Quis locus mulierum in ecclesia et in vita in communi? Ceterum sententia orthodoxa peculiaris est aspectus. Sententiae autem diversorum sacerdotum multum inter se differre possunt (etiamsi non consideremus misogynistam Tkachev) - quis videt Delilah et Herodiadem in mulieribus, quemdam - Myrrhaeum.
In mundo a Deo creato, vir et mulier duae sunt omnino aequales partes unius totius: mundus simpliciter esse non potest nisi se invicem compleant.
Hanc unitatem Paulus Apostolus inculcat, loquens de terrena historiae humanae parte: "Erunt duo in carne una".
Si de aeternitate loquimur, in ea, iuxta illud eiusdem Pauli: Non est masculus neque femina; Omnes enim vos unum estis in Christo Jesu. Haec eadem est unitas, sed in sua exclusiva plenitudine ("matrimonium solum est imago prophetica futuri saeculi, humanitatis in slalu naturae integrae" – Pavel Evdokimov.
Mulieres autem munus… Est interesting momentum in Evangelio, quod ob aliquam causam a praedicatoribus orthodoxis (et fortasse aliis christianis) negligitur.
Scimus Christum natum ex Maria. Ea focus factus est in quem mille annorum historia populi Iudaici confluebant. Omnes Prophetae, Patriarchae et Reges populi Israel ita vixerunt, ut aliquando haec puella consentiat matrem Dei fieri eumque occasionem dare nos omnes salvandi.
Deus eam non utebatur ut "incubator ambulans" (id est quod Orthodoxi pastores serio visunt ut mulierum propositum), non eam decepit, sicut Iovem cum Alcmene, Leda vel Danae, elegit eam ut matrem Filii sui. et dedit ei ius libere respondere cum consensu vel recusatione.
Haec omnia notiora sunt. At pauci attendunt hoc homini in hac fabula locum non esse.
Deus est et mulier, qui salvat mundum. Est Christus, qui in cruce moriens mortem vincit et sanguine suo hominem redimit. Est autem Maria stans ad crucem divini Filii sui, cuius "anima telo transfigit."
Et omnes quidem ibi sunt, epulantes in palatiis, judicantes, hostias facientes, tradentes : odientes, et timentes, prædicantes, et pugnantes, docens.
Partes suas habent in hac « divina tragoedia », sed in hac historiae humanae culmine, praecipua pars a duobus agitur, Deo et muliere.
Et vera christianitas nullo modo totum munus mulieris redegit ad filios natos et choreas familiares.
S. Paula, mulier doctissima, beatum Hieronymum adiuvit in opere de translatione Bibliorum.
Monasteria Angliae et Hiberniae VI saeculi et VII centra facta sunt ad erudiendas feminas erudiendas, quae in theologia, in iure canonico sciebant, et poemata latina scripsit. S. Gertrudis sacras litteras e graeco transtulit. Faeminae ordines monastici in catholicismo diversis officiis socialibus exercent.
Ex orthodoxae rei prospectu, utilis synthesis documentum praebetur ab anno MM - "Fundamenta Socialis Conceptus Ecclesiae orthodoxae Russicae", a Sancta Synodo Episcoporum approbata, anno Magni Iubilaei, in termino millennii.
Fundamenta notionis socialis Ecclesiae Orthodoxae Russicae destinantur ut rector institutionum synodalium, dioecesium, monasteriorum, paroeciarum, aliarumque institutionum ecclesiasticarum canonicarum in relationibus cum potestate publica, cum variis saecularibus institutis, cum instrumentis communicationis non-ecclesiarum. . Fundamento huius documenti, Hierarchia ecclesiastica decisiones in variis quaestionibus, quarum momentum intra fines singularum nationum vel ad aliquod breve tempus determinatur, necnon cum agitur de consideratione satis privata. Documentum comprehenditur in processu scholastico patriarchatus scholarum spiritualium Moscuensis. Iuxta mutationes status et vitae socialis, cessum novarum quaestionum in hac provincia, quae magni momenti sunt pro Ecclesia, fundamenta eius notionis socialis explicari et emendari possunt. Eventus huius processus confirmantur a Sancta Synodo in Conciliis Localibus vel Episcopis:
X. 5. In mundo praechristiano exstitit idea mulieris tanquam inferior viro comparata. Ecclesia Christi dignitatem et vocationem mulierum in tota sua plenitudine revelavit, eis dans profundam iustificationem religiosam, quae apicem in veneratione Beatae Mariae Virginis invenit. Secundum orthodoxam doctrinam, beata Maria, inter mulieres benedicta (Luc. 1, 28), in se manifestata est summus gradus puritatis moralis, perfectionis et sanctitatis spiritualis, ad quam homo exsurgere potest et dignitate supereminens angelorum ordines. In eius persona sanctificatur maternitas ac momentum femininum affirmatur. Incarnationis mysterium fit participatione Matris Dei, quae opus salutis et hominis renascentiae participat. Ecclesia valde honorat mulieres evangelicas myrraferentes ac numerosas figuras christianas per martyrii, confessionis et iustitiae donis glorificatas. Iam inde ab exsistentia communitatis ecclesiasticae, mulieres actuose participaverunt in eius ordinatione, vita liturgica, opere missionali, praedicatione, educatione et caritate.
Muliebris munus sociale aestimans ac suam aequalitatem politicam, culturalem et socialem cum viris suscipiens, simul Ecclesia obsistit propensiones ad minuendas partes mulierum tamquam uxoris ac matris. Fundamentalis aequalitas dignitatis sexuum naturales earum differentias non tollit ac non significat idem vocationis suae tam in familia quam in societate. Peculiariter, Ecclesia non potest verba S. app. Paulus de speciali responsalitate viri qui "caput mulieris" vocatus est eamque sicut Christus amat Ecclesiam suam vel de vocatione mulieris ad subiciendum viro sicut Ecclesia Christo subiicitur (Eph. : 5-22; Hic utique non loquimur de dominatione viri vel munitione mulieris, sed de primatu officii, curae et amoris; Praetermittendum est etiam omnes Christianos vocari ad obediendum invicem in timore Dei (Eph. 33, 3). Ergo neque vir sine muliere, neque mulier sine viro in Domino est. Nam sicut mulier ex viro, ita vir per mulierem, et omnia ex Deo» (I Cor. 18, 5-21).
Legati aliquorum socialium excursus ad ludeam tendunt, interdum etiam momentum matrimonii atque institutionis familiae negant, attendunt praesertim ad momentum sociale mulierum, etiam actiones quae leviter compatiuntur vel etiam cum feminae natura repugnant (qualem v. exempli gratia laborem gravem corporis laborem implicans). Frequens exigit ad aequationem artificialem participationis virorum ac mulierum in omnibus activitatis humanae campis. Ecclesia perspicit finem mulieris non solum ad virum imitandum vel cum Eo contendendum, sed ad explicandum eius a Deo datas facultates, quae in sua tantum natura insunt. Anthropologia christiana, non solum rationem distributionis officiorum socialium extollere, multo altiore loco ponit mulieres quam modernae notiones non religiosas. Desiderium naturalem divisionem publici in provincia publica destruendi vel minuendi non inest rationi ecclesiasticae. Discrimina genera, tum sociales et ethicae, non impediunt aditum ad salutem, quam Christus omnibus hominibus attulit: « Non est Iudaeus iam, neque Graecus; iam servus non est, neque liber; nec mas nec femina; omnes enim vos unum estis in Christo Iesu» (Gal. 3, 28). Simul haec enuntiatio sotiologica artificiosa diversitatis humanae unionem non implicat nec ad omnes publicas relationes mechanice applicari debet.
