ის ევროპის ადამიანის უფლებათა კონვენციის (ECHR) ფართოდ არის აღიარებული, როგორც ადამიანის უფლებების დაცვის მნიშვნელოვანი და ეფექტური საერთაშორისო ხელშეკრულება. მას მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ევროპაში ადამიანის უფლებების განვითარებასა და ცნობიერების ამაღლებაში. და მას ჰქონდა მნიშვნელოვანი გავლენა კანონშემოქმედებაზე ევროპის უმეტეს ქვეყნებში. ძნელია მისი მნიშვნელობის გადაჭარბება. ევროპა მრავალი ასპექტით გახდა უკეთესი ადგილი საცხოვრებლად ბოლო ნახევარი საუკუნის განმავლობაში და ECHR-მა მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ამის მიღწევაში.
მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ წამყვანმა სახელმწიფოებმა ადამიანის უფლებები განიხილეს, როგორც ფუნდამენტური იარაღი, რათა თავიდან აიცილონ ადამიანის უფლებების ყველაზე სერიოზული დარღვევები, რომლებიც ომის დროს მოხდა.
ადამიანის უფლებათა დაცვის პირველი ინსტრუმენტების შემუშავება საყოველთაო დეკლარაცია ადამიანის უფლებათა შესახებდა შემდგომში ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო პაქტი, ინიცირებული იყო გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის სფეროში, მეორე მსოფლიო ომის დასრულებისთანავე. თუმცა, ის ნელა ვითარდებოდა, ნაწილობრივ იმის გამო, რომ განსხვავებული შეხედულებები იყო ადამიანის უფლებების შესახებ ან რაზე შეიძლება შეთანხმებულიყო. ეს შეიძლება ყოფილიყო ძლიერ ხელშემწყობი ფაქტორი, რომ გადაწყდა წინ წასულიყო ევროპის ადამიანის უფლებათა დღის წესრიგი 1948 წლის მაისში გამართულ ევროპის კონგრესზე.
კონგრესზე გამოქვეყნდა დეკლარაცია და დაპირება ევროპული კონვენციის შექმნის შესახებ. გირავნობის მეორე და მესამე მუხლებში ნათქვამია: „ჩვენ გვსურს ქარტია ადამიანის უფლებები აზროვნების, შეკრების და გამოხატვის თავისუფლების, ასევე პოლიტიკური ოპოზიციის შექმნის უფლების გარანტიას. ჩვენ გვსურს მართლმსაჯულების სასამართლო ადექვატური სანქციებით ამ ქარტიის განსახორციელებლად“.
1949 წლის ზაფხულში 100-ზე მეტმა პარლამენტარმა მაშინდელი საბჭოს თორმეტი წევრი სახელმწიფოდან. ევროპის შეიკრიბა სტრასბურგში საბჭოს საკონსულტაციო ასამბლეის (პარლამენტარების ასამბლეა, რომელიც დღეს ცნობილია როგორც საპარლამენტო ასამბლეა) პირველი სხდომისთვის. ისინი შეხვდნენ „ადამიანის უფლებათა ქარტიის“ შემუშავებას და მეორეც სასამართლოს დასაარსებლად მის აღსასრულებლად.
ვრცელი დებატების შემდეგ ასამბლეამ თავისი საბოლოო წინადადება გადაუგზავნა საბჭოს გადაწყვეტილების მიმღებ ორგანოს, მინისტრთა კომიტეტს. მინისტრებმა მოიწვიეს ექსპერტთა ჯგუფი თავად კონვენციის განხილვისა და დასასრულებლად.
ევროპული კონვენცია განიხილა და მისი საბოლოო ტექსტი ჩამოაყალიბა ამ ექსპერტთა ჯგუფმა, რომელიც ნაწილობრივ შედგებოდა წევრი ქვეყნების სამინისტროების დიპლომატებისგან. ისინი ცდილობდნენ შეეტანათ ტრადიციული სამოქალაქო თავისუფლებების მიდგომა „ეფექტური პოლიტიკური დემოკრატიის“ უზრუნველსაყოფად, გაერთიანებული სამეფოს, საფრანგეთის და ახლადშექმნილი ევროპის საბჭოს სხვა წევრი ქვეყნების ტრადიციებიდან.
ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენცია ხელმოსაწერად გაიხსნა 4 წლის 1950 ნოემბერს რომში და ძალაში შევიდა 3 წლის 1953 სექტემბერს.
