Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η πολιτική που καθοδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στη Ρωσία έχει δομηθεί σύμφωνα με τις γραμμές της αγωνιστικές λογικές, το οποίο συνεπαγόταν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας και πλατφόρμες διαλόγου με τη Ρωσία, που προσέφεραν στον Πούτιν την ιδιότητα του νόμιμου παίκτη, με τον οποίο θα έπρεπε να εμπλακεί, παρά την τακτική παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Με βάση την πολιτική, η Ρωσία έχει αναγνωριστεί ως υπερδύναμη και κύριος περιφερειακός παράγοντας με τα συμφέροντά της, γεγονός που έκανε την ΕΕ να αναγνωρίσει ρητά και σιωπηρά τη σφαίρα επιρροής της και να αποφύγει την οργή του Κρεμλίνου με οποιαδήποτε δραστική εμπλοκή με τον μετασοβιετικό χώρο. Μέχρι πρόσφατα, η ΕΕ προσπάθησε επανειλημμένα να αποτρέψει τη συμμετοχή στον γεωπολιτικό λόγο λόγω της ταυτότητάς της ως ειρηνευτικού έργου και κουλτούρας για τον μετριασμό και την αποτροπή της έντασης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αλλά επίσης και το πιο σημαντικό, λόγω του εσωτερικού διχασμού μεταξύ των κρατών μελών σχετικά με τη Ρωσία, που έκανε τη διαδικασία συντονισμού της εξωτερικής πολιτικής για τη Ρωσία μάλλον περίπλοκη εντός της ΕΕ.
Εν τω μεταξύ, το Κρεμλίνο μετέφρασε τη διαίρεση της ΕΕ ως την αδυναμία και την αδυναμία της να λάβει δυναμικά μέτρα κατά της Ρωσίας, τα οποία ενθάρρυναν τον Πρόεδρο Πούτιν να ενισχύσει σταδιακά τον πόλεμο τριών επιπέδων: 1. εδαφική. 2. cyber? 3. παραπληροφόρηση, κατά των χωρών με φιλοευρωπαϊκές κλίσεις στη γειτονιά και κάνουν τον κόσμο να τον παρακολουθεί να απομακρύνεται με εχθροπραξίες και να συνεχίζει τη δουλειά του ως συνήθως. Καμία από τις πρόσφατες εχθροπραξίες του Κρεμλίνου -πόλεμος κατά της Γεωργίας το 2008 και από τότε που η υφέρπουσα κατοχή των εδαφών κοντά στα διοικητικά σύνορα, η προσάρτηση της Κριμαίας και η εισβολή στο Dombas της Ουκρανίας το 2014- δεν κατέστη πειστική για την ΕΕ να αναθεωρήσει τη δέσμευση πολιτική απέναντι στη Ρωσία, εκτός αν στις 24 Φεβρουαρίου ο κόσμος και ειδικότερα Ευρώπη ξύπνησε με την πλήρη στρατιωτική επίθεση στην ήπειρό της από τη Ρωσία κατά της Ουκρανίας και στις 26 Φεβρουαρίου μια πυρηνική απειλή του Πούτιν, του τέρατος με πρόσβαση στο κουμπί πυρηνικής ενέργειας, αλλά κυρίως χωρίς θεσμικό μηχανισμό εντός του Κρεμλίνου για να τον αποτρέψει.
Από την αρχή υπήρχε πρόβλημα με την πολιτική δέσμευσης της ΕΕ προς το Κρεμλίνο, καθώς απείλησε να υπονομεύσει το ίδιο το θεμέλιο της ΕΕ, δηλαδή τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αξίες και αρχές. Πράγματι, ο σκοπός της πολιτικής, ότι «έχει πάντα να κάνει με συγκρούσεις και ανταγωνισμούς", είναι "να κρατήσει μακριά τις δυνάμεις της καταστροφής και να εγκαθιδρύσει την τάξημέσω «ατέρμονης συνομιλίας» με ανταγωνιστικούς αντιπάλους και απόπειρες οικοδόμησης συμμαχιών μαζί τους και με αυτόν τον τρόπο μετατροπής της ανταγωνιστικής δυναμικής σε αγωνιστικές σχέσεις προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν υπάρχουν ανασυγκροτήσεις φίλων-εχθρών. Αλλά το κύριο ερώτημα εδώ είναι αν ο Πούτιν έχει δει ποτέ την ΕΕ με αγωνιστικούς όρους. Σε αγωνιστικές σχέσεις οι αντίπαλοι βλέπουν ο ένας τον άλλον ως «αντίπαλους» που εμπλέκονται και ταυτόχρονα «πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου επειδή θέλουν η ερμηνεία τους για τις αρχές να γίνει ηγεμονική, αλλά δεν αμφισβητούν τη νομιμότητα του δικαιώματος του αντιπάλου τους να αγωνίζεται για τη νίκη της θέσης τους". Με άλλα λόγια, η «σημαντική διαφωνία» δεν είναι μεταξύ «αφανιστικά έργα", αλλά μεταξύ ανταγωνιστικών εναλλακτικών που μοιράζονται "ηθικοπολιτικές αρχέςκαι διαφέρουν ως προς την ερμηνεία τους για τις κοινές αξίες και αρχές, πιο συγκεκριμένα πώς «μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πολιτικές και θεσμικές ρυθμίσεις και […] την εφαρμογή τους σε συγκεκριμένα ζητήματα". Ο Πούτιν δεν μοιράστηκε ποτέ αξίες και αρχές με την ΕΕ, αντίστροφα βρέθηκε εκεί για να δυσφημήσει και να ανατρέψει τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, π.χ. ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Για δεκαετίες η ΕΕ τρέφεται με την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε μια «αγωνιστική συγκρουσιακή συναίνεσημεταξύ Ρωσίας και ΕΕ, το χειρότερο από όλα, η ΕΕ κλείνει συνεχώς τα μάτια σε κάθε προσπάθεια Πούτιν να διαταράξει το ευρωπαϊκό εγχείρημα, αντί να αντιμετωπίζει την απειλή και να αποδυναμώνει τον Πούτιν μέσω συντονισμένων και στοχευμένων ενεργειών, όπως έκανε μετά τις 24 Φεβρουαρίου, όταν ανάγκασε το τέρας να πνιγεί με το γενικό δρακόντειο πακέτο κυρώσεων που επιβλήθηκε και την υποστήριξη προς την Ουκρανία. Αν η ΕΕ είχε κάνει αυτό πριν, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
