Η διάσημη ηθοποιός Μέριλ Στριπ, νικήτρια του κύρους Βραβείο Princess of Asturias 2023 for the Arts, πρόσφατα γιόρτασε μια σειρά εκδηλώσεων διάρκειας μιας εβδομάδας στην Αστούριας της Ισπανίας. Το βραβείο αναγνώρισε τη σημαντική συνεισφορά της Στριπ στις τέχνες και τη λαμπρή καριέρα της στον κινηματογράφο.
Η Meryl Streep's προειδοποίησε για τους κινδύνους της καταστολής της ενσυναίσθησης
Σε μια συγκινητική και βαθιά ομιλία, η Μέριλ Στριπ, μια από τις πιο διάσημες ηθοποιούς της εποχής μας, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για την αναγνώριση για τη συμβολή της στην τέχνη της υποκριτικής. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της εμβαθύνει στη μεταμορφωτική δύναμη της τέχνης της, τονίζοντας την ικανότητά της να γεφυρώνει τα κενά μεταξύ των ανθρώπων μέσω κοινών συναισθημάτων (Δείτε την πλήρη απομαγνητοφώνηση παρακάτω).
Η Μέριλ Στριπ μιλά για την ικανότητα του ηθοποιού να κατοικεί σε διαφορετικούς χαρακτήρες, να ζει τις εμπειρίες τους και να ζωντανεύει τις αφηγήσεις τους με τρόπο που αντηχεί στο κοινό. Συζήτησε τον κρίσιμο ρόλο της ενσυναίσθησης στην υποκριτική, περιγράφοντάς τον ως το ουσιαστικό στοιχείο που τη συνδέει με τους χαρακτήρες της και τελικά με το κοινό.
Παρά την κριτική για την απεικόνιση χαρακτήρων που απέχουν πολύ από τις δικές της εμπειρίες, η Μέριλ Στριπ επέμεινε ότι είναι ευθύνη του ηθοποιού να απεικονίζει ζωές που είναι διαφορετικές από τις δικές τους, κάνοντάς τες να σχετίζονται με το κοινό. Προειδοποίησε για τους κινδύνους της καταστολής της ενσυναίσθησης υπέρ της αυτοσυντήρησης ή της ιδεολογίας, υποδηλώνοντας ότι αυτό έχει συμβάλει σε μια οδυνηρή στιγμή στην ιστορία.
Αναφερόμενη σε ένα θεατρικό έργο που δούλεψε στο κολέγιο, το Σπίτι του Μπέρναρντ Άλμπα, από τον Λόρκα, υπογραμμίζει την κυκλική φύση της ιστορίας και τη σημασία του να δίνεις φωνή στους φιμωμένους, έτσι ώστε οι ζωντανοί να μπορούν να μάθουν. Η Meryl Streep κατέληξε καλώντας όλους να επεκτείνουν την ενσυναίσθηση που βιώνεται στο θέατρο στον πραγματικό κόσμο, προτείνοντας ότι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ριζοσπαστική μορφή διπλωματίας στον ολοένα και πιο εχθρικό κόσμο μας. και τελείωσε τονίζοντας τη σημασία της ακρόασης.
Μια εβδομάδα γιορτής των βραβείων Princess of Asturias
Το αποκορύφωμα των εορτασμών μιας εβδομάδας ήταν ένας ανοιχτός διάλογος μεταξύ της Μέριλ Στριπ και του συναδέλφου ηθοποιού Αντόνιο Μπαντέρας, προσφέροντας μια μοναδική εικόνα για τη βραβευμένη καριέρα της. Αυτή η δημόσια συνάντηση, με συντονιστή τη Sandra Rotondo, μέλος της κριτικής επιτροπής για το Βραβείο Τεχνών της Πριγκίπισσας της Αστούριας, περιλάμβανε επίσης μια συνεδρία Q&A, παρέχοντας στους παρευρισκόμενους την ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με τη διάσημη ηθοποιό στο Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο στο Οβιέδο.
Στο πλαίσιο της «Εβδομάδας Βραβείων», η Μέριλ Στριπ συνδέθηκε και με την τοπική κοινωνία. Συναντήθηκε με δασκάλους και μαθητές από σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, απολυτηρίου και επαγγελματικής κατάρτισης που είχαν συμμετάσχει στη δραστηριότητα «Meryl's Choices», μέρος των πολιτιστικών προγραμμάτων «Taking the Floor». Αυτή η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο La Vega Arms Factory στο Οβιέδο.
Επιπλέον, η Meryl Streep αλληλεπιδρά με μαθητές από τη Σχολή Δραματικών Τεχνών του Πριγκιπάτου της Αστούριας (ESAD). Προς τιμήν της, οι μαθητές παρουσίασαν σκηνές από ισπανικά έργα στο κέντρο ESAD στη Χιχόν.
Το Ίδρυμα διοργάνωσε επίσης μια σειρά από αφιερώματα στη Μέριλ Στριπ σε διάφορες τοποθεσίες στην Αστούριας. Αυτά περιελάμβαναν έναν κύκλο ταινιών που παρουσίαζε τις εμβληματικές ταινίες της Streep και μια ζωντανή συναυλία από τη Donna and the Dynamos, έναν φόρο τιμής στον ρόλο της Meryl Streep στο Mamma Mia!
Ο "Εβδομάδα βραβείωνΤο πολιτιστικό πρόγραμμα, που σχεδιάστηκε από το Ίδρυμα, περιελάμβανε συμμετοχή από τις Βραβευμένες Πριγκίπισσες των Αστούριας σε δραστηριότητες που οδήγησαν στην τελετή απονομής των βραβείων στο θέατρο Campoamor.
Τα συνεχή επιτεύγματα μιας ζωής της Μέριλ Στριπ
Γεννημένη στο Summit (ΗΠΑ) στις 22 Ιουνίου 1949, η Mary Louise Streep, γνωστή ως Meryl Streep, ξεκίνησε τις καλλιτεχνικές της σπουδές σε ηλικία δώδεκα ετών με μαθήματα τραγουδιού και πρόσθεσε μαθήματα υποκριτικής στο γυμνάσιο. Απόφοιτος του Vassar College (1971) και του Yale School of Drama (1975), η Meryl Streep ξεκίνησε την καριέρα της στα θέατρα της Νέας Υόρκης και έπαιξε σε πολλές παραγωγές του Broadway, συμπεριλαμβανομένης της αναβίωσης του δράματος του Anton Chekhov The Cherry Orchard το 1977.
Με τρία Όσκαρ, οκτώ Χρυσές Σφαίρες, δύο BAFTA και τρία Emmy, η Μέριλ Στριπ θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες ηθοποιούς της εποχής μας. Πιο γνωστή για τους κινηματογραφικούς της ρόλους, έχει ξεχωρίσει για τη χαρακτηριστική της ευελιξία, η οποία σύμφωνα με τους κριτικούς βασίζεται στην εξαιρετική ικανότητά της να υποδύεται μια μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων και να αναπαράγει διαφορετικές προφορές.
Η Μέριλ Στριπ κατέχει το ρεκόρ όλων των εποχών για υποψηφιότητες για Όσκαρ (21) και υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα (32) και είναι μία από τις δύο μόνο εν ζωή ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Όσκαρ τρεις φορές. Την πρώτη φορά κέρδισε το βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου για το Kramer vs Kramer (1979), το οποίο της χάρισε επίσης Χρυσή Σφαίρα στην ίδια κατηγορία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, είχε τους πρώτους πρωταγωνιστικούς της ρόλους, για τους οποίους ήταν ιδιαίτερα γνωστή: The French Lieutenant's Woman (1981), για τον οποίο έλαβε BAFTA και Χρυσή Σφαίρα, ένα βραβείο που επανέλαβε με το Sophie's Choice (1982). για το οποίο κέρδισε και το δεύτερο Όσκαρ της. Ταινίες όπως οι S. Pollack's Out of Africa (1985), Ironweed (1987) και Evil Angels (1988), για τις οποίες βραβεύτηκε στις Κάννες, είναι μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της της δεκαετίας.
Η φιλμογραφία της με μερικούς από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της περιλαμβάνει The Bridges of Madison County (1995), Marvin's Room (1996), The Hours (2002), The Devil Wears Prada (2006), The Doubt (2008) (American Screen Actors Guild βραβευμένη παράσταση), το μιούζικαλ Mamma mia! (2008) και The Iron Lady (2011), στον ρόλο της Μάργκαρετ Θάτσερ, που της χάρισε Χρυσή Σφαίρα και BAFTA, καθώς και το τρίτο της Όσκαρ. Florence Foster Jenkins (2016), The Post (2017), Little Women (2019), Let Them All Talk (2020) και Don't Look Up (2021) είναι μερικές από τις τελευταίες της δουλειές.
Η Μέριλ Στριπ, φιλάνθρωπος και αφοσιωμένη στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και της ισότητας των φύλων, υπήρξε μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου της οργάνωσης Equality Now και το 2018 συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ This Changes Everything, σχετικά με τις διακρίσεις λόγω φύλου στο Χόλιγουντ.
Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres de France, η Meryl Streep έχει λάβει πολυάριθμα τιμητικά βραβεία όπως το Σεζάρ (Γαλλία, 2003), το Βραβείο Donostia στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν ( Ισπανία, 2008), η Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου (Γερμανία, 2012), το Stanley Kubrick Britannia (Ηνωμένο Βασίλειο, 2015) και το βραβείο Cecil B. DeMille (ΗΠΑ, 2015). DeMille (ΗΠΑ, 2017), μεταξύ άλλων, και τιμήθηκε με το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών 2010 και το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας 2014.
Μεταγραφή ομιλίας της Meryl Streep's Acceptance
Μεγαλειότατε, σας Βασιλικές Υψηλότητες, διακεκριμένα μέλη του Ιδρύματος Βραβείων Πριγκίπισσας των Αστούριας. Αξιότιμοι συνάδελφοί μου. Κυρίες και κύριοι, φίλοι. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι εδώ απόψε για να συμπεριληφθώ ανάμεσα σε αυτά τα καταξιωμένα, γενναιόδωρα ταλέντα σε αυτήν την όμορφη αίθουσα που νιώθω ότι αν ακούσουμε, μπορούμε να ακούσουμε τον απόηχο των φωνών πολλών από τους ήρωές μας του 20ού και αυτού του πολύ νεαρού αιώνα .
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι βρίσκομαι εδώ γιατί μερικές φορές σκέφτομαι ότι έχω προσποιηθεί ότι είμαι μια εξαιρετική γυναίκα σε όλη μου τη ζωή, ότι μερικές φορές με μπερδεύουν με μία.
Αλλά είμαι πραγματικά, αληθινά ευγνώμων για αυτήν την αναγνώριση της τέχνης της υποκριτικής, που είναι το έργο της ζωής μου και η ουσία της οποίας παραμένει πολύ μυστηριώδης ακόμα και για μένα. Τι είναι αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί, αλήθεια; Το μεταβαλλόμενο, χωρίς ουσία δώρο του ηθοποιού είναι αυτό που δυσκολεύει να αξιολογήσουμε και να μετρήσουμε αυτό που αξίζει για εμάς, την αξία του.
Ξέρω για μένα όταν βλέπω μια παράσταση που μου μιλάει, ιδιαίτερα, την κρατάω στην καρδιά μου για μέρες ή και δεκαετίες. Ξέρεις, όταν νιώθω τον πόνο ή τη χαρά του άλλου ή γελάω με την ανοησία του, νιώθω σαν να έχω ανακαλύψει κάτι αληθινό και νιώθω πιο ζωντανός.
Και νιώθω συνδεδεμένος. Αλλά με τι συνδέεται; Στους ανθρώπους. Αλλοι άνθρωποι. Να έχεις την εμπειρία του να είσαι κάποιος άλλος. Τι σημαίνει λοιπόν αυτή η μαγική σύνδεση; Γνωρίζουμε ότι η ενσυναίσθηση είναι η καρδιά του δώρου του ηθοποιού.
Είναι το ρεύμα που συνδέει εμένα και τον πραγματικό μου παλμό με έναν φανταστικό χαρακτήρα. Και μπορώ να κάνω την καρδιά της να χτυπά δυνατά, ή μπορώ να την ησυχάσω όπως απαιτεί μια σκηνή. Και το νευρικό μου σύστημα, συνδεδεμένο με συμπάθεια με το δικό της, μεταφέρει αυτό το ρεύμα σε εσάς και στη γυναίκα που κάθεται δίπλα σας και στη φίλη της.
Και στο ζωντανό θέατρο, μπορούμε όλοι να νιώθουμε σαν να το νιώθουμε μαζί. Και είναι πιο εύκολο να συνδεθούμε συναισθηματικά με ανθρώπους που είναι σαν εμάς. Ξέρεις, είναι. Αλλά πάντα με ενδιέφερε και με τραβούσε να καταλάβω αυτό το άλλο αντίθετο ένστικτο που πρέπει.
Κατανοούμε τους ξένους, τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμάς και τη φαντασιακή ικανότητα που έχουμε να παρακολουθούμε τις ιστορίες ανθρώπων εκτός της φυλής μας σαν να είναι δικές μας.
Στη δική μου δουλειά, με έχουν επικρίνει, ξέρετε, γιατί απομάκρυνα πολύ από τη δική μου βιωμένη εμπειρία, από την απομάκρυνση πολύ από τη δική μου αλήθεια ή την ταυτότητά μου, όλες τις προφορές, ξέρετε, τις εθνικότητες.
Και έπαιξα έναν άντρα μια φορά. Είναι όμως απλώς ένα κόλπο να θέλω να τυλίξω τα χέρια μου σε όλο τον κόσμο, να θέλω να περιπλανώμαι και να αναρωτιέμαι και να προσπαθώ να δω μέσα από τόσα πολλά διαφορετικά χρωματιστά μάτια και εμπειρίες;
Είμαι απλώς ένα ωραίο κορίτσι της μεσαίας τάξης από το Νιου Τζέρσεϊ, οπότε ποιος είμαι εγώ για να υποθέσω ότι θα φορέσω τα παπούτσια της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου; Ή να φανταστείς ότι είσαι Πολωνός επιζών του Ολοκαυτώματος, ή Ιταλίδα νοικοκυρά, ή ραβίνος ή ο διαιτητής του τελικού διαιτητή του κόσμου της μόδας; Γιατί δεν είναι δικό μου.
Τομέας εξειδίκευσης. Τίμια. Ένας σπουδαίος Ισπανός καλλιτέχνης, ο Πάμπλο Πικάσο, είπε ότι είναι απαραίτητο να μιμηθείς άλλους. Το να μιμείται κανείς τον εαυτό του είναι αξιολύπητο. Και μια άλλη μεγάλη Ισπανίδα καλλιτέχνιδα, η Penelope Cruz, είπε, δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου κοιτάζοντας τον εαυτό σου από τη σκοπιά κάποιου άλλου. Αυτή είναι η κακή μου μίμηση Πηνελόπη.
Οπότε, επιμένω σε πείσμα των κριτικών γιατί πιστεύω ότι είναι δουλειά του ηθοποιού να καταπατά, να οικειοποιείται τη ζωή του άλλου, να ενσαρκώνει ζωές που δεν είναι σαν τις δικές μας. Το πιο σημαντικό μέρος της δουλειάς μας είναι να κάνουμε κάθε ζωή προσβάσιμη και αισθητή σε ένα κοινό, είτε αυτό το κοινό βρίσκεται σε ένα μικρό θέατρο στη Μάλαγα είτε παρακολουθεί μέσω ροής μέσων από όλο τον κόσμο.
Ένας κανόνας που διδάσκονται οι ηθοποιοί στη δραματική σχολή είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνεις τον χαρακτήρα σου. Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι κρίνεις σε κάνει να κάθεσαι έξω. Η εμπειρία της και το παζάρι που κάνεις όταν ανεβαίνεις στα παπούτσια της είναι να προσπαθήσεις να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.
Αφήστε το κοινό να σας κρίνει. Κάνε τη δική σου καλύτερη περίπτωση για λογαριασμό της. Όλοι γεννιόμαστε με συναισθήματα ενσυναίσθηση, μια πορώδη, κοινή ανθρωπιά.
Τα μωρά θα κλαίνε μόλις δουν τα δάκρυα ενός άλλου. Αλλά καθώς μεγαλώνουμε, ετοιμαζόμαστε να περιορίσουμε αυτά τα συναισθήματα, να τα καταπιέσουμε και να τα υποκαταστήσουμε υπέρ της αυτοσυντήρησης ή της ιδεολογίας. Και έχουμε δυσπιστία και υποψιαζόμαστε τα κίνητρα άλλων ανθρώπων που δεν είναι σαν εμάς.
Και έτσι φτάνουμε σε αυτή τη δυστυχισμένη στιγμή της ιστορίας. Όταν ήμουν στο κολέγιο, σχεδίασα τα κοστούμια για το μεγάλο, διαχρονικό έργο του Λόρκα The House of Bernarda Alba, και σε αυτό, μια από τις αδερφές, η Martirio, λέει, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μπορώ να δω ότι όλα είναι μια τρομερή επανάληψη.
Και ο Λόρκα έγραψε αυτό το παθιασμένο έργο δύο μήνες πριν από τη δολοφονία του, την παραμονή ενός άλλου κατακλυσμού που μπορούσε να δει από τόσο ψηλά που είχε μια τέτοια απόσταση σε γεγονότα τόσο κοντά στον λαιμό του, το εξαιρετικό του που μπορούσε να εκφράσει μέσω του martirio μια σοφία που δεν μπορούσε να τον σώσει αλλά μας χρησιμεύει ως προειδοποίηση. Είναι ένα δώρο στον κόσμο.
Το να παίξεις σε ένα τέτοιο έργο σημαίνει να δώσεις μια φωνή στους νεκρούς που μπορούν να ακούσουν οι ζωντανοί. Είναι προνόμιο του ηθοποιού. Το δώρο της ενσυναίσθησης είναι κάτι που όλοι μοιραζόμαστε. Αυτή η μυστηριώδης ικανότητα να κάθεσαι σε ένα σκοτεινό θέατρο, ξένοι ο ένας δίπλα στον άλλον και να νιώθεις τα συναισθήματα των ανθρώπων που δεν μοιάζουν με εμάς, δεν μοιάζουν με εμάς.
Είναι κάτι που όλοι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλά να βγάλουμε έξω στο φως της ημέρας. Ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση μπορεί να είναι μια ριζοσπαστική μορφή προσέγγισης και διπλωματίας σε άλλα θέατρα προσπάθειας. Στον κόσμο μας, στον όλο και πιο εχθρικό και ασταθή κόσμο μας.
Ελπίζω να λάβουμε υπόψη μας ένα άλλο μάθημα που διδάσκεται σε κάθε ηθοποιό. Και αυτό είναι ότι όλα είναι θέμα ακρόασης. Ευχαριστω που με ακουσες. Ευχαριστώ. Και σας ευχαριστώ για αυτό. Ευχαριστώ.
