In recenti conventu oecumenico "Synaxis" in Romania, super themate "Beati pacifici", testimonium quarundam figurarum profundius exploratum est. Hic duo testes inspirantes Ecclesiae hodiernae, unus ab Occidente, alter ab Oriente.
apud Martinum Hoegger, www.hoegger.org
Mauritius Bevilacqua, Claretianus et artifex in vita consecrata (Roma), de indulgentia et pace reflectit sub lumine praeclari Francisci Assisiensis « Canticum fratris Solis ». Notat facile esse huic textui interpretationem aestheticam vel veneream dare, at haec intentioni Francisci non respondet. Revera, anno MCCXXV, cum scriberet hoc carmen, Franciscus fere caecus erat et aegrotans, et anno sequenti mortuus est.
Re quidem vera in luce praecipuum inquisitionis spiritalis Francisci oportet. Pro eo experientia fraternitatis et cohabitationis fundamentalis est: in Christo omnes fratres ac sorores sumus omnes aequales.
Sub finem vitae suae, valde laborabat carentia amoris inter praesidem (« podestat ») civitatis Assisiensis et episcopum. "Maxime dedecus est quod nemo inter eos pacem et concordiam restituere conatur" scripsit. Erat enim, ante mortem duorum mensium, stantiam in remissione addidit;
« Laudatus sis, mi Domine, per eos qui dimittuntur propter amorem tui; per eos qui infirmitatem et tribulationem patiuntur. Beati qui perseverant in pace, quia per te, Altissime, coronabuntur.
M. Bevilacqua hujus versus interpretationem dat. Si mundum Franciscus reliquit, fraterna erat erga omnes. Non potuit accipere ut Civitas et Ecclesia se invicem oderint.
Franciscus persuasus est reconciliationem potissimum postulare facultatem remittendi. Sed hoc non celat, quod in tribulationibus remissio fieri potest. Evangelii iter numquam securum ac humanum prosperum fuit praesidium.
Cur Franciscus voluit veniae thema in hunc hymnum introducere? Ad percipiendam altam concordiam inter creaturarum laudem ac veniae laudem! Fraternitatem vocat universalem quae neminem excludit et creationem includit.
Soror Magdalenae e Monasterio Sancti Ioannis Baptistae (Essex, Angliae) nos induxit ad spiritualitatem Sancti Silouane, Monachi de Monte Atho, qui anno 1938 mortuus est, quique in docendo et vivo amore inimicorum pacem vixit.
S. Sophronia, discipulus Sancti Silouane, nos admonet « qui pacem Christi vere praedicant, numquam Golgotha amittant.
Spiritus Sanctus est qui docet nos inimicos diligere et pro eis orare ut salventur. Silouane omni nocte orabat. Praecipua eius oratio fuit ut omnes mundi populi Spiritum Sanctum recipiant et salventur. Haerebat id quod erat necessarium: salus.
Sciebat etiam in christiana societate posse esse inimicitias. Pacem habere in animabus nostris, amare solemus eum qui nos offenderit et pro se statim orabat.
Ut novitius Silouane Christum in visione vidit, qui inimicos diligere docuit. Exinde Christum imitari voluit, qui pro his qui eum crucifixerant oravit.
Silouane enim, inimicorum amor, iudicium est veritas et profunditas amoris nostri erga Deum comprobandi. Qui noluerit amare inimicos suos, Dominum non cognoscet.
Hostium amor est quoque norma ecclesiologica: Ecclesia persecuta, quae pro suis inimicis orat, vera est Ecclesia, quam Ecclesia, quae seditiones et bella etiam contra veritatis hostes ordinat.
Silouane ostendit pacem interiorem conservari, quacumque externa condicione, si Dei voluntati adhaereamus.
Sed pax non semper fieri potest propter humanam inclinationem ad dominationem vel vindictam. At illi qui in Resurrectionem credunt in pace numquam operam suam dant.
Silouane vinculum pacis, inimici et humilitatis amorem videt. Anima humilem facta est quasi mare; si lapidem in mare ieceris, momento obnubilat superficiem aquarum, dein demittit in profundum. Si pacem amittimus, poenitere debemus iterum invenire.
Silouane divitem theologiam "synergiae" proponit: gratia augetur cum benedicimus maledicentibus nos, sed etiam conscius est nos solum inimicos diligere per gratiam Spiritus Sancti.
S. Magdalena uberrimam hanc orationem Silouane terminat praesentationem, quae ipsius spiritualitatem optime exprimit;
“Domine, doce nos in spiritu sancto tuo diligere inimicos nostros et cum lacrimis orare pro eis. Domine, Spiritum sanctum effunde super terram, ut omnes gentes te cognoscant et amorem tuum discant. Domine, sicut pro inimicis tuis orasti, sic etiam nos per Spiritum Sanctum doce inimicos diligere ».
Ad alia capitula in hoc argumento vide; https://www.hoegger.org/article/blessed-are-the-peacemakers/
Verbi gratia: Franciscus Assisiensis et Silouane de Monte Atho.
