Κεραία! Εκεί είναι (και πάλι), αυτό το ανησυχητικό πλήθος οπλισμένο με ρόπαλα. Ανάβοντας δάδες, κραδαίνοντας πιρούνια, υποστηρίζοντας την πρόοδο όπως το σχοινί στηρίζει τον κρεμασμένο. Θα θυμόμαστε, είχε ήδη προκαλέσει δυστυχία στον Γαλιλαίο και είναι τακτικά, γεμάτη μίσος αλλά και άγνοια, που τη βλέπουμε στους Simpsons να επιτίθεται σε οτιδήποτε θυμίζει καλή λογική. Από την τελευταία φορά μπορούμε να πούμε ότι δεν μας έλειψε. Θυμηθείτε, αυτές ήταν βάρβαρες πρακτικές που δεν θα μπορούσαν να επανεξεταστούν (και ξανά!) προς το συμφέρον της καλής διαβίωσης των ζώων χωρίς να χαρακτηριστούν ισλαμοφοβικές ή κάτι τέτοιο. Αλλά, θα μου πείτε, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να λένε ό,τι πιστεύουν! Είναι δικαίωμα τους! Εντάξει, δεν χρειάζεται να με πείσεις για αυτό. Ας μείνουμε στο ζήτημα των δικαιωμάτων μιλώντας για το δικαίωμα στην εκπαίδευση γιατί είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι από αυτούς τους τρομερούς αστειευτές θα έχουν κάνει το επόμενο βήμα καίγοντας σχολεία. Και, με τον κίνδυνο να σας φανώ λίγο πολεμικό, το βλέπω ως κήρυξη πολέμου. Ενάντια σε ποιον; Εσύ, εγώ, εμείς. Τέλος, η κοινωνία μας στο σύνολό της δήλωσε στο εργαστήριό της και τον αγαπημένο της προθάλαμο: το σχολείο. Αλλά, ίσως πάω λίγο μακριά δεδομένου ότι ακόμη και ο αποκεφαλισμός ενός δασκάλου, αυτές τις μέρες, με λίγο λεξικό θυμάτων, τίθεται σε προοπτική.
Αντιμέτωποι με αυτό το ζωηρό και διακεκριμένο πλήθος, βρίσκουμε πρώτα εκείνους τους έκπληκτους, για να μην πω αφελείς. Πραγματικά δεν είδαν ΤΙΠΟΤΑ να έρχεται. Αλλά ναι, περίεργο αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο που αυτό το ανάδρομο σκληραίνει. «Πού μπήκε κρυφά; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπήκε μέσα ενώ συζητούσαμε για το φύλο των αγγέλων; Σε κάθε περίπτωση, είναι πλέον πιο συνηθισμένο, σε σαλόνια όπου κάποιος αφήνει τον εαυτό του να σκεφτεί, να ματώσει το μπροστινό μέρος του παρά να προσέχει την πίσω πόρτα.
Δίπλα έχεις τους φασίστες. Θα μπορούσαμε και χωρίς αυτούς. Ειδικά όταν προσπαθούν να είναι φιλαράκι. Όποιο και αν είναι το θέμα, από την άποψή τους όλοι οι αγώνες είναι καλοί αρκεί να μπορούν να φάνε το πέπλο και το djellaba. Αυτό που τις ενοχλεί δεν είναι στην πραγματικότητα ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα των γυναικών, για παράδειγμα, όχι. Είναι επειδή νεαροί μελαχρινός ακούν μουσική πολύ δυνατά και μια παράνομη μυρωδιά Ras el-hanout επιπλέει στον αέρα. «Επειδή στην εποχή μου μύριζε μαντζουράνα και μπορώ να σας πω ότι η Huguette ήταν γλυκιά!»
Στο βάθος (επειδή αισθάνονται πολύ βαριεστημένοι αυτή τη στιγμή...) υπάρχουν οι υπερασπιστές του καλού. Αυτοί που χρειάζονται πάντα θύματα για να σώσουν για να βρουν μια θέση στη σωστή πλευρά της ηθικής. Λοιπόν, ναι, για αυτούς πονάει. Ήταν στα πρόθυρα να εμφανιστούν στα βιβλία της ιστορίας ως αγωνιστές της αντίστασης ενάντια στο φασιστικό μας κράτος. Καμία τύχη. Όχι μόνο τα αγαπημένα τους όργανα/θύματα διαδηλώνουν ενάντια στο καλό (προφανώς, δεν ήθελαν πολύ να αναμειγνύουν την ανεκτικότητα και την ομοφυλοφιλία στην ίδια πρόταση), αλλά, ΕΠΙΠΛΕΟΝ –θα δείτε, είναι ξεκαρδιστικό– το κάνουν μαζί με πολύ Καυκάσιους συντηρητικούς που στο παρελθόν είχε ήδη επαναστατήσει αρκετά ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση και σε άλλα ωραία πράγματα. Σταματήστε τις μηχανές, η συμβίωση είναι εκτός μόδας. Το μίσος μαζί είναι πιο γρήγορο και πάνω από όλα πιο αποτελεσματικό. Ούτως ή άλλως, συμφιλιώνει πιο εύκολα κουάμι και κοτλέ και είναι εύρημα!
Ας αγνοήσουμε αυτούς που δεν νοιάζονται (είναι πάρα πολλοί) και, σε μια γωνιά, διχασμένοι, θα βρείτε τους κοσμικούς, τους πραγματικούς... τόσο ενωμένους όσο η πρώην Γιουγκοσλαβία. Μην με κάνετε να πω άσχημα λόγια για αυτούς, είμαι ένας από αυτούς! Αλλά είναι αλήθεια ότι πρέπει να ειπωθεί ότι ανάμεσα στους αφελείς που κυκλοφορούν σαν παιδιά που τους εκβιάζουν τις σχολικές τσάντες, στους φασίστες που λιμάρουν τα δόντια τους με ξιφολόγχες, στους ενάρετους που χαϊδεύουν τον νάρκισσο τους σε μια γωνιά, στους αναίσθητους που πετούν ψωμί. τις πάπιες και τους κοσμικούς που κοιτάζουν πάντα στο μικροσκόπιο το τρένο που τους έρχεται κατευθείαν, σε κάνει να θέλεις να χτυπήσεις την πόρτα.
«Μα, αυτό το κείμενο πέρασε, τι άλλο θέλετε;» Ναι, το παραδέχομαι, το κείμενο πέρασε και χαίρομαι που τα νήπια, κάθε καταγωγής (σε βλέπω να έρχεσαι, έξυπνα παιδιά), μπορούν να ακούσουν στο σχολείο αυτό που δεν λέγεται πάντα στο σπίτι. «Ο άντρας δεν έχει εξουσία πάνω στις γυναίκες», «Η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική», «Όταν δεν είναι, δεν είναι», επιλέξτε, υπάρχουν πολλά. Ακούστε το και πάνω από όλα αποκτήστε τις δεξιότητες ανάλογα. Με όλο τον σεβασμό στους ένθερμους υπερασπιστές του ιερού προνομίου των γονέων να απαντούν σε αυτά τα ερωτήματα – ενώ χρεώνουν το μουλάρι του σχολείου για όλα τα άλλα – είναι υπέρ μιας μεγαλύτερης ισότητας που αυτή η γνώση πρέπει να διδάσκεται δίκαια. Ισότητα για τον καθένα και για όλους να επωφελούνται από τους ίδιους σχεσιακούς κώδικες στην προσέγγισή τους τόσο προς τον εαυτό τους όσο και προς τους άλλους. Κανένας διαφορισμός, ακόμα κι αν καλύπτεται από ιερότητα, δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως σκαλοπάτι για τη δημιουργία πολιτών δεύτερης κατηγορίας, πολιτών που δεν έχουν λάβει τις δικές τους οδηγίες, οδηγίες απαραίτητες για όλη τη ζωή στην Εταιρεία. Τι καλύτερος τρόπος, εξάλλου, να δημιουργήσουμε γκέτο από το να αφήσουμε τη μετάδοση τέτοιων κοινωνικών αξιών στη διακριτική ευχέρεια των οικογενειακών μονάδων. Αυτές οι αρχές δεν αφορούν αποκλειστικά αυτά τα κύτταρα αλλά ολόκληρο τον οργανισμό, αν θέλει να είναι βιώσιμος και είναι όλοι κοινοί παρονομαστές που ξεπερνούν πολύ τα συμφέροντα των εγωκεντρικών ιδιαιτεροτήτων.
Ναι, το EVRAS υποστηρίχθηκε. Καλά παίχτηκαν παιδιά. Θα στείλουμε τις πιστώσεις τέλους; Όχι. Αυτό θα αγνοούσε το υποκείμενο πρόβλημα. Γιατί, αν ένα κείμενο που τίποτα δεν έπρεπε να είχε αποτρέψει έχει όντως σωθεί – ναι! – Χλιαρή είναι η κινητοποίηση σήμερα για να καταγγείλουμε τις απίστευτες και βίαιες αντιδράσεις που αυτό θα έχει προκαλέσει. Εδώ είμαστε ανακουφισμένοι, ικανοποιημένοι που υπερασπιστήκαμε αυτό που δεν ήταν άλλο από το προφανές. Σαμπάνια, λοιπόν. Φτάνει η αφέλεια. Θεωρώντας αυτό το αποτέλεσμα ως νίκη θα ήταν σαν να πιστεύουμε ότι η υπόθεση Ντρέιφους ήταν αρκετή για να νικήσει τον αντισημιτισμό. Δεν είναι καιρός να ονομάσουμε τα πράγματα αντί να τα φοβόμαστε ξανά και ξανά; Ποια είναι αυτά τα νέα αν όχι το στιγμιότυπο ενός αυξανόμενου προβλήματος, το σύνθετο πορτρέτο μιας οργής ταυτότητας και ενός θρησκευτικού εντολισμού που προοδεύουν χέρι-χέρι, πόρτες που άνοιξαν κάποιοι και σεβασμούς που κάνουν άλλοι; οι υπολοιποι. Η μισαλλοδοξία, αυτή για την οποία όλοι τρέμουμε να κατηγορούμαστε, ένας βρωμερός λακέτης που φέρνει απαξίωση και καταγγέλλει αυτούς που κατηγορούνται γι' αυτήν, ιδού. Αφού διακριθεί, ας μη μείνουμε εκεί και ας μην φοβηθούμε (ειδικά!) να το ονομάσουμε.
Πόσο ακόμα, νιώθοντας περισσότερο ένοχοι παρά ενοχές, θα παίζουμε με μαλακά στομάχια, θα χαμηλώνουμε το κεφάλι και θα κοιτάμε τα παπούτσια μας; Το πρώτο βήμα ήταν σημασιολογικό και διείσδυσε σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα θεσμικούς. Οι επόμενοι θα χρησιμοποιήσουν τους θεσμούς για να επιβάλουν διαφορισμό που είναι ανεμπόδιστος επειδή είναι νόμιμος. Ας σταματήσουμε να ταΐζουμε τον κροκόδειλο, να υποχωρούμε, να σκεφτόμαστε να ηρεμήσουμε αυτόν τον ατμοπλάστη.
Ας κάνουμε καλύτερα από το να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, ας δράσουμε! Ας επενδύσουμε στη γη με αλληλεγγύη. Δεν είναι σχεδόν πολύ αργά για να επιβάλουμε αυστηρή ουδετερότητα στις δημόσιες υπηρεσίες και να μεταδώσουμε στους νέους τη γνώση και τη γεύση αυτού του θησαυρού που αφαιρέθηκε από τον σκοταδισμό με τίμημα τόσο μεγάλης προσπάθειας: της κοσμικότητας. Μια ανεξιθρησκεία να ενταχθεί στο Σύνταγμά μας. Τώρα αμέσως!
Ήρθε η ώρα να ενωθούμε και να βγούμε από το δάσος. Να είστε σίγουροι, να μην κάψουμε σχολεία, όχι. Να τα επενδύσουν.
Αρχικά δημοσιεύθηκε στο Almouwatin.com
