In conclavi Parlamenti Italici, sub laquearibus pictis et columnis marmoreis, aliquid tacite extraordinarium evolvitur.
Non erat protestatio. Non erat concio. Erat sermo — qui decennia sumpsit ut ad hanc cameram, in hac terra, cum his vocibus perveniret.
titled "Senza Intesa: Le Nuove Religioni alla Prova dell'Articolo 8 della Costituzione" , symposium gregem insolitum congregavit: imamas et pastores, sacerdotes Taoistas et duces Pentecostales, eruditos et legislatores. Non solum ad loquendum venerunt, sed etiam ad audiendum.
In corde eius erat simplex quaestio: Quid sibi vult esse religionem in Italia sine agnitione formali?
Et post illam quaestionem alia, altior, latebat: Cui pertinere licet?
Longa Via ad Visibilitatem
quia Pastor Emanuel Frediani , dux Ecclesiae Apostolicae Italicae, responsum tempore et laboribus formatum est.
Ecclesia Frediani, quae nunc plus quam septuaginta congregationes per Italiam et ultra complectitur, diu recognitionem legalem quaesivit. Sed etiam postquam adepta est... intellectus — pactum formale inter coetus religiosos et Civitatem — pondus exclusionis adhuc premere sentiebat eos qui per ianuam non transierant.
“Officium mihi est,” inquit, “erga eos qui iuxta me sedent, et alios in auditorio. Eis adiuvare debemus ut locum suum inveniant.”
Verba eius nutibus excepta sunt ab Pastora Roselen Boener Faccio , caput Ecclesiae Sabaoth, cuius congregatio ex conclavibus in tabernas crevit — loca ubi preces, si non libros legum, aera implebant. “Cum tribus pueris tunicis nocturnis una Dominica mane coepimus,” dixit, humilia initia denominationis eius in Italia commemorans. “Hodie communitas nationalis sumus.”
“Tunc nemo nos impedivit,” inquit. “Sed dum crescimus, visibilitate indigemus.”
Pondus Exspectationis
Multis in conclavi, exspectatio non erat solum metaphora — sed realitas viva.
Fabritius D'Agostino Ecclesiam repraesentans Scientology in Italia, descripsit quomodo communitas sua — centum quinque milia hominum valida — saepe invisibilis visa est:
"Praesentes sumus toto orbe terrarum. Tamquam personae legales agnosci volumus."
Non curationem specialem postulabat. Aequalitatem tantum. "Mutationem culturalem et rationem aequaliter iuribus omnibus innixam, dignitatis humanae reverentiam, cum studio ad meliorem cognitionem et intellectum eorum quae in vita nobis occurrunt, requirimus."
Trans mensam sedebat Vincentius Di Ieso, Praeses Ecclesiae Taoistae Italiae, qui aliam perspectivam protulit:
"Nolo recognitionem a Civitate. Opusne est mihi Civitate exsistere?"
Vox eius per tensionem velut campana silentio penetravit. Systema non repudiavit — eius necessitatem in dubium vocavit.
Attamen ipse Di Ieso confessus est fidem, in re, extra legis muros omnino vivere non posse.
Islam: Fragmentatus, Attamen Praesens
Nulla cohors pondus scrutinii magis quam Musulmani ferebat.
Yassine Lafram, praeses UCOII (Unione delle Communità Islamiche Italiane), cum taedio locutus est alicuius qui per annos fores clausas pulsaverat:
"Iam decennia hic sumus, sed non habemur ut socii credibiles. Dialogus fieri potest, sed reciprocitatem requirit."
Descripsit meschitas in garagiis coactas, imamas secunda officia laborantes, et pueros sine spatiis idoneis ad precandum vel suas traditiones discendas crescentes.
Imam quidam e Mesquita Pacis Reati curas eius iteravit:
"Islam in Italia unus est. Cur in foederationes et confoederationes divisi manemus?"
Clara erat eius vocatio: unitas robur erat. Et robur, asseverabat, erat quod tandem Romam ad audiendum cogeret.
Proelium Sannae, mediator culturalis et civis Musulmanus, addidit:
"Non huc adveni ut evangelicus aut Catholicus. Huc advenio Italiam repraesentans."
Musulmanos hortatus est ut desinerent se quasi extraneos considerare et identitatem civilem tam quam pertinentiam spiritualem amplecti inciperent.
Lex et Limites Legis
Professor Marcus Ventura, peritus iuris canonici ex Universitate Senensi, historiam amplissimam recognitionis religiosae in Italia exposuit — septem distinctas phases per saecula.
"Systema regularum de phaenomeno religioso pergere debet evolvere secundum spiritum Chartae Constitutionalis et dynamismum qui haec decennia experientiae republicanae, praesertim quadraginta annos qui elapsi sunt post reformationes annorum 1984-85, distinxit. Auctoritates civiles et religiosae, communitates fidelium, societas civilis, hunc spiritum cum hac dynamismo evolvere pergere debent, officium suscipientes inveniendi instrumenta quae necessitatibus individualibus et collectivis magis magisque idonea sint, in fideli collaboratione inter potestates publicas et confessiones religiosas."
Consiliaria Laura Lega, olim Praefectus et nunc Consigliere di Status, problema directe confessus est:
"Libertas religiosa aequilibrium inter iura et officia invenire debet."
Descripsit quomodo processus bureaucraticus recognitionis petendae annos, interdum decennia, durare posset, communitates in incerto relinquens — iure invisibiles, tamen in vita cotidiana alte praesentes.
Professor Ludovica Decimo, Universitatis Sassariensis, reformationem postulavit:
"Articulus 83 Codicis Civilis obsoletus est. De 'cultu agnito', non solum de 'cultu admisso', loqui debet."
Verba eius notis scriptis et murmuribus assensus excepta sunt — signum communitatem legalem ad mutationem paratam esse.
Res Publicae: Promissa et Possibilitates
Onorevole Onorevole Paola Boscaini, grex parlamentarius Forza Italiae (remote loquens), visionem legislativam protulit:
"De nova lege de religionibus cogitare debemus, quae illam anni 1929 substituat et realitatem hodiernam repraesentet."
Verba eius ab [nomen deest] repetita sunt, etiam per nexum video se adiungens:
"Anno proximo nonnulla parva progressio inveniemus... Locum meum iam pro anno proximo reservo."
Rarum momentum optimismi politici erat in patria ubi mutatio saepe movetur sicut sedimentum in aqua tranquilla.
Honorabilis Boscaini favorem suum iteravit: "Huiusmodi dialogus est necessarius. Leges nostras modernizare debemus — non solum renovare."
Fides in Actione
Inter fabulas maxime commoventes ortae sunt ex Pastor Petrus GaronnaUnione cristiana Pentecostale repraesentans;
"Per Dei nomen, pacem cum institutis faciamus."
Garonna descripsit quomodo sua communitas auxilium tulisset per crisin profugorum Ucrainorum — sine pactis formalibus, sine pecunia, sed profunda cum convictione.
Rogeria Azevedo , fautor interreligiosus et advocatus Brasiliae natus, perspectivam globalem disputationi attulit:
"Incrementum religionum Afro-Brasilianarum in Italia investigationem latiorem — identitatis, spiritualitatis, et sensus pertinentiae reflectit."
Animadvertit illa communitates sicut Candomblé et Umbanda non solum Brasilianos, sed etiam Italos alias vias spirituales quaerentes attrahere.
“Societas Italica mutatur,” inquit. “Similiter mutantur eius opiniones.”
Onus Moderatoris
Sermonem diei moderans erat Professor Antonius FuccilloOrdinario di Diritto Ecclesiastico apud Università Vanvitelli et Directorem Observatorii de entibus religiosis, bonorum religiosorum et non proficuum Institutis Universitatis Aloisii Vanvitelli.
Fucillo, vir et per aulas academicas et per porticus publicas navigare assuetus, disputationes arctas et reverentes tenuit.
"Gratias vobis omnibus ago. Via longa est, sed hodie gradus magnos fecimus."
Annos in implicata necessitudine inter civitatem et fidem investiganda consumpserat. Nunc, eam explicare adiuvabat.
Visio Episcopi
Una ex ultimis vocibus ad Don Luis pertinuit. Miguel Perea Castrillon Episcopi Ecclesiae Anglicanae Orthodoxae :
"Una fortiores sumus. Unitas differentias non delet — sed auget."
Verba eius haesitabant dum homines e sedibus surgere coeperunt. Quidam manus iunxerunt. Alii numeros telephonicos permutaverunt. Pauci, submissa voce loquentes, fortasse intellegentes se non solos esse.
Quaestio Recognitionis
Symposium non declarationibus aut manifestis, sed aliquo potentiore finitum est: reciproca intellectus In patria adhuc cum identitate saeculari et evolutione multiculturali luctante, voces in illa conclavi auditae imaginem futuri pinxerunt ubi diversitas religiosa non solum toleratur — sed etiam amplectitur.
Italia fortasse nondum habet viam directam ad omnes fides in suum ius integrandas, sed disputationes in illa aula inceptae sine dubio proximum capitulum in itinere eius constitutionali formabunt.
Et cum ultima resonantia verborum conclusorum Fuccillo in fornice camerae evanesceret, una veritas remansit: quaesitus recognitionis non solum de statu legali est.
De videndo agitur.
