Τα πρώτα γνωστά κουλούρια προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα, όπου είχαν ήδη εφεύρει την εμπανάδα, και φαίνεται ότι, αραιώνοντας την ίδια ζύμη σε περισσότερο νερό, έπαιρναν μια πιο απαλή σύσταση που έψηναν και γλυκάνανε.
Αλλά οι Ρωμαίοι ήταν ακόμα πιο έξυπνοι και αυτό που έκαναν ήταν να πάρουν μια μερίδα ζύμης και να την πλάθουν με τα χέρια τους πριν τη βάλουν σε βραστό νερό ή τηγανίσουν σε πολύ καυτό λάδι.
Είναι όμως απαραίτητο να συνεχίσουμε στο χρόνο πολλούς αιώνες αργότερα να δίνουμε σχήμα σε ένα τσουρέκι που σήμερα γνωρίζουμε ως ντόνατ. Και ήταν χάρη στους Ολλανδούς τον 16ο αιώνα, όπου μαγείρεψαν ένα κουλούρι με λάδι γνωστό ως "olykoek" που παρασκευαζόταν με ζύμη και ζάχαρη και στη συνέχεια τηγανίστηκε, χαρακτηριστικό των Χριστουγέννων.
Όπως σχεδόν όλα όσα σχετίζονται με τους αποίκους, το ντόνατ, στις αρχές του 17ου αιώνα, διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό και έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι Άγγλοι το ονόμασαν “dough nut” ή nut paste. Περιττό να πούμε ότι εκείνο το γλυκό διαδόθηκε γρήγορα στον πληθυσμό και η επιτυχία του ήταν άμεση.
Αυτό όμως που δεν είχε το κουλούρι ήταν η περίφημη τρύπα στο κέντρο. Ήταν απλά μια στρογγυλή ζύμη, παρόμοιο σε μέγεθος και πολύ γλυκιά, αλλά δύσκολο να μαγειρευτεί στο κέντρο, όπου παρέμενε ωμό τις περισσότερες φορές.
Μέχρι που μια μέρα, ο Χάνσον Γκρέγκορι, ένας Αμερικανός ναύτης που είδε τη μητέρα του να ετοιμάζει ντόνατς το 1847 και τα παράπονά της για το μαγειρικό πρόβλημα, σκέφτηκε να κάνει μια τρύπα στο κέντρο της ζύμης και χρησιμοποιώντας Αυτό έκανε το ντόνατ ομοιόμορφο. από όλες τις πλευρές και βελτίωσε πολύ τη γεύση του.
Πάνω από διακόσια χρόνια το να φτιάξεις τη ζύμη του ντόνατ χωρίς τρύπα ήταν πολύ μακρύ. Ήταν ένα ακόμα κουλούρι μέχρι να μπορέσει να το αναγνωρίσει με αυτόν τον τρόπο. Και, παρόλο που οι Άγγλοι θέλουν τα εύσημα για τη δημιουργία του, η αλήθεια είναι ότι στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, οι Ολλανδοί είχαν ήδη αυτή την ιδέα ανεξάρτητα.
Από εδώ προέρχεται το αμερικάνικο ρητό ότι «στην Αμερική είναι δυνατό να γίνεις φήμη εφευρίσκοντας μια τρύπα». Έτσι λέει η χάλκινη πλάκα στους πρόποδες του μνημείου Hanson Gregory στο Rockport του Maine, την πατρίδα του ναύτη.
Στην Ισπανία υπάρχουν οι προγενέστεροι του ντόνατ τον δέκατο πέμπτο αιώνα, ειδικά στην Καστίλλη και την Καταλονία, όπου μια κάπως γλυκιά τηγανητή ζύμη με τρύπα στο κέντρο που την έτρωγαν ζεστή και την αλείφουν με μέλι, ήταν λιχουδιά για το χειμώνα και ότι ήταν παράδοση. να φάει την ημέρα του νεκρού.
Στο βιβλίο "Τέχνη μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής, μπισκότων και κονσερβοποίησης ", Από τον Francisco Martínez Montiño, τον επικεφαλής μάγειρα του Felipe II, δίνονται διάφορες συνταγές που εξηγούνται σε σχέση με τηγανητές και όλα τα είδη ψωμιών και φρούτων τηγανιού, μερικά από τα οποία είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα ντόνατς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε ΙσπανίαΓια παράδειγμα, οι Καθολικοί Μονάρχες είχαν ήδη δοκιμάσει ντόνατς, αν και με το καστιλιανό όνομα bollos de hechura.
Στην Ισπανία η επωνυμία Donuts καταχωρήθηκε το 1962 από την εταιρεία Panrico. Μετά από περισσότερα από 50 χρόνια, και παρά τις πολλές προσπάθειες ανταγωνιστικών εμπορικών σημάτων καθώς και σεφ και καταναλωτών σε blogs μαγειρικής, κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμη να ταιριάζει με τη γεύση και την υφή του.
Δεν χρειάζεται να είστε Homer Simpsons για να χαρείτε ένα καλοφτιαγμένο ντόνατ και στην Αμερική υπάρχουν πολλά αρτοποιεία που είναι αφιερωμένα σε αυτούς, αλλά στο Τέξας, στο Round Rock Donuts, μπορείτε να φάτε ακόμη και ένα στο μέγεθος του προσώπου σας. , και σας το ετοιμάζουν. αυτή τη στιγμή. Βέβαια, συνήθως υπάρχει μια τρομερή ουρά για να μπορέσετε να δοκιμάσετε τη σταρ λιχουδιά του.
Το ντόνατ έχει τη δική του μέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την πρώτη Παρασκευή του Ιουνίου κάθε έτους, μετά από πρόταση του Στρατού Σωτηρίας του Σικάγο το 1938, γιορτάζεται η «Ημέρα Ντόνατ» για να τιμήσει τα μέλη του που σέρβιραν ντόνατς σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αρχικά δημοσιεύθηκε στο LaDamadeElche.com
