Στο Χριστιανικό Σχολείο Μπάνγκορ στο Μέιν, οι μαθητές της ένατης τάξης διδάσκονται να «διαψεύδουν τις διδασκαλίες της ισλαμικής θρησκείας με την αλήθεια του Λόγου του Θεού». Για να εργαστεί στο σχολείο, ένας δάσκαλος πρέπει να επιβεβαιώσει ότι «είναι «Ξαναγεννημένος» Χριστιανός που γνωρίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Σωτήρα» και «πρέπει να είναι ενεργό μέλος μιας εκκλησίας που πιστεύει στη Βίβλο».
Παρόμοια, στην Ακαδημία Temple του Μέιν, οι δάσκαλοι υπογράφουν ένα συμβόλαιο που αναγνωρίζει ότι «ο Θεός αναγνωρίζει τους ομοφυλόφιλους και άλλους παρεκκλίνοντες ως διεστραμμένους» και ότι «η απόκλιση από τα Γραφικά πρότυπα είναι λόγος τερματισμού». Η Temple δεν θα δέχεται παιδιά που ταυτίζονται ως γκέι ή που προέρχονται «από σπίτια με σοβαρές διαφορές με τη βιβλική βάση του σχολείου».
Παραμερίζοντας κάθε άποψη για τις διδασκαλίες των σχολείων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπάρχουν πολλοί φορολογούμενοι που μπορεί να αισθάνονται άβολα να πληρώνουν για σχολεία των οποίων το ηθικό όραμα διαφέρει από το δικό τους και το οποίο, ως σχολική πολιτική, θα επιτρέπει μόνο σε όσους ακολουθούν μια συγκεκριμένη θρησκεία διδασκαλίες στην εργασία τους. Ωστόσο, αυτό αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο το φετινό καλοκαίρι Carson εναντίον Makin απόφαση. Το Μέιν πρέπει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα της δημόσιας εκπαίδευσης που χρηματοδοτούνται από τους φορολογούμενους για να υποστηρίξει την ενστάλαξη μιας παγκόσμιας και ηθικής άποψης μιας θρησκείας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει χτυπήσει το σφυρί, αλλά όπως σε πολλές τέτοιες λεπτές υποθέσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον τόσων πολλών, η κριτική επιτροπή εξακολουθεί να βρίσκεται στο δικαστήριο της κοινής γνώμης. Είναι η θρησκευτική ελευθερία σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ; Το τείχος του διαχωρισμού μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους παρέμεινε αιχμηρό και τραγανό;
Ο ειδικός του χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας Τσαρλς Χέινς, για ένα, δεν ξέρει τι να κάνει τώρα. Haynes, ο οποίος, σύμφωνα με το Washington Post, «κυριολεκτικά έγραψε το βιβλίο για το θέμα για το Υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ μαζί με διαφορετικούς εταίρους όπως η Εθνική Ένωση Ευαγγελικών και η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών», εκνευρίζεται που αποφάσεις όπως η Carson κατά Makin και το ευρέως δημοσιευμένο Kennedy v. Η απόφαση της Σχολικής Περιφέρειας του Bremerton, σύμφωνα με την οποία το ανώτατο δικαστήριο έκρινε υπέρ ενός προπονητή ποδοσφαίρου που προσεύχεται στη γραμμή των 50 υάρδων σε ένα δημόσιο γήπεδο ποδοσφαίρου γυμνασίου που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους, συρρικνώνει τη γραμμή μεταξύ κυβέρνησης και θρησκείας σε μια σχεδόν αγνώριστη ασάφεια.
«Τι να πω τώρα; Τι να πω;…Είμαστε τώρα στο σημείο που αναρωτιέστε αν έχει απομείνει κάποια ρήτρα ίδρυσης», είπε ο Haynes για τις πρώτες 10 λέξεις του Πρώτη τροποποίηση που απαγορεύει τους νόμους που «καθιερώνουν» τη θρησκεία.
Με την Αμερική να γίνεται πιο ποικιλόμορφη μέρα με τη μέρα, η αντίληψη πολλών είναι ότι το Ανώτατο Δικαστήριο όντως άνοιξε την πόρτα. Αλλά σε τι; Για την περαιτέρω αναγνώριση των αναγκών όλων των θρησκειών, όχι μόνο μιας; Θα δούμε τώρα πιστούς μουσουλμάνους να ξεδιπλώνουν τα χαλιά προσευχής τους σε γήπεδα ποδοσφαίρου γυμνασίου; Τα Ορθόδοξα Εβραϊκά σχολεία θα χρηματοδοτούνται πλέον πλήρως από κρατικά έσοδα; Ή θα είναι, όπως επισημαίνουν οι επικριτές, απλώς μια άλλη δικαιολογία για τον εκφοβισμό και την παρενόχληση μαθητών της μειονότητας που δεν συμβαδίζουν με το πλήθος - όπως στο γυμνάσιο της Δυτικής Βιρτζίνια νωρίτερα φέτος, όπου ένα Εβραίο αγόρι αναγκάστηκε να παρακολουθήσει μια χριστιανική προσευχή συνέλευση παρά τη θέλησή του; Η μητέρα του είπε: «Δεν χτυπάω την πίστη τους, αλλά υπάρχει χρόνος και τόπος για όλα—και στα δημόσια σχολεία, κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας, δεν είναι ο χρόνος και ο τόπος».
Ήταν πράγματι ένα καυτό καλοκαίρι με αντιδράσεις για τις αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου που κυμαίνονται από το Anti-Defamation League's (ADL) απότομη καταγγελία, «Η προσέγγιση του Δικαστηρίου που δεν βλέπει κακό στην προσευχή του προπονητή θα ενθαρρύνει όσους επιδιώκουν να προσηλυτίσουν στα δημόσια σχολεία να το κάνουν με την ευλογία του Δικαστηρίου·» στο Διάσκεψη των Καθολικών Επισκόπων των ΗΠΑ» ενθουσιασμένος, «Αυτή είναι μια ιστορική μέρα στη ζωή της χώρας μας, μια μέρα που ξεσηκώνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις προσευχές μας».
Η συζήτηση για το πόσο μακριά είναι πολύ μακριά όσον αφορά το κράτος και την εκκλησία ήταν μαζί μας όσο η Δημοκρατία. Το 1785 σε μια αντίκρουση ενός νομοσχεδίου εντυπωσιακά παρόμοιου με το Carson κατά Makin που θα διέθετε κρατικά κονδύλια σε ένα χριστιανικό σχολείο και επομένως θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ευνοιοκρατία ή χορηγία αυτής της θρησκείας, ο ιδρυτής πατέρας James Madison έγραψε ένα παθιασμένο «Μνημόσυνο και διαμαρτυρία κατά της θρησκευτικής αξιολόγησης», το οποίο αναφέρει εν μέρει σχετικά με την ελευθερία της θρησκείας: «Αυτό το δικαίωμα είναι από τη φύση του αναφαίρετο δικαίωμα. Είναι αναπαλλοτρίωτο, γιατί οι απόψεις των ανθρώπων, που εξαρτώνται μόνο από τα στοιχεία που συλλογίζονται από το μυαλό τους, δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις επιταγές των άλλων ανθρώπων: είναι επίσης αναπαλλοτρίωτο, γιατί αυτό που εδώ είναι δικαίωμα απέναντι στους ανθρώπους, είναι καθήκον προς τον Δημιουργό».
Χάρη στην αναταραχή του Τζέιμς Μάντισον και του φίλου του, Τόμας Τζέφερσον, το νομοσχέδιο δεν επικυρώθηκε ποτέ και ο νόμος δεν ψηφίστηκε ποτέ.
Ο Τζέφερσον έγραψε το Καταστατικό της Βιρτζίνια για τη Θρησκευτική Ελευθερία το 1777, και επινόησε τη φράση «τείχος διαχωρισμού μεταξύ εκκλησίας και κράτους» σε μια επιστολή του 1802 προς τον Σύλλογο Βαπτιστών Danbury ως μια συνοπτική εξήγηση της θρησκευτικής ελευθερίας.
Είναι τα θεμέλια αυτού του τείχους τόσο γερά όσο ποτέ; Εξακολουθούν να εγγυώνται την αληθινή ελευθερία θρησκείας για όλες τις θρησκείες — μειοψηφία, πλειοψηφία και οτιδήποτε ενδιάμεσα;
Εξαρτάται από το ποιος μιλάει. Δημ. Lauren Boebert (R-Colo) απευθυνόμενος σε μια θρησκευτική λειτουργία στο Κολοράντο, είπε: «Η εκκλησία υποτίθεται ότι κατευθύνει την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κατευθύνει την εκκλησία. Δεν το σκόπευαν έτσι οι Ιδρυτές μας. Έχω βαρεθεί αυτόν τον διαχωρισμό των σκουπιδιών εκκλησίας και κράτους που δεν υπάρχει στο Σύνταγμα. Ήταν σε ένα βρωμερό γράμμα και δεν σημαίνει τίποτα σαν αυτό που λένε ότι κάνει».
Ιστορικά, οι πολιτικοί και οι νομοθέτες του τόπου μας συμφώνησαν ομόφωνα, τουλάχιστον κατ' αρχήν, ότι η κρατική θρησκεία είναι μια κακή και επικίνδυνη ιδέα, επιβλαβής για την ίδια τη θρησκεία, η οποία πρέπει να υποστηρίζεται από τα μέλη της, να διέπεται από τους δικούς της κώδικες και δόγμα και εντελώς απαλλαγμένο από οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής. Όπως σχολίασε ο Benjamin Franklin, «Όταν μια Θρησκεία είναι καλή, σκέφτομαι ότι θα υποστηρίξει τον εαυτό της. Και όταν δεν μπορεί να στηρίξει τον εαυτό του, και ο Θεός δεν φροντίζει να υποστηρίξει, έτσι ώστε οι Καθηγητές του να είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν τη βοήθεια της Πολιτικής Εξουσίας, «είναι ένα σημάδι, καταλαβαίνω, ότι είναι κακό».
