Аз ҷониби Антонии Бузург (тақрибан 12 январи 251 - 17 январи 356)
НОМИ ДАХУМ
1. Фарзандони муборакам, ин номаро барои шумо менависам, то бидонед, ки онон, ки Худоро дӯст медоранд, бо тамоми дил ҷустани Ӯ ҳастанд ва Худо ба онҳо посух медиҳад ва он чиро, ки талаб мекунанд, ба онҳо медиҳад.
Аммо онон, ки бо тамоми дил ба Худо наздик намешаванд, балки тамоми аъмоли худро аз рӯи ҳаваси фахр кардан ба хотири ҷалоли инсонӣ мекунанд, дуои онҳоро намешунавад. Балки бар онон хашмгин аст, ки аъмолашон дар нифоқ аст. Аз ин рӯ, суханони забурнавис нисбат ба онҳо иҷро мешаванд, ки мегӯяд: «Худо устухонҳои онҳоеро, ки бар зидди Ту исён мекунанд, пароканда хоҳад кард...» (Заб. 52:6).
2. Ба дурустї ки Худои таъоло аз аъмоли эшон хашмгин аст, аз намозашон хушнуд нест ва ба сахтї бо онњо мухолифат мекунад, зеро онњо аъмоли худро бе вафо мекунанд ва дар назди мардум мунофиќона мекунанд. Бинобар ин, қудрати Худо дар онҳо амал намекунад, зеро онҳо дар ҳама корҳое, ки мекунанд, нотавонанд. Бинобар ин, ин гуна одамон некии Худоро бо неъмат ва шодии хоси он нашинохтаанд, ва ҷони онҳо аз корҳои худ хаста мешавад, чун зери бори гарон.
Баъзе бародарони шумо чунинанд. Аз он сабаб, ки он қудрате ба даст наоварда буданд, ки ба нафс ширинӣ меорад, онро рӯз то рӯз аз шодиву шодӣ пур мекунад ва дар он хоҳиши Худоро меафрӯзонад, ба рӯҳи фасод фирефта шуда, кори худро дар пеши назари мардум риёкорона анҷом медоданд.
3. Ва ту, эй маҳбуби ман ва барои дилам азиз, вақте ки ҳосили заҳмататро ба Худо тақдим мекунӣ, кӯшиш кун, ки худро аз рӯҳи ҷалоли ботил дурӣ ҷӯӣ ва дар ҳама давру замон ғолиб шавӣ, то Худованд ин меваҳоро қабул кунад. аз они шумо бошед ва қудратеро, ки ба баргузидагони Худ медиҳад, аз Ӯ бигиред.
Дили ман бо ту ором аст, эй азизам, зеро медонам, ки шумо рӯҳи шуҳратпарастиро намеписандед ва пайваста бо он мухолифат мекунед. Аз ин сабаб ҳомилаи шумо муқаддас ва зинда аст. Пас, ба ин рӯҳи бад муқобилат кунед. Ҳангоме ки инсон дар воқеъ ба корҳои шоиста шурӯъ кард ва худро ба муборизаи сахте банд кард, ҳамон рӯҳ мешитобад ва мекӯшад, ки ӯро дар кори оғозкардааш боздорад, то кори шоистае анҷом надиҳад. Ӯ рӯҳи бад аст ва аз ин рӯ ба ҳама онҳое, ки мехоҳанд содиқ бошанд, муқобилат мекунад.
Бисёре аз онҳо ҳастанд, ки мо аз он шодем, ки онҳо содиқанд ва омодаанд аз рӯи марҳамат ба мискинон хайр кунанд. Махз хамин рух ба мукобили онхо мубориза мебарад. Вай бо дигарон ба кори онҳо ҳамроҳ мешавад, меваҳояшонро нест мекунад ва ба роҳи онҳо халал мерасонад, зеро ҳам фазилатҳо ва ҳам корҳои нек, ки одамон анҷом медиҳанд, бо ҷалоли инсонӣ омехта шудаанд. Чунин ба назар мерасад, ки ин гуна одамон дар назди мардон самар медиҳанд, аммо дар асл ин тавр нест. Онњо мисли дарахти анљиранд, ки аз дур ба меваи нек пур аст, вале чун ба он наздик шавад, меваи талхи бе ширинї мебинад. Чунин аст ҳолати ҳамаи онҳое, ки аз мардум ҷалол мегиранд. Одамон фикр мекунанд, ки меваҳои аз ҳад зиёд писандидаи Худо доранд, дар асл онҳо мева надоранд. Гузашта аз ин, Худо онҳоро ба хушкӣ гузошт, зеро дар онҳо ҳеҷ мевае наёфтааст. Барои хамин хам онхоро аз ширинии волои илохии худ махрум кардааст.
4. Шумо, эй фарзандони азизу мехнатдусти ман, кушиш кунед, ки ба рухи шухратпарастй мукобилат кунед. Ба ӯ муқобилат кунед ва ӯро мағлуб кунед. Ва қудрати Худо ба ёрии шумо хоҳад омад; вай бо шумо мемонад ва то абад ба шумо кувваю гармй мебахшад. Ва ман дуо мекунам, ки ин гармӣ то абад дар ту боқӣ бимонад, зеро он воқеӣ аст ва ҳеҷ чизи зеботар аз он нест.
Пас, агар касе аз шумо фаҳмад, ки ин гармӣ дар ӯ нест, бигзор онро бо ҷидду ҷаҳд талаб кунад ва он ба ӯ хоҳад расид. Он ба оташе монанд аст, ки одамон барои афрӯхтани он дар он дамида, мехоҳанд, ки бо сабзавот хӯрок бипазанд. Вақте ки ин оташ даргиронда мешавад, об хосияти сӯзонандаи оташро пайдо мекунад, ба ҷӯш мешавад, гармии он баланд мешавад ва сабзавотро мепазад. Ҳамин тавр, бародаронам, агар аз бепарвоӣ ва бетарафӣ рӯҳатон сард шуд, саъй кунед, ки бо ғамгинӣ аз ҳолаш онро боло бардоред ва гармӣ намеояд ва бо он муттаҳид шавад ва моли сӯзонашро ба ӯ диҳад. Ва нафс, ки ба ҷӯш оғоз мекунад, дар корҳои хайр фаровон мешавад.
Вақте ки шоҳ Довуд ҷони худро сахт ва сард дид, ӯ чунин гуфт: «Ҷони худро ба сӯи Ту боло мебарам» (Заб. 142:8); «Айёмҳои қадимиро ба ёд оварда, дар бораи тамоми аъмоли Ту мулоҳиза мекунам...» (Заб. 142:5); ва бештар: «Дастҳоямро сӯи Ту дароз мекунам; ҷони ман ба сӯи Ту мисли замини ташна аст» (Заб. 142:6). Зиёда аз ин, фаҳм, эй маҳбуби ман, Довуд, вақте ки дилаш сангдил шуд, чӣ кор кард: ӯ саъй кард, то он даме, ки гармӣ дилашро дубора фурӯзон кунад, то бигӯяд: «Дили ман тайёр аст, эй Худо...» (Заб. 107:2). Ва ӯ осонии хидмати шабонарӯзии худро дубора ба даст овард.
Ва шумо ин тавр амал мекунед, то ки бо тартиби дилатон дар равшанӣ ва гармии илоҳӣ муттаҳид шавед, то Худо асрори бузург ва нотавонро бароятон ошкор кунад.
Ва ман аз шумо хоҳиш мекунам, ки ҷисму ҷону рӯҳи худро солим нигоҳ доред, то шуморо ба манзили хайри худ – ба маконе, ки падарони муқаддаси мо расидаанд, бибарад.
Дар шодии Парвардигори мо бошед, ки ҳоло ва то абад сазовори ҷалол аст, омин!
Акс: тасвири православии баландшавии Худованд.
