua re." Hic etiam Lucas evangelista repetit ea quae a Marco relata sunt.
Luc. quomodo dicunt Christum filium esse David?
"ut aiunt". Vide interpretationem ad Marcum. xii 12-35.
In caecitate sua verae dignitatis Messiae conspectum amiserunt, et politicum in Illo victorem videre speraverunt, qui pro eis universum mundum cum omnibus suis thesauris vinceret, et, cum Christus ad has expectationes non viveret, eum renuntiaverunt. seductor, seductor populi. Ut eos ad veritatem dirigeret, Christus eos interrogavit: « Quid vobis videtur de Christo? Cuius filius est? Responderunt ei: David.
Luc. Et ipse David dicit in libro Psalmorum : Dixit Dominus Domino meo : sede a dextris meis ;
Luc. donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum.
Luc. David itaque Dominum eum vocat; quomodo ergo filius est?
Filiatio nonnisi externa connexio per carnem Christi cum Davide definita est, notus autem Psalmus (Ps. 109, 1), ostendit David Dominum suum appellat Christum, sedentem ad dexteram Dei. Sic ergo intellexerunt regnum Christi non esse terrenum, sed coeleste. hoc nescientes, scribae et iurisconsulti plane ignari erant, quid esset vera Messiae dignitas. Si sapiant, signa Messiae viderent plenam correspondentiam in persona Iesu Nazareni, quem persequebantur.
Luc. Audiens autem omnis populus, dixit ad discipulos suos:
"Cum omnis populus audiret". Marc. Discrimen inter Marcum et Lucam hic est, quod, secundum illud, monitum Domini dictum est ante et ad populum, secundum Lucam vero ad discipulos Christi. Quae differentia conciliari potest hoc modo: Dominus in hoc casu clamans ad turbas locutus est;
Luc. Cavete autem ab scribis, qui amant in foro ambulare, et in foro, et ante cathedras in synagogis, et primo in conviviis;
Luc. qui devorant domos viduarum simulantes longam orationem hii accipient damnationem maiorem gravius accipient sententiam.
Devorabit domos viduarum, id est, ventrem implens et ultra modum macerans. Quod quidem fit sub specie reverenti occasioni. Quia praetextu orationis et utilitatis spiritualis, non jejunium, sed ebrietatem et gulam docent, et ideo, ait Dominus, graviorem sententiam accipient, quia non solum mala faciunt, sed etiam orando operiunt. . Verecunda est eorum species, et virtutis causa in astutiam vertunt. Maiore ergo damnatione merentur, quia propter eos damnantur boni. Viduae miserabiles, domos intrant, apparenter eas precibus longis benedicentes. Simul autem propter visitationem, ut sic pereant, coguntur viduae huiusmodi expensas incurrere. (Beatus Theophylactus).
Source in Russian: Explicatorium Bibliorum, seu Commentarii in omnes Libros Sacrae Scripturae Veteris et Novi Testamenti: In VII voluminibus / Ed. prof. AP Lopukhin. – Ed. 7th. – Moscoviae: Dar, 4. / T. 2009: Quattuor Evangelia. – 6 pp. 1232-735 p.
