As UNRWAد ګودام او توزیع رییس، مهه حجازي د سلګونو زرو بې ځایه شویو خلکو لپاره د خوراکي توکو د خوندي کولو مسولیت په غاړه درلود چې په پناه ځایونو کې یې پناه اخیستې ده.
ماموریت ناممکن دی
هغې وویل: "په غزه کې د UNRWA ټیمونه د دې خلکو لپاره ټول لومړني اړتیاوې چمتو کولو لپاره سخت کار کوي، او لومړی نمبر امنیت او خوندیتوب دی."
"موږ د ټولو ننګونو سره سره، د محدودو منابعو سره سره، سره له دې چې تېل نه لري، خپله هڅه کوو. مګر موږ په ځمکه کې یو ناممکن ماموریت ترسره کوو ترڅو هغه څه خوندي کړو چې موږ د خپلو خلکو لپاره خوندي کولی شو."
اغلې حجازي یوه مور هم ده او روانه اونۍ یې کورنۍ مصر ته وتښتېده ځکه چې ماشومان به یې هلته خوندي وي.
هغې سره خبرې وکړې د ملګرو ملتونو خبرونه د غزې، د هغې کور او د هغې دندې پریښودو دردناک پریکړه په اړه.
دا مرکه د اوږدوالي او وضاحت لپاره ایډیټ شوې.
مهه حجازي: نه زما ماشومان او نه هم زموږ کوم فلسطینی ماشومان د خوندیتوب احساس کوي، د خوندیتوب احساس کوي، او د خوندیتوب احساس کوي. ټوله شپه او ورځ له هرې خوا بمبارۍ اوري او یوازې یوه پوښتنه لري: موږ د دې ژوند مستحق کولو لپاره څه ګناه کړې او ایا نن شپه مړه کیږو؟
هره ورځ به یې له ویده کیدو مخکې له ما څخه پوښتنه کوله، 'ماما، ایا موږ به نن شپه د خپلو ګاونډیانو په څیر، د خپلوانو په څیر مړه کیږو؟' نو ما باید دوی غیږه ونیوله او ژمنه یې وکړه چې که موږ مړه شو، موږ به یوځای مړه کیږو، نو موږ به هیڅ احساس ونه کړو. او که تاسو د بمبارۍ غږ واورئ، نو تاسو خوندي یاست. هغه راکټ چې تاسو وژني، تاسو به یې غږ ونه اورئ.
د ملګرو ملتونو خبر: تاسو د دوشنبې په ورځ له غزې څخه مصر ته وتښتېدل. موږ ته د سفر په اړه ووایه، په ځانګړې توګه لکه څنګه چې بشردوستانه ویلي چې په غزه کې هیڅ ځای خوندي نه دی.
مهه حجازي: زه په غوسه یم چې زه باید خپل وطن پریږدم - خپل کور، خپل اپارتمان پریږدم، او د مهاجرینو د ملاتړ لپاره خپل ورځني کار پریږدم - مګر زه د خپلو ماشومانو لپاره نور څه کولی شم ځکه چې دوی دوه ګونی تابعیت لري. زه اړتیا لرم چې دوی ته د خوب کولو فرصت ترلاسه کړم او احساس وکړم چې دوی د نورو ماشومانو سره ورته دي. نو ، زه نه غواړم دا فرصت له لاسه ورکړم ، سره له دې چې دننه ټول دردونه.
زه تاسو ته ویلای شم چې ټول سفر ما له خپلو ماشومانو سره ژړل ځکه چې موږ نه غواړو خپله خاوره پریږدو ، موږ نه غواړو له غزې څخه ووځو. مګر موږ مجبور یو چې د خوندیتوب او خوندیتوب په لټه کې شو.
زه په حقیقت کې د غزې په منځ کې په دیر البلاح کې اوسیدم، او کرښه په جنوب کې په رفح کې ده. ډیری خلک چې یوازې ایستل شوي وو د صلاح الدین په کوڅه کې ګرځیدل او دوی به د تګ ځای نه درلود. موږ هغوی ولیدل او د خپل سفر په ترڅ کې مو د بمبارۍ شاهدان وو، تر دې چې موږ د رفح کرښې ته ورسېدو، چې له مخې یې ټولو فلسطینیانو ته د تګ اجازه نه ورکول کېږي. تاسو باید بل تابعیت یا بل پاسپورت ولرئ. نو، دا سخته وه، او زه به دا ورځ هیر نکړم.
د ملګرو ملتونو خبرونه: په UNRWA کې ستاسو اصلي دنده څه وه؟
مهه حجازي: د بیړني حالت یا د دې جګړې په جریان کې زما اصلي دنده د مرکزي عملیاتو په خونه کې د خوراکي توکو مرکز و. نو، زه د UNRWA په سرپناه کې دننه د بې ځایه شویو خلکو (IDPs) لپاره د اړتیا وړ خوراکي توکو د خوندي کولو مسؤلیت وم. زموږ پلان دا و چې د UNRWA په پناه ځایونو کې 150,000 فلسطینیان بې ځایه شوي چې اوس شاوخوا یو ملیون ته رسیدلي. د دوی اړتیاوې خورا لوړې دي او د سرچینو کمښت شتون لري ، نو له همدې امله موږ یوازې د دوی د ژوندي پاتې کیدو لپاره لږترلږه د خوندي کولو لپاره سخت کار کوو.
د ملګرو ملتونو خبرونه: UNRWA څنګه فعالیت کوي، او چیرته دا توان لري چې د غزې خلکو سره مرسته وکړي؟
مهه حجازي: خلک د UNRWA ښوونځیو په لټه کې دي. دوی د ملګرو ملتونو تر بیرغ لاندې د خوندیتوب په لټه کې دي او بیا موږ مسؤلیت لرو چې دوی ته د څښاک او روانو اوبو سربیره خوراکي او غیر خوراکي توکي، کمپلې، توشکونه هم برابر کړو.
په غزه کې د UNRWA ټیمونه د دې خلکو لپاره ټول لومړني اړتیاوې چمتو کولو لپاره سخت کار کوي، او لومړی نمبر امنیت او خوندیتوب دی. له دې سره سره په غزه کې داسې کوم خوندي ځای نشته چې دا خبره ډېره سمه او ډېره سمه ده. خو موږ د ټولو ننګونو سره سره، د محدودو منابعو سره سره، سره له دې چې تېل نه لرو. مګر موږ په ځمکه کې یو ناممکن ماموریت ترسره کوو ترڅو هغه څه خوندي کړو چې موږ د خپلو خلکو لپاره خوندي کولی شو.
د ملګرو ملتونو خبرونه: کله چې تاسو هلته یاست UNRWA تېل ترلاسه کول؟ د خوړو او اوبو په اړه څنګه؟ ایا تاسو هغه توکي ترلاسه کوئ چې تاسو ورته اړتیا لرئ؟
مهه حجازي: د تېښتې په لومړیو ورځو کې، موږ د تیلو ترلاسه کول بند کړل. او له هغې وروسته موږ یوازې د خپلو موټرو چلولو لپاره د تیلو څاڅکي ترلاسه کړل. په دې وروستیو کې، شاید څلور یا پنځه ورځې مخکې، موږ ته د تیلو د ترلاسه کولو اجازه ورکړل شوې وه، مګر دا خورا لږ مقدار و. زما د وروستیو ورځو یادونه ده چې زه په غزه کې وم، موږ د رفح په کرښه کې د مرستې لارۍ درلودې، مګر په لاریو کې تېل نه وو، نو لارۍ دوه ورځې د تېلو په انتظار کې ولاړې وې. جنراتورونه چې بریښنا چمتو کوي، د اوبو پمپ کول، د فاضله موادو فابریکې، هر څه د سونګ موادو ته اړتیا لري، د بیکریو سربیره.
د خوړو او اوبو په اړه، دا خورا لږ مقدار دی او زموږ د اړتیاو لپاره کافي ندي ځکه چې د بې ځایه شویو شمیر په ډراماتیک ډول مخ په ډیریدو دی. مګر دا یوازې د UNRWA په سرپناه کې دننه خلک ندي. په سلګونو زره خلک د UNRWA له پناه ځایونو څخه بهر دي. دوی وږي دي او حتی په محلي بازارونو کې خواړه نه ترلاسه کوي. زما کورنۍ د UNRWA په سرپناه کې نه وه، مګر زما په یاد دي چې زما مور او پلار له بازار څخه کافي اندازه خواړه نه دي ترلاسه کړي. موږ یې شاهدان یو. موږ بازارونو ته لاړو، خو هغه خالي دي. موږ د پیرودلو لپاره هیڅ ونه موندل. موږ پیسې لرو، مګر موږ د اخیستلو لپاره هیڅ نه لرو.
