As UNRWAშენახვისა და განაწილების ოფიცერი, მაჰა ჰიჯაზი პასუხისმგებელი იყო ასობით ათასი დევნილი ადამიანის საკვების უზრუნველყოფაზე, რომლებიც თავშესაფარს ეძებდნენ მის თავშესაფრებში.
შეუსრულებელი მისია
”UNRWA-ს გუნდები ღაზაში მუშაობენ იმისთვის, რომ უზრუნველყონ ყველა ძირითადი საჭიროება ამ ადამიანებისთვის და ნომერ პირველი არის უსაფრთხოება და უსაფრთხოება,” - თქვა მან.
„ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ, მიუხედავად ყველა გამოწვევისა, შეზღუდული რესურსების მიუხედავად, მიუხედავად იმისა, რომ საწვავი არ არის. მაგრამ ჩვენ ადგილზე ვართ და ვასრულებთ შეუძლებელ მისიას იმის უზრუნველსაყოფად, რისი უზრუნველყოფაც შეგვიძლია ჩვენი ხალხისთვის.”
ქალბატონი ჰიჯაზი ასევე დედაა და ამ კვირაში მისი ოჯახი ეგვიპტეში გაიქცა, რადგან იქ მისი შვილები უსაფრთხოდ იქნებიან.
მან ისაუბრა გაეროს ახალი ამბები ღაზას, სახლისა და სამსახურის დატოვების მტკივნეული გადაწყვეტილების შესახებ.
ეს ინტერვიუ რედაქტირებულია სიგრძისა და სიწმინდისთვის.
მაჰა ჰიჯაზი: არც ჩემი შვილები და არც ჩვენი პალესტინელი ბავშვები არ გრძნობენ თავს დაცულად, დაცულად და დაცულად. მთელი ღამე და დღე ყველგან დაბომბვის ხმა ისმის და მხოლოდ ერთი კითხვა აქვთ: რა დავაშავეთ, რომ დავიმსახურეთ ეს სიცოცხლე და დღეს მოვკვდებით თუ ამაღამ?
ყოველდღე მეკითხებოდნენ, სანამ დავიძინებდით, დედა, ამაღამ მოვკვდებით მეზობლების მსგავსად, ჩვენი ნათესავების მსგავსად? ამიტომ მომიწია მათ ჩახუტება და დაპირება, რომ თუ მოვკვდებით, ერთად მოვკვდებით, ასე რომ ვერაფერს ვიგრძნობთ. და თუ გესმით დაბომბვის ხმა, მაშინ უსაფრთხოდ ხართ. რაკეტა, რომელიც მოგკლავს, მის ხმას ვერ გაიგებ.
გაეროს ახალი ამბები: თქვენ გაიქცეთ ღაზადან ორშაბათს ეგვიპტეში. გვითხარით მოგზაურობის შესახებ, მით უმეტეს, რომ ჰუმანიტარებმა თქვეს, რომ ღაზაში არსად არის უსაფრთხო.
მაჰა ჰიჯაზი: გაბრაზებული ვგრძნობ, რომ მიწევს სამშობლოს დატოვება - სახლიდან, ბინის მიტოვება და ასევე ლტოლვილების მხარდაჭერით ყოველდღიური სამუშაოს მიტოვება - მაგრამ სხვა რა ვქნა ჩემი შვილებისთვის, რადგან მათ აქვთ ორმაგი ეროვნება. მე უნდა მივიღო ეს შანსი, რომ დაიძინონ და იგრძნონ, რომ ისინი ჰგვანან სხვა ბავშვებს. ასე რომ, არ მინდა ეს შანსი ხელიდან გავუშვა, მიუხედავად შინაგანი ტკივილისა.
შემიძლია გითხრათ, რომ მთელი მოგზაურობა ბავშვებთან ერთად ვტიროდი, რადგან არ გვინდა ჩვენი მიწის დატოვება, არ გვინდა ღაზას დატოვება. მაგრამ ჩვენ იძულებული გავხდით ეს გაგვეკეთებინა უსაფრთხოებისა და დაცვის მიზნით.
მე რეალურად ვცხოვრობდი ღაზას შუაგულში, დეირ ალ ბალაჰში და გადასასვლელი არის რაფაში სამხრეთით. ახლად ევაკუირებული ბევრი ადამიანი დადიოდა სალაჰადინის ქუჩაზე და წასასვლელი აღარ ექნებოდათ. ჩვენ ვნახეთ ისინი და ჩვენი მოგზაურობის დროს დავინახეთ დაბომბვა, სანამ არ მივაღწიეთ რაფაჰის გადაკვეთას, რომელიც, სხვათა შორის, ყველა პალესტინელს არ აქვს უფლება გასულიყო. თქვენ უნდა გქონდეთ სხვა ეროვნება ან სხვა პასპორტი. ასე რომ, რთული იყო და ეს დღე არ დამავიწყდება.
გაეროს ამბები: რა იყო თქვენი მთავარი ამოცანა UNRWA-ში?
მაჰა ჰიჯაზი: ჩემი მთავარი ამოცანა საგანგებო სიტუაციის დროს, ან ამ ომის დროს, იყო კვების ცენტრი ცენტრალურ საოპერაციო ოთახში. ასე რომ, მე ვიყავი პასუხისმგებელი UNRWA-ს თავშესაფრებში იძულებით გადაადგილებული ადამიანებისთვის (დევნილებისთვის) საჭირო საკვების უზრუნველყოფაზე. ჩვენი გეგმა იყო 150,000 დევნილი პალესტინელი ჰყავდეთ UNRWA-ს თავშესაფრებში, რომლებიც ახლა დაახლოებით ერთ მილიონს აღწევს. მათი მოთხოვნილებები ძალიან მაღალია და რესურსების ნაკლებობაა, ამიტომ ჩვენ ვმუშაობთ იმისთვის, რომ მინიმუმ მინიმუმი დავიცვათ მათთვის გადარჩენისთვის.
გაეროს სიახლეები: როგორ ფუნქციონირებს UNRWA და სად შეუძლია მას დაეხმაროს ღაზას მოსახლეობას?
მაჰა ჰიჯაზი: ხალხი ეძებს UNRWA სკოლებს. ისინი ეძებენ დაცვას გაეროს დროშის ქვეშ, შემდეგ კი ჩვენ პასუხისმგებლები ვართ მივაწოდოთ მათ საკვები და ასევე არასასურსათო ნივთები, საბნები, ლეიბები, სასმელი წყლისა და გამდინარე წყლის გარდა.
UNRWA-ს გუნდები ღაზაში მუშაობენ იმისთვის, რომ უზრუნველყონ ყველა ძირითადი საჭიროება ამ ადამიანებისთვის და ნომერ პირველი არის უსაფრთხოება და უსაფრთხოება. ამის მიუხედავად, ღაზაში უსაფრთხო ადგილი არ არის, რაც ძალიან მართალია და ძალიან სწორია. მაგრამ ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ, მიუხედავად ყველა გამოწვევისა, შეზღუდული რესურსების მიუხედავად, მიუხედავად იმისა, რომ საწვავი არ არის. მაგრამ ჩვენ ადგილზე ვართ და ვასრულებთ შეუძლებელ მისიას იმის უზრუნველსაყოფად, რისი უზრუნველყოფაც შეგვიძლია ჩვენი ხალხისთვის.
გაეროს სიახლეები: იღებდა თუ არა UNRWA საწვავს, როცა იქ იყავით? რაც შეეხება საკვებს და წყალს? იღებთ საჭირო მარაგს?
მაჰა ჰიჯაზი: ესკალაციის პირველი დღეები საწვავის მიღება შევწყვიტეთ. ამის შემდეგ კი საწვავის წვეთებივით მივიღეთ მხოლოდ ჩვენი მანქანების სამართავად. ცოტა ხნის წინ, შესაძლოა, ოთხი-ხუთი დღის წინ, საწვავის მიღების უფლება მოგვცეს, მაგრამ ეს ძალიან მცირე რაოდენობა იყო. მახსოვს ბოლო დღეები, როცა ღაზაში ვიყავი, რაფაჰის გადასასვლელთან გვქონდა დახმარების მანქანები, მაგრამ სატვირთო მანქანებზე საწვავი არ იყო, ამიტომ სატვირთო მანქანები ორი დღის განმავლობაში იყო გაჩერებული და ელოდნენ საწვავის შევსებას. ელექტროენერგიის მიწოდების გენერატორებს, ასევე წყლის ამოტუმბვას, კანალიზაციის სადგურებს, ყველაფერს საწვავი სჭირდება, გარდა თონეებისა.
რაც შეეხება საკვებსა და წყალს, ის ძალიან, ძალიან მცირე რაოდენობითაა და არ არის საკმარისი ჩვენი საჭიროებისთვის, რადგან დევნილთა რაოდენობა მკვეთრად იზრდება. მაგრამ ეს არ არის მხოლოდ ხალხი UNRWA-ს თავშესაფრებში. UNRWA-ს თავშესაფრების გარეთ ასობით ათასი ადამიანია. მშივრები არიან და ადგილობრივ ბაზრებზეც კი საჭმელს არ იღებენ. ჩემი ოჯახი არ იმყოფებოდა UNRWA-ს თავშესაფარში, მაგრამ მახსოვს, რომ ჩემს მშობლებს არ ჰქონდათ საკმარისი რაოდენობის საკვები მარკეტიდან. ჩვენ ამის მოწმე გავხდით. წავედით მარკეტებში, მაგრამ ცარიელია. საყიდელი ვერაფერი ვიპოვეთ. ფული გვაქვს, მაგრამ საყიდელი არაფერი გვაქვს.
