პაციენტები ფსიქიატრიულ შეზღუდვებს წამებად აღიქვამენ

ფსიქიატრიაში სხვადასხვა სახის იძულებითი ზომების ფართოდ გამოყენებას აქვს ძლიერი და ტრავმული გავლენა პაციენტებზე. იმაზე ძლიერი ვიდრე ფსიქიატრიულ პერსონალს სჯერა.

The European Times იტყობინება რომ კვლევებმა შეისწავლა პაციენტის შეხედულებები ფსიქიატრიულ სერვისებში იძულების გამოყენების შესახებ. In 2016 სასწავლო პოლ მაკლაფლინის მიერ ინგლისში ჯანმო-ს ფსიქიკური ჯანმრთელობის სერვისების განვითარების თანამშრომლობის ცენტრის სოციალური და სათემო ფსიქიატრიის განყოფილებიდან, მან და თანაავტორებმა განაცხადეს, რომ:ხარისხობრივი კვლევები თანმიმდევრულად აჩვენებს, რომ იძულებითი ზომები შეიძლება განიცადონ პაციენტებმა, როგორც დამამცირებელი და შემაწუხებელი. ”

კვლევები ცხადყოფს, რომ ფსიქიატრიაში ძალის გამოყენებასთან და იძულებასთან დაკავშირებული შეიძლება იყოს ძალიან სერიოზული პრობლემები. განმარტოებისა და შეზღუდვის გამოყენება გამოკვლეული და მოხსენებულია ასობით პუბლიკაციაში, რომლებიც ხელმისაწვდომია სამედიცინო ბიბლიოგრაფიული მონაცემთა ბაზის მეშვეობით მედლაინი.

ფსიქიატრიის პროფესორმა რიტაკერტტუ კალტიალა-ჰეინომ ჩაატარა იმ პაციენტების შეხედულებების ანალიზი, რომლებიც ექვემდებარებოდნენ განმარტოებას და შეზღუდვებს. ანალიზი ეფუძნებოდა 300 Medline პუბლიკაციის მიმოხილვას, რომლებიც ხელმისაწვდომი იყო 2004 წელს. ევროპის ფსიქიატრთა ასოციაციის მე-12 ევროპის ფსიქიატრიის კონგრესის ლექციაზე მან განაცხადა ამ მიმოხილვის საფუძველზე, რომ: “ყველა კვლევაში, რომელიც შეისწავლა პაციენტების ნეგატიური გამოცდილება, პაციენტები ხაზს უსვამდნენ გამოცდილებას, რომ ეს იყო სასჯელი."

პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ დააზუსტა,

"ასე რომ, ბევრი პაციენტი ფიქრობს, რომ ისინი განმარტოებულნი ან თავშეკავებულნი არიან იმის გამო, რომ დაისაჯნენ მიუღებელი ქცევისთვის ან საბჭოს წესების დარღვევის გამო. პაციენტების ნახევარზე მეტიდან, პაციენტების თითქმის 90 პროცენტმა სხვადასხვა კვლევებში აღნიშნა, რომ ისინი აღიქვამენ განმარტოებას, როგორც დასჯას, თუნდაც წამებას."

ფსიქიატრიული სიმპტომების გამომწვევი იძულება

პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ დასძინა, ”პაციენტებმა ასევე აღნიშნეს ფსიქიატრიული სიმპტომების ზრდა, მათ შორის დეპრესია, სუიციდური აზრები, ჰალუცინაციები, რეალობასთან კონტაქტის დაკარგვა. ასე რომ, ისინი გრძნობენ დეპერსონალიზაციას და დერეალიზაციის გამოცდილება დაფიქსირდა. პაციენტებმა ასევე აღნიშნეს მუდმივი კოშმარები, რომლებშიც ისინი თავიანთ თვალებში არიან გამოსახული განმარტოების პროცესებში, განმარტოებულ სიტუაციაში, ჩაკეტილი ან მიბმული განმარტოების ოთახში. ის ადვილად შეიძლება აღმოჩნდეს განმარტოების ან თავშეკავების გამოცდილებაში."

ასეთი ინტერვენციების გამოყენება არა მხოლოდ შეიძლება იყოს დამამცირებელი და მიჩნეული იყოს როგორც სასჯელი ან წამება, არამედ გამოიწვიოს ძლიერი გრძნობა ფსიქიატრიული პერსონალის მიმართ. კვლევებში პაციენტები საუბრობენ და განიხილავენ აღშფოთებას პერსონალის მიმართ, ვინც ჩაატარა პროცედურა.

პაციენტები, რომლებიც თავად იყვნენ განმარტოებულნი, ასევე გრძნობდნენ გაბრაზებას და მუქარას, როდესაც სხვები იზოლირებულნი იყვნენ, რაც მიუთითებს გრძელვადიან ტრავმულ ეფექტზე, რომელსაც შეიძლება ჰქონდეს განმარტოება და თავშეკავება.

პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ ასევე აღნიშნა, რომ ”უმეტეს კვლევებში, რომლებიც კონცენტრირებულია პაციენტების განმარტოებისა და თავშეკავების გამოცდილებაზე, მოხსენებული უარყოფითი გამოცდილება მნიშვნელოვნად აღემატება პოზიტიურ ასპექტებს."

ფსიქიატრიის პერსონალი არასწორად აღიქვამს რეალურ უარყოფით ეფექტს

პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ თქვა, რომ კვლევების მიმოხილვით შეიძლება დავასკვნათ, რომ:პერსონალი ვარაუდობს, რომ პაციენტებს აქვთ ბევრად უფრო დადებითი გამოცდილება, ვიდრე რეალურად აქვთ პაციენტებს. და მან დაამატა: ”პაციენტები ასევე აფიქსირებენ ნეგატიური გამოცდილების ბევრად უფრო მრავალფეროვნებას და ბევრად უფრო, ბევრად უფრო ძლიერ ნეგატიურ გამოცდილებას, ვიდრე პერსონალი ვარაუდობს, რომ მათ აქვთ.".

არასწორი აღქმა კიდევ უფრო შორს მიდის. პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ დაადგინა, რომ:მიუხედავად იმისა, რომ პერსონალი თვლის, რომ განმარტოება პირველ რიგში ეხმარება პაციენტს, ყველა პაციენტს, პალატაში მყოფ სხვა პაციენტებს ... როდესაც ის, ვინც ყველაზე შემაშფოთებელ და ძალადობრივად იქცევა, მოშორებულია ურთიერთქმედებიდან. და მეორეც, ეს სარგებელს მოუტანს პაციენტს ან თავად - სამიზნე პაციენტს. და მხოლოდ მესამე რანგში გამოდგება პერსონალისთვის. შემდეგ პაციენტები, რომლებიც იზოლირებულნი იყვნენ, რეალურად ფიქრობენ, რომ ეს არის პერსონალი, რომელიც იღებს ყველაზე მეტ სარგებელს ამ პროცესებიდან და ყველაზე ნაკლებად თავად - იზოლირებული პირები, ის თავად."

პროფესორმა კალტიალა-ჰეინომ დაასკვნა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ კვლევა სპორადულია და გამოყენებული მეთოდოლოგია არათანმიმდევრულია, რომ ისინი მაინც ერთსა და იმავე მიმართულებით მიუთითებენ, რომ: ”რაც უფრო ძლიერია შეზღუდვა და მეტი იძულება გამოიყენება, მით უფრო ნეგატიურია პაციენტების გამოცდილება."