Fyrsta skiptið sem ég hitti Rómafólk á Vestur-Balkanskaga var árið 1999 þegar ég var að vinna í Svartfjallalandi. Ég var nýkomin eftir nokkur erfið ár í Suður-Súdan og Rúanda og hlakkaði til að koma nær heimilinu.
Ég var að vinna fyrir frjáls félagasamtök og eyddi dögum mínum í Róma-búðunum fyrir utan bæinn Podgorica, þar sem þúsundir manna áttu í erfiðleikum með að afla tekna. Þrátt fyrir spennu, fyrri og nýlega, og skort á mörgu, voru búðirnar einhvern veginn ekki dapurlegur staður.
Ég man að ég varð undrandi á ótrúlegum fjölbreytileika andlitsþátta í því samfélagi, mér fannst ég stundum vera á alþjóðaflugvelli með fólki sem kom alls staðar að úr heiminum. Ég man að ég hélt að saga þessa fólks væri á andlitinu. Margar fjölskyldur áttu svipaðar sögur og ættir, en aðrar minntust á mismunandi slóðir, Indland, Miðausturlönd, Norður-Afríku.
Ég gat séð búðirnar sem stöðuvatn, þar sem mismunandi ár höfðu runnið saman, í gegnum aldirnar; og vatnið freistaði þess á milli þess að vera eftir stöðuvatn eða breytast aftur í á.
Við sátum áður með Rómakonum og deildum sögum. Eftir smá stund lásu þau framtíð mína í kaffiveitingunni og það fólst auðvitað í ást.
Við vorum líklega að vinna í þarfamati eða eitthvað svoleiðis, en ég man bara eftir tvennu sem allar konur voru sífellt að nefna við mig: þær vildu betri tennur (tennurnar skemmdust fljótt vegna lélegrar næringar og hreinlætisaðstæðna) og þær vildu nagla. pólskur. Þau voru 15, 35, 50 ára og í miðri ringulreið og örvæntingu vildu þau fegurð og ást.
Þetta var ein af þessum augnablikum sem fanga raunveruleika ójöfnuðar: ekki bara háþróuð þjóðhagsleg hugmynd, heldur eitthvað sem fólk upplifir sem einstaklingar, eitthvað sem kemur í veg fyrir að það uppfylli möguleika sína og drauma sína, í hvaða formi og umfang sem er.
Ári síðar hitti ég þau aftur. Í Gujarat á Indlandi í kjölfar jarðskjálftans 2001. Þar eru þeir kallaðir Kuchis, hirðingjaættbálkar Indlands og Afganistan. Sömu andlit, sömu sögur, sama tónlist. Sama óvenjulega seiglan innan mismunandi óreiðu. Fyrstu innflytjendurnir.
Að koma til móts við þarfir viðkvæmustu Róma-samfélaganna í Serbíu
Rómabörn í Serbíu (skrá)
Ég hitti Rómafjölskyldur núna aftur, í Serbíu, í stöðu minni sem samhæfingarstjóra Sameinuðu þjóðanna í Serbíu, í hámarki Covid-19 kreppa. Samkvæmt opinberum gögnum búa að minnsta kosti 150,000 Rómafólk í Serbíu, þó óopinberar tölur benda til þess að þessi tala gæti verið umtalsvert hærri.
Á fyrstu þremur mánuðum viðbragða Sameinuðu þjóðanna við COVID-19 greindu teymi okkar ásamt starfsmönnum ríkisstjórnarinnar að tugþúsundir Rómafólks skorti grunnaðgang að hreinu vatni og rafmagni, sem er alvarleg heilsufarsáhætta á tímum heimsfaraldurs. , fyrir utan að vera ógnun við líf og manngildi.
Við metum mannúðarþarfir í 500 ófullnægjandi rómabyggðum (af yfir 760 áætluðum byggðum) og byrjuðum fljótt að bregðast við. Í náinni samvinnu við serbneska Rauða krossinn á staðbundnum vettvangi og marga aðra hagsmunaaðila á staðnum hafa SÞ veitt þúsundum Rómafjölskyldna í hættu aðstoðapakka og sérsniðin heilsuboð.
SÞ settu líka á aðstoð þannig að Rómabörn gætu sótt einhvers konar fjarkennslu, í samfélögum þar sem aðgangur að internetinu og tölvum er afar takmarkaður.
Áttatíu og tveir róma-heilbrigðismiðlarar í 70 sveitarfélögum skiptu yfir í símaráðgjöf. Á örfáum vikum náðu þeir til 9,260 Rómafjölskyldna, ráðlögðu yfir 4,500 manns um fyrirbyggjandi aðgerðir og vísuðu yfir 100 einstaklingum á COVID-19 prófunarstöðvar.
Í langan tíma hefur Rómafólk í Serbíu verið skipulagslega vanrækt sem leiddi til ófullnægjandi húsnæðis, misjafns aðgengis Róma-barna að menntun og ójafnrar stöðu á opnum vinnumarkaði.
