Η ευρεία χρήση μιας ποικιλίας μέτρων καταναγκασμού στην ψυχιατρική έχει ισχυρό και τραυματικό αντίκτυπο στους ασθενείς. Πιο δυνατό από ό,τι πιστεύει το ψυχιατρικό προσωπικό.
The European Times αναφερθεί ότι οι μελέτες εξέτασαν τις απόψεις των ασθενών για τη χρήση του εξαναγκασμού στις ψυχιατρικές υπηρεσίες. Σε μια μελέτη 2016 από τον Paul McLaughlin της Μονάδας Κοινωνικής & Κοινοτικής Ψυχιατρικής, Συνεργαζόμενου Κέντρου ΠΟΥ για την Ανάπτυξη Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στην Αγγλία, ο ίδιος και οι συν-συγγραφείς ανέφεραν ότι:ποιοτικές μελέτες δείχνουν σταθερά ότι τα μέτρα καταναγκασμού μπορούν να θεωρηθούν από τους ασθενείς ως ταπεινωτικά και οδυνηρά».
Οι μελέτες καθιστούν σαφές ότι μπορεί να υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα που σχετίζονται με τη χρήση βίας και καταναγκασμού στην ψυχιατρική. Η χρήση της απομόνωσης και του περιορισμού έχουν διερευνηθεί και αναφερθεί σε εκατοντάδες δημοσιεύσεις που είναι διαθέσιμες μέσω της ιατρικής βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων Medline.
Ο καθηγητής ψυχιατρικής, Riittakerttu Kaltiala-Heino, πραγματοποίησε μια ανάλυση των απόψεων ασθενών που είχαν υποβληθεί σε χρήση απομόνωσης και περιορισμών. Η ανάλυση βασίστηκε σε μια ανασκόπηση 300 δημοσιεύσεων της Medline που ήταν διαθέσιμες το 2004. Σε μια διάλεξη στο 12ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ψυχιατρικής της Ένωσης Ευρωπαίων Ψυχιάτρων δήλωσε με βάση αυτή την ανασκόπηση ότι: «Σε όλες τις μελέτες που μελέτησαν τις αρνητικές εμπειρίες των ασθενών, οι ασθενείς τόνισαν την εμπειρία ότι ήταν τιμωρία."
Η καθ. Kaltiala-Heino διευκρίνισε,
"Έτσι, πολλοί από τους ασθενείς πιστεύουν ότι έχουν απομονωθεί ή περιοριστεί επειδή τιμωρήθηκαν για κάποια συμπεριφορά που ήταν απαράδεκτη ή λόγω παραβίασης των κανόνων του συμβουλίου. Από περισσότερους από τους μισούς ασθενείς έως και σχεδόν το 90 τοις εκατό των ασθενών σε διάφορες μελέτες έχουν αναφέρει ότι αντιλαμβάνονται την απομόνωση ως τιμωρία ακόμη και ως βασανιστήριο."
Καταναγκασμός που προκαλεί ψυχιατρικά συμπτώματα
Η καθ. Kaltiala-Heino πρόσθεσε, «Και οι ασθενείς έχουν επίσης αναφέρει αύξηση σε έναν αριθμό ψυχιατρικών συμπτωμάτων, όπως κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό, παραισθήσεις, απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Έτσι, αισθάνονται αποπροσωποποιημένοι και έχουν αναφερθεί εμπειρίες αποπραγμάτωσης. Οι ασθενείς έχουν επίσης αναφέρει επίμονους εφιάλτες στους οποίους παρουσιάζονται στα μάτια τους στις διαδικασίες απομόνωσης, στην κατάσταση απομόνωσης, στο δωμάτιο απομόνωσης του κλειδώματος ή του δεμένου. Μπορεί εύκολα να αναχθεί στην εμπειρία της απομόνωσης ή του περιορισμού."
Η χρήση τέτοιων παρεμβάσεων όχι μόνο μπορεί να είναι ταπεινωτική και να θεωρηθεί ως τιμωρία ή βασανιστήριο, αλλά προκαλούν επίσης έντονη αίσθηση στο ψυχιατρικό προσωπικό. Στις μελέτες οι ασθενείς μιλούν και συζητούν τον θυμό εναντίον του προσωπικού που πραγματοποίησε τη διαδικασία.
Οι ασθενείς που οι ίδιοι ήταν απομονωμένοι αισθάνονταν επίσης θυμό και απειλή όταν οι άλλοι ήταν απομονωμένοι, υποδεικνύοντας τη διαρκή τραυματική επίδραση που μπορεί να έχει η χρήση της απομόνωσης και του περιορισμού.
Η καθ. Kaltiala-Heino σημείωσε περαιτέρω ότι «Στις περισσότερες από τις μελέτες που επικεντρώθηκαν στις εμπειρίες απομόνωσης και περιορισμού των ασθενών, οι αρνητικές εμπειρίες που αναφέρθηκαν υπερτερούν κατά πολύ των θετικών πτυχών."
Το ψυχιατρικό προσωπικό αντιλαμβάνεται λάθος την πραγματική αρνητική επίδραση
Η καθ. Kaltiala-Heino είπε ότι από την ανασκόπηση των μελετών μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι: «Το προσωπικό υποθέτει ότι οι ασθενείς έχουν πολύ πιο θετικές εμπειρίες από αυτές που έχουν πραγματικά οι ασθενείς». Και πρόσθεσε: «Οι ασθενείς αναφέρουν επίσης πολύ μεγαλύτερη ποικιλία αρνητικών εμπειριών και πολύ περισσότερο, πολύ ισχυρότερο αίσθημα αρνητικών εμπειριών από ό,τι το προσωπικό υποθέτει ότι έχουν. "
Η λανθασμένη αντίληψη πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Η καθ. Kaltiala-Heino διαπίστωσε ότι:Ενώ το προσωπικό πιστεύει ότι η απομόνωση βοηθά πρωτίστως τους ασθενείς, όλους τους ασθενείς, τους άλλους ασθενείς στον θάλαμο… όταν αυτός που συμπεριφέρεται με τον πιο ενοχλητικό και βίαιο τρόπο απομακρύνεται από τις αλληλεπιδράσεις. Και δεύτερον, ωφελεί τον ασθενή τον ίδιο ή τον ίδιο – τον ασθενή-στόχο. Και μόνο στην τρίτη κατάταξη είναι χρήσιμο για το προσωπικό. Τότε οι ασθενείς που έχουν απομονωθεί στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι είναι το προσωπικό που κερδίζει το μεγαλύτερο όφελος από αυτή τη διαδικασία και το λιγότερο οι ίδιοι – τα άτομα που ήταν απομονωμένα, ο ίδιος ή η ίδια."
Η καθ. Kaltiala-Heino κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, παρά το γεγονός ότι η έρευνα είναι σποραδική και η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται είναι ασυνεπής, ότι, ωστόσο, όλες δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση, ότι: «Όσο πιο ισχυρός περιορισμός και όσο περισσότερο εξαναγκασμός χρησιμοποιείται, τόσο πιο αρνητικές είναι οι εμπειρίες των ασθενών."
Τα σχόλια είναι κλειστά.