Το Νορβηγικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας παρουσίασε τα αποτελέσματα μιας μελέτης που διερεύνησε δοκιμές «μάγων». Οι μελετητές διαπίστωσαν ότι παρόμοιες δίκες στη Νορβηγία δεν τελείωσαν παρά τον 18ο αιώνα και εκατοντάδες από τους κατηγορούμενους εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με μια πανεπιστημιακή ανακοίνωση, το «κυνήγι μαγισσών» ήταν ευρέως διαδεδομένο στη Νορβηγία τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρασχέθηκαν, περίπου 750 άτομα κατά το διάστημα αυτό κατηγορήθηκαν για μαγεία και περίπου 300 από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο. Πολλοί από αυτούς τους άτυχους κάηκαν στην πυρά. Οι ερευνητές σημειώνουν επίσης ότι μεταξύ των εκτελεσθέντων «μάγων» υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός Σαάμι. Για παράδειγμα, από τα 91 άτομα που καταδικάστηκαν σε θάνατο στο Finnmark κατά την παραπάνω περίοδο, τα 18 ήταν Saami. Υλικό για τη μελέτη των επιστημόνων έγιναν τα σωζόμενα δικαστικά αρχεία εκείνης της εποχής. Η μελέτη τους επέτρεψε να αποκαλυφθούν ορισμένες λεπτομέρειες των διαδικασιών.
Έτσι, η ομάδα της ιστορικού Έλεν Αλμ έχει αποδείξει από δικαστικά αρχεία ότι τρεις Σάμι κατηγορήθηκαν για μαγεία: η Φιν-Κρίστιν, η Αν Άσλαξντάτερ και ο Χένρικ Μέρακερ. Ο τελευταίος από αυτούς καταδικάστηκε τελικά σε θάνατο. «Δεδομένου ότι πολλοί Saami είχαν ονόματα που ακούγονταν νορβηγικά, μπορεί να ήταν ακόμη περισσότερα», σημειώνουν οι ερευνητές.
Οι ιστορικοί έχουν εντοπίσει αρκετούς πιθανούς λόγους για τους οποίους η τρομερή δίωξη της μαγείας τερματίστηκε οριστικά τον 18ο αιώνα. Κατά τις δίκες των «μαγισσών» του 16ου και 17ου αιώνα, η χρήση βασανιστηρίων για την απόσπαση ομολογιών ήταν παράνομη και οι καταδικασθέντες «εγκληματίες» απαγορεύονταν να καταθέσουν. Αυτό σήμαινε ότι μια καταδικασμένη «μάγισσα» δεν μπορούσε να αποκαλύψει τα ονόματα άλλων «μάγισσες». «Όμως όχι σπάνια σε περιπτώσεις μαγείας, ο νόμος έχει κάνει συχνά τα στραβά μάτια», λέει η συν-συγγραφέας Anne-Sophie Schötner Skaar. – Χρησιμοποιήθηκαν βασανιστήρια και οι καταδικασμένες «μάγισσες» αναγκάστηκαν να ονομάσουν τους «συνεργούς» τους. Το γράμμα του νόμου έχει ερμηνευτεί πολύ διαφορετικά και αυτό οδήγησε σε πολλές δίκες «μάγισσες». «Αλλά στα τέλη του 17ου αιώνα, η δικαστική πρακτική άρχισε να αλλάζει. Ορισμένοι δικαστές έγιναν αυστηρότεροι, ζήτησαν τα απαραίτητα στοιχεία και δεν ανέχονταν πλέον τη χρήση βασανιστηρίων».
Προς τα τέλη του 17ου αιώνα, όλο και περισσότεροι δικαστές άρχισαν να ακολουθούν το νόμο, κάτι που δυσκόλευε την προσαγωγή υποθέσεων μαγείας στα δικαστήρια. «Πώς μπορείς να αποδείξεις ένα υποτιθέμενο έγκλημα αν δεν είναι πλέον αποδεκτό να αναγκάσεις κάποιον να ομολογήσει;» – αυτό είναι το ερώτημα που κάνουν οι σύγχρονοι ερευνητές, σημειώνοντας ότι όταν σταμάτησε η δίωξη της μαγείας, εμφανίστηκε ένας άλλος μηχανισμός ελέγχου και καταπολέμησης. η θρησκεία των Σαάμι: ιεραπόστολοι εμφανίστηκαν στη σκηνή. «Φαίνεται ότι οι ιεραπόστολοι ανέλαβαν από το δικαστικό σύστημα να «ασχοληθούν» με τη θρησκεία των Σαάμι και την πρακτική της», λέει ο Schötner-Skaar. Υπάρχουν καλές αποδείξεις για αυτό στις ιεραποστολικές αφηγήσεις του δέκατου όγδοου αιώνα.
«Ορισμένες από αυτές τις ιεραποστολικές αφηγήσεις είναι τρομερό να τις διαβάζεις. Βρίσκουμε περιγραφές του Σαάμι που ασχολείται με τη «μαγεία του διαβόλου». Οι ιεραποστολικές μαρτυρίες δείχνουν ότι η θρησκεία των Σαάμι εξακολουθούσε να ερμηνεύεται από ορισμένους ως μαγεία και έργο του διαβόλου, αν και το δικαστικό σύστημα δεν φαινόταν πλέον να ενδιαφέρεται να το επιδιώξει», λέει.
Ο ιερέας Johan Randulf, συγγραφέας του χειρογράφου Neroi, έγραψε ότι «οι νότιοι Σαάμι έχουν πολλούς διαφορετικούς θεούς, αλλά όλοι ανήκουν στον διάβολο: «Ξέρω ότι αυτός, μαζί με όλους τους άλλους [θεούς των Σαάμι], είναι ο ίδιος ο διάβολος. Έτσι περιγράφει ο ιερέας έναν από τους θεούς των Νοτίων Σαάμι και επίσης περιγράφει το yoik, το παραδοσιακό στυλ τραγουδιού των Σαάμι, ως «το τραγούδι του Σατανά».
Φωτογραφία: Ένα έγγραφο από τον 18ο αιώνα περιέχει πληροφορίες Margareta Mortendatter Trefault, κατηγορούμενη για μαγεία / Ψηφιακά αρχεία
