ის და სხვები ესაუბრა ელინ ჯოზეფს, რომელიც მუშაობს მიგრაციის საერთაშორისო ორგანიზაციაში (IOM) პორტ-ო-პრენსში გუნდთან ერთად, რომელიც ფსიქოსოციალურ დახმარებას უწევს ადამიანებს, რომლებიც ტოვებენ სახლებს ძალადობისა და დაუცველობის გამო.
მან ისაუბრა გაეროს ახალი ამბები მისი სამუშაო ცხოვრებისა და ოჯახის მხარდაჭერის შესახებ.
„უნდა ვთქვა, რომ ჩემი საქმის კეთება გართულდა, რადგან არ შემიძლია თავისუფლად გადაადგილება და იძულებით გადაადგილებულ პირებზე ზრუნვა, განსაკუთრებით მათ, ვინც წითელ ზონებშია, რომელთა მონახულება ძალიან საშიშია.
ყოველდღიური ცხოვრება გრძელდება პორტ-ო პრინსის ქუჩებში, მიუხედავად დაუცველობისა.
ჰაიტიში დაუცველობა უპრეცედენტოა - უკიდურესი ძალადობა, შეიარაღებული ბანდების თავდასხმები, გატაცებები. არავინ არ არის დაცული. ყველას ემუქრება მსხვერპლი გახდეს. სიტუაცია შეიძლება შეიცვალოს წუთიდან წუთამდე, ამიტომ ყოველთვის სიფხიზლე უნდა ვიყოთ.
იდენტობის დაკარგვა
ახლახან შევხვდი ფერმერთა საზოგადოებას, რომლებიც იძულებულნი გახდნენ დაეტოვებინათ თავიანთი ძალიან ნაყოფიერი მიწა პეტიონვილის მახლობლად [პორტ-ო-პრენსის სამხრეთ-აღმოსავლეთით მდებარე უბანი], სადაც ამუშავებდნენ ბოსტნეულს.
ერთ-ერთმა ლიდერმა მითხრა, როგორ დაკარგეს ცხოვრების გზა, როგორ ვეღარ სუნთქავდნენ მთის სუფთა ჰაერს და შრომის ნაყოფით ცხოვრობდნენ. ისინი ახლა ცხოვრობენ იძულებით გადაადგილებულ პირთათვის უცნობ ადამიანებთან, წყალზე მცირე წვდომით, სათანადო სანიტარული პირობებით და ერთი და იგივე საკვებით ყოველდღე.
მან მითხრა, რომ ის არ არის ის ადამიანი, როგორიც ადრე იყო, რომ მან დაკარგა იდენტობა, რაც, მისი თქმით, იყო ყველაფერი, რაც მას გააჩნდა მსოფლიოში. მან თქვა, რომ ის აღარაფერს შეადგენს.
მე მოვისმინე სასოწარკვეთილი ისტორიები მამაკაცებისგან, რომლებიც იძულებულნი გახდნენ თავიანთი ცოლების და ქალიშვილების გაუპატიურების მომსწრე გამხდარიყვნენ, რომელთაგან ზოგიერთი აივ-ით იყო ინფიცირებული. ამ კაცებმა ვერაფერი გააკეთეს თავიანთი ოჯახების დასაცავად და ბევრი პასუხისმგებლობას გრძნობს მომხდარზე. ერთმა კაცმა თქვა, რომ თავს უსარგებლოდ გრძნობდა და სუიციდური აზრები ჰქონდა.
გაეროს ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციის პარტნიორის, UCCEDH-ის მუშები აფასებენ იძულებით გადაადგილებულ პირთა საჭიროებებს პორტ-ო-პრენსის ცენტრში.
მე ვუსმენდი ბავშვებს, რომლებიც ელიან მამების სახლში მოსვლას და ეშინოდათ, რომ დახვრიტეს.
ფსიქოლოგიური დახმარება
მუშაობს IOM გუნდში, ჩვენ ვუწევთ ფსიქოლოგიურ პირველად დახმარებას გაჭირვებაში მყოფ ადამიანებს, მათ შორის ერთ-ერთ და ჯგუფურ სესიებს. ჩვენ ასევე ვზრუნავთ მათ უსაფრთხო ადგილას.
ჩვენ გთავაზობთ რელაქსაციის სესიებს და რეკრეაციულ აქტივობებს, რათა დავეხმაროთ ადამიანებს განტვირთვაში. ჩვენი მიდგომა არის ადამიანებზე ორიენტირებული. ჩვენ ვითვალისწინებთ მათ გამოცდილებას და ვაცნობთ ჰაიტის კულტურის ელემენტებს, მათ შორის ანდაზებსა და ცეკვებს.
ასევე მოვაწყე კონსულტაცია ხანდაზმულთათვის. ერთი ქალბატონი მოვიდა ჩემთან სესიის შემდეგ, რომ მადლობა გადამეხადა და მითხრა, რომ ეს იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც მას მიეცა საშუალება სიტყვებით გადმოეხადა ის ტკივილი და ტანჯვა, რომელსაც განიცდიდა.
Ოჯახური ცხოვრება
საკუთარ ოჯახზეც უნდა ვიფიქრო. იძულებული ვარ ჩემი შვილები ჩემი სახლის ოთხ კედელში გავზარდო. სასეირნოდ გაყვანაც კი არ შემიძლია, მხოლოდ სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვის მიზნით.
როცა სახლიდან საყიდლად ან სამუშაოდ მიწევს გასვლა, ჩემი ხუთი წლის ქალიშვილი თვალებში მიყურებს და მპირდება, რომ სახლში ჯანმრთელი დავბრუნდები. ეს ძალიან მაწუხებს.
ჩემმა 10 წლის შვილმა ერთ დღეს მითხრა, თუ პრეზიდენტი, რომელიც საკუთარ სახლში მოკლეს, უსაფრთხოდ არ არის, მაშინ არავინ არისო. და როცა ამას ამბობს და მეუბნება, რომ გაიგო, რომ მოკლული ადამიანების ცხედრები ქუჩაში ტოვებენ, მასზე პასუხი ნამდვილად არ მაქვს.
სახლში ვცდილობთ ნორმალური ცხოვრება გვქონდეს. ჩემი შვილები მუსიკალურ ინსტრუმენტებზე ვარჯიშობენ. ხანდახან ვერანდაზე გვექნება პიკნიკი ან კინოს ან კარაოკეს ღამეს.
მთელი გულით ვოცნებობ, რომ ჰაიტი კვლავ იყოს უსაფრთხო და სტაბილური ქვეყანა. ვოცნებობ, რომ იძულებით გადაადგილებულებმა დაბრუნდნენ თავიანთ სახლებში. მე ვოცნებობ, რომ ფერმერები დაბრუნდნენ თავიანთ მინდვრებში“.
