Η ακόμη νομικά αποδεκτή δυνατότητα χρήσης εξαναγκασμού και βίας στην ψυχιατρική είναι ένα πολύ αμφιλεγόμενο ζήτημα. Δεν είναι μόνο ευρέως διαδεδομένο, αλλά δείκτες και στατιστικές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν ότι αυξάνεται.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποβάλλονται σε καταναγκαστικές ψυχιατρικές παρεμβάσεις. Τα φαινόμενα που θα πίστευε κανείς ότι εφαρμόζονται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις και σε πολύ λίγα εξαιρετικά και επικίνδυνα άτομα είναι στην πραγματικότητα πολύ συνηθισμένη πρακτική.
"Σε όλο τον κόσμο, τα άτομα με ψυχικές παθήσεις και ψυχοκοινωνικές αναπηρίες συχνά κλείνονται σε ιδρύματα όπου είναι απομονωμένα από την κοινωνία και περιθωριοποιημένα από τις κοινότητές τους. Πολλοί υφίστανται σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση και παραμέληση στα νοσοκομεία και τις φυλακές, αλλά και στην κοινότητα. Οι άνθρωποι στερούνται επίσης του δικαιώματος να λαμβάνουν οι ίδιοι αποφάσεις σχετικά με τη φροντίδα και τη θεραπεία της ψυχικής τους υγείας, το πού θέλουν να ζήσουν και τις προσωπικές και οικονομικές τους υποθέσεις,Ο Δρ Tedros Adhanom Ghebreyesus, Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) σημείωσε σε μια Σύνοδος των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ψυχική υγεία που πραγματοποιήθηκε το 2018.
Και στην ομιλία που εκφώνησε εκ μέρους του ο Δρ. Akselrod, Βοηθός ΓΔ ΠΟΥ για την Ψυχική Υγεία, πρόσθεσε,
"Δυστυχώς, αυτές οι παραβιάσεις του τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πολύ κοινά. Δεν εμφανίζονται μόνο σε χώρες χαμηλού εισοδήματος με λίγους πόρους, εμφανίζονται παντού σε όλο τον κόσμο. Οι πλούσιες χώρες μπορούν να έχουν υπηρεσίες ψυχικής υγείας που είναι απάνθρωπες, παρέχουν φροντίδα κακής ποιότητας και παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό είναι ότι αυτές οι παραβιάσεις συμβαίνουν ακριβώς στα μέρη όπου οι άνθρωποι πρέπει να λαμβάνουν φροντίδα και υποστήριξη. Από αυτή την άποψη, ορισμένες υπηρεσίες ψυχικής υγείας οι ίδιες έχουν γίνει φορείς παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων."
Η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ψυχιατρική, και μαζί με αυτήν η σταδιακή κατάργηση κάθε χρήσης εξαναγκασμού –από το νόμο και την πραγματική πρακτική– έχει γίνει σημαντικό θέμα στην ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά όχι μόνο από τον ΟΗΕ, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, από επαγγελματίες που εργάζονται στον τομέα της ψυχικής υγείας και όχι λιγότερο από άτομα που έχουν βιώσει τη χρήση και την κατάχρηση του καταναγκασμού στην ψυχιατρική.
Βία που δυνητικά ισοδυναμεί με βασανιστήρια
Κατά τη διάρκεια της ίδιας συνάντησης των Ηνωμένων Εθνών για την ψυχική υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, κ. Zeid Al Hussein φημισμένος:
"Τα ψυχιατρικά ιδρύματα, όπως όλα τα κλειστά περιβάλλοντα, δημιουργούν αποκλεισμό και διαχωρισμό, και η εξαναγκασμός σε ένα ισοδυναμεί με αυθαίρετη στέρηση της ελευθερίας. Αποτελούν επίσης, συχνά, τον τόπο καταχρηστικών και καταναγκαστικών πρακτικών, καθώς και βίας που δυνητικά ισοδυναμεί με βασανιστήρια."
Η Ύπατη Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατέστησε σαφές ότι:Η καταναγκαστική θεραπεία – συμπεριλαμβανομένης της καταναγκαστικής φαρμακευτικής αγωγής και της καταναγκαστικής θεραπείας με ηλεκτροσπασμωδική θεραπεία, καθώς και η αναγκαστική ιδρυματοποίηση και ο διαχωρισμός – δεν θα πρέπει πλέον να εφαρμόζονται."
Πρόσθεσε ότι «Προφανώς, τα ανθρώπινα δικαιώματα των ατόμων με ψυχοκοινωνικές αναπηρίες και εκείνων με προβλήματα ψυχικής υγείας δεν υποστηρίζονται ευρέως σε όλο τον κόσμο. Αυτό πρέπει να αλλάξει."
Η χρήση καταναγκαστικών μέτρων (στέρηση της ελευθερίας, καταναγκαστική φαρμακευτική αγωγή, απομόνωση και περιορισμός και άλλα είδη) είναι στην πραγματικότητα πολύ διαδεδομένη και κοινή στην ψυχιατρική. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι οι ψυχίατροι γενικά δεν λαμβάνουν υπόψη τις απόψεις του ασθενούς ή δεν σέβονται την ακεραιότητά τους. Κάποιος μπορεί επίσης να υποστηρίξει ότι επειδή η χρήση αυτών των χρήσεων βίας επιτρέπεται νόμιμα, χρησιμοποιούνται, επειδή αυτό γίνεται εδώ και αιώνες. Οι επαγγελματίες υγείας στην ψυχιατρική υπηρεσία δεν είναι εκπαιδευμένοι και έμπειροι στο πώς να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους από μια σύγχρονη οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και αυτή η παραδοσιακή και ευρέως διαδεδομένη σκέψη φαίνεται να είναι η αιτία μιας κλιμακούμενης χρήσης βίας και της καταχρηστικής ατμόσφαιρας σε πολλά περιβάλλοντα ψυχικής υγείας.
Η ανοδική τάση είναι επιζήμια για τους ασθενείς
Καθηγητές Ψυχιατρικής, Sashi P Sashidharan, να Μπενεντέτο Σαρασένο, πρώην διευθυντής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας και Κατάχρησης Ουσιών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) και επί του παρόντος Γενικός Γραμματέας του Ινστιτούτου της Λισαβόνας για την Παγκόσμια Ψυχική Υγεία, συζήτησε το θέμα σε σύνταξης δημοσιεύθηκε στο διεθνώς αναγνωρισμένο British Medical Journal το 2017:Η ανοδική τάση είναι επιζήμια για τους ασθενείς, δεν υποστηρίζεται από στοιχεία και πρέπει να αντιστραφεί. Ο καταναγκασμός με τις διάφορες εκφάνσεις του ήταν πάντα κεντρικός στην ψυχιατρική, μια κληρονομιά της θεσμικής προέλευσής της."
Είναι αδιανόητο ότι άλλοι άνθρωποι, εν προκειμένω, ψυχίατρος, θα μπορούσαν να αποφασίσουν για το δικαίωμα στη ζωή ή το δικαίωμα στην κίνηση ή να αποδώσουν βάρβαρες «θεραπείες» που καταστρέφουν ανθρώπους! Η ερώτηση που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας: «Και αν ήμουν εγώ;». Σας ευχαριστούμε που αποκαλύπτετε αυτές τις παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα; Παραβιάζουν το νόμο, κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να σταματήσει αυτό, είμαστε στην εποχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ενέργειες της μέσης ηλικίας πρέπει να σταματήσουν ΤΩΡΑ.
Συγχαρητήρια σε όσους κάνουν κάτι για να το αλλάξουν αυτό.
Είναι κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό το επάγγελμα πιστεύει ότι είναι υπεράνω του νόμου.
Εντελώς ασύλληπτο!!
Πού είναι η ατομική ελευθερία;