Author: Hieromartyr Hilarion
2. PROPHETIA
Prophetia Veteris Testamenti fuit maximum phaenomenon Veteris Testamenti religionervus principalis vitae religiosae populi. Judaica religio est prophetarum religio. Prophetae sunt maximae et altissimae figurae Veteris Testamenti. Etiam qui maxime negativa opinantur de factis historiae biblicae, coram se inclinant. Qui nihil vident in omnibus Bibliis praeter naturalem et organicam, quamvis in prophetis solum politicam « oppositionem » vident, prophetas tamen praestantes figuras, heroas spiritus considerant. Libri Veteris Testamenti, ut plurimum, prophetas suos auctores habebant, uberrimam materiam praecise definitionis principiorum prophetiae praebent. Haec principia, etiam plusquam sacerdotii principia, ex analysi philologica definiri possunt terminorum, quibus prophetae vocantur in Bibliis. Tria talia nomina sunt: nabi, ro'е et hoze. Usitatius et typicus terminus procul dubio nabi est; vocabula ro'е et hoze magis intimiorem partem vitae personalis et experientiae prophetae inferunt, dum nabi prophetam definit in sua vita historica-religiosa et actuositate.4 Nabi igitur personam significat, quae, cum ipse docetur, ea quae ei tradita sunt, actuose et conscie aliis transmittit. Huius verbi formatio omnino conservat indolem activam in significatione nabi, et ipsum processum formandi nabi ex naba, nomen verbale cum activo significatione ex verbo cum significatione passiva, etiam illa duo diversa momenta manifestat, quorum in primo propheta est persona susceptiva, passiva, in secundo transmittens, activa. 5 Unde beatus Hieronymus prophetas doctores populi appellat (doctores). Ad explicandam vim activam vocabuli nabi, non solet praeterire locum proprium — Exod. 7: 1, 2. Dixit Dominus ad Moysen, qui recusavit legationem, referens ad mutuum suum: Constitui te Deum Pharaoni, et Aaron frater tuus erit propheta tuus; loqueris ad eum omnia quae praecepero tibi; et Aharon frater tuus loquetur ad Pharaonem. Hic verbum nabi significat qui verba unius ad alterum significat. Ait Dominus de Aaron in alio casu: Scio quod loqui possit ... et loquetur pro vobis ad populum; propterea erit os tuum (Exod. 4:14, XVII). Videlicet propheta (Exod. VII, respondet os. 4: 16). Aharon erat os Mosis, ut patet Exod. Ieremias propheta etiam se os Jehovae vocat (vide Jerem. 15: 19). Sensus respondentis servatur ab aequipollentibus philologicis nabi in graeco - prof'thj. Profhthj philologice interpretari potest ex prT composito — pro et fhm... — dico. Iuxta talem interpretationem, prof'th' would mean one who speaks for someone. Propheta igitur est qui hominibus annuntiat quod Deus illi revelat. Et secundum hoc, beatus Augustinus prophetas verborum Dei disertos vocat, qui Deum ipsum audire non poterant vel indigni. Notandum quod in Bibliis sunt prophetae Baal (nebi'ej habaal) et prophetae Ashera (nebi'ej haaschera) (cf. 1 Reg. 18:25, 29, 40, 19:1; 2 Reg. 10, 19), sed est etiam specialis terminus pro paganis prophetis — kosemim (vide Deut. xviii 18, 10; 14 Samuel. Judaei prophetae Jehovae nusquam vocantur kosemim. Hic est Vocabularium Veteris Testamenti Prophetarum. Evidenter effert prophetam ex altera parte aliquid accepisse in statu speciali a Deo, ex altera vero communicasse quod ipse hominibus acceperit. Et ideo longe aliud est principium prophetiae generalissimum a principio sacerdotii. Si autem sacerdotium est medium inter Deum et hominem, et ex parte hominis fuit repraesentativum, tunc prophetia erat organum revelationis ex parte Dei, per quam Deus semper voluntatem suam praedicabat. Aliquando in Bibliis Patriarchae etiam Prophetae dicuntur, ut Abraham (cf. Gen. XX, 20), sed hoc utique est, quia tunc fere solius Patriarchis revelatio fuit. Ipsi Patriarchae erant sui sacerdotes, id est, religiosi, et ipsi erant sui prophetae, communicantes cum Deo communicantes, speciales revelationes et mandata ab Ipso accipientes. In genere, cum loquimur de antiquissimis temporibus historiae Judaicae, ante leges Sinaiticas, nomen propheta latius sumitur, et significat aliquem qui revelationem aliquam a Deo accipit. Post tempus legislationis Sinai, titulus "prophetae" specialibus personis applicatur (cf. Num. 11:25, XVII). Prophetae non dicuntur ex sacerdotibus personae, quamvis ordinariam actionem Spiritus Sancti experiantur (cf. 2 Chron.
Innuitur in Bibliis quod ex hoc tempore prophetae proprii apparuerunt (cf. Num. 12, 6), sed praesertim a tempore Samuelis soli Dei nuntii extraordinarii, speciali Spiritus Sancti dono ac peculiari divinae voluntatis revelatione ad illud communicandum, prophetae vocantur. Notat Sacra Scriptura circa Samuelis tempus aliqua immutatio in prophetae notione facta. In historia quomodo Saul et servus eius ad Samuelem pervenerunt, ut invenirent ubi quaererent asinos perditos, Scriptura haec verba interserit. Antea in Israel, quando quis Deum interrogaret, sic dixerunt: Eamus ad videntem. nam ille qui nunc dicitur nabi propheta, olim dictus est "haro'e) (1 Sam. ix. 9). Ipse etiam Samuel vocatur vates (cf. 1 Sam. ix. 9-11, 12-18). Legati rationis evolutionis-rationalisticae historiae populi iudaici nimis multae conclusiones ex superiore notatione hauriunt. Solet poni apud Samuelem, omnes illi homines, qui nomine prophetae appellantur, in divinando versatos esse, mantika aliorum populorum omnino respondentes. Isti sunt homines qui vocabantur ro'im. Samuel in prophetia penitus reformavit, et post eum prophetae, postquam divinando reliquerunt, orationibus inspiratis orare coeperunt, theologiam exercere, chronica observare, etc. Secundum novam activitates prophetarum nebi'im novum nomen acceperunt. Deuteronomium, quo nabi adhibetur, postea opus utique habetur. Sed has omnes conclusiones nimis decisas esse existimare licet. Mutationem vocabulorum, sane, etiam testatur mutatio phaenomenorum quae denominant. In historia prophetiae, quaedam progressio circa tempus Samuelis notari potest, sed mutatio terminorum vix dat causam ut talis mutationis radicalis accipiatur qualis illa, exempli gratia, apud Maibaum vel Wellhausen. Sicut iam in analysi nominum notavimus, termini ro'e et nabi non habent significationes mutuas. Ro'e plane respondet nabi in sensu passivo, et ideo mutatio vocabulorum in primo libro Regum notatorum (1 Samuelis 9:9) non indicat fundamentalem mutationem institutionis, sed ordinariam evolutionem historicam externarum formarum. Rerum historicarum adiuncta eo contulerunt quod prophetia antea experientia magis interna erat quam actio socialis externa. Sine dubio tempus iudicum obscurior fuit periodus in historia Veteri Testamenti: fuit veluti quaedam reactio post tumultum religiosum. Ceterum, annon tempus vitae Mosis ac laboris inauditae religionis tempus moverat, si ad verbum Divini Nuntii tota tribus Aegyptum deserit, in ignotam patriam pergit, aliquot decenniis in eremo vagatur, legem recipit, ordinem religionis? Exodus Iudaeorum ex Aegypto commemorat unum e quomodo tota paroecia in dramate Ibsen sequatur Brandthesum religiosum, suum pagum relinquit et ad destinatum ignotum pergit. Moses opus suum ad finem perduxit, sed reactionem venire tenebatur, quamvis non tam cito ac in Brand 's not plane clarum ac paene inconditum opus esset. Reactum est quando tribus habitavit in terra promissionis. Institutio prophetiae tempore iudicum adhuc erat infantia. Erat forte tunc propheta, ut interdum dicunt, homo spiritualis, et populus in simplicitate cordis sui non reprehensibile reputabat ad se pergere ad consilium de rebus communibus, etiam ubi asinos quaereret perditos. Sed adveniente tempore regum, cum vitam populi aliam, intensiorem formam sumpserint, prophetia cum exteriori actione prodit, et ideo nomen nabi in usum venit, quod magis in activo sensui rei congruit. Itaque affirmare audebimus prophetiae principium non mutasse sub Samuele, ac prophetiam illam fundamentaliter in historia biblica a Moyse usque ad Malachiam fuisse. In historia Hebraeorum, propheta in Bibliis plane repraesentatur ut repraesentativus vel nuntius Dei. Sacerdos ad altare accedit vel exigente lege vel hominum voluntate, propheta vero ad eius operationem directo Dei mandato prodit. Propheta a Domino suscitatur. Scriptura speciali vocabulo utitur ad nuntium propheticum designandum, nempe hyphilicam verbi knm formam (cf. Deut. xviii 18, 15; Amos 18:2; Jer. vi 6, 17:29; cfr Jud. ii 2, 16; iii 18, 3; Ipse Deus prophetam misit ad loquendum in nomine suo (vide Deut. XVIII, 18; prophetas ad praedicandum misit (cf. Iudic. vi. 19-6), misit Nathan ad increpandum regem coram Domino (cf. II Reg. XII, 8-10), sub Osee Dominus admonuit Israel et Iudam per prophetas (cf. II Reg. xvii. 2), sub Manasse, Dominus locutus est per servos suos prophetas, II Reg. Misit Dominus prophetas ad Deum convertendos eos qui obliti sunt Dei (vide II Paralip. 2, 24), et misit prophetam quasi nuncium irae suae contra Amasiam (cf. 19 Chronicles 2:25). Generaliter dominus de primo mane misit nuntios suos ad Iudaeos, quia miserabatur populum suum et locum suum, II Paralipomenon XXXVI, 2; Quandoque propheta audiebatur tanquam missus a Domino (vide Hag. 1: 12). Propheta quandoque vocatur vir Dei (videatur 1 Sam. ii. 2, ix. 27; 9 Reg. 3: 1). Omnes hi tituli hoc extollunt prophetam repraesentativum Dei in unione religiosa fuisse. Et ideo prophetia dependebat ex sola Dei voluntate, nec erat cum origine ex quadam tribu, puta sacerdotio, vel genere, vel aetate coniuncta. Nec humana electio, nec hierarchica et civilia privilegia ius prophetiae dederunt; Hoc ius solum electione divina datum est. Hinc est quod in historia populi iudaici prophetas videmus ex diversis tribubus et generibus populi, et ipsa prophetia genus non constituit speciale. Levitae (vide II Paralip. XX, 2), sacerdotes (cf. Jerem. i. 20), et filii pontificis (cf. II Paralip. xxiv. 14, 1) prophetae erant, tanquam agricolae et pastores, qui prius sycomores congregaverant (cf. Amos i. 1, 2, 24). Sunt etiam prophetae in Bibliis (nebi'a - vide: Exodus 15:20; 2 Kings 22:14; 2 Chronicles 34:22; Nehemiah 6:14; Judges 4:4). Mulieres a prophetia non omnino excluduntur, sed prophetae in Veteri Testamento rarae sunt exceptiones. Tres prophetae considerantur: Maria (cf. Exodus 15:20), Debora (cf. Iudic. 4:4), et Huldah (cf. 2 Reg. 22:14; 2 Chronicles 34:22). Sed in Seder Olam cum 48 prophetis VII prophetae nominantur; praeter tria nominata sunt etiam Sarah, Anna, Abihail et Esther. Anna agnoscitur etiam prophetissa in Ecclesia Christiana Novo Testamento. De prophetarum origine, Scripturae notat solum Prophetas ex Judaeis; propheta non Iudaeus a vera prophetia excluditur, Moyses populo narrat: Prophetas de vobis suscitabit Deus de fratribus vestris (Deut. 18:15; Cf. 18: 18). Sed auctoritas prophetarum saepe longe ultra gentem Iudaeam extenditur. Et alii populi a Deo non neglecti ac deserti, et hi prophetae Judaei erant nuntii Dei. Prophetae latius agunt quam Palaestinae, quorum sermones et opera bonum prae iusti Israelis prae oculis habent; Prophetae revelationem supernaturalem extra veram Ecclesiam diffundunt. In prophetis de omnibus fere terris et populis Orientis orationes invenimus: Babylonem (cf. Is. 13:1-14; Jer. l 50-1, 51; Moab (videatur: Is. 15:1-9, 16:6-14; Jer. 27:3, 48:1-47; Am. ii 2-1; Damascenus (cf. Is. xvii 17; 1; Jer. xlix 49-23; Aegyptus (vide: Is. 19:1-25; Jer. 46:2-24; Ezek. xxix 29-2, 16, 19:30-4, 26:31-2, 18:32-2); Tyro (vide Esai. 23; Ezek. 27:2-36, 28:2-10, 12-19); Sidonii (vide Ezech. xxviii 28-21; Idumea (cf. Jerem. 27:3, 49:7–22; Ezek. 35: 2-15; Obad. 1, 1-21); Philisthiim (cf. Jerem. 47, 1-7; Ammonites (vide Jerem. XLIX, 49-1; Amos i 6; Kedar et regna Asher (videatur Jerem. 49: 28-33); Elam (vide Jerem. XLIX, 49-34); Chaldaei (videatur Jerem. 50: 1-51, 64; Aethiopia, Lydia, Libya (vide Ezech. xxx 30-4; terra Magog, principes Rosh, Meshech, et Tubal, videatur Ezech. 38, 2-23, 39, 1-15; Ninive (cf. Jon. iii. 3-1; Nahum 9, 1-1, 3), et multae urbes et populi tanguntur orationibus Sophoniae prophetarum (vide Zeph. 2, 4-15), Zacharias (cf. Sach. 9, 1; et Daniel. Praecedens elenchus, licet incompletus, satis probat prophetias de aliis nationibus et de aliis populis non esse phaenomena accidentalia et eximia. hae prophetiae elementum essentiale activitatis institutionis propheticae non sunt. Et ipse Deus dicit Ieremiam quod prophetam eum non populo, sed gentibus fecit (cf. Ier. 1: 5). Idque vicissim nostram opinionem confirmat illa prophetia, ut in libris Veteris Testamenti apparet, repraesentationem Dei in terris fuisse. Sacerdotium repraesentatio nationalis religiosa erat et stricte nationalis. Supernationalitas sacerdotii Veteris Testamenti et totius legis cultae generatim in Bibliis exprimitur tantum in forma futuri temporis optandi (cf. 1 Reg. 8, 41-43; Is. 60:3-14, 62:2, etc.). Prophetia, ut organum deitatis, erat supranationale, sicut Deus ipse supranationale. Repraesentativum Dei, propheta non aliqua traditione dedicationis opus suum inchoavit, sicut sacerdos, sed singulari vocatione a Deo omni tempore. Priusquam hanc vocationem propheta esset homo vulgaris, vocem Domini nesciebat, et verbum Domini ei non revelabatur, sicut de Samuele Scriptura dicit (cf. 1 Samuel 3, 7). Sed iam Deus omnisciens hominem ad ministerium propheticum praedestinavit. Priusquam te formarem in utero, novi te, et antequam exires de utero, sanctificavi te, dixit Deus ad Jeremiam (Jerem. i 1; cfr. Is. 49: 1). Quodam temporis momento, Deus prophetam vocavit ad opera servitii. Tales vocum nonnullorum prophetarum libri prophetici describunt. Vocatio in Bibliis non habetur violentia; e contra nonnumquam et ipse propheta praemisso dicit: Ecce ego, mitte me (Isai. VI, 6, sed interdum concordat post aliquas dubitationes, recusationes et exhortationes a Deo, sicut patet de vocatione Moysis. iii 3-11, 4; et Jer. I, 1-6, exhortationes interdum miraculis confirmatae (cf. Ex. xv 4-2, 9). Denique vocatio aliquo exteriori signo conficitur - tangendo labra prophetae carbone ab altari (cf. Esai. 6, 6), vel manu (cf. Jerem. 1, 9), librum edendo (cf. Ezech. 3, 1-3, etc. In vocationibus propheticis id etiam notandum est ex fundamentali sententia quod Deus dicit: Mitto (cf. Exod. 3:12; 2 Sam. xii 12; Isaiah 1:6-8; Jerem. 9:1, 10:26, 5:35, 15:44; Ezek. 2:3, 3:4–6). Omnia quae ostendimus, etiam prophetiam divinam repraesentant. A tempore vocationis propheta mutare videbatur. In communicatione directa cum Deo erat, quae homini tantum in speciali ecstatica statu fieri potest. Non necesse habemus ut psychologicam analysim ecstaticorum prophetarum ingrediatur. Tantum attendemus quomodo Biblia eam diiudicant. Secundum Scripturam, homo sensit quasi manus Domini super eum posita (cf. 2 Reg. 3, 15; Ezech. iii. XNUMX). 1:3; Dan. 10, 10), interdum etiam fortiter (cf. Ezech. III, 3, propheta sensit quasi aliquis spiritus potens intrante eum (cf. Ezech. 2:2, 3:24; Numquid. 61: 1). Non est quod existimes personalem vitam ac conscientiam prophetae a divina influxu oppressam esse (Genstenberg); E contra, multa sunt documenta biblica quae inspiratio a Deo roborata est (cfr. Jer. 1, 18-19; Numquid. 49:1–2; 44:26; 50:4; Ezek. ii 2; 2, 3-8, 9) propheta interdum infirmatus et vacillans (cf. Dan. x 10; Ezek. 3: 14). Ipse Deus omni mane ... prophetae aurem suscitat, ut auscultat sicut eruditus (Isai. 50: 4). Ad has suggestiones perspiciendas, specialis sensus et receptivus moralis, peculiaris qualitas temperamenti necessaria est. Deus aliquando suam voluntatem prophetis in somnis revelavit (Num. xii 12, 6 22; Deut. 13, 1; 2 Samuel 7:4; Jer. 23:25–32, 27:9; Zech. 10: 2. Etiam hic: Gen. xv 15, 12:28, xlvi 12; tales revelationes prophetis non limitatae sunt (vide Gen. xx 20, 3, xxxi 6, 31: 24, 37: 5; Judges 41:1; 7 Kings 13:1; Joel 3:5; Job 3:1. Ita Eliphaz Themanites hanc directam Deitatis actionem describit in anima. Clam ad me venit sermo, et aliquid ex eo accepit auris. In medio cogitationum mearum visionum nocturnarum, quando irruit sopor super homines, timor et tremor venerunt super me, et contremuerunt omnia ossa mea. et in me spiritus transiit; comae steterunt in extremitate ... exiguum halitum, et audivi vocem (Job iv. 4-12). In aliis autem intensior fuit actio deitatis, ut videtur, etiam cogens voluntatem prophetae. Persecutiones et contumelias quas Jeremias passus est (de his vide Jerem. 20:1-2, XXVI, 26-7, 9-11, xxxii, 24, etc.) tam graviter quod clamavit, Maledicta dies in qua natus sum. Dies in qua peperit me mater mea non sit benedicta! "Maledictus homo, qui adnuntiavit patri meo, dicens, Natus est tibi filius, et dedit illi gaudium magnum" (Jerem. iii. 22). 20, 14-15; Cf. Jer. 15:10, 20:16–18). Sed virtus Dei attraxit eum, et ab eius operatione cessare non potuit. Extraxisti me, domine, inquit propheta, et abstrahis: fortior me es, et inualuisti, et ego derisui cottidie: omnes subsannant me. Cum enim loqui coepero, contra vim clamo, contra interitum clamo. sed sicut ignis ardentis clausus in ossibus meis cor meum, et defeci in sustinendo et non potui. XI, 20-7). Sic Dominus prophetam traxit, quasi ad revelationes recipiendas cogebat. Inceptum in revelationibus propheticis, ut patet, ad Deum pertinebat, quae circumstantia fundamentaliter essentiam prophetiae designat. Supra diximus de arcano Urim et Thummim, per quod sacerdotes revelationes acceperunt. Revelatio autem per Urim et Thummim praecipuam partem sacerdotii designat, principiis omnino oppositis; in illis revelationibus humana inceptum fuit. Per Urim et Thummim populus Deum petivit, et per prophetas Deus hominibus locutus est. Sed multa sunt in Bibliis quae testificantur ad hoc quod per prophetas ipsi Deum petierunt prophetam visionem (vide Ezech. 7: 26). Unde Iosaphat dicit: Estne hic propheta Domini, ut interrogemus Dominum per ipsum (2 Reg. 3, 11; cfr. 2 Reg. 8, 8). Quaesivit Samuel propheta de asinis. Causae, in quibus Deus per prophetam quaesitus est, videri possunt actuales abusus propter ignorantiam. Iosaphat , falsis aruspicibus stipatus , prophetam simile haruspicum potuit intueri. Prophetae postulantibus Deum satisfecerunt. Magnam quisque magna culpa tempus et elit. Mirum est quod cum Eliseus vocatus est ad Iosaphat, dicit Propheta: Voca me citharoedum. Et cum citharoedus psallebat in cithara, tunc manus Domini tetigit Elisaeum, 2 Reg. Poni potest, quod tunc propheta facit quod ab ipso requiritur, et quod expectatur. Utique potuit habere finem specialem et opportunitate uti voluit. Sed in genere ubi per prophetas a Domino quaesitum est, paucissimi sunt, qui omnes a principio ex circumstantiis aliquas errores repraesentant. Nihil est in Bibliis quod de Urim et Thummim quaerent (cf. Num. 27: 21). Secundum prophetiae principium, Deus est qui per prophetam loquitur quando vult, non cum rogatur. Oratio pro populo magis respondet principiis prophetiae quam populo interroganti. Orationem pluries in prophetarum historia convenimus (vide: Ex. 32:30-32; Numquid. 37:2-7; Jer. xxxvii 37, 3: 42-2); interdum prophetae loquuti sunt ut orarent, sicut Sedechia ad Ieremiam per Ieuch (cf. Ier. 37: 3). Ita propheta ipse fuit nuntius Dei, dixit quid et quando praecepit ei Deus ut diceret. Propheta erat os Domini (vide Jerem. 15:19 et praedicaverunt verbum Dei. Fieri non potest quoties de prophetis dictum est, quod ipsum Dei verbum praedicaverunt; in solo Ieremiae prophetae locutio haec occurrit usque ad 48 tempora. Ideo accipiendum est positionem religiosam creativitas fundamentaliter in prophetiam venire. Ipse sacerdos dirigitur literae legis et alios docet verbum legis; propheta voluntate Dei per revelationes speciales dirigitur et verbum Dei aliis communicat. Sacerdos est legis repraesentativum; propheta est verbi Dei repraesentativum. Hae duae notiones non solum in Vetere Testamento, sed semper et ubique conveniunt. Prophetiae ad legem relatio praecipuam relationem inter prophetiam et sacerdotium declarare potest. Lex est ut et sacerdotium et prophetia cum suis fundamentalibus aspectibus attingant, et ideo eorum mutua relatio in utriusque institutionis lege in relatione maxime elucet. In relatione prophetiae ad legem plura notari possunt. Imprimis, lex ipsa in Bibliis exhibetur uti a Deo ipso prophetia ac mediante. In Veteri Testamento decurrit cogitatio, in libro Sapientiae Salomonis breviter expressa: Sapientia Dei ordinavit res eorum per manum sancti prophetae (Sap. 11: 1). In genere, legislator Judaeorum Moyses summa voce propheta dicitur in Bibliis. Moyses est quasi specimen quoddam prophetae. Quamvis notatur quod Israel non habuit alium prophetam sicut Moysen, quem Dominus cognovit facie ad faciem, Deut. XXXIV, 34: prophetae Moysi semper assimilantur. Ipse Moyses dixit ad populum: Prophetam de vobis suscitabit Dominus Deus vester de vobis, de fratribus vestris tamquam me (Deut. xviii 18; et ipse Jehovah ad Moschen dixit, Prophetam suscitabo eos de fratribus suis similes vobis, et dabo verba mea in ore ejus, et loquetur ad eos omnia quae praecepero illi, Deut. 18: 18). Fere haec duo loca in Deuteronomio pro messianica habentur, at tamen immediata horum locutionum significatio historica est de tota prophetia, cuius notae hoc loco ad unumquemque prophetam referri possunt (Kьreg). Deus promittit Iudaeos ad excitandos duces quos egent, sicut Moyses. Ita Sacra prophetia subsequentem operis Mosis continuata, legum continuatores intuetur. Verus propheta ad eandem activitatem destinatur ac Moyses: prophetica actio creatrix est, legislativa actio, et in Bibliis Hebraeis libros Legis prophetarumque iuxta videmus. Lex et prophetae (thora ve nebi'im) — id est Vetus Testamentum revelatio divina. Lex cunctas actiones populi iudaici delineavit. Existimabantur autem omnes sacerdotes docere legem, qui de sua lege multa implere putabantur. Lex data est ut populus et sacerdotes adimplerent eam. Legis magister ipse Moyses hanc legem in vita sua, interdum ad minima usque ad singularissima, arctissime observavit adimpletionem (cf. Lev. x 10-16, et persuasit ne oblivisceretur Legis (cf. Deut. 29: 2, 30). Idem videmus in actione prophetiae posterioris. Ipsum Sacerdotium in lege valde instabile fuit. Sacerdotes offenderunt in ebrietate, victi sunt a vino, insaniti sunt in ebrietate (vide Esaj. xxviii 28); non dixerunt: Ubi est Dominus? et legis doctores Deum non cognoscebant, pastores ab Ipso recesserunt (Jerem. iii. 1). 2: 8). vulnera populi leviter sanant, dicentes, "Pax, pax." sed non est pax. Confusi sunt, cum abominationes facient? non erubescunt, nec erubescunt (Jer. 6:14-15, 8:11-12). Lex de immunditia levitica, de sabbato (vide Ezech. xxii 22, de primitiis et decimis oblita; sacerdotes rapuerunt Deum (videatur Malach. iii 3, 'sancta polluebant, et legem conculcabant' (videatur Zeph. 3: 4). Et lex ipsa, sicut semper et ubique, per calamum scribarum in mendacium conversa est (cf. Jerem. 8: 8). Populus oblitus religionis suae in externos cultus versatur. In historia vitae religiosae populi, phaenomenon apparuit, notum in historia religionis uti syncretismus vel theocrasia et in politica vita, societates cum paganis populis fieri coeperunt. Contra talem discessum a Deo et lege ab Ipso datam constanter pugnabant Prophetae, populum ab oblivione Legis constanter defendentes; hi sunt custodes domus Israel. Per prophetam Dominus eduxit Israel de Aegypto, et per prophetam protexit eos. 12: 13). Prophetae denunciant omnem exitum legis, generalem et particularem. Propheta Benadar denuntiat, qui maledictis pepercit (cf. 1 Reg. 20, 35-43).
Eliam in temporibus suis denunciare constituit (Eccli. XLVIII, 48), erat quasi ignis, et verbum eius sicut facula ardebat, Eccli. 48: 1). Jeremias "Constituta est ut urbs munita, et statua ferrea, et murus aeneus contra reges Judae, contra principes ejus, contra sacerdotes ejus, et contra populum terrae" (Jerem. iii. 22). 1: 18). Propheta praeceptum suum iustificavit. Denunciat idololatriam, foederis admonet (cf. Ier. XII, 12-2, advocati observantiae sabbati (cf. Ier. XVII, 17-21, sacerdotes et seniores praedicat in valle filii Ennom (cf. Ier. xix 19-1) et in atrio domus Domini (vide Jerem. XI, 19-14). Propheta praedicat vae his qui descendunt in Aegyptum ad auxilium (Isaiah 31:1). Prophetae praedicant vae pastoribus populi (cf. Jerem. 23:1-2) eos ad iudicium vocantes cum Deo (cf. Exodus 5:3-Ezech. 34:2-31; Micah 6:1-2; Hos. V, de vastatione Dei vineam (cf. Esai. iii. 5; Jerem. 1:3) maledicto Dei minatus est, si non ad id quod audiunt cor suum applicent (cf. Mal. XI, 2-1). Ezechiel fere ad literam repetit nonnullas leges quae a sacerdotibus plane oblitae fuerant (vide Ezech. XI, 44-9). Si autem prophetae sacerdotes denuntiant, eos iudicio et damnatione minantur, manifestum est quod prophetia est summa institutio, quae fuit tanquam auditor permanens vel moderator, ad legis executionem observans. Populus secundum legem vivebat et in hac vita sacerdotio praeerant, interdum tamen et populus et sacerdotium a viis legis deflexerunt. Tunc Deus populum per legatos suos admonuit prophetas. Haec repraesentativa Domini terrestria naturaliter erant prae repraesentativis populi, sacerdotes; inceptum ac ductus in Foedere religioso Deo convenire debent. Deus legem dedit; Incitat etiam homines ad hanc legem implendam, eos hortationibus et minis excitat. Sicut enim lex per prophetiam data est, sic et per prophetiam Deus ut ad invicem impleatur populus hanc legem. Qua de re actio prophetarum ab incarnato Dei Filio ad perfectum finem perducta est, in cuius opere antiqui dogmatis, inter alia, ministerium propheticum iverunt. Sed habitudo prophetiae ad legem non terminabatur ad legem sustinendam. Lex norma necessitudinis inter Deum et Israel proposuit. altae veritates religiosae et morales in lege datae sunt externa forma populo pervia. Lex effecta est formalismus mere externa. Huic iuridico nimiae legum sacerdotium serviebat. Sed legum formalismus putabatur inservire solum instrumentum ad populum erudiendum eorumque renovationem internam. Oportebat enim omnem rationem et ritualem legalem spiritum declarare, ad significandum spiritum litterae legalis, verum internam in forma externa. Vera legis significatio cito ac statim proprietas populi fieri non potuit; institutio populi ac declaratio in conscientia sensus interni legis non solum lente ac gradatim procedere, sed procedere debuit. Hoc summo proposito legis prophetia servivit. Prophetiae munus erat religiosam et moralem conscientiam hominum circa legem evolvere (cf. Deut. 12, 2-4, gradatim puras veritates legis revelare. Prophetiae officium relate ad populum qui iam legem habebat et eam aliter atque aliter adimplebat moralem et paedagogicum erat; « in educatione religiosa et morali, in vivificando legis formalismo mortuos, eiusque sensum spiritualem revelans in applicatione ad hominum vitae adiuncta. Prophetia Veteris Testamenti spiritus erat qui revixit legum formalismus » (Verzhbolovich)8. In eorum interiore Legis intelligentia, Prophetae notiones assurrexerunt fere similes illis Novi Testamenti. Hac de re Prophetae etiam fuerunt Christi praedecessores, qui Ipse venerat praecise ut Legem impleret (cf. Matth 5, 17), ut suam ideam, suam intentionem ostenderet, eam ad finem perduceret. Interpretatio moralis legis per Prophetas altas notiones morales in hac lege revelat. Isaias propheta contra praevalentem nomismum arma sumit: Praeceptum praeceptum, linea super lineam; hic aliquantulum et ibi paulum, xxviii 28, 10; Pro- pheta etiam atrox cultus Dei, quo populus appropinquat ad Deum, exagitatur, cor autem eorum longe est a Deo (cf. Esai. xxix. 29). Quo mihi multitudinem victimarum vestrarum? dicit Dominus. Sufficit mihi de holocaustis arietum, et de adipe pinguium. et ego non gaudeo in sanguine taurorum aut agnorum aut hircorum. Quis hoc a vobis requirit, ut atria mea conculcet (Isaiah 1:11-12)? Num delectari potest Dominus in milibus arietum, vel innumeris rivis olei (Mich. vi, 6). Deus misericordiam desiderat, non sacrificium, et scientiam Dei plus quam holocausta (Hosch. vi. 6). Ideoque de alio prophetae loquuntur, altius Deo sacrificium. O hominem! Ostensum est tibi quid sit bonum, et quid Dominus requirit a te nisi ut facias justum, et diligas misericordiam, et cum Deo tuo humiliter ambules (Mich. vi. 6). Disce benefacere, quaere justitiam, salva opprobrium, defende pupillum, defendite viduam, i 1; facite iustum iudicium et misericordiam et miserationes facite unusquisque fratri suo el ahiv (Zach. 17:7; ah (frater)) hic idem est ben-ab vel ben-em, id est filius patris vel matris.
Notio kadosch in sensu immunditiae Leviticae summam accipit ethicam significationem apud Prophetas. Lavamini, mundi estote; auferte malum operum vestrorum ab oculis meis; desine malum facere (Isaiah 1:16). Prophetae interdum puritatem et sanctitatem sensu omnino evangelico intelligunt. Unde Zacharias: Nolite cogitare malum in cordibus vestris ad invicem (Zach. 7: cf. Matt. 5: 39). Ieiunium quoque Prophetae aeque magnum significant, perinde ac sticheron quadragesimale notum ac propheticis locutionibus compositum. Cum interrogarentur Sacerdotes an ieiunarent, Zacharias propheta pro Deo, ait: Jejunasti me? mihi? Et cum manducaveritis et biberitis, vobis ipsi non comeditis et vobismetipsis bibitis? Nonne haec verba Dominus locutus est per prophetas priores? (Zach. 7, 5-7). Et quid locutus est Dominus per prophetas priores? Ecce ad lites et contentiones jejunatis... Hoc est jejunium quod elegi. Frange esurienti panem tuum, et egenos vagosque induc in domum tuam. Cum videris nudum, operi eum, et carnem tuam ne despexeris. Tunc erumpet quasi mane lumen tuum; Sic in ore prophetarum ossa legis arida non solum carnem et nervum, sed etiam spiritum receperunt. Hunc spiritum prophetae loco nomismi et severitatis Legis ponere conati sunt; vae praedicant illis qui leges injustas ponunt, et judicia crudelia scribunt (Esai. x. 10); In tali spiritualizatione lex laicatur, maxime religiosa prophetarum creatio. Debuit sacerdos legem implere sicut scriptum est; nihil amplius ab eo requiretur, sed propheta intelligit legis spiritum et intentionem. Si sacerdos fuit magister populi, etiam propheta potest esse magister sacerdotii. Prophetae non solum ad docendum et ad praedicandum se limitant; vitam etiam instituerunt circa se in principiis mere religiosis. Zelotae fidei circa prophetas congregati, vitam eorum prophetae gubernaverunt. Significamus scholas propheticas sic dictas. Cum hoc vocabulo, Metropolitae Philareti illud a Germanis commentum esse non omittendum est, qui nihil melius esse quam eorum academias credunt. Cum de scholis propheticis agitur, recentiores notiones de scholis omnino derelinquunt. Propheticae scholae, Prophetarum Exercitus vocatae (cf. 1 Samuel 10:5, 10, 19:19-24) et filiorum Prophetarum (cf. 2 Reg. 4, 1 etc.), nonnisi excogitari possunt institutiones religiosae ac educatio, quae veluti monasticae vitae communis ordo habetur. Prophetarum actio in comparatione ad has scholas propheticas sic cogitari potest. Piae mentis populus, legis zelotes, prophetas circumstetit, arctiorem discipulorum circulum efformans. In hoc circulo sodales vitam religiosam specialem duxerunt. Harum virtutum princeps stetit propheta, religiosam educationem et institutionem dirigens, semperque in vita religiosa ac moribus sapiens matrona fuit. Prophetae optimam partem populi circa se colligebant, ac filii prophetarum aliorum esse possent, religiosum et moralem sui temporis sustentationem. Prophetae, religiosos circa se homines colligentes eosque in directione religiosa et morali enucleando consecuti, aliquos ex ipsis prophetarum filiis revelationibus honoratos esse ac prophetis in opere ministerii sui adiutores esse posse. Biblia Sacra servata sunt, quando Eliseus propheta vocavit unum de filiis prophetarum, et dixit ad eum: Accinge lumbos tuos, et tolle hoc vas olei in manu tua, et vade in Ramoth Galaad... Unge Iehu filium Iosaphat filii Namshi, ut sis rex super Israel (2 Reg. IX, 9-1). Ita prophetae non solum sui temporis columen, sed etiam circa eos bonae voluntatis homines congregaverunt. Prophetae ergo erant currus Israel et equites eius. Mortuus est autem Eliseus, venit ad eum Ioas rex Israel et flevit super eum et dixit: “ Pater mi! pater! currus Israel et equites ejus. (2 Reg. 13, 14). Et duodecim prophetae - Florent ossa eorum de loco suo! ... Iacob per certam spem servavit (Eccli. 49: 12). Talis fuit operatio divinorum nuntiorum prophetarum. In summo dignitatis suae vocatione semper steterunt. Cecidit populus, ceciderunt sacerdotes, Prophetae autem semper fuerunt spiritales populi principes; quorum vox semper et semper quasi tonitru resonabat, populumque resipiscere ac se corrigere coegit. Populus, qui a Deo recesserat, saepe in propheta tantum ridiculam cantorem cum voce suavissima videre voluit (vide Ezech. XXXIII, 33: solum audire volebant quod conscientiae sopitum sopitum erat. Si quis propheta pacem praedixit, tunc solum agnitus est propheta (Jer. 28: 9). Prophetae non ad verum prophetandum, sed ad blanditias tantum loquebantur: Egredere de via, et de via declinate; Sanctum Israel a facie nostra removete (Isai. 30: 10, 11). Talibus iuncta minis, verbi gratia, viri Anathoth dixerunt: Nolite prophetare in nomine Domini, ne moriamini in manibus nostris (Jer.
Scripsit Semeias Nehelamites ad Ierusalem: “Quare ergo non vetas Ieremiam Anathothiten prophetare in vobis? (Jerem. Prophetae etiam persecuti sunt. Phassur filius Emmer sacerdos qui et erat praepositus in domo Domini ... percussit Ieremiam ... et posuit eum in neruo (mahpechel II Paralipomenon 2:16), qui erant ad portam Beniamin superiorem (Jer. 20, 1-2); Idem Sedechia in atrio carceris inclusit prophetam (videatur Jerem. xxxii 32; et comprehenderunt eum sacerdotes, et prophetae, et omnis populus, una voce ab Jeremia. -- Propheta mortem postulans (vide Jerem. XI, 26-7). Prophetae vita dura fuit (videatur Jer. XX. fuit semper sicut ignis, et verbum eius semper ardebat sicut lampas (Eccli. 48: 1). Sacerdotes, ut iam notatum est, saepe omnino subiiciebantur potestati civitati, inter politicam contentionem dominationum et partium participaverunt. Diuersa prophetia fuit. Prophetia solum inter bonum et malum certamen participavit. De prophetia in communi, possumus dicere quod Sirach de Eliseo propheta dicit: Non tremuit coram principe, nihil praevaluit contra eum. et quae de Ieremia dicit Dominus: Pugnabunt contra te, et non praevalebunt adversus te (Jer. 1: 19). Ex ipso prophetiae intellectu sequitur quod non possit quis dici propheta qui sit indignus. Haec nomina « pseudopropheta vel indignus propheta » sunt omnino incomprehensibilia. Falsus propheta est contradictio in adjecto; falsus itaque non est propheta, non missus a Deo, et si propheta falli se patitur, et loquitur verbum sicut Ego Dominus docui prophetam istum, tunc extendam manum Meam in illum, et perdam eum e populo Meo Israel, dixit Jehovah (Ezech. 14: 9). Falsus propheta non est propheta, indignus est suo nomine et titulo, impostor est, seductor, imitatio. Et inde est quod in Bibliis signa sua ponit, quibus imitatio a vera prophetia distingui potest. Duo sunt talia signa: 1) prophetia pseudoprophetae non impletur, et in nomine aliorum deorum loquitur. Horum utrumque signa simul oportet esse: verum prophetam et in nomine Domini loqui oportet, et prophetiam eius impleri. Quomodo sciemus verbum quod non locutus est Dominus? si propheta dixerit in nomine Domini, et verbum non factum est neque verum, hoc est verbum quod non locutus est Dominus, sed ad superbiam prophetavit ei. Non timebis eum (Deutr. 18: 21, 22). Dominus facit signum pseudoprophetarum in nihilum, et insaniam maleficorum manifestat. 44: 25, 26). Iudi- cium notatur vulgo adhibitum (cf. An. 5:19; Jer. xvii 17, xxviii 15; Ezek. 12, 22, 33:33). Quicquid autem dicit factum est, hoc est evidens signum veritatis prophetae (cf. 1 Sam. 3, 19, 9:6). Ipsi prophetae significabant vera futura eorum vaticinia (cf. 1 Reg. xxii. 22; Sach. 1:6; Cf. John 10:37–38, 15:24). Verus propheta loquitur in nomine Domini solius; qui autem loquitur in nomine deorum aliorum, non est propheta, etiam si forte eveniat verbum eius. Si propheta ostendit tibi signum vel portentum, et verum est illud signum vel miraculum, sed si dicit simul, Eamus post deos alienos, quos ignoratis, et serviamus eis, nolite audire verba prophetae illius (Deut. 13, 1-3, prophetam illum occidit (Deutr. XVIII, 18, quid enim commune habet palea cum grano puro? (Jerem. 13: 28). Ut ex his signis constare potest, prophetia nonnisi vera est, reliqua nonnisi sui indicta imitatio, quae exponi debet. Sacerdos manet sacerdos, etiam si vocatione indignus sit; ex Aaronis stirpe nascens fit sacerdos.
PERORATIO
In summa, omnia, quae de sacerdotio ac prophetia Veteris Testamenti principiis dicta sunt, compendiamus. Sacerdos populi est vicarius et advocatus in vita religiosa; propheta divinus nuntius et princeps populi est. Sacerdos est legis exsecutor, et per prophetiam Deus hanc legem instituit et eam spiritualit. Creatrix religiosa ad prophetiam pertinet, ac sacerdotium eventus huius creationis simul cum populo experitur. Si relationem inter prophetiam et Sacerdotium attendamus, non possumus unam institutionem alteri adiectionem considerare, prophetiam unam intueri non possumus, longe a primo graduum hierarchicorum. Nihil, prophetia et sacerdotium institutiones independentes ac separatae sunt, unaquaeque cum suis propriis principiis. Haec brevis definitio fundamentalis necessitudinis inter sacerdotium et prophetiam se insinuat: sacerdotium est vitae religiosae gerens ac personificatio; prophetiae lator religionis specimen. Caelestia sunt specimina, et vita semper terrena. Specimina vitae cotidianae longe antecedunt; cotidiana vita semper tardus ad summas suppeditant. At idealia nonnisi per vitam cotidianam perfici possunt; sine proposita vita cotidiana non potest evolvere. Cum specimina e terra avolant, tunc omnis vita moritur, tunc Deus terram relinquit vel obliviscitur. Scriptura amissionem prophetiae aestimat talem poenam a Deo pro terra esse. Peccata enim populi, prophetae visiones non dantur (Thren. II, 2). Prophetae de temporibus, quando visiones et prophetia signantur (cf. Dan. 9, 9.) pro temporibus pene, quando Deus faciem suam averterit (cf. Ezech. VII, 24): Unum malum aliud sequetur, et prophete visionem interrogabunt, sed consilium senum non erit... Iuxta vias eorum agam cum eis, et secundum iudicia eorum iudicabo eos (Ezech. VII, 7-22). Tempus, quo propheta non est, quamvis sacerdotium sit, tempus obscurum est, tunc populus sine coelesti regimine relinquitur, quo etiam sacerdotium indiget. Et inde est quod dicitur in Psalmo: Quare, Deus, repulisti nos in aeternum? Num exarsit ira tua contra oves pascuae tuae?... Signa nostra non videmus;... non est propheta amplius, neque apud nos qui scit usquequo futura haec, Ps. Et facta est tribulatio magna in Israel, qualis non fuerat ex quo non erat inter eos propheta (7 Macc. IX, 26).
Notes:
4. Ro'e participium est verbi rа'а, id est videre in genere. In sensu arctiore religioso, ga'a applicatur ad directam illam deitatis perceptionem quae deitatis visus dicitur. Ra'a in Veteri Testamento usurpatur, quoties dicitur quod homo Deum videre non potest (cf. Is. vi 6; EX. xxxiii 33 et seq., tum cum de quibusdam casibus ubi viderunt dorsum Jehovae (videatur Exod. 33: 23). Unde Agar ait: Vidi casum videntis me. Et vocavit Hagar fons be'er lahaj ro'i (vide Gen. 16: 13, 14). Denique ga'a in visionibus et revelationibus agitur (cf. Is. 30:10, quare "mar'a" etiam significat visionem. Participium formae ro'e etiam prophetam designat personam accipientem revelationes, visiones. Ro'e significat partem subiectivam prophetiae, interior relationem prophetae ad Deum, sed hoc vocabulum non definit prophetae relationem ad homines, externam partem prophetiae. Alia vox, "hoze", rarius quam ceteri omnes, etiam interiorem prophetae statum obumbrat, et exprimitur externus status interni ejus per phasin valde originalem. Verbum haza significat: 1) in somnio videre, 2) in somnio loqui, furere. Verbum arabicum haza respondens (quae duas scripturas habet) prorsus eandem significationem habet. Secundum suam philologicam significationem, haza non potest nisi infima forma significare communicationis propheticae et perceptionis propheticae. Aliquando in Bibliis hoze eo sensu usurpatur. Esaias obscurissimis coloribus describit indignos custodes Israel, qui potiones bibitorum delectant (cf. Isai 56:12). Talis ipse populus inter alia vocat Isaias, hozim, somniatores, ratores. LXX vertit nupniastmena, Aquila – fantasТmena, Symmachus – ramatista…, Slav.: somnia videns in lecto. Perceptio prophetica comparatur cum somnio nomine hoze, externa expressio percepti, cum delirio. Sed speciale nomen prophetae in libris Veteris Testamenti potest dici "nabi", et hoc nomen prae aliis notat ipsum conceptum. Verbum nabi venit ex insueta verbali radice naba (aleph in fine). Secundum significationem generalem semiticam (verbi arabici naba respondente), haec compositio sonorum (nun + bet + aleph) significat obsessivam actionem alicuius obiecti in visione, et in relatione ad organum auditus, hoc verbum notat orationem quae profertur cum quadam necessitate tam dicentis quam audientis, interdum significat inarticulatam orationem sub impressione causarum internarum (glossolalia). Ad significationem naba explicandam, usus vulgaris verbi naba (cum "ayn" in fine, servire potest, id est - celeriter effluere, effundere, scaturire. In ultimo sensu naba dicitur ad fontes aquarum; fons sapientiae torrens fluit (nahal nobea – Prov. 18: 4). In forma hyphili naba principaliter significat « Spiritum effundere » (cf. Prov. I, 1) et maxime verba: sic os fatuorum ebullit nabiam et malum (Prov. 15:2, XVII). In genere, in relatione ad verba, significat naba - proferre, proclamare (cf. Ps. 119, 171, 144:7). Praeterea ex usu biblico naba sequitur aliam significationem eius umbram, scilicet usum huius verbi, in Ps. 18:3, 78:2, 144:7 dat significationem - docere, instruere. Eadem significatio significatur per formam activum hyphil. Plures etiam sunt cognata verba hebraice. Hi sunt nabab (arabice nabba), naba (in "ge", nub desinentia, et nonnulli Hebraistae etiam na'am in hac serie includunt. Omnia haec verba unam significationem habent - percutere fontem, effundere. Quorum quaedam verba ponuntur ad significandum locutionem humanam, ut dicitur Prov. Quae dicta sunt, hoc modo generari possunt: naba et verba cognata significant statum hominis inspiratum, elevatum, ex quo loquelam inspiratam fundit. Primum — elevatio status mentis generalis praecipue notatur forma hithpali e naba, quam in Bibliis significat — furere, saevire, inspirari, graeco ma…nesqai respondens (cfr 1 Cor. 14: 23). Saul (hitnabbe) occupabatur, cum eum malus spiritus aggressus est (cf. 1 Samuel 18). Ergo in nomine nabi necesse est distinguere sensum passivum; ipse status inspirati patitur. Verbum naba, ut iam notatum est, inter alia significationem habet - docere, unde etiam passivum nabi - docebat. Prophetae enim in Bibliis interdum discipuli vocantur - Limmud (cf. Is. i 8; iii 16; Eadem significatio passiva etiam apud Graecos profiteo invenitur, quod apud Graecos scriptores interdum utuntur ad significandam Echo quae auditur, ut in speluncis. Nihilominus non oportet exaggerare sensum passivum hebraei nabi, ut quidam faciunt, aestimans significationem formae hitpael - hitnabbe et verbi ipsius naba significationem - "exstatica esse"; de veris prophetis hitnabbe ter tantum in Bibliis usurpatur (vide Jerem. 29:26–27, 26:20; Ezek. 37: 10). Ipsaque forma hitnabbe a nonnullis sensu activo interpretatur - esse prophetam (Konig, Dillmann). Scriptura quoque activam verbi nabi significationem clare notat. Hoc verbum pro animante dicitur, unde nabi significatio est prope vocem nostri oratoris (cf. Amos 3, 8; Ezech. 11: 13). Sensus passivus docendi opponitur activae significationi "docendi". Ex participio passivo "docuit" etiam nomen verbale "scholaris" in Russian explicatum est, quod etiam significationem activam habet. In sensu interpretis, docendi vel declarandi aliquid aliis, nabi adhibetur, ut Deut.
5. F. Vladimirsky. Status Animae Prophetae in Apocalypsi Spiritus Sancti. Kharkov, 1902. pp. 18, 39-40. AP Lopukhin. Historia biblica in lucem recentissimarum inquisitionum et inventorum. Vol. 2. Petropoli, 1890. P. 693 et aliis.
6. Real-Encyclopedia fur protestantische Theologie und Kirche / Herausgeg. von Herzog. 2 -te Aufl. Bd. 12. P. CCLXXXIV.
7. Prof. SS Glagolev de prophetia Veteris Testamenti cis loquitur. Revelatio superna et naturalis Dei cognitio extra veram Ecclesiam. Kharkov, 1900. P. 105, 76 et seqq.
8. Vide in speciali articulo: Habitus prophetarum ad legem ritualem Mosis. — Lectiones in Societate Amantium Illuminationis spiritualis. 1889. IP 217-257.
9. Stichera 1 in stichera, c. 3rd: Ieiunium gratum est domino, verum ieiunium est mali abiectio, linguae abstinentia, irae repudiatio, concupiscentiarum excommunicatio, detractio mendacii et periurii, horum perditio verum et gratum ieiunium est. – Ed.
10. Plura vide: Vladimirus Troitsky. Vetus Testamentum Scholae Propheticae. – Fides et ratio. 1908. No. 18. Pp. 727–740; No. 19. Pp. 9-20; No. 20. Pp. 188-201.
Source in Russian: Works: in 3 volumes / Hieromartyr Hilarion (Troitsky). - M.: Sretensky Monasterii Publishing domus, 2004. / V. 2: Opera theologica. / Praecipua principia Sacerdotii Veteris Testamenti et Prophetiae. 33-64 p. ISBN 5-7533-0329-3
