By ផ្លូវ Athanasius នៃ Alexandria
ជំពូកទី 3
ដូច្នេះគាត់ (Antonius) បានចំណាយពេលប្រហែលម្ភៃឆ្នាំ ដើម្បីធ្វើលំហាត់ប្រាណខ្លួនឯង។ ហើយបន្ទាប់ពីនេះ នៅពេលដែលមនុស្សជាច្រើនមានសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏ក្តៅគគុក និងចង់ប្រជែងនឹងជីវិតរបស់គាត់ ហើយនៅពេលដែលអ្នកស្គាល់គ្នារបស់គាត់ខ្លះបានមកបង្ខំទ្វាររបស់គាត់ ពេលនោះ អាន់តូនី បានចេញមកដូចជាពីទីសក្ការៈខ្លះ ផ្តួចផ្តើមចូលទៅក្នុងអាថ៌កំបាំងនៃការបង្រៀន និងការបំផុសគំនិតពីព្រះ។ ហើយជាលើកដំបូងដែលគាត់បង្ហាញខ្លួនពីកន្លែងរឹងមាំរបស់គាត់ដល់អ្នកដែលមករកគាត់។
ហើយនៅពេលដែលពួកគេបានឃើញគាត់, ពួកគេអស្ចារ្យណាស់ដែលរាងកាយរបស់គាត់នៅក្នុងស្ថានភាពដូចគ្នា, វាមិនដែលត្រូវបានធាត់ដោយអចល័ត, ឬចុះខ្សោយដោយការតមអាហារនិងការប្រយុទ្ធជាមួយអារក្ស។ គាត់ដូចដែលគេបានស្គាល់គាត់មុនទីជម្រករបស់គាត់។
* * *
ហើយអ្នកដែលមានវត្តមានជាច្រើននាក់ដែលមានជំងឺប្រចាំកាយ ព្រះអម្ចាស់បានប្រោសគាត់តាមរយៈគាត់។ និងអ្នកផ្សេងទៀតគាត់បានសម្អាតវិញ្ញាណអាក្រក់ហើយបានផ្តល់ឱ្យលោក Antony នូវអំណោយនៃការនិយាយ។ ដូច្នេះហើយ គាត់បានលួងចិត្តមនុស្សជាច្រើនដែលកំពុងសោកសៅ ហើយអ្នកផ្សេងទៀតដែលមានអរិភាព គាត់បានប្រែក្លាយទៅជាមិត្ដភក្ដិ ដោយនិយាយទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់ថា ពួកគេមិនគួរចូលចិត្តអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ ចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ដោយការនិយាយទៅកាន់ពួកគេ និងណែនាំពួកគេឱ្យចងចាំនូវអ្វីដែលល្អនាពេលអនាគត និងមនុស្សជាតិបានបង្ហាញដល់យើងដោយព្រះ ដែលមិនបានប្រោសព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ផ្ទាល់ ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រទានទ្រង់សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា គាត់បានបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សជាច្រើនឱ្យទទួលយកជីវិតព្រះសង្ឃ។ ដូច្នេះហើយ វត្តអារាមនានាបានលេចចេញជាបណ្តើរៗនៅលើភ្នំ ហើយវាលខ្សាច់មានប្រជាជនរស់នៅដោយព្រះសង្ឃដែលបានចាកចេញពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយបានចុះឈ្មោះដើម្បីរស់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌។
* * *
ថ្ងៃមួយ នៅពេលដែលព្រះសង្ឃទាំងអស់មកគាល់ព្រះអង្គ ហើយចង់ឮពាក្យមួយពីព្រះអង្គ ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេជាភាសា Coptic ដូចខាងក្រោមនេះថា “គម្ពីរបរិសុទ្ធគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្រៀនយើងរាល់អ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ វាជាការល្អសម្រាប់យើងដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ហើយពង្រឹងខ្លួនយើងដោយព្រះបន្ទូល។ អ្នកដូចជាកូនក្មេង មកប្រាប់ខ្ញុំដូចជាឪពុកអ្វីដែលអ្នកដឹង។ ហើយខ្ញុំដែលមានអាយុច្រើនជាងអ្នកនឹងចែករំលែកជាមួយអ្នកនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹង និងទទួលបានពីបទពិសោធន៍»។
* * *
“សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ការយកចិត្តទុកដាក់ដំបូងរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាគួរតែ៖ នៅពេលអ្នកចាប់ផ្តើម មិនត្រូវសម្រាក និងមិនត្រូវបាក់ទឹកចិត្តក្នុងការងាររបស់អ្នក។ ហើយកុំនិយាយថា៖ «យើងមានអាយុច្រើនក្នុងការបួស»។ ប៉ុន្តែជារៀងរាល់ថ្ងៃ បង្កើនការខ្នះខ្នែងរបស់អ្នកកាន់តែខ្លាំងឡើង ដូចជាអ្នកចាប់ផ្តើមជាលើកដំបូង។ សម្រាប់ជីវិតមនុស្សទាំងអស់គឺខ្លីណាស់បើធៀបនឹងសម័យកាលទៅមុខ។ ដូច្នេះជីវិតរបស់យើងទាំងមូលគឺគ្មានអ្វីប្រៀបធៀបនឹងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចឡើយ»។
«ហើយរបស់គ្រប់យ៉ាងក្នុងលោកនេះត្រូវបានលក់ចេញសម្រាប់អ្វីដែលវាមានតម្លៃ ហើយអ្នករាល់គ្នាដូរយកតាមចិត្ត។ ប៉ុន្តែការសន្យានៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចត្រូវបានទិញសម្រាប់រឿងតូចមួយ។ ព្រោះទុក្ខក្នុងពេលនេះមិនស្មើនឹងសិរីល្អដែលនឹងបង្ហាញដល់យើងនាអនាគតឡើយ»។
* * *
«ជាការល្អដែលគិតអំពីពាក្យរបស់សាវ័កដែលបាននិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំស្លាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ›។ ព្រោះបើយើងរស់ដូចស្លាប់រាល់ថ្ងៃក៏មិនធ្វើបាបដែរ។ ពាក្យទាំងនេះមានន័យថា៖ ភ្ញាក់ពីគេងរាល់ថ្ងៃដោយគិតថាយើងនឹងមិនរស់ដើម្បីមើលល្ងាចទេ។ ហើយម្តងទៀតនៅពេលដែលយើងត្រៀមខ្លួនចូលគេង ចូរយើងគិតថាយើងនឹងមិនក្រោកពីដំណេកទេ។ ដោយសារតែធម្មជាតិនៃជីវិតរបស់យើងគឺមិនស្គាល់ ហើយវាត្រូវបានដឹកនាំដោយ Providence”។
«នៅពេលដែលយើងមានចិត្តគំនិតនេះ ហើយរស់នៅបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ នោះយើងនឹងគ្មានអំពើបាប ឬចង់បានអំពើអាក្រក់ ឬខឹងអ្នកណា ឬប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិនៅលើផែនដីឡើយ។ ប៉ុន្តែបើយើងរំពឹងថានឹងស្លាប់រាល់ថ្ងៃ នោះយើងនឹងគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាគ្រប់យ៉ាង។ ហើយយើងនឹងមិនរក្សាការសប្បាយមិនស្អាតទាល់តែសោះ ប៉ុន្តែនឹងងាកចេញពីវានៅពេលដែលវាឆ្លងកាត់យើង ដោយតស៊ូជានិច្ច ហើយចងចាំក្នុងថ្ងៃនៃការវិនិច្ឆ័យដ៏អាក្រក់។
«ដូច្នេះហើយ ការចាប់ផ្តើម និងដើរលើផ្លូវរបស់អ្នកមានគុណ ចូរយើងព្យាយាមកាន់តែខ្លាំង ដើម្បីឈានទៅដល់អ្វីដែលនៅខាងមុខ។ កុំឲ្យអ្នកណាត្រឡប់ដូចប្រពន្ធរបស់ឡុតឡើយ។ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលថា៖ «អ្នកណាដែលដាក់ដៃទៅនង្គ័ល ហើយបែរត្រឡប់ទៅវិញ នោះសមនឹងនគរស្ថានសួគ៌ដែរ»។
«កុំខ្លាចពេលអ្នកឮពីគុណធម៌ ហើយកុំងឿងឆ្ងល់នឹងព្រះបន្ទូលនោះឡើយ ។ ព្រោះវានៅមិនឆ្ងាយពីយើង ហើយមិនត្រូវបានបង្កើតមកក្រៅយើងទេ។ ការងារគឺស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយវាងាយធ្វើបើយើងចង់បានតែប៉ុណ្ណោះ។ ជនជាតិហេលេនបានចាកចេញពីស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនឆ្លងសមុទ្រដើម្បីរៀនវិទ្យាសាស្ត្រ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី យើងមិនចាំបាច់ចាកចេញពីមាតុភូមិដើម្បីជាតិ ឋានសួគ៌ ឬឆ្លងសមុទ្រដើម្បីប្រយោជន៍អ្នកមានគុណនោះទេ។ ដោយសារព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាំងពីដើមមកថា៖ «នគរស្ថានសួគ៌ស្ថិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា»។ ដូច្នេះ គុណធម៌ត្រូវការតែបំណងប្រាថ្នារបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។'
* * *
ដូច្នេះហើយ នៅលើភ្នំទាំងនោះ មានវត្តអារាមក្នុងទម្រង់ជាតង់ ពោរពេញដោយក្រុមចម្រៀងដ៏ទេវភាព ដែលបានច្រៀង អាន តមអាហារ អធិស្ឋានដោយចិត្តរីករាយ ដោយក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់អនាគត ហើយធ្វើការដើម្បីប្រគេន។ ពួកគេក៏មានស្នេហានិងការព្រមព្រៀងគ្នាក្នុងចំណោមពួកគេដែរ។ ហើយជាការពិត វាអាចត្រូវបានគេមើលឃើញថា នេះគឺជាប្រទេសដាច់ដោយឡែកមួយនៃការគោរពចំពោះព្រះ និងយុត្តិធម៌សម្រាប់មនុស្ស។
ត្បិតគ្មានអំពើទុច្ចរិត និងគ្មានការត្អូញត្អែរពីអ្នកទារពន្ធឡើយ គឺជាការប្រមូលពួកឥសី ហើយគិតតែពីគុណធម៌សម្រាប់ទាំងអស់។ ដូច្នេះ កាលមានអ្នកណាឃើញវត្តម្ដងទៀត ហើយមានរបៀបរៀបរយរបស់ព្រះសង្ឃយ៉ាងនេះ គាត់ក៏លាន់មាត់ថា៖ «យ៉ាកុប ទីលំនៅរបស់អ្នក អ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូលចិត្តជ្រលងភ្នំដែលមានស្រមោល និងចូលចិត្តសួនច្បារជុំវិញទន្លេ! ហើយដូចជាដើមអាឡូ ដែលព្រះអម្ចាស់បានដាំនៅលើផែនដី និងដូចជាដើមតាត្រៅក្បែរទឹក!»។ (ជនគណនា ២៤:៥-៦)។
ជំពូកទី 4
បន្ទាប់ពីនោះនៅលើសាសនាចក្របានវាយប្រហារការបៀតបៀនដែលបានកើតឡើងក្នុងរជ្ជកាលរបស់ Maximinus (emp ។ Maximinus Daya, កំណត់សម្គាល់ ed ។ ) ។ ហើយនៅពេលដែលទុក្ករបុគ្គលដ៏វិសុទ្ធត្រូវបាននាំយកទៅកាន់អាឡិចសាន់ឌ្រី នោះ អាន់តូនីក៏បានដើរតាមពួកគេដោយចាកចេញពីវត្ត ហើយនិយាយថា៖ «អនុញ្ញាតឱ្យយើងទៅប្រយុទ្ធ ព្រោះពួកគេកំពុងហៅយើង ឬអនុញ្ញាតឱ្យយើងឃើញអ្នកប្រយុទ្ធដោយខ្លួនឯង»។ ហើយគាត់មានបំណងចង់ក្លាយជាសាក្សី និងជាទុក្ករបុគ្គលក្នុងពេលតែមួយ។ ហើយដោយមិនចង់ចុះចាញ់ គាត់បានបម្រើអ្នកសារភាពនៅក្នុងអណ្តូងរ៉ែ និងក្នុងពន្ធនាគារ។ ភាពខ្នះខ្នែងរបស់គាត់គឺអស្ចារ្យណាស់ក្នុងការលើកទឹកចិត្តអ្នកប្រយុទ្ធនៅក្នុងតុលាការឱ្យត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការលះបង់ដើម្បីស្វាគមន៍ទុក្ករបុគ្គលនិងអមដំណើរពួកគេរហូតដល់ពួកគេស្លាប់។
* * *
ចៅក្រមដោយមើលឃើញពីភាពមិនខ្លាចរបស់ខ្លួន និងគូកនព្រមទាំងចិត្តខ្នះខ្នែង ក៏បង្គាប់មិនឲ្យព្រះសង្ឃណាមួយចូលមកក្នុងតុលាការ ឬស្នាក់នៅក្នុងក្រុងឡើយ។ បន្ទាប់មកមិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ទាំងអស់បានសម្រេចចិត្តលាក់ខ្លួននៅថ្ងៃនោះ។ ប៉ុន្តែ អាន់តូនី មានការព្រួយបារម្ភបន្តិចពីរឿងនេះរហូតដល់បោកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់គាត់ឈរនៅមុខគេ ដោយបង្ហាញខ្លួនគាត់ចំពោះអភិបាលក្នុងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរទាំងអស់របស់គាត់។ គ្រប់គ្នាងឿងឆ្ងល់នឹងរឿងនេះ ហើយចៅហ្វាយស្រុក ពេលដើរកាត់ជាមួយនឹងទាហានក៏ឃើញដូច្នោះដែរ។ អាន់តូនីបានឈរស្ងៀមដោយមិនភ័យខ្លាច ដោយបង្ហាញភាពក្លាហានជាគ្រីស្ទានរបស់យើង។ ព្រោះគាត់ចង់ធ្វើជាសាក្សី និងធ្វើទុក្ករកម្មខ្លួនឯង ដូចយើងបាននិយាយខាងលើ។
* * *
ប៉ុន្តែដោយសារគាត់មិនអាចក្លាយជាទុក្ករបុគ្គល គាត់មើលទៅដូចជាមនុស្សដែលកាន់ទុក្ខចំពោះវា។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ព្រះទ្រង់បានរក្សាទ្រង់ទុកជាប្រយោជន៍ដល់យើង និងអ្នកដទៃ ដូច្នេះហើយ ក្នុងបរិវារទណ្ឌ ទ្រង់បានរៀនដោយខ្លួនឯងពីគម្ពីរ ទ្រង់អាចក្លាយជាគ្រូបានច្រើន។ ដោយសារតែគ្រាន់តែមើលអាកប្បកិរិយារបស់គាត់ មនុស្សជាច្រើនបានព្យាយាមធ្វើត្រាប់តាមរបៀបរស់នៅរបស់គាត់។ ហើយនៅពេលដែលការបៀតបៀននៅទីបំផុតបានបញ្ឈប់ ហើយប៊ីស្សពពេត្រុសដែលបានទទួលពរបានក្លាយជាទុក្ករបុគ្គល (នៅក្នុងឆ្នាំ 311 – កំណត់សម្គាល់ ed ។ ) បន្ទាប់មកគាត់បានចាកចេញពីទីក្រុងហើយចូលនិវត្តន៍ម្តងទៀតទៅវត្ត។ នៅទីនោះ ដូចដែលគេដឹងស្រាប់ហើយ អាន់តូនី បានចូលប្រឡូកក្នុងពិធីសាសនាដ៏អស្ចារ្យ និងរឹតតែខ្លាំងជាងនេះ។
* * *
ដូច្នេះហើយ ដោយបានចូលនិវត្តន៍ដោយភាពឯកា ហើយធ្វើឱ្យវាមានភារកិច្ចចំណាយពេលខ្លះ តាមរបៀបដែលគាត់មិនបានបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខប្រជាជន ឬទទួលអ្នកណាម្នាក់នោះ មានឧត្តមសេនីយ៍ម្នាក់ឈ្មោះ Martinianus បានមករកគាត់ ដែលរំខានដល់សន្តិភាពរបស់គាត់។ មេទ័ពនេះមានកូនស្រីម្នាក់ដែលត្រូវវិញ្ញាណអាក្រក់ធ្វើទារុណកម្ម។ ហើយនៅពេលដែលគាត់បានរង់ចាំជាយូរមកហើយនៅមាត់ទ្វារហើយបានអង្វរ Antony ឱ្យចេញមកអធិស្ឋានដល់ព្រះសម្រាប់កូនរបស់គាត់ Antony មិនបានអនុញ្ញាតឱ្យទ្វារត្រូវបានបើកនោះទេប៉ុន្តែបានមើលទៅពីខាងលើហើយនិយាយថា: «បុរសហេតុអ្វីបានជាអ្នកឱ្យខ្ញុំ? ឈឺក្បាលបែបនេះជាមួយការយំរបស់អ្នក? ខ្ញុំជាមនុស្សដូចអ្នកដែរ។ តែបើអ្នករាល់គ្នាជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលខ្ញុំបម្រើ ចូរទៅអធិស្ឋាន ហើយដូចដែលអ្នករាល់គ្នាជឿ នោះនឹងបានដូច្នោះដែរ»។ ហើយ Martinian ដោយជឿភ្លាមៗ ហើយងាកទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីសុំជំនួយ គាត់បានចេញទៅ ហើយកូនស្រីរបស់គាត់ត្រូវបានសម្អាតពីវិញ្ញាណអាក្រក់។
ហើយការអស្ចារ្យជាច្រើនទៀតត្រូវបានធ្វើតាមរយៈគាត់ ដោយព្រះអម្ចាស់ ដែលមានព្រះបន្ទូលថា ៖ «សូមចុះ នោះនឹងបានប្រទានមកអ្នក!»។ (ម៉ាថាយ ៧:៧)។ ដូច្នេះ ដោយគ្មានគាត់បើកទ្វារទេ នោះអ្នករងទុក្ខជាច្រើនគ្រាន់តែអង្គុយនៅមុខលំនៅរបស់គាត់ អនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ អធិស្ឋានដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ហើយបានជាសះស្បើយ។
ជំពូកទីប្រាំ
ប៉ុន្តែដោយសារគាត់បានឃើញខ្លួនគាត់រំខានដោយមនុស្សជាច្រើន ហើយមិនត្រូវបានទុកឲ្យរស់នៅក្នុងវត្តតាមការចង់បានតាមការយល់ដឹងរបស់គាត់ឡើយ ហើយក៏ដោយសារគាត់ខ្លាចថាគាត់អាចនឹងមានមោទនភាពចំពោះកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់កំពុងធ្វើតាមរយៈគាត់ ឬក៏ដោយសារគាត់ខ្លាចថាគាត់អាចនឹងមានមោទនភាពចំពោះកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់កំពុងធ្វើតាមរយៈគាត់ឬក៏ដោយសារគាត់បានឃើញខ្លួនគាត់រំខានដោយមនុស្សជាច្រើន ហើយមិនត្រូវបានទុកឲ្យរស់នៅក្នុងវត្ត អ្នកផ្សេងគិតបែបនេះសម្រាប់គាត់ គាត់ក៏សម្រេចចិត្ត ហើយធ្វើដំណើរទៅ Upper Thebaid ទៅកាន់មនុស្សដែលមិនស្គាល់គាត់។ ពេលយកនំបុ័ងមកពីបងប្អូនហើយ គាត់ក៏អង្គុយនៅមាត់ទន្លេនីល ហើយមើលថា តើមានសំពៅឆ្លងកាត់ដែរឬទេ ដើម្បីឲ្យគាត់ឡើងជិះជាមួយគាត់។
ខណៈដែលគាត់កំពុងគិតបែបនេះ ស្រាប់តែមានសំឡេងមួយមកគាត់ពីខាងលើ៖ «លោក Antonio តើអ្នកទៅណា ហើយហេតុអ្វី?»។ ឮសំឡេងនោះក៏មិនខ្មាសគេដែរ ព្រោះធ្លាប់ត្រូវគេហៅបែបនោះ ហើយឆ្លើយដោយពាក្យថា៖ «ព្រោះហ្វូងមនុស្សមិនទុកឲ្យខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងទេ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំចង់ទៅខាងលើ ព្រោះឈឺក្បាលច្រើន ដែលខ្ញុំបានបង្កឡើងដោយមនុស្សនៅទីនេះ ហើយជាពិសេសដោយសារពួកគេសុំពីខ្ញុំនូវអ្វីដែលហួសពីអំណាចរបស់ខ្ញុំ»។ ហើយសំឡេងនោះនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «បើអ្នកចង់បានសេចក្ដីសុខពិតប្រាកដ ចូរចូលទៅជ្រៅទៅក្នុងវាលរហោស្ថានទៅ»។
ហើយនៅពេលដែលអាន់តូនីបានសួរថា "ប៉ុន្តែតើអ្នកណានឹងបង្ហាញផ្លូវដល់ខ្ញុំព្រោះខ្ញុំមិនស្គាល់គាត់?" ភ្លាមៗនោះសំលេងបានណែនាំគាត់ទៅកាន់ជនជាតិអារ៉ាប់មួយចំនួន (Copts ដែលជាកូនចៅរបស់ជនជាតិអេស៊ីបបុរាណបានបែងចែកខ្លួនឯងពីអារ៉ាប់ទាំងពីរដោយប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ពួកគេ។ និងតាមវប្បធម៌របស់ពួកគេ ចំណាំ ed.) ដែលទើបតែរៀបចំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនេះ។ ចូលទៅជិតពួកគេ អង់តូនីបានសុំឱ្យពួកគេទៅជាមួយពួកគេចូលទៅក្នុងវាលខ្សាច់។ ហើយពួកគេបានទទួលយកគាត់ដោយការអនុគ្រោះ។ លោកបានធ្វើដំណើរជាមួយគេអស់រយៈពេលបីថ្ងៃបីយប់រហូតដល់ទៅដល់ភ្នំមួយដ៏ខ្ពស់មួយ។ ទឹកថ្លាឈ្ងុយផ្អែមត្រជាក់ខ្លាំង ផុសឡើងក្រោមភ្នំ។ ហើយនៅខាងក្រៅមានវាលស្រែរាបស្មើដែលមានដើមត្នោតពីរបីដើម ដែលបង្កើតផលដោយមិនមានមនុស្សមើលថែ។
* * *
Anthony ដែលនាំមកដោយព្រះ ចូលចិត្តកន្លែងនោះ។ ពីព្រោះនេះជាកន្លែងដដែលដែលព្រះដែលមានព្រះបន្ទូលនឹងគាត់នៅមាត់ទន្លេបានបង្ហាញគាត់។ ហើយដំបូងឡើយ ដោយបានទទួលនំប៉័ងពីគូកនហើយ គាត់ក៏នៅលើភ្នំតែម្នាក់ឯង ដោយគ្មានអ្នកណានៅជាមួយឡើយ។ ដោយសារតែទីបំផុតគាត់បានទៅដល់កន្លែងដែលគាត់ទទួលស្គាល់ថាជាផ្ទះរបស់គាត់ផ្ទាល់។ ហើយជនជាតិអារ៉ាប់ផ្ទាល់ដោយបានឃើញការខ្នះខ្នែងរបស់ Antony បន្ទាប់មកបានឆ្លងកាត់ដោយចេតនាហើយយកនំបុ័ងមកឱ្យគាត់ដោយអំណរ។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏មានអាហារថោកៗ ប៉ុន្តែថោកពីបាតដៃ។ អាស្រ័យហេតុនេះ នៅពេលដែលបងប្អូនបានដឹងពីទីកន្លែងនោះ ពួកគេដូចជាកូនៗដែលនឹកឃើញដល់ឪពុករបស់ពួកគេ បានយកចិត្តទុកដាក់ផ្ញើអាហារដល់គាត់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលអាន់តូនីបានដឹងថា មានមនុស្សមួយចំនួននៅទីនោះមានការតស៊ូ និងនឿយហត់ដើម្បីនំប៉័ងនេះ គាត់មានអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះព្រះសង្ឃ គិតក្នុងចិត្ត ហើយបានសុំឱ្យអ្នកដែលមកជួបគាត់ខ្លះ ឱ្យយកចបកាប់ ពូថៅ និងស្រូវសាលីមួយចំនួនមកគាត់។ លុះបានយកអ្វីៗទាំងអស់មកថ្វាយព្រះអង្គហើយ ព្រះអង្គក៏យាងទៅជុំវិញដីជុំវិញភ្នំ រកឃើញកន្លែងតូចមួយសមរម្យតាមគោលបំណង ហើយចាប់ផ្ដើមដាំដុះ។ ហើយដោយសារគាត់មានទឹកគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ស្រោចស្រព គាត់បានសាបព្រោះស្រូវសាលី។ ហើយរឿងនេះគាត់បានធ្វើជារៀងរាល់ឆ្នាំដោយទទួលបានជីវិតរបស់គាត់ពីវា។ គាត់រីករាយដែលតាមរបៀបនេះគាត់នឹងមិនធុញទ្រាន់នឹងនរណាម្នាក់ទេហើយថានៅក្នុងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់ប្រុងប្រយ័ត្នមិនដាក់បន្ទុកអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ដោយឃើញថាមានមនុស្សមួយចំនួននៅតែមករកគាត់ គាត់ក៏បានដាំដំណាំម្រះព្រៅ ដើម្បីអោយអ្នកទស្សនាបានធូរស្រាលបន្តិចក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ពីការធ្វើដំណើរដ៏លំបាក។
* * *
ប៉ុន្តែកាលពីដើម សត្វពីវាលខ្សាច់ដែលមកផឹកទឹក តែងតែបំផ្លាញដំណាំដាំដុះ និងសាបព្រោះរបស់គាត់។ អាន់តូនីបានចាប់សត្វសាហាវមួយក្បាលដោយស្លូតបូត ហើយនិយាយទៅកាន់ពួកគេទាំងអស់ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើបាបខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនធ្វើបាបអ្នក? ចូរចេញទៅ ហើយក្នុងនាមនៃព្រះកុំចូលមកជិតកន្លែងទាំងនេះឡើយ!»។ ហើយចាប់ពីពេលនោះមក ដូចជាភ័យខ្លាចនឹងការបញ្ជាក៏លែងចូលទៅដល់កន្លែងនោះទៀត។
ដូច្នេះ គាត់បានរស់នៅតែម្នាក់ឯងនៅខាងក្នុងនៃភ្នំ ដោយលះបង់ពេលទំនេររបស់គាត់ដើម្បីអធិស្ឋាន និងការហាត់ប្រាណខាងវិញ្ញាណ។ បងប្អូនដែលបម្រើព្រះអង្គបានទូលសួរព្រះអង្គថា៖ «មកជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីយកប្រេងអូលីវ សណ្តែកបណ្តុះ និងប្រេងឆាមកលោក។ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សចាស់ទៅហើយ។
* * *
ពេលមួយព្រះសង្ឃសុំចុះមកសួរសុខទុក្ខមួយសន្ទុះក៏ធ្វើដំណើរជាមួយព្រះសង្ឃដែលមកគាល់ព្រះអង្គ ហើយដឹកនំប៉័ង និងទឹកដាក់លើសត្វអូដ្ឋ។ ប៉ុន្តែវាលខ្សាច់នេះគ្មានទឹកទាំងស្រុង ហើយគ្មានទឹកសម្រាប់ផឹកទាល់តែសោះ លើកលែងតែនៅលើភ្នំដែលគាត់ស្នាក់នៅ។ ហើយដោយសារគ្មានទឹកនៅលើផ្លូវ ហើយវាក្តៅខ្លាំង ពួកគេទាំងអស់គ្នាប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់។ ដូច្នេះហើយបន្ទាប់ពីដើរលេងច្រើនកន្លែងហើយរកមិនឃើញទឹកក៏មិនអាចទៅបានទៀតក៏ដេកលើដី។ ហើយគេក៏ឲ្យអូដ្ឋទៅដោយអស់សង្ឃឹម។
* * *
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បុរសចំណាស់ដោយឃើញមនុស្សគ្រប់គ្នាស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ មានការសោកស្ដាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយនៅក្នុងភាពសោកសៅរបស់គាត់បានដកខ្លួនចេញពីពួកគេបន្តិច។ នៅទីនោះគាត់បានលុតជង្គង់ បត់ដៃរបស់គាត់ ហើយចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាន។ ហើយភ្លាមនោះ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យទឹកហូរចេញពីកន្លែងដែលលោកបានឈរអធិស្ឋាន។ ដូច្នេះបន្ទាប់ពីផឹករួច ពួកគេទាំងអស់គ្នារស់ឡើងវិញ។ លុះដាក់ក្អមពេញហើយ ក៏ដើររកអូដ្ឋក៏រកឃើញ។ វាបានកើតឡើងថាខ្សែពួរបានរុំជុំវិញថ្មមួយហើយបានជាប់នៅកន្លែងនោះ។ រួចគេយកនាងទៅស្រោចទឹកដាក់ចានឆ្នាំងហើយដើរទៅមុខទៀតដោយគ្មានរបួស។
* * *
លុះទៅដល់វត្តខាងក្រៅ ពួកគេមើលទៅមុខលោក ហើយជម្រាបសួរលោកដូចបិតា។ ហើយគាត់ដូចជាគាត់បាននាំយកគ្រឿងបរិក្ខារមួយចំនួនពីព្រៃមកស្វាគមន៍ពួកគេដោយពាក្យកក់ក្តៅដូចជាភ្ញៀវត្រូវបានស្វាគមន៍ហើយសងពួកគេដោយជំនួយ។ ហើយម្តងទៀតមានសេចក្តីអំណរនៅលើភ្នំ និងការប្រកួតប្រជែងសម្រាប់ការរីកចម្រើន និងការលើកទឹកចិត្តក្នុងជំនឿរួម។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះអង្គក៏ត្រេកអរ ដោយឃើញ ម្យ៉ាងវិញទៀត សេចក្តីខ្នះខ្នែងរបស់ព្រះសង្ឃ និងម្ខាងទៀត បងស្រីរបស់គាត់ ដែលមានវ័យចំណាស់ ក្នុងព្រហ្មចារីយ៍ ហើយក៏ជាអ្នកដឹកនាំព្រហ្មចារីដទៃទៀត។
ពីរបីថ្ងៃក្រោយមកគាត់បានទៅភ្នំម្តងទៀត។ ហើយបន្ទាប់មកមនុស្សជាច្រើនបានមករកគាត់។ សូម្បីអ្នកខ្លះឈឺក៏ហ៊ានឡើងដែរ។ ហើយចំពោះព្រះសង្ឃទាំងអស់ដែលមកគាល់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គតែងតែផ្តល់ដំបូន្មាននេះថា : ជឿលើព្រះអង្គ និងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ប្រយ័ត្ននឹងគំនិតមិនបរិសុទ្ធ និងសេចក្តីរីករាយខាងសាច់ឈាម ជៀសវាងការនិយាយស្តី និងបន់ស្រន់ឥតឈប់ឈរ។
ជំពូកទី ៦
ហើយដោយជំនឿ គាត់ឧស្សាហ៍ព្យាយាម ហើយសក្តិសមនឹងការសរសើរទាំងស្រុង។ ព្រោះគាត់មិនដែលប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយពួកវិកលចរិត អ្នកដើរតាម Meletius ទេ ពីព្រោះគាត់បានដឹងតាំងពីដំបូងពីអំពើអាក្រក់ និងការក្បត់របស់ពួកគេ ហើយគាត់ក៏មិនបាននិយាយក្នុងលក្ខណៈរួសរាយរាក់ទាក់ជាមួយ Manichaeans ឬជាមួយអ្នកខុសឆ្គងផ្សេងទៀតដែរ លើកលែងតែដើម្បីណែនាំពួកគេដោយគិត។ ហើយប្រកាសថាមិត្តភាព និងការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយពួកគេគឺជាគ្រោះថ្នាក់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញសម្រាប់ព្រលឹង។ ដូច្នេះ គាត់ក៏ស្អប់ខ្ពើមការខុសឆ្គងរបស់ពួកអារីយ៉ាន ហើយបានបញ្ជាមិនឲ្យចូលជិតពួកគេ ឬមិនព្រមទទួលយកការបង្រៀនមិនពិតរបស់ពួកគេឡើយ។ លុះមានមនុស្សឆ្កួតខ្លះមករកគាត់ គាត់បានសាកល្បងមើលឃើញថាជាមនុស្សអាក្រក់ គាត់ក៏បណ្ដេញពួកគេចេញពីភ្នំ ដោយនិយាយថា ពាក្យសម្ដីនិងគំនិតរបស់គេអាក្រក់ជាងពិសពស់ទៅទៀត។
* * *
ហើយនៅពេលដែល Arians ប្រកាសមិនពិតថាគាត់គិតដូចគ្នាជាមួយពួកគេ ពេលនោះគាត់ខឹងនិងខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ បន្ទាប់មក គាត់បានចុះពីភ្នំមក ដោយសារគាត់ត្រូវបានប៊ីស្សព និងបងប្អូនទាំងអស់ហៅ។ ហើយនៅពេលដែលគាត់បានចូលទៅក្នុងអាឡិចសាន់ឌ្រីគាត់បានថ្កោលទោស Arians នៅចំពោះមុខមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយនិយាយថានេះគឺជាសាសនាខុសឆ្គងចុងក្រោយហើយជាអ្នកនាំមុខនៃមេប្រឆាំងព្រះគ្រិស្ដ។ ហើយគាត់បានបង្រៀនមនុស្សថាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមិនមែនជាការបង្កើតទេ ប៉ុន្តែថាទ្រង់គឺជាព្រះបន្ទូល និងប្រាជ្ញា ហើយជាខ្លឹមសារនៃព្រះវរបិតា។
ហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាសប្បាយចិត្តពេលបានឮមនុស្សបែបនេះដាក់បណ្ដាសាអ្នកខុសឆ្គងទាស់នឹងព្រះគ្រីស្ទ។ ហើយប្រជាជនក្នុងទីក្រុងបាននាំគ្នាមកមើលលោកអានតូនី។ ជនជាតិក្រិក និងពួកបូជាចារ្យដែលគេហៅថាខ្លួនឯងបានមកព្រះវិហារដោយនិយាយថា៖ «យើងចង់ឃើញបុរសនៃព្រះ»។ ព្រោះគ្រប់គ្នាបានប្រាប់គាត់ដូច្នេះ។ ហើយដោយសារនៅទីនោះផងដែរ ព្រះអម្ចាស់បានសំអាតមនុស្សជាច្រើនពីវិញ្ញាណអាក្រក់តាមរយៈលោក ហើយបានប្រោសអស់អ្នកដែលឆ្កួតនោះ។ ហើយមនុស្សជាច្រើន សូម្បីតែអ្នកមិនជឿក៏ដោយ ក៏គ្រាន់តែចង់ប៉ះបុរសចំណាស់នោះទេ ព្រោះពួកគេជឿថា ពួកគេនឹងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីវា។ ហើយជាការពិតណាស់ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃនោះ មនុស្សជាច្រើនបានក្លាយជាគ្រិស្តសាសនិក ខណៈដែលគាត់ស្ទើរតែមិនបានឃើញនរណាម្នាក់ក្លាយជាពេញមួយឆ្នាំ។
* * *
ហើយពេលដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមត្រឡប់មកវិញ ហើយយើងក៏ទៅជាមួយគាត់ លុះយើងទៅដល់ខ្លោងទ្វារក្រុង ស្រាប់តែមានស្ត្រីម្នាក់ស្រែកតាមពីក្រោយយើងថា៖ «ឱព្រះអើយ! កូនស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវបានវិញ្ញាណអាក្រក់ធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងខ្លាំង។ ចាំខ្ញុំអង្វរកុំឲ្យខ្ញុំឈឺពេលរត់ទៅ»។ ឮដូច្នេះហើយក៏អង្វរយើងតាចាស់ក៏ព្រមឈប់។ ហើយនៅពេលដែលស្ត្រីនោះចូលទៅជិត ក្មេងស្រីនោះបានបោះខ្លួនទៅលើដី ហើយបន្ទាប់ពីអាន់តូនីបានអធិស្ឋាន និងរៀបរាប់ព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្មេងស្រីនោះបានភ្ញាក់ឡើងជាសះស្បើយ ដោយសារវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធបានចាកចេញពីនាង។ ពេលនោះ ម្ដាយបានថ្វាយពរព្រះ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏អរព្រះគុណ។ ហើយគាត់ត្រេកអរ ដោយទៅភ្នំដូចទៅផ្ទះរបស់គាត់។
កំណត់សម្គាល់៖ ជីវិតនេះត្រូវបានសរសេរដោយ St. Athanasius the Great, អាចារ្យនៃ Alexandria, មួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ Rev. Anthony the Great († 17 January, 356) ពោលគឺនៅឆ្នាំ 357 តាមសំណើរបស់ព្រះសង្ឃលោកខាងលិចពីហ្គោល (ឃ. បារាំង) និងអ៊ីតាលី ជាកន្លែងដែលអាចារ្យកំពុងនិរទេសខ្លួន។ វាគឺជាប្រភពចំបងដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុតសម្រាប់ជីវិត ការកេងប្រវ័ញ្ច គុណធម៌ និងការបង្កើតរបស់ St. Anthony the Great ហើយបានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការបង្កើត និងការរីកចំរើននៃជីវិតព្រះសង្ឃទាំងនៅបូព៌ា និងលោកខាងលិច។ ជាឧទាហរណ៍ Augustine នៅក្នុងការសារភាពរបស់គាត់និយាយអំពីឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងក្លានៃជីវិតនេះ ទៅលើការប្រែចិត្តជឿ និងការកែលម្អរបស់គាត់នៅក្នុងជំនឿ និងការគោរព។
