Τις τελευταίες ημέρες, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός επικεντρώνει την κριτική του στο Κατάρ, μη γνωρίζοντας πού να στραφεί και, κυρίως, μπροστά σε μια πλημμύρα παγκόσμιας κριτικής για τη σκληρή στρατηγική του στη Γάζα και την έξοδο από ο πόλεμος. Μάλιστα πρόσφατα κατηγόρησε τη Ντόχα ότι ευθύνεται έμμεσα για τις 7 Οκτωβρίου. Ενώ το Κατάρ κάνει ελιγμούς για να διαπραγματευτεί με την ισλαμιστική οργάνωση τους τελευταίους τρεις μήνες, θέτει επίσης σε κίνδυνο τους ομήρους, πολλοί από τους οποίους κρατούνται ακόμη στη Γάζα.
Είναι εκπληκτικό να κατηγορούμε τώρα το Κατάρ ότι επωμίζεται το βάρος αυτού που συμβαίνει, παρόλο που ο Νετανιάχου αναγνώρισε το 2019 ότι ήταν σημαντικό να υποστηρίξει τη Χαμάς για να συνεχίσει να αποδυναμώνει την Παλαιστινιακή Αρχή και να αποτρέψει τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Η πολιτική της Μπίμπι ήταν πάντα να αντιμετωπίζει την ισλαμιστική οργάνωση εις βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς. Η κατανομή της εξουσίας μεταξύ της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας ήταν το τέλειο εργαλείο για να καταδικαστεί ο σχηματισμός ενός παλαιστινιακού κράτους.
Η παράλογη επίθεση του Νετανιάχου στην Ντόχα όταν γνωρίζουμε ότι το εβραϊκό κράτος βοήθησε στην υποστήριξη του Σεΐχη Γιασίν, του ιδρυτή του, το 1988, με στόχο πάντα να διχάσει τους Παλαιστίνιους όσο το δυνατόν περισσότερο. Παρά το αντιεβραϊκό δόγμα του, το Ισραήλ υποστήριξε την ανάπτυξη του πιο ριζοσπαστικού κλάδου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και έπαιξε με τη φωτιά. Ακριβώς όπως οι Αμερικανοί υποστήριξαν τους Αφγανούς Μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών, το εβραϊκό κράτος σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει λίγους γενειοφόρους άνδρες για να αποδυναμώσει οριστικά τη Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ. Ο Charles Enderlin, πρώην ανταποκριτής του France 2 στο Ισραήλ, έχει δημοσιεύσει μια σειρά από άρθρα και βιβλία που εξηγούν τον εφησυχασμό της ισραηλινής δεξιάς απέναντι στη Χαμάς, η ανάδυση της οποίας σίγουρα θα καταδίκαζε για άλλη μια φορά ένα μελλοντικό κράτος για τους Παλαιστίνιους.
Τέλος, είναι παράλογο αν σκεφτεί κανείς ότι το Κατάρ φιλοξενεί ηγέτες της Χαμάς κατόπιν αιτήματος των Αμερικανών (και των Ισραηλινών) για να μπορέσει να διαπραγματευτεί την ημέρα που θα χρειαστούν. Και από τις 7 Οκτωβρίου, δυστυχώς, έφτασε αυτή η μέρα σε μια προσπάθεια να σωθούν οι ζωές σχεδόν 140 Ισραηλινών ομήρων που εξακολουθούν να κρατούνται από τη Χαμάς στη Γάζα. Σήμερα, ωστόσο, η ανίσχυρη διεθνής κοινότητα προσπαθεί να επιφέρει κατάπαυση του πυρός και να σταματήσει τους βομβαρδισμούς στη Γάζα μετά τον θάνατο σχεδόν 25,000 Γαζών, κυρίως γυναικών και παιδιών, από τα μέσα Οκτωβρίου.
Εάν δεν προκύψει μόνιμη πολιτική λύση από τη στρατιωτική απάντηση στη χειρότερη επίθεση του Ισραήλ εδώ και δεκαετίες, μετά τον θάνατο σχεδόν 1,400 ανθρώπων στο Ισραήλ σε 48 ώρες, τότε για άλλη μια φορά θα υιοθετηθεί μια προσωρινή λύση που θα πρέπει να διαρκέσει, για να αποτρέψει τους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιοι της Γάζας από το να σκοτώνονται ο ένας τον άλλον μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο. Και σε κάθε περίπτωση, είναι απίθανο να είναι η δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους που η ισραηλινή κυβέρνηση εξακολουθεί να μην θέλει. Ακόμη λιγότερο σήμερα, ακόμα κι αν θα ήταν ίσως ο πρώτος εγγυητής της ασφάλειας του εβραϊκού κράτους.
Ποιος μπορεί να βοηθήσει να τερματιστεί ο θόρυβος των όπλων και να επανέλθει η διπλωματία στη Μέση Ανατολή; Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη εξακολουθούν να προσπαθούν, με την υποστήριξη της Αιγύπτου και του Κατάρ, τα οποία ο Νετανιάχου επικρίνει ξαφνικά για να απαλλάξει τον εαυτό του από τη μεγάλη του ευθύνη. Σε ένα γενικό γεωπολιτικό πλαίσιο στο οποίο οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις περιθωριοποιούνται ολοένα και περισσότερο ως ειρηνοποιοί, όπως και οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί που υποτίθεται ότι διασφαλίζουν τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου, είναι πάνω από όλα οι περιφερειακές δυνάμεις που ανακτούν εδώ και αρκετά χρόνια τον έλεγχο του ζώνη επιρροής ή προβάλλοντας το ταλέντο τους ως μεσολαβητές της ειρήνης για να έχουν λόγο στη συναυλία των εθνών σε κρίση ή σε πόλεμο. Όσον αφορά τη σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εδώ και χρόνια απεμπλέκονται από τις ζώνες συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, δεν μπορούν να κάνουν λίγα, ειδικά καθώς η θητεία του Τζο Μπάιντεν, η οποία πλησιάζει αμετάκλητα στο τέλος της, εξασθενεί περαιτέρω. την ικανότητά του για επιρροή και δράση, εάν η κυβέρνησή του είχε κάποια τα τελευταία τρία χρόνια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, βυθισμένη στην ουκρανική κρίση, έχει χάσει εδώ και καιρό τη διπλωματική της ικανότητα και παραμένει για πάντα πολιτικός νάνος στην κακοφωνική συμφωνία των παγκόσμιων δυνάμεων. Αυτό αφήνει πάνω από όλα την Αίγυπτο και το Κατάρ. Παραδοσιακά, η Αίγυπτος, η οποία βρίσκεται σε ειρήνη με το Ισραήλ από το 1977 και τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, πάντα κατάφερνε τα τελευταία χρόνια, από την άφιξη του Προέδρου Σίσι, να διαπραγματευτεί μια παύση των εχθροπραξιών μεταξύ Ισραήλ και Γάζας. Οι σχέσεις του Καΐρου με το κίνημα της Χαμάς είναι εγκάρδιες και του επιτρέπουν να συμφιλιώνει τις απόψεις του με το Τελ Αβίβ σε κάθε περίπτωση.
Ο παίκτης που μπορεί πιθανώς να αξιοποιήσει στο έπακρο την κατάσταση, και στη συνέχεια αυτού που κάνει εδώ και χρόνια, από το Κέρας της Αφρικής μέχρι το Αφγανιστάν, είναι το Κατάρ, το οποίο έχει σχέση με το Ισραήλ εδώ και πολύ καιρό, κάτι που Ο Νετανιάχου ξεχνά. Η εγγύτητα του Κατάρ με αυτά τα ισλαμιστικά κινήματα, όπως οι Ταλιμπάν την εποχή των διαπραγματεύσεων με τους Αμερικανούς το 2018, αποτελεί βασικό πλεονέκτημα για την Ντόχα. Χρονολογείται ακριβώς από την εποχή που η Ουάσιγκτον ζήτησε από το Εμιράτο να παρακολουθεί τους ηγέτες του. Με την αμερικανική βάση στο Al Oudeid, τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση εκτός εδάφους στον κόσμο, η Ντόχα είδε την ικανότητά της να αξιοποιήσει μια μέρα από αυτήν την «υπηρεσία που παρέχεται» για την αξιοπιστία της και την de facto γειτνίασή της με τους εχθρούς πολλών και να δει τον εαυτό της αναδειχθεί ως βασικός περιφερειακός μεσολαβητής για την ειρήνη.
Αρχικά δημοσιεύθηκε στο Info-Today.eu
