Shirin Yaseen από το Γραφείο Εκπροσώπου Τύπου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ επισκέφθηκε τη βορειοδυτική Συρία στο πλαίσιο διυπηρεσιακής αποστολής για την αξιολόγηση της κατάστασης εκεί.
«Την ημέρα που επισκεφτήκαμε την Τζινταΐρις στη βόρεια Συρία, μια από τις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από τον σεισμό του Φεβρουαρίου, οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ κακές. Μια κινητή ιατρική κλινική που στεγάζεται σε μια σκηνή ανασηκώθηκε από το έδαφος λόγω των ισχυρών ανέμων που σκορπίζουν προμήθειες και ιατρικά εργαλεία.
Νεαρά κορίτσια παίζουν σε ένα κέντρο υποδοχής εκτοπισμένων στο Jindairis, στην επαρχία του Χαλεπίου.
Τα όνειρα των παιδιών σε αυτή την κατασκήνωση είναι απλά. Η μία μου είπε ότι χρειάζεται γυαλιά, άλλη αξιοπρεπή παπούτσια για να μπορεί να περπατήσει στους μη ασφαλτοστρωμένους δρόμους του στρατοπέδου. Ένα νεαρό κορίτσι, το Ahlam, μου είπε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να επιστρέψει στο σχολείο. Μια μητέρα ζήτησε αναπηρικό καροτσάκι για την 20χρονη κόρη της.
Εμπειρία σεισμού
Σε ένα άλλο στρατόπεδο, στο Idleb, που ονομάζεται Kammonah, συνάντησα τον Yazi Khaled Al-Abdullah, του οποίου τα δεινά αντικατοπτρίζουν την εμπειρία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που έμειναν άστεγοι ως αποτέλεσμα του σεισμού.
Μου είπε πώς στις τέσσερις η ώρα το πρωί ένιωθε να τρέμει αλλά δεν ήξερε τι συνέβαινε. Τα παιδιά της είπαν να μην φοβάται και αφού έφυγαν όλοι από το σπίτι τους κατέρρευσε. Έβρεχε και έτρεμαν από το κρύο, αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν ή πού να πάνε.
Ο Yazi Khaled Al-Abdullah ζει σε μια σκηνή μετά τον σεισμό.
Κατέληξαν στο στρατόπεδο Kammonah και τους συμβούλεψαν να εγγραφούν για ένα καταφύγιο. Ένα μήνα μετά τον σεισμό εξακολουθούν να μένουν σε μια σκηνή με άλλες δύο οικογένειες.
Η Yazi Khaled Al-Abdullah μου είπε ότι της αρέσει να μαγειρεύει αλλά δεν έχει κατσαρόλες ή γκαζάκι. Μερικές φορές παρέχεται έτοιμη τροφή, συνήθως ρύζι, αλλά έχει διαβήτη, επομένως δεν παίρνει τη διατροφή που χρειάζεται.
Αυτή και η οικογένειά της θέλουν απελπισμένα να επιστρέψουν στο σπίτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ζήσουν μια πολύ βασική ζωή. Χρησιμοποίησε μια αραβική έκφραση που λέει ότι ακόμα κι αν έχουν μόνο χώμα να φάνε, εξακολουθούν να θέλουν να πάνε πίσω στην πατρίδα τους.
Η οικογένειά της εγκατέλειψε το Σιντζάρ πριν από οκτώ χρόνια λόγω του πολέμου στη Συρία και πέρασε χρόνο εδώ κι εκεί. Μου είπε ότι ο γιος της και ο σύζυγός της δούλευαν τη γη τους και έβοσκαν πρόβατα όταν σκοτώθηκαν από αεροπλάνο. Κατά τα λόγια της, έχουν γίνει μάρτυρες.
Γνώρισα επίσης τον Mazyad Abdul Majeed Al-Zayed, ο οποίος διευθύνει τον καταυλισμό Ajnadayn στο Jindairis και ο οποίος είναι ο ίδιος θύμα του σεισμού.
Εξήγησε τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες ζουν οι κάτοικοι του στρατοπέδου, λόγω της έλλειψης των πάντων, συμπεριλαμβανομένων των σκηνών. Στην περιοχή λειτουργούν κινητά ιατρεία, τα οποία όμως λείπουν από φάρμακα και έρχονται μόνο σποραδικά.
Ο Mazyad Abdel-Majeed Al-Zayed, διαχειρίζεται το στρατόπεδο Ajnadayn στο Jindairis.
Είπε ότι ο καταυλισμός είναι άθλιος και ότι δεν έφερε την οικογένειά του εδώ καθώς δεν άντεχε να τους βλέπει να ζουν σε τέτοιες συνθήκες.
Αργότερα επισκέφτηκα σκηνές που είχαν στηθεί απέναντι από το Ειδικό Νοσοκομείο Al-Rafa στο Jindairis, το οποίο στέγαζε κινητές κλινικές, συμπεριλαμβανομένης μιας για παιδιά και μιας για γυναίκες.
Σε αυτές τις κλινικές, που ιδρύθηκαν αρκετές ημέρες μετά τον σεισμό, γίνονται δεκτοί ασθενείς και επισκέπτες καθημερινά.
Το νοσοκομείο περιβάλλεται από κατεστραμμένα κτίρια και το ιατρικό προσωπικό ζει και εργάζεται στις ίδιες συνθήκες με τους ανθρώπους που νοσηλεύονται.
Το ιατρικό σύστημα σε αυτό το τμήμα της Συρίας ήταν υπερβολικά επιβαρυμένο ακόμη και πριν από τον σεισμό, και τώρα το ιατρικό προσωπικό έχει εξαντληθεί και ο εξοπλισμός είναι σχεδόν εντελώς χαλασμένος.
Αμέτρητοι άνθρωποι που επλήγησαν από τον σεισμό έχουν αναζητήσει καταφύγιο σε αυτή την περιοχή στη βορειοδυτική Συρία. Πολλοί το έκαναν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο που μαίνεται εδώ και 12 χρόνια.
Ο ΟΗΕ ξεκίνησε μια ανθρωπιστική έκκληση 400 εκατομμυρίων δολαρίων για την υποστήριξη των εκτοπισμένων οικογενειών.
Μια γυναίκα με την οποία μίλησα είπε ότι δεν είχε ιδέα για το μέλλον της αφού διέφυγε σε μια περίοδο πέντε ετών από το Saraqib στο Afrin, το οποίο βομβαρδίστηκε, και στη συνέχεια στο Jindairis.
Συνάντησα και μίλησα με τόσους πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων νεαρών ασυνόδευτων παιδιών που είχαν χωριστεί από τους γονείς τους, των οποίων η ζωή είχε ανατραπεί από τον πόλεμο και μετά τον σεισμό.
Γνώρισα όμως και ανθρώπους που είχαν ελπίδα και αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον. Συνάντησα επιμελείς και φροντισμένους ανθρωπιστές που συνεργάζονται με τον ΟΗΕ και που προσπαθούν καθημερινά να βελτιώσουν τις ζωές των πληγέντων.
Εν τω μεταξύ, ο ΟΗΕ ξεκίνησε μια Ανθρωπιστική έκκληση 400 εκατομμυρίων δολαρίων, και συνεχίζει να εργάζεται με τους εταίρους της για να διασφαλίσει ότι οι προμήθειες βοήθειας φτάνουν στα πιο ευάλωτα άτομα.
Βρείτε περισσότερα εδώ για το έργο του ΟΗΕ στη Συρία.
