"Imagines in Fide"est sectio dicata vitae et hereditatis singulorum qui dialogum interreligiosum, libertatem religiosam, et pacem globalem propugnant illustrandis.
Ad meridiem ore TiranaAlbanum caput, ubi concreti cunei cedunt colles et dispersae oliuae, locus est qui videtur in tempore suspensus. Demissa, porticibus fornice dealbata aedificiis et viridi modico testudine tecta mundi praetorium Bektashi Ordinis— a Sufi traditione in Islam notissima ob animi apertionem et spiritum mysticum. Hic, inter odoris thuris et precum murmure, unus homo tacite tendit ad munus reparandi invisibilia stamina quae humanitatem simul ligant. Est Baba Mondi, Edmundus Brahimaj natus, et praeter decennium octavum Dedebaba, globalem spiritualem communitatis Bektashi ducem.
Ad sexagesimum sextum, Baba Mondi se gerit cum quiete alicuius qui pacem fecit non solum cum mundo, sed cum inevitabili contradictionibus. Barba eius alba, plena sed nitide ornata, vultum sistit benignitate notatum, quam severa auctoritate saepe cum religione ductus. Cum loquitur, molliter, de industria, saepe diuturnis silentiis notatum, quae haesitationibus et invitationibus similiores videntur, diligentius audire, altius cogitare.
Aliquam non semper erat. Natus anno 1959 in Vlorë, urbe ubi Mediterraneum lumen vel acerbissimae memoriae inficere videtur, sub Enver Hoxha atheistica dictatura crevit. Religionis in Albano adolescentia non aspernatus; proscriptus fuit. Cruces diruuntur, meschitis quatiuntur, imams et sacerdotes ad castra laborant. Edmundus, ut plerique e suis, viam in re militari sancitam invenit. Lectus ab Academia Militari Albanica, Exercitum Populi ingressus est, et ad tempus vitam socialisticam rigidam et inlaetabilem vixit.
Sed cum communismus in primis 1990s collapsa est, fides antiqua, sepulta sed non fracta, ad vitam denuo excitanda est. Ordo Bektashi, qui clandestine in agris et degentium superfuerat, resurrexerunt. Inter hoc magnum inhumatum Edmundus Brahimaj aliam vocationis speciem sensit. Iter Bektashi anno 1992 ingressus est, anno 1996 inscius est initiatus, ac sensim, paene inevitabiliter, intra ordinem ad eminentiam ascendit.
Bektashis in mundo islamico imparitas est, et fortasse propterea quod Baba Mondi audientiam augentem ultra eum invenit. Eorum traditio, saeculo XIII ex Anatolia nata, mysticismum, metaphoram, poesin complectitur. Prophetam Muhammad et Ali venerantur, sed etiam figuras Iesu et sanctos etiam non-Muslimos. Fides enim eis non est de stricta adhaesione legis, sed de elegantia animae. Vinum, poesis, musica - omnia in puritanis islamismatis interpretationibus vetita - fores divinae habentur.
Sub Baba Mondi duce, ordo Bektashi in hanc animi partem incubuit, vivum opponit narrationi Islam inevitabiliter austerum vel severum esse. Praetorium eius centrum inter collo- quies factus est, ubi imams, sacerdotes, rabbi, et scolares saeculares conveniunt, colloquentur, et, sicut saepe, speculo homemade raki communicant.
Eius nuntii nucleus simplex inarmat: multae sunt religiones, sed humanitas una est. "Idem Deum omnes colimus", saepe dicit, etiam si diversis eum nominibus appellemus.
Hoc platitudinous sonare posset, nisi propter urgentem necessitatem. In mundo magis magisque a religiosa polarizatione definito, vox Baba Mondi commonet coexistentiam non esse somnium utopianum, sed rem vivam, quam ipsa Albania, cum longa traditione musulmanorum, orthodoxorum et communitatum catholicarum pacifice cohabitantium, exemplificat.
Sed coexistentia non est passio. Baba Mondi tenuram Bektashi Ordinem vidit acrius versatum in diplomatibus religiosis internationalibus quam umquam ante. Occurrit cum Francisco Papa Romae, Patriarcha oecumenico in Istanbul, et ducibus Iudaeorum in Ierusalem. Iter eius minus sunt de formalitatibus quam de aedificatione informa- tiva, personali fiduciae inter mundi fidei — quaedam fraternitas invisibilis eorum qui adhuc de rebus dialogi credunt.
Domi, minas valentiores iniit. In vicinis Macedoniae septentrionalis, ubi Sacella Bektashi occupata et vastata sunt ab coetibus Wahhabi-affectis, in Ordinis apertura insigne signum fecit. Etiam in facie extremismi responsio Baba Mondi charactere mensurata est: vim non iniuria reprehendit, sed cum dolore, eamque tamquam tragicam intellegendi defectum potius quam cosmicam inimicitiam exercet.
Annis Baba Mondi consilium aggressus est quod, si prospere posset, legatum suum longe ultra Albaniam firmare posset. Sustentante Primi Ministri Edi Rama, ideam vindicavit ut Bektashi in praetorio status principis tribueretur - "Muslim Vaticanum" creare in corde Tirana. Idea est ambitiosa, paene audax: microstas 0.11 chiliometrorum quadratorum non politicae causae, sed conservandae et promovendae religionis Islamicae tolerantis, mysticae.
Incredulis videntibus in eo superfluum complicationem, Baba Mondi lenis, sed firma correctio offert: hoc non est de potentia, sed de asylo. "Constituendum est spatium ubi respirare possit fides," a re publica, a violentia, a metu.
Microstas centrum esset educationis, doctrinae, peregrinationis. Lumen, quod ait, quaerentibus Deum per amorem, non timorem.
An haec visio fiet incerta manet. Politica Balcanorum notorie labyrintina sunt, et idea creandi novam entitatem summum, etiam spiritualem, referta est cratibus logisticis et diplomaticis. Sed Baba Mondi impedimenta exsors videtur. Pro eo, ipse conatus est operis partem: lapidea lapidea aedificare, domum satis spatiosam omnibus fidei.
Cum iuvenibus loquitur - quorum multi, in Albania ut alibi, magis magisque saeculares sunt -, eius nuntius non est increpationis neque obiurgationis. Sed hortatur ut spiritualitatem, quae non est de timore vel obedientia, sed de cultu admirationis, humilitatis et gratitudinis, detegatur. "Verum tekke," dicit illis, "cor est."
Exigua est sed radicalis opinio: fidem non esse institutionem, non doctrinam, sed animi qualitatem, cuivis alicubi pervia esse.
Nuper post meridiem, sicut vocatio ad precationem trans composita molliter resonat, Baba Mondi saepe inveniri potest quiete in atrio sedentem, salutatio sine caeremonia visitatores. Nulla comitatus, nulla currus armatus, nulla aura intactibilitas. Est autem circa eum raritas quaedam, quasi minus medio homine, per quem uetus sapientia et spes antiqua adhuc contra omnes discordantes se audiri conantur.
In saeculo, quod religiosum bellum renovatum et religiosum notatum est, spectaculis defectibus utriusque atheismi militantis et fidei militantis, tarda et pertinax visio Baba Mondi paene res novas sentit. Res novas sine emblematibus, sine gladiis, sed patientia sermonis, hospitalitatis, orationis.
Scit utique non victurum, ut plenos fructus plantat. Sed id neque ante. In Bektashi traditione, quae res non est exitus, sed oblatio: vita facta in pontem, ostium, lumen.
Quotidie itaque, in parvo Tirana angulo, dum ruit orbis et clamores et fracturas, Baba Mondi quiete sedet, ad pacis opus tendit in hortum, non sperans cras florere, sed sciens aliquando, alicubi futurum esse.
