مسيحي محبت

"خدا پيار آهي" (1 جان 4: 8)

لڪائڻ جهڙو. ڇا توهان هر شيء کي ڏسو ۽ بچايو؟ ڪيئن، اسان کي ظاهر نه آهي. ڇا تون اسان سڀني کي ڏسين ٿو؟ پر تون، منھنجا خدا، انھن سڀني کي نه ڄاڻندو آھين جن کي تون ڏسندو آھين، پر پيار ۾ تون رڳو انھن کي ڄاڻندو آھين جيڪي توسان پيار ڪندا آھن، ۽ رڳو انھن کي تون پاڻ کي ڏيکاريندو آھين. سج هجڻ جي ڪري هر فاني فطرت ڏانهن لڪيل آهي. توهان پنهنجي ٻانهن ۾ چڙهندا آهيون، اسان انهن کي ڏسي رهيا آهيون، ۽ اهي توهان ۾ اڀرندا آهن، جيڪي اڳ ۾ اونداهي هئا: زناڪار، زنا ڪندڙ، آزاد، گنهگار، ٽيڪس جمع ڪندڙ. توبه ڪرڻ سان اهي توهان جي خدائي نور جا پٽ بڻجي ويندا آهن. سڀ کان پوء، روشني، يقينا، روشني کي جنم ڏئي ٿو، تنهنڪري اهي پڻ روشني بڻجي ويندا آهن، خدا جا ٻار، جيئن لکيل آهي (زبور. 81، 6) ۽ خدا جي فضل سان، جيڪي باطل ۽ فريب واري دنيا کي ڇڏي ڏين ٿا، پنهنجي والدين ۽ ڀائرن کان بغير نفرت کان نفرت ڪن ٿا، پاڻ کي زندگي ۾ اجنبي ۽ اجنبي سمجهي؛ جيڪي پاڻ کي دولت ۽ مال کان محروم ڪري ڇڏيندا، انهن کي مڪمل طور تي رد ڪري ڇڏيندا. جيڪي، آسماني شان جي خاطر، پنهنجي روح کان خالي جلال ۽ انساني ساراهه کان نفرت ڪن ٿا؛ جيڪي پنھنجي مرضيءَ کي ختم ڪري رڍن لاءِ بڻجي ويا، جيئن اھي بي ضرر رڍون آھن. اهي جيڪي هر بڇڙي ڪم لاءِ جسم ۾ مئل ٿي ويا، نيڪيءَ جي پوک تي پگهر وهائڻ جي محنت ڪري ۽ اڪيلو حاڪم جي مرضيءَ سان زندگيءَ ۾ رهنمائي حاصل ڪري، فرمانبرداري جي ذريعي مري ويا ۽ وري جيئرا ٿي پيا. جيڪي، خدا جي خوف ۽ موت جي يادگيريءَ جي ڪري، سڄو ڏينهن ڳوڙها وهن ٿا ۽ هوشياريءَ سان رب جي پيرن تي ڪري، رحم ۽ گناهن جي معافي گهرن ٿا. اھڙا، ھر نيڪ عمل جي ڪري، چڱيءَ طرح پھچندا آھن، ۽ انھن وانگر، جيڪي روز روئندا آھن ۽ جوش سان کڙڪائيندا آھن، پاڻ تي رحم ڪندا آھن. بار بار دعائن سان، اڻ ٻڌايل آهون ۽ ڳوڙهن جي وهڪري سان، اهي روح کي پاڪ ڪن ٿا ۽، ان جي پاڪائي کي ڏسي، اهي محبت جي باهه ۽ ان کي مڪمل طور تي پاڪ ڏسڻ جي خواهش جي باهه محسوس ڪن ٿا. پر جيئن ته دنيا جي پڄاڻيءَ کي ڳولڻ انهن لاءِ ناممڪن آهي، تنهن ڪري انهن جي پاڪائي ختم نه ٿيندي آهي. مون کي ڪيترو به نه، افسوسناڪ، صاف ۽ روشن خيال آهي، مون کي ڪيترو به فرق نه پوي ته آئون روح القدس کي مون کي پاڪ ڪندي ڏسان، اهو هميشه مون کي لڳي ٿو ته اهو صرف پاڪائي ۽ نظر جي شروعات آهي، ڇاڪاڻ ته لامحدود کوٽائي ۾. ۽ لامحدود اوچائي ۾، ڪير ڳولي سگهي ٿو وچ يا آخر؟ مون کي خبر آهي ته روشني تمام گهڻي آهي، پر مون کي خبر ناهي ته ڪيترو آهي. وڌيڪ ۽ وڌيڪ جي خواهش ڪندي، مان مسلسل اهو سوچي رهيو آهيان ته مون کي ٿورو ڏنو ويو آهي (جيتوڻيڪ اهو مون کي تمام گهڻو لڳي ٿو) ان جي مقابلي ۾، جيئن مون سمجهيو، مون کان پري آهي، جيڪو مون کي ڏسڻ ۾ اچي ٿو ۽ سوچيان ٿو ته مون کي ڪجهه به نه آهي. اهو نه آهي، ڇاڪاڻ ته مون کي مليل دولت بلڪل محسوس نه ٿي ڪري، جيتوڻيڪ آئون سج کي ڏسان ٿو، مان ان کي ائين نه ٿو سمجهان. ڪهڙي طريقي سان؟ - ٻڌو ۽ يقين ڪريو. جيڪو مان ڏسان ٿو اهو سج آهي، جيڪو حيرت انگيز طور تي خوشگوار آهي؛ اهو روح کي ناقابل بيان ۽ خدائي پيار ڏانهن ڇڪي ٿو. روح، هن کي ڏسي، جلائي ٿو ۽ پيار سان جلائي ٿو، پنهنجي اندر مڪمل طور تي حاصل ڪرڻ چاهي ٿو جيڪو اهو آهي، پر نٿو ڪري سگهي، ۽ تنهنڪري اهو اداس آهي ۽ هاڻي هن کي ڏسڻ ۽ محسوس ڪرڻ سٺو نه ٿو سمجهي. جنهن کي مان ڏسان ٿو ۽ ڪنهن کي به شامل نه ٿو ڪري سگهجي، حقيقت ۾ ناقابل تسخير، منهنجي عاجز ۽ عاجز روح تي رحم ڪرڻ لاءِ، پوءِ جيئن هو مون کي ظاهر ٿئي ٿو، منهنجي منهن جي سامهون چمڪندڙ آهي، هو مون ۾ ساڳيو چمڪندڙ بڻجي ٿو، مون کي مڪمل طور تي، عاجز، سڀني خوشين، هر خواهش ۽ خدائي مٺي سان ڀريو. هي هڪ اوچتو تبديلي ۽ هڪ عجيب تبديلي آهي، ۽ مون ۾ جيڪو ڪجهه ٿي رهيو آهي اهو لفظن ۾ ناقابل بيان آهي. آخرڪار، جيڪڏهن ڪو اهو ڏسي ته اهو سج، جيڪو سڀني کي نظر اچي ٿو، هن جي دل ۾ لٿو ۽ سڀ ڪجهه هن ۾ اچي ويو ۽ پڻ چمڪندو، ته ڇا هو ڪنهن معجزي کان مري ۽ گونگا نه ٿي ويندو، ۽ ڇا اهو سڀ ڪجهه ڏسڻ وارو نه هوندو؟ پر جيڪڏهن ڪو سج جي خالق کي، روشنيءَ وانگر، پنهنجي اندر ۾ چمڪندڙ، ڪم ڪندي ۽ ڳالهائڻ ۾ ڏسندو، ته اهڙي نظاري تي ڪيئن نه حيران ۽ لرزندو؟ هو پنهنجي زندگي ڏيندڙ کي ڪيئن پيار نٿو ڪري سگهي؟ ماڻهو پاڻ وانگر ماڻهن سان پيار ڪندا آهن جڏهن اهي انهن کي ٻين کان ڪجهه بهتر نظر اچن ٿا. سڀني جو خالق، واحد لافاني ۽ قادر مطلق، جيڪو کيس ڏسي، پيار نه ڪندو؟ جيڪڏھن گھڻا، ٻڌي مڃيندي، ھن سان پيار ڪندا ھئا، ۽ اولياءَ به ھن لاءِ مري ويا، ۽ اڃا جيئرا آھن، ته پوءِ جيڪي ھن جي نظرن ۽ روشنيءَ ۾ حصو وٺن ٿا، جيڪي کيس سڃاڻن ٿا، ۽ کيس سڃاڻن ٿا، سي ڪيئن نه پيار ڪندا. ؟ مون کي ٻڌايو ته ڪيئن، هن جي خاطر، اهي مسلسل روئندا نه؟ دنيا ۽ دنيا ۾ جيڪي ڪجهه آهي سو ڪيئن نه حقير ٿيندو؟ اُھي ڪيئن نه وساريندا، جنھن عزت ۽ شان کان مٿاهون ٿي، دنيا جي عزت ۽ شان کان مٿانهون ٿي پنھنجي پالڻھار سان پيار ڪري، انھيءَ کي مليو آھي، جيڪو زمين کان ٻاھر آھي ۽ سڀني شين کي ظاھر ڪري ٿو، اھو جنھن ظاھر ۽ پوشيدہ شين کي پيدا ڪيو آھي، ۽ لافاني جلال حاصل ڪيو، ڇا ۾ هر سٺي شيءِ جي کوٽ آهي؟ ان سان گڏ، گناهن جي هر معافي ۽ دائمي نعمتن ۽ خدائي شين جي هر خواهش، ڪنهن قسم جي دولت وانگر، اهي هڪ ئي ابدي جيئرو ذريعو مان نڪتا آهن، جيڪي اسان کي، رب، ۽ انهن سڀني کي ڏئي ٿو جيڪي توهان کي ڳوليندا آهن ۽ پرجوش طور تي پيار ڪندا آهن، ته جيئن اسين. اوليائن سان گڏ توهان جي ابدي نعمتن کي هميشه هميشه لاء لطف اندوز ڪيو ويو آهي.

ڪير ٿو ٻڌائي، استاد، تنهنجي باري ۾؟

جيڪي توکي نه ٿا ڄاڻن، سي ٺڳي ويا آھن، ڪجھ به نه ڄاڻندا آھن.

جن ايمان سان تنهنجي خدائي کي سڃاتو آهي

اھي ڏاڍا خوف ۾ ورتل آھن ۽ ڏڪڻ کان ڊڄي ويا آھن،

نه ڄاڻان ته انهن کي توهان جي باري ۾ ڇا چئجي، ڇو ته توهان عقل کان ٻاهر آهيو،

۽ تو وٽ هر شيءِ ناقابل فهم ۽ سمجھ کان ٻاهر آهي:

ڪم ۽ تنهنجي شان، ۽ تنهنجو علم.

اسان ڄاڻون ٿا ته تون خدا آهين، ۽ اسين تنهنجي نور کي ڏسون ٿا،

پر توهان ڇا آهيو ۽ توهان ڪهڙي قسم جو آهيو، ڪو به پڪ سان نٿو ڄاڻي.

بهرحال، اسان کي اميد آهي، اسان کي يقين آهي

۽ اسان ڄاڻون ٿا ته پيار جيڪو توهان اسان کي ڏنو آهي،

لامحدود، ناقابل بيان، ڪنهن به طرح ناقابل فهم،

جيڪا روشني آهي،

روشني ناقابل قبول آهي ۽ سڀ ڪجهه ڪري ٿي.

ڪڏهن تنهنجو هٿ، ڪڏهن اک سڏيو ويندو آهي.

ھاڻي پاڪ لبن سان، پوءِ طاقت سان، پوءِ جلال سان،

اهو سڀ کان وڌيڪ خوبصورت منهن طور سڃاتو وڃي ٿو.

هو خدا جي علم ۾ بلندين لاءِ اڀرندڙ سج آهي،

هو انهن لاءِ هميشه لاءِ چمڪندڙ ستارو آهي

جنهن ۾ وڌيڪ ڪجهه به نه هجي.

اهو غم جو مخالف آهي، دشمني کي دور ڪري ٿو

۽ مڪمل طور تي شيطاني حسد کي ختم ڪري ٿو.

شروعات ۾، هو نرم ڪري ٿو ۽ صاف ڪري ٿو، صاف ڪري ٿو،

سوچن کي ختم ڪري ٿو ۽ حرڪت کي گھٽائي ٿو.

هو ڳجهي طرح عاجزي ڪرڻ سيکاري ٿو

۽ ٽٽڻ ۽ ٽٽڻ جي اجازت نه ڏيندو آهي.

ٻي پاسي. اهو واضح طور تي دنيا کان جدا آهي

۽ توهان کي زندگي جي سڀني اداس شين کي وساري ڇڏيندو.

هو اڃ کي مختلف طريقن سان پالي ٿو،

۽ انهن کي طاقت ڏئي ٿو جيڪي سٺو ڪم ڪن ٿا.

هو دل جي جلن ۽ اداسي جو بدلو ڏئي ٿو،

بلڪل ناراض يا ناراض ٿيڻ جي اجازت نه ڏيو.

جڏھن ھو ڀڄندو آھي، تڏھن سندس پاران زخمي ٿيل سندس پٺيان ڊوڙندا آھن.

۽ دل جي وڏي محبت سان اھي کيس ڳوليندا آھن.

جڏهن هو موٽي ٿو، ظاهر ٿئي ٿو، ۽ پيار سان چمڪي ٿو،

اھو انھن کي حوصلا افزائي ڪري ٿو جيڪي ھن کان منھن موڙڻ ۽ پاڻ کي عاجز ڪرڻ جي تعاقب ڪن ٿا.

۽، بار بار طلب ڪيو پيو وڃي، اهو خوف کان پري وڃڻ جي حوصلا افزائي ڪري ٿو

اهڙي نيڪيءَ جي ڪيتري نه لائق، هر مخلوق کان مٿانهون.

اي ناقابل بيان ۽ ناقابل فهم تحفو!

ڇا لاءِ هو نه ٿو ڪري ۽ ڇا نٿو ٿئي!

اھو لذت ۽ خوشي، نرمي ۽ امن آھي،

رحمت لامحدود آهي، انسان دوستي جو خاتمو.

هو پوشيده طور تي ڏٺو وڃي ٿو، جڳهه کان ٻاهر نڪرندو آهي

۽ اهو منهنجي ذهن ۾ اڻڄاتل ۽ غير معمولي طور تي موجود آهي.

مان هن کي حاصل ڪرڻ تي غور نه ٿو ڪريان، پر غور ڪري رهيو آهيان جيستائين هو هليو وڃي.

مان هن کي جلدي پڪڙڻ جي ڪوشش ڪئي، پر هو ڀڄي ويو.

حيران ۽ پريشان، مان پڇڻ سکي ٿو

۽ روئڻ ۽ وڏي عاجزي سان کيس ڳوليو

۽ اهو نه سوچيو ته مافوق الفطرت ممڪن آهي

منهنجي طاقت يا انساني ڪوشش لاءِ،

پر - خدا جي ڀلائي ۽ لامحدود رحمت لاءِ.

ٿوري وقت لاءِ ظاهر ٿيڻ ۽ لڪائڻ. هن

هڪ هڪ ڪري، هو دل مان جذبا ڪڍي ٿو.

ڇاڪاڻ ته انسان جوش کي فتح نٿو ڪري سگهي،

جيڪڏھن اھو بچاءُ لاءِ نه آيو؛

۽ ٻيهر، هر شيء فوري طور تي ختم نه ٿيندي،

ڇاڪاڻ ته اهو ناممڪن آهي ته سڄي روح کي هڪ ڀيرو سمجهڻ

روح جو انسان ۽ بي اثر ٿي.

پر جڏهن هو اهو سڀ ڪجهه ڪري سگهي ٿو:

غير حاصل ڪرڻ، غير جانبداري، پنهنجي ذات کان هٽائڻ،

دنيا جي ارادي ۽ رضا کي ختم ڪرڻ،

آزمائش جو صبر، دعا ۽ روئڻ،

غربت ۽ عاجزي، جيتري قدر هن ۾ طاقت آهي،

پوءِ ٿوري وقت لاءِ، جيئن اها هئي، سڀ کان ننڍي ۽ ننڍي روشني،

حيرت انگيز طور تي هن جي ذهن جي چوڌاري، هن کي هڪ جنون ۾ وجهي ڇڏيندو،

پر، جيئن هو مري نه وڃي، هو جلد ئي کيس ڇڏي ڏيندو

ايتري تيز رفتار سان، ڪابه پرواهه ناهي ته توهان ڇا سوچيو،

اهو ناممڪن آهي جيڪو ڏسڻ ۾ اچي ٿو روشني جي حسن کي ياد ڪرڻ،

ائين نه ٿئي ته هو، ٻار هئڻ ڪري، ڪامل انسانن جي کاڌي جو مزو چکي

۽ فوري طور تي هن کي ڦٽو ڪرڻ سان نه ٽوڙيو ويو يا نقصان پهچايو ويو.

تنهن ڪري، ان کان پوء، روشني هدايت ڪري ٿو، مضبوط ڪري ٿو ۽ هدايت ڪري ٿو.

جڏهن اسان کي هن جي ضرورت آهي

هو ڏيکاري ٿو ۽ ڀڄي ٿو؛

نه جڏهن اسان چاهيون ٿا، ڇاڪاڻ ته اهو ڪم مڪمل آهي،

پر جڏهن اسان مشڪل ۾ آهيون ۽ مڪمل طور تي بي طاقت آهيون،

هو بچاءُ لاءِ اچي ٿو، پري کان اُڀري،

۽ مون کي دل ۾ محسوس ڪري ٿو

ٿڪل، بيڪار، مان هن کي پڪڙڻ چاهيان ٿو.

پر چوڌاري رات آهي. خالي ۽ رحمدل هٿن سان،

سڀ ڪجهه وساري ويٺو آهيان روئي ٿو

اُميد نه اٿم ته ٻي ڀيري کيس ساڳيءَ طرح ڏسان.

جڏهن، ڪافي روئڻ کان پوء، مان روڪڻ چاهيان ٿو،

پوءِ ھو، اچي، پراسرار طور منھنجي تاج کي ڇھي ٿو،

مان ڳوڙها ڳاڙيندي، نه ڄاڻان ته اهو ڪير آهي؛

۽ پوءِ هو منهنجي ذهن کي مٺي روشنيءَ سان روشن ڪري ٿو.

مون کي ڪڏهن خبر پوندي. اهو ڪير آهي. هو فوري طور تي اڏامي ٿو

مون ۾ پنهنجي لاءِ خدائي محبت جي باهه ڇڏي،

جيڪو توهان کي کلڻ يا ماڻهن ڏانهن ڏسڻ جي اجازت نٿو ڏئي،

نڪي ڪنهن به شيءِ جي خواهش کي قبول ڪريو.

ٿوري دير سان، صبر جي ذريعي، اهو ٻرندو ۽ سڙندو،

وڏو شعلو بڻجي آسمان تائين پهچندو.

اهو آرام ۽ تفريح سان گڏ گهر جي ڪمن سان گڏ آهي،

ڇالاءِ⁠جو شروعات ۾ دنياوي شين جو بہ خيال آھي.

خاموشي ۽ نفرت کي سڄي شان ڏانهن موٽائي ٿو

ڌرتيءَ کي لتاڙيندي پاڻ کي گوبر وانگر لتاڙيندي،

ڇالاءِ⁠جو ھو ان ۾ خوش ٿئي ٿو، ۽ پوءِ حاضر ٿيڻ ۾ خوش ٿئي ٿو،

هن الاهي عاجزي جي تعليم ڏيندي.

تنهن ڪري جڏهن مان حاصل ڪريان ٿو ۽ عاجز ٿيندس،

پوءِ هو مون کان الڳ نه آهي:

مون سان ڳالهائي ٿو، مون کي روشن ڪري ٿو،

مون ڏانهن ڏسي ٿو، ۽ مان هن ڏانهن ڏسان ٿو.

هو منهنجي دل ۾ آهي ۽ جنت ۾ آهي.

هو مون کي صحيفن جي وضاحت ڪري ٿو ۽ منهنجي علم ۾ واڌارو ڪري ٿو،

هو مون کي راز سيکاري ٿو، جنهن کي مان بيان نٿو ڪري سگهان.

هو ڏيکاري ٿو ته هن مون کي دنيا مان ڪيئن ورتو،

۽ اھو مون کي حڪم ڏئي ٿو ته انھن سڀني تي رحم ڪريو جيڪي دنيا ۾ آھن.

تنهنڪري ديوار مون کي پڪڙي ٿو ۽ جسم مون کي پڪڙي ٿو

پر مان واقعي آهيان، ڪو شڪ ناهي، انهن کان ٻاهر.

مون کي آواز نه ٿو محسوس ٿئي ۽ مان آواز نه ٻڌان ٿو.

مان موت کان نه ڊڄان، ڇو ته مون ان کي به اڳتي وڌايو آهي.

مون کي خبر ناهي ته غم ڇا آهي، جيتوڻيڪ هرڪو مون کي اداس ڪري ٿو.

خوشيون مون لاءِ تلخ آهن، سڀ جذبا مون کان ڀڄي وڃن ٿا

۽ مان مسلسل رات ۽ ڏينهن روشني کي ڏسان ٿو،

منهنجي لاءِ ڏينهن رات آهي ۽ رات ڏينهن آهي.

مان سمهڻ به نه ٿو چاهيان، ڇو ته هي منهنجي لاءِ نقصان آهي.

جڏهن هر قسم جون مشڪلاتون منهنجي چوڌاري گهيريل آهن

۽، اهو لڳي ٿو، اهي ختم ٿي ويندا ۽ مون تي غالب ٿيندا.

پوءِ مان، اوچتو پاڻ کي روشنيءَ سان هر شيءِ کان ٻاهر ڳولي رهيو آهيان

خوشيون ۽ غمگين، ۽ دنيا جون خوشيون،

مان ناقابل بيان ۽ خدائي خوشي حاصل ڪريان ٿو،

مان هن جي خوبصورتي ۾ خوش آهيان، مان اڪثر هن کي گلي ڏيندو آهيان،

مون وڏي شڪرگذاريءَ سان چمي ڏني ۽ سجدو ڪيو

انهن کي جن مون کي اهو ڏسڻ جو موقعو ڏنو ته مون ڇا چاهيو،

۽ ناقابل بيان روشني جو حصو وٺو ۽ روشني بڻجي،

۽ هتان کان شامل ٿيڻ لاء هن جو تحفو،

۽ حاصل ڪر سڀ نعمتون ڏيڻ وارو،

۽ روحاني تحفا کان محروم نه ٿيڻ لاء.

ڪنهن مون کي انهن نعمتن ڏانهن راغب ڪيو ۽ هدايت ڪئي؟

مون کي دنيا جي اوندهه مان ڪنهن ڪڍيو؟

جنهن مونکي منهنجي پيءُ ۽ ڀائرن، دوستن کان جدا ڪيو

۽ رشتيدار، خوشيون ۽ دنيا جون خوشيون؟

جنهن مون کي توبهه ۽ روئڻ جو رستو ڏيکاريو.

جنهن جي ڪري مون کي اڻ کٽ ڏينهن مليو؟

اھو ھڪڙو فرشتو ھو، ھڪڙو ماڻھو نه، * جيتوڻيڪ، ھڪڙو ماڻھو،

جيڪو دنيا تي کلندو ۽ ڊريگن کي لتاڙيندو،

جن جي موجودگيءَ ۾ شيطان لرزندا آهن.

جيئن مان توکي ٻڌايان ٿو، ڀاءُ، جيڪو مون مصر ۾ ڏٺو،

انهن نشانين ۽ عجائبات جي باري ۾ جيڪو هن انجام ڏنو؟

مان توهان کي هن وقت هڪ ڳالهه ٻڌايان ٿو، ڇاڪاڻ ته مان توهان کي سڀ ڪجهه نٿو ٻڌائي سگهان.

ھو ھيٺ آيو ۽ مون کي مصر ۾ ھڪڙو غلام ۽ اجنبي مليو.

هتي اچو، منهنجا ٻار، هن چيو، مان توهان کي خدا ڏانهن وٺي ويندس.

۽ وڏي بي اعتباريءَ مان کيس جواب ڏنائين:

مون کي يقين ڏيارڻ لاءِ ڪهڙي نشاني ڏيکاريندين

ته تون پاڻ مون کي مصر مان آزاد ڪري سگهين ٿو

۽ خوشامد فرعون جي هٿن مان چوري،

ته پوءِ توهان جي پٺيان لڳڻ سان مان وڌيڪ خطري ۾ نه پئجي ويندس؟

هن چيو ته، هڪ وڏي باهه ٻاريو، ته مان وچ ۾ داخل ٿيان،

۽ جيڪڏھن آءٌ اڻڄاتل رھندس ته پوءِ منھنجي پٺيان نه ھليو.

اهي لفظ مون کي ڇهي ويا. مون اهو ڪيو جيڪو حڪم ڏنو ويو.

هڪ شعلو ٻريو، ۽ پاڻ وچ ۾ بيٺو.

محفوظ ۽ آواز، هن مون کي پڻ دعوت ڏني.

مان ڊڄان ٿو، صاحب، مون چيو، ڇو ته مان گنهگار آهيان.

باهه مان نڪرندي، هو مون وٽ آيو ۽ مون کي چمي ڏنائين.

تون ڊڄين ڇو ٿي، هن مون کي چيو ته، تون ڊڄين ۽ ڊڄي ڇو پيو آهين؟

عظيم ۽ خوفناڪ هي معجزو آهي؟ - توھان ان کان وڌيڪ ڏسندا.

مان ڊڄي ويو آهيان، صاحب، مون چيو، ۽ مون کي توهان جي ويجهو وڃڻ جي جرئت ناهي،

باهه کان وڌيڪ بهادر ٿيڻ نه چاهيندو،

ڇالاءِ⁠جو مان ڏسان ٿو تہ تون ماڻھوءَ کان بھتر آھين،

۽ مان توکي ڏسڻ جي همت نه ٿو ڪريان، جنهن جي باهه شرمسار آهي.

هن مون کي ويجهو ڪري ڀاڪر پائي ورتو

۽ مون کي ٻيهر پاڪ چمي سان چمي،

پاڻ امرت جي سموري خوشبوءِ خوشبوءِ.

ان کان پوءِ مون ايمان آندو ۽ پيار سان سندس پيروي ڪئي،

ان جي اڪيلي غلام ٿيڻ جي خواهش هئي.

فرعون مون کي پنهنجي طاقت ۾ رکيو. ۽ سندس خوفناڪ مددگار

مون کي سرن ۽ پٿرن جي سنڀال ڪرڻ تي مجبور ڪيو

مان اڪيلو ڀڄي نه سگهيس، ڇاڪاڻ ته مون وٽ هٿيار نه هئا.

موسى ** خدا جي مدد لاء دعا ڪئي

مسيح مصر کي ڏهه ڀيرا آفت سان ماريندو آهي.

پر فرعون نه مڃيو ۽ نه مون کي آزاد ڪيو.

پيءُ دعا ڪري ٿو، ۽ خدا هن جي ٻڌي ٿو ۽ پنهنجي نوڪر کي چوي ٿو ته منهنجو هٿ وٺي،

پاڻ سان گڏ وڃڻ جو وعدو ڪندي؛

مون کي فرعون ۽ مصر جي آفتن کان نجات ڏي.

هن منهنجي دل ۾ جرئت ڪئي

۽ مون کي فرعون کان نه ڊڄڻ جي همت ڏني.

ائين ئي خدا جو ٻانهو ڪيو:

هو منهنجو هٿ جهلي، منهنجي اڳيان هليو ويو

۽ ائين اسان سفر شروع ڪيو.

مونکي ڏي. رب، منهنجي پيء جي دعا جي ذريعي، سمجھ

۽ توھان جي ھٿ جي عجيب ڪمن بابت ٻڌائڻ لاء ھڪڙو لفظ،

جيڪو تو مون لاءِ ڪيو، گم ٿيل ۽ اجايو،

تنھنجي ٻانھي جي ھٿ سان مون کي مصر مان ڪڍي رھيو آھي.

منهنجي وڃڻ جي خبر تي، مصر جي بادشاهه

هن مون کي هڪ وانگر نظرانداز ڪيو، ۽ پاڻ ٻاهر نه آيو.

پر هن پنهنجي تابعدار غلام موڪليا.

اھي ڀڄي ويا ۽ مصر جي حدن اندر مون کي پڪڙيو،

پر اهي سڀ ڪجهه به نه موٽيا ۽ ڀڄي ويا:

انهن پنهنجون تلوارون ڀڃي ڇڏيو، پنهنجن تيرن کي ڌڪيو،

انهن جا هٿ ڪمزور آهن، اسان جي خلاف ڪم ڪري رهيا آهن،

۽ اسان مڪمل طور تي اڻڄاتل هئاسين.

اسان جي اڳيان باهه جو ٿلهو جليو، ۽ هڪ ڪڪر اسان جي مٿان هو.

۽ اسان اڪيلو ئي پرديس ۾ گذريو

ڌاڙيلن ۾، وڏن ماڻهن ۽ بادشاهن ۾.

جڏهن بادشاهه کي به پنهنجي قوم جي شڪست جي خبر پئجي وئي.

پوءِ هو ان کي وڏي بي عزتي سمجهي ڪاوڙ ۾ اچي ويو

هڪ ماڻهوءَ جي هٿان بدسلوڪي ۽ شڪست کائڻ.

هُن پنهنجي رڙين کي هارايو، ماڻهن کي اٿاريو

۽ هن وڏي فخر سان پاڻ کي پڪڙيو.

جڏهن هو آيو، تڏهن ڏٺائين ته مون کي اڪيلي ٿلهي ليکي هئي.

موسيٰ جاڳي پيو ۽ خدا سان ڳالهائي رهيو هو.

هن مون کي هٿ پير بند ڪرڻ جو حڪم ڏنو.

۽, مون کي ذهن جي ذريعي رکڻ, اھي بنائڻ جي ڪوشش ڪئي;

مان، ليٽي پيو، کلڻ لڳو، ۽ دعا سان هٿياربند

۽ صليب جي نشاني سان، هن انهن سڀني کي ظاهر ڪيو.

منهنجي ويجهو اچڻ جي همت نه ٿي،

اهي، ڪنهن فاصلي تي بيٺا، مون کي خوفزده ڪرڻ لاء سوچيو:

هنن هٿن ۾ باهه جهلي مون کي ساڙڻ جون ڌمڪيون ڏنيون

هنن هڪ وڏو آواز بلند ڪيو ۽ شور مچايو.

ائين نه ٿئي ته اهي فخر ڪن ته انهن ڪجهه عظيم ڪيو آهي،

هنن ڏٺو ته مان به نور بڻجي ويو آهيان، بابا جي دعائن سان،

۽ شرمسار، اوچتو سڀ گڏجي ڇڏي ويا.

موسيٰ خدا کان ٻاھر ويو، ۽ مون کي جرئتمند ڏسي،

هن حيرت انگيز ڪم تي ڏاڍو خوش ٿيو ۽ ڏڪڻ لڳو،

پڇيو ڇا ٿيو؟ مون کيس اهو سڀ ڪجهه ٻڌايو:

ته اتي هڪ فرعون هو، مصر جو بادشاهه؛

هاڻي بيشمار ماڻهن سان گڏ،

هو مون کي ڳنڍي نه سگهيو. هن مون کي ساڙڻ چاهيو

۽ جيڪي به ساڻس گڏ آيا هئا سي شعلا بڻجي ويا،

منهنجي خلاف هن جي وات مان باهه نڪرندي؛

پر جڏھن کان انھن ڏٺو تہ آءٌ روشني بڻجي ويو آھيان، تنھنجي دعائن سان،

پوءِ سڀ ڪجهه اونداهيءَ ۾ بدلجي ويو. ۽ هاڻي مان اڪيلو آهيان.

ڏس، موسيٰ مون کي جواب ڏنو ته، وڏائي نه ڪر،

ظاھر کي نه ڏس، خاص ڪري راز کان ڊڄو.

جلدي! اچو ته پرواز جو فائدو وٺون، جيئن خدا جو حڪم آهي.

۽ مسيح اسان جي بدران مصرين کي شڪست ڏيندو.

اچو، سائين، مون چيو، مان توکان جدا نه ٿيندس.

مان توهان جي حڪمن جي ڀڃڪڙي نه ڪندس، پر مان هر شيء کي برقرار رکندو. آمين.

* هتي سينٽ سائمن پنهنجي روحاني پيءُ، سائمن دي اسٽوڊائٽ، يا ريورنٽ جي ڳالهه ڪري ٿو.

** يعني سينٽ سائمن جو روحاني پيءُ، جنهن جو مٿي ذڪر ڪيو ويو آهي.

ماخذ: سينٽ سائمن نيو ديولوجين (59، 157-164). - حمد 37. پاڪ محبت جي عملن جي باري ۾ نظريي سان تعليم ڏيڻ، يعني روح القدس جي روشني.

Igor Starkov پاران فوٽو: