ផ្លូវ Tikhon Zadonsky
26. មនុស្សចម្លែកឬវង្វេង
អ្នកណាដែលចាកចោលស្រុកកំណើតនិងមាតុភូមិ ហើយទៅរស់នៅឯបរទេស នោះជាជនចម្លែកនិងត្រាច់ចរនៅទីនោះ ដូចជាជនជាតិរុស្សីដែលនៅប្រទេសអ៊ីតាលី ឬនៅស្រុកដទៃក៏ជាជនចម្លែកនិងវង្វេងនៅទីនោះ។ គ្រិស្តសាសនិកដែលដកចេញពីមាតុភូមិស្ថានសួគ៌ ហើយរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលមានបញ្ហា ជាមនុស្សចម្លែក និងជាអ្នកវង្វេង។ សាវកបរិសុទ្ធ និងអ្នកស្មោះត្រង់និយាយអំពីរឿងនេះថា « យើងគ្មានទីក្រុងអចិន្ត្រៃយ៍នៅទីនេះទេ ប៉ុន្តែយើងកំពុងស្វែងរកអនាគត » ( ហេ. 13: 14) ។ ហើយលោក Saint David សារភាពថា៖ «ខ្ញុំជាមនុស្សចម្លែកជាមួយអ្នក ហើយជាមនុស្សចម្លែកដូចឪពុករបស់ខ្ញុំទាំងអស់» (ទំនុក. 39: 13) ។ ហើយគាត់ក៏អធិស្ឋានថា៖ «ខ្ញុំជាមនុស្សចម្លែកនៅលើផែនដី។ សូមកុំលាក់បាំងបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ពីទូលបង្គំឡើយ» (ទំនុក. 119: 19) ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលពាល រស់នៅក្នុងប្រទេសដទៃ ប្រឹងប្រែងធ្វើនូវអ្វីដែលខ្លួនបានមកក្នុងប្រទេសដទៃ។ ដូច្នេះ គ្រិស្តបរិស័ទ ដែលត្រូវបានហៅដោយព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយបានបន្តដោយពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដ៏បរិសុទ្ធ ទៅកាន់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ព្យាយាមមិនបាត់បង់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ទទួលបាន ឬបាត់បង់។ បុរសម្នាក់រស់នៅក្នុងប្រទេសក្រៅដោយការភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ព្រោះគាត់ស្ថិតក្នុងចំណោមជនបរទេស។ ដូចគ្នាដែរ គ្រិស្តបរិស័ទម្នាក់ ដែលរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ ដូចជានៅបរទេស ភ័យខ្លាច និងការពារអ្វីៗទាំងអស់ ពោលគឺ វិញ្ញាណអាក្រក់ អារក្ស អំពើបាប មន្តស្នេហ៍នៃពិភពលោក មនុស្សអាក្រក់ និងមនុស្សគ្មានព្រះ។ គ្រប់គ្នាគេចចេញពីអ្នកត្រាច់ចរ ហើយចាកចេញពីគាត់ ដូចជាអ្នកផ្សេងក្រៅពីខ្លួនឯង និងជនបរទេស។ ដូចគ្នានេះដែរ អ្នកស្រឡាញ់សន្តិភាពទាំងអស់ និងកូនប្រុសនៅយុគសម័យនេះ ញែកពួកគ្រីស្ទានពិត ផ្លាស់ទៅឆ្ងាយ ហើយស្អប់គាត់ ដូចជាគាត់មិនមែនជារបស់ពួកគេ ហើយផ្ទុយពីពួកគេ។ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលអំពីការនេះថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សលោកនេះ ពិភពលោកនឹងស្រឡាញ់របស់ខ្លួន។ ហើយដោយសារអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជារបស់លោកីយ៍ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានជ្រើសរើសអ្នកចេញពីពិភពលោកដូច្នេះ ពិភពលោកស្អប់អ្នករាល់គ្នា» (យ៉ូហាន ១៥:១៩)។ ដូចដែលពួកគេនិយាយ សមុទ្រមិនផ្ទុកសាកសពនៅក្នុងខ្លួនវាទេ ប៉ុន្តែបានបញ្ចេញវាចេញមក។ ដូច្នេះពិភពលោភលន់ដូចជាសមុទ្រដេញព្រលឹងដែលមានជំនឿដូចជាស្លាប់ទៅកាន់ពិភពលោក។ អ្នកស្រលាញ់សន្តិភាព គឺជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់ពិភពលោក ចំណែកអ្នកមើលងាយពិភពលោក និងតណ្ហាដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់គឺជាសត្រូវ។ អ្នកត្រាច់ចរមិនបង្កើតអចលនវត្ថុនោះទេ ពោលគឺគ្មានផ្ទះ គ្មានសួនច្បារ ឬអ្វីៗផ្សេងទៀត ដូចនៅបរទេស លើកលែងតែរបស់ចាំបាច់ មិនអាចរស់នៅបាន។ ដូច្នេះសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទពិត អ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះគឺមិនអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។ អ្វីៗទាំងអស់ក្នុងលោកនេះ រួមទាំងរូបកាយផងដែរ នឹងត្រូវទុកចោល។ សាវ័កដ៏វិសុទ្ធមានប្រសាសន៍អំពីរឿងនេះថា៖ «ដ្បិតយើងខ្ញុំមិនបាននាំអ្វីមកក្នុងលោកីយ៍ទេ។ វាច្បាស់ណាស់ថាយើងមិនអាចរៀនអ្វីពីវាបានទេ» (១ធី. 6: 7) ។ ដូច្នេះ គ្រិស្តបរិស័ទពិតមិនស្វែងរកអ្វីក្នុងលោកីយ៍នេះឡើយ លើកលែងតែអ្វីដែលចាំបាច់ ដោយនិយាយទៅសាវ័កថា៖ «មានអាហារនិងសម្លៀកបំពាក់ នោះយើងនឹងស្កប់ចិត្ត»(១ធី. 6: 8) ។ អ្នកត្រាច់ចរបញ្ជូន ឬយកវត្ថុដែលអាចចលនវត្ថុបាន ដូចជាប្រាក់ និងទំនិញទៅមាតុភូមិរបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទពិត វត្ថុដែលអាចចលនវត្ថុក្នុងលោកនេះ ដែលគាត់អាចយកជាមួយគាត់ និងយកទៅប្រើប្រាស់ក្នុងយុគសម័យក្រោយ គឺជាអំពើល្អ។ គាត់បានព្យាយាមប្រមូលពួកគេនៅទីនេះ ដោយរស់នៅក្នុងពិភពលោក ដូចជាពាណិជ្ជករខាងវិញ្ញាណ ទំនិញខាងវិញ្ញាណ ហើយនាំពួកគេទៅកាន់មាតុភូមិស្ថានសួគ៌របស់គាត់ ហើយជាមួយនឹងពួកគេ និងបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខព្រះវរបិតាសួគ៌។ ព្រះអម្ចាស់ដាស់តឿនយើងអំពីរឿងនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទថា ៖ « ចូរប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិសម្រាប់ខ្លួនឯងនៅស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងដែលកន្លាត ឬច្រែះបំផ្លាញ ហើយចោរមិនចូលលួចឡើយ » ( ម៉ាថាយ ៦:២០ ) ។ កូនចៅនៅសម័យនេះមើលថែរូបកាយរមែងស្លាប់ ប៉ុន្តែព្រលឹងដ៏ពិសិដ្ឋមើលថែព្រលឹងអមតៈ។ កូនចៅនៅសម័យនេះស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិទាំងខាងសាច់ឈាម និងនៅផែនដី ប៉ុន្តែព្រលឹងដែលមានចិត្តស្មោះស្ម័គ្រព្យាយាមរកវត្ថុអស់កល្បជានិច្ច និងនៅស្ថានសួគ៌ ហើយប្រាថ្នាចង់បានពរជ័យបែបនេះ ដែល «គ្មានភ្នែកណាបានឃើញ ត្រចៀកមិនបានឮ ហើយគ្មានអ្វីចូលក្នុងចិត្តមនុស្សឡើយ» (១កូរិនថូស) . ២:៩)។ ពួកគេមើលកំណប់នេះ មើលមិនឃើញ និងមិនអាចយល់បានដោយជំនឿ ហើយមិនអើពើនឹងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដី។ កូនប្រុសនៅអាយុនេះកំពុងតែព្យាយាមល្បីលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ គ្រីស្ទានពិតស្វែងរកសិរីរុងរឿងនៅស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងដែលមាតុភូមិរបស់ពួកគេ។ កូនប្រុសនៅសម័យនេះតែងខ្លួនដោយសម្លៀកបំពាក់ផ្សេងៗ។ ហើយបុត្រានៃនគរនៃព្រះបានតាក់តែងព្រលឹងអមតៈ ហើយស្លៀកពាក់តាមការដាស់តឿនរបស់សាវ័ក « ដោយចិត្តមេត្តា សប្បុរស សុភាព ស្លូតបូត អត់ធន់ » ( កូឡ. 3: 12) ។ ហេតុដូច្នេះហើយ កូនប្រុសនៅសម័យនេះគឺជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ និងឆ្កួតព្រោះពួកគេកំពុងស្វែងរកអ្វីដែលនៅក្នុងខ្លួនវាគ្មានអ្វីសោះ។ បុត្រានៃរាជាណាចក្រនៃព្រះគឺសមហេតុផល និងមានប្រាជ្ញា ចាប់តាំងពីពួកគេខ្វល់ខ្វាយអំពីសុភមង្គលដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ។ ធុញនឹងអ្នកដើរលេងនៅបរទេស។ ដូច្នេះ វាគឺជាការគួរឱ្យធុញ និងសោកសៅសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិតប្រាកដម្នាក់ក្នុងការរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ នៅក្នុងពិភពលោកនេះ ទ្រង់គង់នៅគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងនិរទេស គុក និងជាកន្លែងនិរទេសខ្លួន ហាក់ដូចជាទ្រង់ត្រូវបានដកចេញពីមាតុភូមិស្ថានសួគ៌។ សេន ដាវីឌ និយាយថា “វេទនាហើយ ដែលជីវិតខ្ញុំនៅក្នុងនិរទេសគឺវែងឆ្ងាយ” (ទំនុក. 119: 5) ។ ដូច្នេះ ពួកបរិសុទ្ធផ្សេងទៀតត្អូញត្អែរ ហើយដកដង្ហើមធំអំពីរឿងនេះ។ អ្នកត្រាច់ចរ ទោះជាត្រូវរស់នៅលើទឹកដីបរទេស គួរឱ្យធុញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏រស់នៅដោយសេចក្តីត្រូវការ ដែលខ្លួនបានចាកចេញពីមាតុភូមិ។ ដូចគ្នាដែរ ទោះបីវាជាទុក្ខសោកសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទពិតដែលរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ ដរាបណាព្រះបង្គាប់ ទ្រង់មានជីវិត និងស៊ូទ្រាំនឹងការវង្វេងនេះ។ អ្នកវង្វេងតែងតែមានមាតុភូមិនិងផ្ទះរបស់គាត់នៅក្នុងចិត្តនិងការចងចាំរបស់គាត់ហើយគាត់ចង់ត្រលប់ទៅមាតុភូមិរបស់គាត់។ ជនជាតិយូដាដែលស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងបាប៊ីឡូន តែងតែមានមាតុភូមិរបស់ពួកគេ គឺក្រុងយេរូសាឡឹមនៅក្នុងគំនិត និងការចងចាំរបស់ពួកគេ ហើយមានបំណងចង់ត្រលប់ទៅមាតុភូមិរបស់ពួកគេវិញយ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ ដូច្នេះ គ្រិស្តបរិស័ទពិតក្នុងលោកនេះ ដូចជានៅទន្លេបាប៊ីឡូន អង្គុយយំ នឹកដល់ក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាមាតុភូមិឋានសួគ៌ ហើយងើបភ្នែកមើលដោយដកដង្ហើមធំ ហើយយំ ហើយចង់ទៅទីនោះ។ «នោះហើយជាមូលហេតុដែលយើងថ្ងូរ ដោយចង់ស្លៀកពាក់នឹងទីជម្រកនៅស្ថានសួគ៌»។ 5: 2) ។ សម្រាប់កូនប្រុសសម័យនេះ ញៀននឹងលោកិយ ពិភពលោកប្រៀបដូចជាមាតុភូមិ និងឋានសួគ៌ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនចង់ឃ្លាតឆ្ងាយពីវាឡើយ។ ប៉ុន្តែកូនប្រុសនៃនគរព្រះ ដែលបានញែកចិត្តខ្លួនចេញពីពិភពលោក ហើយស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខព្រួយគ្រប់បែបយ៉ាងក្នុងលោកនេះ ចង់មកឯមាតុភូមិនោះ។ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទពិត ជីវិតក្នុងលោកនេះគ្មានអ្វីក្រៅពីការរងទុក្ខឥតឈប់ឈរ និងឈើឆ្កាងនោះទេ។ នៅពេលអ្នកត្រាច់ចរត្រឡប់ទៅមាតុភូមិ ទៅកាន់ផ្ទះរបស់គាត់ ក្រុមគ្រួសារ អ្នកជិតខាង និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់ រីករាយនឹងគាត់ ហើយស្វាគមន៍ការមកដល់របស់គាត់ដោយសុវត្ថិភាព។ ដូច្នេះ កាលដែលគ្រិស្តបរិស័ទបានបញ្ចប់ការត្រាច់ចរក្នុងលោកទៅកាន់ស្ថានសួគ៌ ទេវតាទាំងឡាយ និងអ្នកនៅស្ថានសួគ៌ទាំងអស់ត្រេកអរចំពោះលោក។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អ្នកដែលបានមកកាន់មាតុភូមិ និងលំនៅឋានរបស់ព្រះអង្គ រស់នៅដោយសុវត្ថិភាព និងស្ងប់ស្ងាត់។ ដូច្នេះ គ្រិស្តបរិស័ទម្នាក់ដែលបានចូលទៅក្នុងមាតុភូមិសួគ៌ាបានស្ងប់ស្ងាត់ រស់នៅដោយសុវត្ថិភាព ហើយមិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ មានចិត្តត្រេកអរ និងត្រេកអរចំពោះសុភមង្គលរបស់ខ្លួន។ ពីទីនេះអ្នកឃើញទេ គ្រីស្ទាន៖ ១) ជីវិតរបស់យើងនៅក្នុងពិភពលោកនេះ គ្មានអ្វីក្រៅពីការវង្វេង និងការធ្វើចំណាកស្រុក ដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “អ្នកគឺជាជនបរទេស និងជាជនចំណាកស្រុកនៅចំពោះមុខខ្ញុំ” (លេវី. 25: 23) ។ 2) មាតុភូមិពិតរបស់យើងមិននៅទីនេះទេ ប៉ុន្តែនៅស្ថានសួគ៌ ហើយសម្រាប់វាយើងត្រូវបានបង្កើតឡើង ជាថ្មីដោយពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយត្រូវបានហៅដោយព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ 3) យើងក្នុងនាមជាអ្នកដែលបានត្រាស់ហៅទៅកាន់ព្រះពរពីស្ថានសួគ៌ មិនគួរស្វែងរករបស់នៅលើផែនដី ហើយនៅជាប់នឹងពួកគេទេ លើកលែងតែរបស់ដែលចាំបាច់ ដូចជាអាហារ សម្លៀកបំពាក់ ផ្ទះ និងរបស់ផ្សេងៗទៀត។ ៤) បុរសគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងពិភពលោកគ្មានអ្វីចង់បានជាងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច «ដ្បិតទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នកនៅឯណា នោះចិត្តអ្នកក៏នៅនោះដែរ» (ម៉ាថាយ ៦:២១)។ ៥) អ្នកណាចង់បានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ត្រូវញែកខ្លួនចេញពីពិភពលោកក្នុងចិត្តរហូតដល់ព្រលឹងខ្លួនចាកចេញពីពិភពលោក។
27. ប្រជាពលរដ្ឋ
យើងឃើញថានៅក្នុងពិភពលោកនេះ មនុស្សម្នាក់មិនថាគាត់រស់នៅទីណា ឬគាត់នៅទីណានោះទេ ត្រូវបានគេហៅថាជាអ្នករស់នៅ ឬជាពលរដ្ឋនៃទីក្រុងដែលគាត់មានផ្ទះរបស់គាត់ ឧទាហរណ៍ អ្នករស់នៅទីក្រុងមូស្គូគឺជាជនជាតិ Muscovite អ្នករស់នៅ Novgorod គឺជាអ្នករស់នៅ។ Novgorodian ហើយដូច្នេះនៅលើ។ ដូចគ្នាដែរ គ្រិស្តសាសនិកពិត ទោះជាពួកគេនៅក្នុងពិភពលោកនេះក៏ដោយ ក៏នៅតែមានទីក្រុងមួយនៅស្ថានសួគ៌ «ដែលវិចិត្រករ និងជាអ្នកសាងសង់គឺជាព្រះ» (ហេព្រើរ ១១:១០)។ ហើយពួកគេត្រូវបានគេហៅថាជាពលរដ្ឋនៃទីក្រុងនេះ។ ទីក្រុងនេះគឺជាក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានសួគ៌ ដែលសាវកយ៉ូហានដ៏បរិសុទ្ធបានឃើញនៅក្នុងវិវរណៈរបស់គាត់ថា៖ «ទីក្រុងនេះធ្វើពីមាសសុទ្ធ ដូចជាកញ្ចក់សុទ្ធ។ ផ្លូវទីក្រុងគឺមាសសុទ្ធ ដូចជាកញ្ចក់ថ្លា។ ហើយទីក្រុងនេះមិនត្រូវការព្រះអាទិត្យ ឬព្រះច័ន្ទដើម្បីបំភ្លឺឡើយ ដ្បិតសិរីល្អនៃព្រះបានបំភ្លឺវា ហើយកូនចៀមជាចង្កៀងរបស់វា» (វិវរណៈ ២១:១៨, ២១, ២៣)។ នៅតាមដងផ្លូវ បទចម្រៀងដ៏ផ្អែមល្ហែមមួយត្រូវបានច្រៀងឥតឈប់ឈរ៖ “ហាលេលូយ៉ា!” ( សូមមើល វិវរណៈ ១៩:១, ៣, ៤, ៦ )។ «គ្មានរបស់មិនស្អាតណានឹងចូលទៅក្នុងទីក្រុងនេះ ឬអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើគួរស្អប់ខ្ពើម និងការភូតភរឡើយ គឺមានតែអ្នកដែលត្រូវសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅជីវិតរបស់កូនចៀមប៉ុណ្ណោះ» (វិវរណៈ ២១:២៧)។ «ហើយគ្មានសត្វឆ្កែ គ្រូធ្មប់ អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ឃាតក និងអ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ និងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតឡើយ» (វិវរណៈ ២២:១៥)។ គ្រិស្ដសាសនិកពិតត្រូវបានគេហៅថាជាពលរដ្ឋនៃទីក្រុងដ៏ស្រស់ស្អាត និងភ្លឺនេះ ទោះបីជាពួកគេវង្វេងនៅលើផែនដីក៏ដោយ។ នៅទីនោះ ពួកគេមានលំនៅរបស់ពួកគេ រៀបចំសម្រាប់ពួកគេដោយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះប្រោសលោះរបស់ពួកគេ។ នៅទីនោះ ពួកគេលើកភ្នែកខាងវិញ្ញាណ ហើយដកដង្ហើមធំពីការវង្វេងរបស់ពួកគេ។ ដោយសារគ្មានអ្វីមិនស្អាតនឹងចូលក្នុងទីក្រុងនេះ ដូចដែលយើងបានឃើញខាងលើ «ចូរយើងសម្អាតខ្លួនយើង» គ្រីស្ទានជាទីស្រឡាញ់ «ពីភាពសៅហ្មងនៃសាច់ឈាម និងវិញ្ញាណទាំងអស់ ភាពបរិសុទ្ធឥតខ្ចោះដោយកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់» យោងតាមការដាស់តឿនរបស់សាវ័ក (២កូរិនថូស) ៧:១)។ ហើយសូមឲ្យយើងក្លាយជាពលរដ្ឋនៃទីក្រុងដ៏មានពរនេះ ហើយបានចាកចេញពីពិភពលោកនេះហើយ សូមឲ្យយើងមានភាពសក្ដិសមចូលទៅក្នុងទីក្រុងនោះ ដោយព្រះគុណនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អជាមួយព្រះវរបិតា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជារៀងរហូត។ អាម៉ែន
ប្រភព៖ St. Tikhon Zadonsky, “Treasure Spiritual Collected from the World”។
