Auctore prof. AP Lopukhin
ACTA APOSTOLORUM, CAPUT XI. I. Corriptio credentium in Ierusalem contra Petrum propter societatem incircumcisorum, et pacificationem malevolorum (11 – 1). Evangelium praedicans extra Palaestinam, praesertim Antiochiae (18-10). Barnabas et Saulus Antiochiae (21 – 22). Prophetia famis et eleemosynae erga Christianos in Judaea (26-27).
Actus Apostolorum. 11:1. Audierunt apostoli et fratres, qui erant in Iudaea, quoniam et gentes receperunt verbum Dei.
Actus Apostolorum. 11:2. Cum autem ascendisset Petrus Jerosolymam, rogabat eum circumcisus.
Actus Apostolorum. 11:3. dicens, quod intrastis praeputiatorum hominum, et comedistis cum illis;
Credentes apud Iudaeos, id est eos qui circumcisi sunt, Petrum non reprehendunt, quod gentibus Evangelium praedicant et baptizent, sed solum quia "ire in praeputio et cum eis comedere". Essentialiter non poterant contradicere praedicationi Christi inter Gentes, quia non poterant oblivisci mandati domini sui, omnes gentes, baptizantes eos, Matth. 28:19. Eorum protestatio nonnisi in Petri communione cum incircumcisis permissa fuit.
Sicut cantus ecclesialis "Tako bysha eshke kosni uchenitsy" (versu evangelico quarto, 4 vocis) dicit de eo, qui ipse semel tantum pugnavit contra eos qui inrationabiliter exprobraverunt quod "comedit et bibit cum publicanis et peccatoribus".
In hoc casu protestatio maximorum studiorum ac consuetudinum iudaicae legis, quae ne a Moyse quidem mandatae sunt, sed tantum veterum hominum ignotae traditiones, periculosior erat, quia manifestabat falsae doctrinae. nuper Judaizantes falsos doctores tanta vi propagarunt, et parati erant exigere necessitatem totius Judaismi, cum circumcisione et consuetudine sua, tanquam conditionem ingrediendi in Christianum.
Hoc iam extremum est cum quo Petrus, ac postea multo etiam magis Paulus, luctantur – etiam postquam Concilium Apostolicum huic negotio semel et semper suis decretis auctoritativis finem imposuit.
Actus Apostolorum. 11:4. Cœpit autem Petrus iterum nunciare omnibus illis, dicens:
Res gesta Petri Caesareae fere eadem est cum narratione deist. Petrus non directe respondet ei obprobrio quod in praeputio et cum illis colloquitur, sed simpliciter repudiat voluntatem Dei indubitanter revelatam ad Gentes in Christi Ecclesiam intromittere. Quod cum incidit — non tantum voluntate et operibus Petri, sed voluntate et signis Dei, irrationabile est utique Deo resistere et ea tamquam plena fraternitatis Christi membra non agnoscere, ut in communicatione cum illis. iam non pudeat.
Actus Apostolorum. 11:5. Fui in civitate Joppe, et oranti ablatus sum, et vidi visionem. Descendens vas, quasi linteum magnum, demissum de cælo per quatuor angulos ejus, et accessit ad me.
Actus Apostolorum. 11:6. Et intuens eum et vidi, et vidi quadrupedia terrae, et bestias, et reptilia et volatilia caeli.
Actus Apostolorum. 11:7. Audivi autem et vocem dicentem mihi: Surge Petre, occide, et manduca.
Actus Apostolorum. 11:8. Et dixi: Nequaquam, Domine, quia nihil immundum aut immundum introivit in os meum.
Actus Apostolorum. 11:9. Et vox iterum de caelo locuta est mihi: Quae Deus mundavit, tu ne commune dixeris.
Actus Apostolorum. 11:10. Hoc ter factum est; iterumque omnia caelo surrexerunt.
Actus Apostolorum. 11:11. Et ecce in illa hora steterunt tres viri in conspectu domus, in qua eramus, missi a Caesarea ad me.
Actus Apostolorum. 11:12. Dixit autem Spiritus mihi ut irem cum illis, nihil hæsitans. Venerunt mecum sex fratres isti, et ingressi sumus in domum viri.
Actus Apostolorum. 11:13. Indicavit nobis quomodo vidit Angelum in domo sua, qui stabat et dixit ei: Mitte homines in Ioppen et voca Simonem, qui vocatur Petrus;
Actus Apostolorum. 11:14. ostendet tibi verba in quibus salvus eris tu et omnis domus tua.
Actus Apostolorum. 11:15. Et cum coepissem loqui, venit super eos Spiritus Sanctus sicut a principio in nobis.
Actus Apostolorum. 11:16 Ego autem recordatus sum verborum Domini, quomodo dixerit: Ioannes baptizat in aqua, vos autem in Spiritu sancto baptizati estis.
Actus Apostolorum. 11:17. Si ergo aequale donum dedit illis Deus, sicut dedit nobis qui credidimus in Dominum Jesum Christum, quis ego sum prohibeo Deum?
Actus Apostolorum. 11:18. His auditis, acquieverunt et glorificaverunt Deum dicentes: “Paenitentiam dedit Deus gentibus ad vitam”.
Post hanc expositionem, reprehensores Petri non solum sedaverunt, sed etiam Deum laudaverunt, qui etiam poenitentiam vitae, idest vitam in aeterno regno Christi, gentibus dederat. Videsne, inquit S. Ioannes Chrysostomus, quid fecerit oratio Petri, quae singillatim enarrat? propterea glorificaverunt Deum, quia et paenitentiam illis dedit. Tunc demum aperta est gentibus fidei ianua...
Actus Apostolorum. 11:19. Et qui dispersi fuerant per persecutionem, quae erat in occidione Stephani, venerunt Phoeniciam, Cyprum, et Antiochiam, et nemini praedicaverunt verbum nisi Iudaeis.
Interim dissipati persecutiones, quae secutae sunt Stephanum, pervenerunt ad Phoeniciam, Cyprum, et Antiochiam, praedicantes verbum solis Iudaeis.
Propositis eventibus quae speciali attentione requirunt quaeque post Stephani caedem facta sunt (Act 8, Act 9, Act. 10), auctor est fidelium dispersorum actiones extra Iudaeae et Samariae fines describere. Propositum est graviores eventus persecutionis et dispersionis christianorum exhibere. « Persecutio — ait sanctus Ioannes Chrysostomus — praedicationi Evangelii non parvam utilitatem attulit. Hostes si de industria Ecclesiam divulgare voluissent, nihil aliud facturi essent: hoc est, doctores dispergere.
Phoenicia — maritima plaga septentrionalis Galilaeae, eo tempore Romanis subiecta, cum Tyro et Sidone quondam celeberrimis urbibus.
Cyprus magna insula ad oram Syrophoenici maris Mediterranei sita (cf. Act 4, 36).
Antiochia, urbs magna et florentissima in Syriae septentrionali ad Orontem fluvium, a mari horarum VI (circiter XXX versuum), condita ab Antiocho, patre Seleuci Nicatoris, conditore regni Seleucidis. Multitudo eius praedominans Graeca erat, sed multi etiam Iudaei erant. Lingua Graeca et educatio etiam in urbe praevaluit.
nulli, nisi Iudaeis, praedicabant verbum. Secuti sunt regulam quondam ab Apostolo Paulo praedicatam Judaeis primum verbum Dei (Act. 13, 46).
Et hoc modo Judaeis Evangelium praedicabant, praetereuntes Gentes, non propter timorem humanum, qui nihil eis erat, sed volentes servare legem, et condescendere eis. Judaeis, qui majora jura in Evangelio Evangelio nuntiari putabant.
Actus Apostolorum. 11:20. Erant autem quidam ex ipsis cyprii et cyrenei, qui, cum introissent Antiochiam, loquebantur ad Graecos et praedicabant Dominum Iesum.
"Cypriani et Cyrenenses." Post res apud Caesaream (conversio Cornelii) districta distinctio inter Iudaeos et gentiles de iure Ecclesiae Christi ingrediendi vim suam penitus amisit, ac postea Evangelii inter Gentes propagatio crevit. Credentes ex Iudaeis Hellenisticis (Cypriotis et Cyrenis) singularem hac in re zelum praebuerunt, qui, Antiochiam venientes, "Graecis palam loquebatur et Evangelium Domini nostri Iesu praedicabant" et prorsus prosperabantur, efficiebant. prima magna Christianorum communitas apud paganos, munus egit in vita primaevae Ecclesiae Christianae.
Actus Apostolorum. 11:21. Et erat manus Domini cum eis: multusque turba credentium conversus est ad Dominum.
Et manus Domini erat cum eis, i. cum praedicatoribus. Speciali dei gracia roborati sunt, per quam fecerunt signa et prodigia.
Actus Apostolorum. 11:22 Factum est verbum hoc in Ierusalem, et miserunt Barnabam usque Antiochiam.
"Erat verbum ejus." Graece: ὁ λόγος ... περὶ αὐτῶν. Ad litteram: "verbum pro eis."
"ad ecclesiam Ierosolimitanam", - in plena compositione, cum apostolis ad caput, qui misit Barnabam ire Antiochiam. Cur Barnabas prorsus? Barnabas aptissimus erat si aliquae falsae opiniones exsurgerent, ut habetur Act. 11, 2 – 3 et ad novae communitatis christianae ductu. Ex eadem Cypro oriundus erat, unde quidam praedicatores Antiocheni fuerunt (Act. XI, 11, Act. IV, 20). maxime colebatur in Ecclesia Ierosolymitana (Act. 4, 36-4, 36, 37-9), vir bonus et benignus erat (Act. XI, 26). Praecipuum habuit persuasionis et consolationis donum, ut ipsum nomen Barnabas indicat (Act. 27, 11). Talis vir peculiaris videri debet, ut omnes perturbationes exsurgant, et totam vitam communitatis in spiritum rectum inducant.
Actus Apostolorum. 11:23. Qui cum pervenisset et vidisset gratiam Dei, letatus est et hortatus est omnes corde sincero ut in Domino permanerent,
Qui Barnabas adveniens tantum Dei gratia gaudere potuit Antiochiae inter Christianos, quos sincero corde in Domino manere postulavit. Graece: τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ κυρίῳ. In Slavica translatione: "Izvoleniem serdka terpeti o Gospode". Ad litteram: in intentione cordis manere apud Dominum. S. Ioannes Chrysostomus insinuat, postquam Barnabam populum credentem laudavit et approbavit, etiam plures ad Christum convertisse.
Actus Apostolorum. 11:24. erat enim vir bonus plenus Spiritu Sancto et fide Et populi multi adhaeserunt Domino.
XXII.
Actus Apostolorum. 11:25. Tunc abiit Barnabas Tarsum, ut quaereret Saulum: quem cum invenisset, perduxit Antiochiam.
Barnabas sine dubio Saulem, qui Tarsum ab Hierosolymis transtulerat, ad novam et late patefactam campum, dirigere voluit, ad quem, ad Gentes Apostolus destinatus est (Act. VIII, 8, 15-29. ).
Actus Apostolorum. 11:26. Et per totum annum congregatis in ecclesia docebat turbam magnam; et primo Antiochiae Christiani discipuli vocati sunt.
"convenerunt in ecclesia." Communis cultus Christianorum conventus intelliguntur.
"Satis populus docebant." Graece: διδάξαι χλον ἱκανόν. Novos conversos in fidei et vitae christianae regulas instruxerunt id est et confirmaverunt. Notabile est quod hic actus praedicationis Saul describitur (quamvis coniunctim cum Barnaba) verbo « doctrinae » (διδάξαι ) , quae sola praedicatione apostolica adhibetur (Act. IV, 4, 2, 18, 5, 25; Cf. Act.
"Primus Antiochiae vocati sunt discipuli Christiani." Usque adhuc discipuli Domini dicti sunt discipuli, fratres, fideles, etc. . Hoc significat christianorum nominis donationem vix ipsis christianis debere. Dubium est etiam a Judaeis venisse, qui Christum sacrum nomen (translatione hebraicae Messiae) dare non auderent, ejus quem non existimabant. Restat igitur verissime arbitrari Christianorum nomen impositum esse ab Antiochianis paganis fidelibus. Sensum dogmaticum et religiosum-historicum nominis Messiae ignorabant, eiusque Graecam translationem (Christum) tamquam proprium nomen acceperunt, ita partem discipulorum suorum nominantes. Nomen novum praecipue felix fuit, quod omnes, qui novam fidem profitebantur in unum, coniungebat eos qui ex Iudaeis oriundi sunt et ex gentibus, quae sine Iudaismo Christianam omnino didicerunt.
Actus Apostolorum. 11:27. In diebus illis: Supervenerunt ab Hierosolymis prophetae Antiochiam;
Descendit prophetae. Inter varia spiritualia dona, in quibus summa Christi Ecclesia adeo dives erat, tunc prophetiae donum etiam in quibusdam credentibus se manifestavit, id est praedictionem futurorum, ultra naturalem humanam cognitionem (1 Cor. 12). ). Quorum prophetarum unus fuit Agabus, de quo infra, Act.
Actus Apostolorum. 11:28. Et surgens unus ex illis, nomine Agabus, praedicebatur in spiritu famem magnam futuram in universo orbe, sicut sub Claudio Caesare.
"Annunciatum Spiritu." Graece: ἐσήμανε διὰ τοῦ νεύματα. In translatione Slavica: a Spiritu destinatus. Io signo aliquo, actio figurativa externa, symbolica eorum quae a Spiritu Sancto suggeruntur (cfr Act 21).
"per totum mundum fames magna." Fortis significatio magnae famis ubique praedicatur (cfr Luc 2, 1), multis in locis, fortasse non uno tempore, sed pluribus annis, districtus, et non ubique simul. sub Claudio Caesare talem famem fieri notat annales. Hic Caligulae successor est, qui imperium rexit 41-54 BC. Per totum hoc tempus fames in aliquibus locis in imperio Romano grassabatur, et circa 44 magna fames in Palaestina facta est (Josephus, Antiquitates Judaicae, XX, 2, 6; V, 5; Eusebius Caesariensis. ). Circa annum 2 fames in ipsa Italia et in aliis provinciis facta est (Tacitus, Annal. XII, 11).
Actus Apostolorum. 11:29. Discipuli autem, pro facultatibus suis, auxilium mittere fratribus habitantibus in Iudaea;
Graece: τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις. Ad litteram: de discipulis, quotquot potuerunt, decreverunt… Hoc videtur factum esse in principio famis in Iudaea. Tum primum manifestata est tactus fraternusque amor et unitas inter singulas communitates christianas.
Actus Apostolorum. 11:30. hoc fecerunt, mittentes ad presbyteros sub Barnaba et Saulo.
"ad presbyteros." Haec est prima mentio presbyterorum in historia apostolica. Presbyteri (Act. 15, 2, 4, 6, 22, 23, etc.), et ex epistolis apostolicis (Tit. i. 20; 1 Tim. praecipui erant singularum communitatum christianarum, pastores ac doctores ac sacramentorum effectores (Cfr. Act. 4, 1; 5; Eph. 17, 19; 20 Petr. 17, 28; Iac. 4, 11-1).
Ad ministerium ordinati per impositionem manuum ab apostolis (Act. 14, 23), vel ab episcopis (1 Tim. 5, 22). In illis urbibus, in quibus plures erant Christianae societates, ut Hierosolyma, Ephesus, etc., plures erant presbyteri singuli (Act. 15, 1, 4, etc.; Act. 20, 17).
In archetypo huius sacri gradus institutionis nullum exstat testimonium speciale, verbi gratia, institutionis diaconorum (Act 6, etc.). Unum patet, morem presbyterorum ordinandi in novis communitatibus christianis valde praemature institutum (Act 14, 27), ut videtur causa urgente necessitatem uniuscuiusque communitatis habere, praeter episcopum, auctoritatem et auctoritatem. auctoritate apostolica princeps, superior, pastor et magister, sacramentorum minister.
Presbyteris, proximis municipiorum legatis, auxilium Antiochiae deditur.
Source in Russian: Explicatorium Bibliorum, seu Commentarii in omnes Libros Sacrae Scripturae Veteris et Novi Testamenti: In VII voluminibus / Ed. prof. AP Lopukhin. – Ed. 7th. – Moscoviae: Dar, 4, 2009 pp.
