Από τότε που τα μάτια του κόσμου στράφηκαν στη σύγκρουση στην Ουκρανία, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για θρησκευτική ελευθερία.
Πρώτα, ο COVID και μετά ο πόλεμος έχουν κρύψει τις μικρές αλλά όχι λιγότερο σοβαρές τραγωδίες που διαιωνίζονται στον υπόλοιπο κόσμο, τα δεινά που συνεχίζουν να διαπράττονται σε βάρος των πιο αδύναμων.
Για μια στιγμή, συνειδητοποιήσαμε ποια ήταν η κατάσταση της τέχνης για τη θρησκευτική ελευθερία όταν το περασμένο καλοκαίρι, τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν και ξαφνικά βυθιστήκαμε ξανά σε μια σκοτεινή εποχή διαχωρισμού και διακρίσεων. Μια περίοδος διώξεων εναντίον εκείνων που το μόνο τους λάθος είναι ότι πιστεύουν στον δικό τους Θεό ή λόγω της ύπαρξής τους.
Συνειδητοποιήσαμε ότι σε ορισμένα μέρη του κόσμου, το να είσαι γυναίκα ή να είσαι Χριστιανός, εξακολουθεί να είναι ενοχή. Αυτή, για παράδειγμα, είναι η ιστορία του Zabi*, του οποίου την ιστορία μας διηγήθηκε η ΜΚΟ Open doors, η ιστορία μιας νεαρής Αφγανής Χριστιανής γυναίκας που διέφυγε μετά τη σύλληψη των Ταλιμπάν.
Ο Ζάμπι είναι ένας πρόσφυγας που αναγκάστηκε να φύγει από το Αφγανιστάν μετά την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Είναι ανύπαντρη, ακόμα αρκετά νέα και μορφωμένη. Δραστηριοποιήθηκε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, ως εκ τούτου, στόχος των Ταλιμπάν.
Αλλά το να είναι ακτιβίστρια και να αγωνίζεται για τα ιδανικά της δεν είναι μόνο λάθος της Zabi. Ο Ζάμπι έχει πολλές αμαρτίες, συμπεριλαμβανομένου του να γεννήθηκε γυναίκα και Χριστιανός.
Οι Ταλιμπάν γνωρίζουν ήδη ποια είναι και τι κάνει γιατί ήδη πριν από πέντε χρόνια, σκότωσαν τον πατέρα της για την πίστη του, μόνο αφού τον βασάνισαν για αρκετούς μήνες. Και δυστυχώς, οι τραγωδίες για τον Ζάμπι δεν τελειώνουν εδώ.
Μόλις πριν από δύο χρόνια εξαφανίστηκε και ο αδερφός της. Όπως ο Ζάμπι, ήταν πιστός. Δεν ξέρουμε αν έχει άλλα αδέρφια, αλλά η μητέρα του Zabi είναι ακόμα ζωντανή. Δεν είναι Χριστιανή.
Η ιστορία του Zabi δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν πολλές άλλες ιστορίες, πολύ παρόμοιες, ιστορίες που χάνονται στην ταχύτητα της νεωτερικότητας και σε έναν κόσμο όπου οι προτεραιότητες είναι αυτές που φτάνουν στην πρώτη σελίδα. Άρα, είναι ακριβώς αυτές οι ιστορίες, εκείνες των οποίων είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τον επίλογο.
Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες, μετά την κατάληψη της Καμπούλ, κατέφυγαν στο Πακιστάν με την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος. Και ότι εδώ, βρέθηκαν, αν όχι στην κόλαση, σίγουρα στο καθαρτήριο. Ακόμη και στο Πακιστάν, μάλιστα, δεν υπάρχει ανάπαυση για τους διωκόμενους χριστιανούς.
Με τη διαομαδική ομάδα, καταφέραμε να φέρουμε στην προσοχή των ευρωπαϊκών θεσμών, τη δυσφημία των νόμων κατά της βλασφημίας που προκαλούν θύματα καθημερινά σε αυτό το μέρος του κόσμου. Χάρη στις ενέργειές μας, καταφέραμε να σώσουμε το ζευγάρι Shafqat Emmanuel και Shagufta Kausar στη φυλακή για οκτώ χρόνια, με το μόνο λάθος να είμαστε χριστιανοί.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Η Διακομματική Ομάδα λαμβάνει εκθέσεις σε καθημερινή βάση, μεταξύ άλλων για τον Shahzad Masih, για τον οποίο η Διαομάδα έχει κάνει αρκετές κινήσεις για να προσπαθήσει να λάβει ψήφισμα στην ημερήσια διάταξη της ολομέλειας του Κοινοβουλίου.
Η ιστορία του Shahzad Masih τέθηκε υπόψη της Intergroup από τη ΜΚΟ European Center for Justice and Law. Ο Shahzad είναι ένας 22χρονος νεαρός χριστιανός που βρίσκεται στις φυλακές του Πακιστάν για πέντε χρόνια, κατηγορούμενος ότι είναι βλάσφημος.
Το 2017, ενώ βρισκόταν στη δουλειά – την ώρα των γεγονότων ο Shahzad εργαζόταν σε νοσοκομείο ως θυρωρός – ο Shahzad τσακώθηκε με έναν από τους μουσουλμάνους συναδέλφους του. Λίγο μετά τη διαμάχη, η κατάσταση κλιμακώθηκε και ο Shahzad συνελήφθη.
Από εκείνη τη στιγμή, κατέστη επίσης αδύνατο να βρεθεί μια ημερομηνία για ακρόαση. Μια ακρόαση που μέχρι σήμερα συνεχίζει να αναβάλλεται.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους είναι δύσκολο να τεθεί υπόψη αυτή η υπόθεση στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και να υπάρξει ακρόαση στα πακιστανικά δικαστήρια.
Καταρχάς, ακόμη και πριν από τις πρόσφατες εξελίξεις στο Πακιστάν, η κατάσταση σχετικά με τους νόμους περί βλασφημίας ήταν περίπλοκη. Η ίδια η πακιστανική κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα όμηρος ριζοσπαστικοποιημένων τμημάτων του πληθυσμού που υπερασπίζονται σθεναρά τους νόμους κατά της βλασφημίας και επομένως φοβούνται ότι με την απελευθέρωση ενός υποτιθέμενου δράστη της βλασφημίας θα προκύψουν διαμαρτυρίες.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η διαομάδα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να διεξάγει μάχες που σχετίζονται με τη θρησκεία. Ωστόσο, συναντά συχνά μια σχετικιστική κουλτούρα. Μια κουλτούρα που διαποτίζει το ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο και που θέλει να υποβιβάσει οποιαδήποτε συζήτηση για τη θρησκεία σε μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι, με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι καν σε θέση να θέσουν σαφή όρια και όρια για τις διαπραγματεύσεις με τρίτες χώρες.
«[υπάρχει] μια κουλτούρα που διαποτίζει το ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο και που θέλει να υποβιβάσει οποιαδήποτε συζήτηση για τη θρησκεία σε μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση».
Carlo Fidanza - ευρωβουλευτής
Η ελπίδα, επομένως, είναι ότι το συντομότερο δυνατό, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα θα ξυπνήσουν από αυτή την ταραχή και θα αρχίσουν να κάνουν αισθητή όλο το βάρος τους –πολιτικό και οικονομικό– σε αυτές τις διαπραγματεύσεις, ώστε οι ζωές όσων θέλουν να ζήσουν στη γη τους και που εξακολουθούν να κοιτάζουν αυτή την ήπειρο με ελπίδα, προστατεύονται. ■
*Το πραγματικό όνομα προστατεύεται για λόγους ασφαλείας
