Усяленскі Патрыярх і Арцыбіскуп Канстанцінопаля Барталамей прысвяціў сваё каляднае пасланне тэалогіі міру. Ён пачынае са слоў ісіхаста XIV ст. святога Мікалая Кавасілы, што праз уцелаўленне Пана людзі ўпершыню пазналі Бога ў трох Асобах. Прыняцце чалавечай прыроды Сынам і Божым Словам і адкрыццё дарогі чалавеку для абагаўлення праз ласку надае яму неперасягненую каштоўнасць. Забыццё гэтай праўды вядзе да аслаблення павагі да чалавечай асобы. Адмаўленне высокага прызначэння чалавека не толькі не вызваляе яго, але і вядзе да розных абмежаванняў і падзелаў. Без свядомасці свайго боскага паходжання і надзеі на вечнасць чалавек з цяжкасцю застаецца чалавекам, будучы не ў стане справіцца з супярэчнасцямі «чалавечага стану».
Хрысціянскае разуменне чалавечага існавання прапануе рашэнне праблем, якія ствараюць у нашым свеце гвалт, войны і несправядлівасць. Павага да чалавечай асобы, мір і справядлівасць з’яўляюцца дарам Бога, але дасягненне міру, які Хрыстус прынёс сваім уцелаўленнем, патрабуе ўдзелу і супрацоўніцтва людзей. Хрысціянская пазіцыя ў пытанні барацьбы за мір вызначаецца словамі Хрыста Збаўцы, які прапаведуе мір, вітае “мір вам” і заклікае любіць ворагаў. Аб'яўленне Хрыста называецца «Евангеллем міру». Гэта азначае, што для нас, хрысціян, шлях да міру — гэта сам мір, што ненасілле, дыялог, любоў, прабачэнне і прымірэнне маюць перавагу над іншымі формамі вырашэння канфліктаў. Тэалогія міру выразна апісана ў тэксце Экуменічнага Патрыярхату «Аб жыцці свету» (з 2020 г.), дзе сказана: «Нішто больш не супярэчыць волі Бога для Яго стварэнняў, створаных на Яго вобраз і падабенства. , чым гвалт, які чалавек здзяйсняе супраць бліжняга… Мы можам справядліва сцвярджаць, што гвалт — гэта грэх par excellence. Гэта поўная супрацьлегласць нашай створанай прыродзе і нашаму звышнатуральнаму пакліканню шукаць любоўнага саюза з Богам і бліжнім…».
Перад абліччам пагрозы міру неабходныя пільнасць і жаданне вырашаць праблемы шляхам дыялогу. Вялікія героі палітыкі - змагары за мір. Мы працягваем падкрэсліваць, што рэлігіі выконваюць міратворчую ролю ў той час, калі іх крытыкуюць, таму што замест дэманстрацыі сілы для міру, падтрымкі і прымірэння яны спрыяюць фанатызму і гвалту «ў імя Бога» - гэта скажэнне рэлігійнай веры, і гэта не належыць ёй.
… З такімі думкамі і шчырымі пачуццямі, з поўнай упэўненасцю ў тым, што жыццё Касцёла як такое ўяўляе сабой супраціў бесчалавечнасці, адкуль бы яна ні паходзіла, мы заклікаем усіх нас да добрай барацьбы за будаванне культуры міру і прымірэння, у якой будзе бачыць у абліччы бліжняга, брата і сябра, а не ворага і непрыяцеля, і што нагадвае ўсім нам, братам і дзецям, што Нараджэнне Хрыстова — гэта час самапазнання і ўдзячнасці, выяўлення розніцы паміж Богачалавекам і «чалавека-богам», ажыццяўлення «вялікага цуду» свабоды ў Хрысце і вылячэння «вялікай траўмы» адчужэння ад Бога.
