Auctore prof. AP Lopukhin
c. exitus Christi ad Patrem; opus Spiritus Sancti; de felici eventu tentationum quibus Apostoli subjicientur; preces eorum audientes; sparsio discipulorum Christi.
In primo 11 versu, qui finem faciunt secundae consolationis, Christus admonet apostolos persecutionum quae eos exspectant, et deinde, annuntians suum discessum ad Patrem, promittit se venturum ad apostolos Paraclitus, qui volet. increpa mundum, qui militat adversus Christum et apostolos.
16:1; Hoc dixi tibi ut non seduceris;
Hoc, scilicet persecutiones apostolos expectantes, Ioan.
"ne seducamini." Scire de exspectatione doloris adiuvat quod expectata nos non attingit tam inopinatos.
16:2. Extra synagogas facient vos; vel si quis occiderit, putabit se obsequium praestare Deo.
e synagogis. In oculis Iudaeorum apostoli apparent apostatae a fide patris.
"Qui te occiderit." Ex quo patet quod apostoli proscripti erunt, ut quicumque eis occurrerit, occidatur. Postea in Talmud (tractatu Bemidbar Rabba, quod Holzmann, 329,1, XNUMX) expresse statutum est, quisquis iniquum hominem inde occidit, sacrificium Deo offert.
16:3. Sic facient vobis, quia nec Patrem, nec me noverunt.
Christus repetit (cf. Io 15, 21), causam tam inimicitiae erga apostolos habitui fore ut Iudaei nec Patrem nec Christum proprie cognoscant.
16:4. Sed haec locutus sum vobis, ut cum venerit hora eorum, reminiscamini quia ego dixi vobis; Et hoc vobis a principio non locutus sum, quia vobiscum eram.
Dominus apostolos non indicavit de passionibus quae eos exspectabant in principio sequelae Christi. Cuius ratio est, quia ipse eis fuit assidue. In tribulationibus quae apostolis accidere poterant, Christus eos semper consolari poterat. Nunc autem discedebat ab apostolis, ut scirent omnes qui exspectabant eos.
Unde concludendum est quod Matthaeus evangelista posuit in verbis Christi ad apostolos, quando misit eos ad praedicandum, Matth. discipulis fatum expectans, sed quia omnia Christi mandata discipulis praedicatoribus Evangelii in una parte coniungere voluit.
16:5. Et nunc vado ad eum qui me misit: et nemo ex vobis interrogat me: quo vadis?
16:6. Sed hoc quia dixi vobis, tristitia impletum est cor vestrum.
Domini verba de profectione eius graviter percusserunt discipulos, sed plus de se quam de magistro suo dolentes. Putabant quid illis accideret, non ipsi interrogabant quid fatum expectabat Christum. Quasi obliti fuerunt interrogationis Thomae, luctu profectionis Christi oppressae (cfr. Io 14, 5).
16:7. Sed ego veritatem dico vobis : melius est vobis ut ego vadam ; si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad vos; si abiero, mittam illum ad te;
16:8. et qui venturus est, arguet mundum de peccato, pro justitia, et de judicio;
"Melius est tibi". Dominus huic discipulorum statui dignatur et gravem tristitiam suam depellere vult dicendo Paraclitum ad eos venturum.
"Mundo increpabit." Antea Christus de hoc paracleto suoque opere inter apostolos aliosque credentes dixerat (Io. 14, 16), nunc autem de dignitate loquitur ad mundum infidelem. Ceterum inter- pretes in quaestionem differunt coram quo Spiritus sanctus in reprehensionem vel testimonium pro Christo apparebit, an coram mundo, an coram credentibus. Quidam enim dicunt, quod per opus spiritus sancti veritas Christi et iniquitas mundi manifestabitur, sed solum mentibus credentium.
« Eis revelabitur omne peccatum mundi et iniquitas eius et interitus cui damnatur ... Et quid potuit spiritaliter surdis et cecis revelare, quid mortuis dicere potuit? Sed poterat per eos docere, qui eum sentire poterant…” (K. Silchenkov).
Tali interpretationi consentire non possumus, quia primo Dominus supra (Ioan. XV, 15) iam dixit, Spiritum testificari de Christo mundo; sic a Patre amatus (Joh. iii. 26, 3) et ad cujus salutem venit Filius Dei (Joh. i. 16; iv. 17), Spiritus Sancti influentia privabitur.
Quidam dicunt quod mundus non corripiet, quod tamen notatur hic ut re. Dicendum est verbum Graecum, quod hic ponitur, ἐλέγχειν ("obiurgare") non significat ad plenam conscientiae delicti hominem adducere, sed solum "validum testimonium ferre", quod tamen a pluribus negligi potest. auditorum » (cfr Io 8, 8, 46, 3, 20, 3, 20, 3, 20, 3, 20, 3, 20, 3). 20, 46: 3, 20, 7). Quo intuitu melius est adhaerere opinioni hoc maxime de habitu Paracliti ad incredulos et inimico Christo mundo, coram quo Paraclitus testis apparebit.
Quid Paracletus denunciabit vel testificabitur? De peccato in genere, de veritate in genere, de iudicio in genere (omnia nomina Graeca hic stant — ἀμαρτία, δικαιοσύνη, κρίσις — sine articulo sta, et propterea aliquid abstractum significant). Haec tria mundus non proprie intelligit. Malum facit, et tamen certum est non esse malum, sed bonum, non peccare. Bonos malo miscet et fornicationem tamquam naturale reputat, ostendens se nullam prorsus iustitiae aut iustitiae rationem habere, ne exsistentiam suam credit. Denique non credit in aulam divinam, ubi cuique secundum facta est fatum statuendum est. Hic sunt hae veritates ab intellectu mundi alienae, Spiritus Paraclitus declarare debet mundo et probare peccatum, veritatem et iudicium exsistere.
16:9. de peccato quod non credunt in me;
Quomodo hoc explicabit Spiritus mundo? Peccatum revelatur per incredulitatem, quam mundus ostendit in relatione ad Christum (pro: "quod non credunt", rectius est interpretari: "quia non credunt": particula ὁτι, pro contextu habet hic significatio causae. In nulla re tam manifesta est peccatum quam in mundi infidelitate in Christo (cfr. Io 3; 20, 15). Mundus Christum non odit, quia nihil odio dignum in eo fuit, sed quia peccatum, devicto populo, non accipit, quod pro se Christus habet postulata (cf. Io 22, 5).
16:10. propter justitiam, quia vado ad Patrem meum, et jam non videbitis me;
Spiritus Sanctus etiam in relatione ad Christum iustitiae esse testabitur. Ascensio Christi ad Patrem testatur iustitiam esse Dei attributam, magna opera cum exaltatione remunerans, sed ipsa etiam est attributa vel opus Christi, qui ex eius exaltatione iustum et sanctum probabit (I Io. ii 1, 2; Spiritus Sanctus, praesertim per Christi praedicatores, sensum separationis Christi ab Apostolis revelabit, qui hanc separationem tamquam tristem ac non laetum eventum iam percepit. Sed postquam Paraclitus Spiritus ad eos descendit, intelligentes et verum sensum huius detractionis Christi, quod est iustitiae exsistentiam, aliis explicare incipient. Sic fere apostolus Petrus Iudaeis de ascensione Christi locutus est (Act. 1, 29; 3, 14).
16:11. et in iudicium: princeps huius mundi iudicatus est.
Demum Spiritus sanctus explicabit mundo iudicium esse - exemplo damnationis reum mortis Christi (John 13:2, 27) - diabolum, principem mundi huius peccati. Quia sicut iam peractam Dominus mortem suam respicit, sic et pro damnatione diaboli propter hoc cruentum et iniquum facinus ex divina iustitia pronuntiatum, eum qui sine peccato est necavit. vita — cf. Rom.
In primitiva Ecclesia manifestata est damnatio Diaboli in expulsione Daemonum per apostolos, qui virtute spiritus sancti haec miracula fecerunt. In epistolis autem apostolicis diabolus praesentatur iam eiectus a societate hominum, qui in Christum crediderunt, ipse solus circuit Ecclesiam, sicut leo esuriens rugiens (1 Pet. V, 5), rete expandit. item extra Ecclesiam, ad capiendos eos credentes qui transcendunt Ecclesiae terminos (8 Tim. 1, 3). In summa, damnatio diaboli, victoria de ipso, fuit pro mentibus credentium quod factum est, et totum mundum de eo persuasit.
16:12. Multo plura habeo tibi dicere; sed iam ferre non potes.
Versus 12 ad 33 continet tertiam Christi orationem consolationem. Hic cum apostolis loquitur, de futura missione spiritus sancti, qui eos instruet in omni veritate, et ex altera parte, de adventu vel reditu ad eos post resurrectionem suam, quando voluerint. multa ab eo disce, quae adhuc nesciebant. Si ergo fortes in fide propter ea quae iam audierant a Christo, dicit eis nondum tantae esse fidei suae robur ut eos a timore venturi a timore salvaret. cum magistro suo. Christus sermonem suum concludit, discipulos ad iudicium venturum fortiter ad tolerandum exhortans.
"multum". Christus non potest dicere discipulis omnia quae illis impertiri debebant: in praesenti statu difficile est eis percipere « multa » quam Christus habuit. Verisimile est id comprehendisse quod Dominus quadraginta diebus post resurrectionem suam eis revelavit (Act 1, 3), quae deinde maior pars traditionis christianae facta est.
16:13. Cum autem venerit ille Spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem; non enim ex se ipso loquetur, sed quod audierit loquetur, et futura narrabit.
"omnis veritas." Supra Christus locutus est de opere spiritus sancti pro mundo. Nunc momentum Spiritus agit pro vita personali discipulorum Christi. Hic actio Spiritus tantum fructum feret ut sitim cognitionis veritatis abunde impleat, quam impossibile erat discipulos post Domini sui discessum extinguere. Spiritus Sanctus, ut est Spiritus veritatis (cf. Io 14, 17 et 25, 26), eis plenam dabit agnitionem omnis veritatis, immo omnis (πᾶσα) veritatis, quae antea a solo Christo in universum communicata est. .
"Deducet te." Sed haec verba non significant discipulos totam doctrinam de Deo discere, quod nulla vitia in eorum scientia erunt. Solus Christus dicit, Spiritum hoc eis daturum esse, et si accepturi sint omnia quae illis offeruntur, pendent an ducente Spiritu cedant. Spiritus dux erit in veritate discenda (pro ὁδηγήσει in nonnullis vetustis codicibus legitur ὁδηγός ἔσται).
non enim a se ipso loquetur. Proprietas autem spiritus, cuius est fons revelationis, innititur ex hoc quod minus vult Christum, ut dicitur Ioan. VII, 7; aliquid novi incipiet in docendo discipulos veritatem, sed sicut Christus (Joh. 17, 14; 10:3; 32:8) loquetur tantum quod recipit vel audit (ἀκούει υ Tischendorf, 26- o ed.) ex. Pater (in translatione Russiae "audiet", futuri temporis).
"Et futura narrabo." Specialis Spiritus operatio erit eschatologicam doctrinam revelare. Interdum Christi discipuli a victoriis quas mala saepe in mundo vincit, deterreri possent, et tunc velum futuri Spiritus coram eis aperiret ac foveret eos ante oculos suos spiritales picturam futurae finalis victoriae boni imaginem.
16:14. "Ille Me glorificabit, quia ex Meo auferet, et annuntiabit tibi;
Christus iterum repetit Spiritum novum non instauraturum Ecclesiam, sed tantum « Christum glorificabit », id est ad optatam revelationem ducet eorum quae, Christo detracto, in Ecclesia Christi revelata permanserunt et imperfecta.
Hinc apparet quam vane sentiatur de possibilitate recentis aperitionis alicuius novae Ecclesiae vel Regni Spiritus, quod locum obtineat Regni Filii vel Ecclesiae eius.
16:15. Omnia quaecumque habet Pater, mea sunt; propterea dixi quod ex Meo accipiet, et annuntiabit vobis.
Nam vers. 13 dicit quod spiritus annuntiabit quod a Patre audit, et vers. Filii sunt qui Patris sunt (Joh. 14, 17; cfr. Luc. 10, 15).
Source in Russian: Biblia Sacra Explicatoria, seu Commentarii in omnes Libros Sacrae Scripturae Veteris et Novi Testamenti: In VII voluminibus / Ed. prof. AP Lopukhin. – Ed. 7th. – Moscoviae: Dar, 4, 2009 pp.
(continuandum)
