Macron otrzymuje prośbę od organizacji pozarządowych na całym świecie, aby jego ustawa antyseparatystyczna została rozpatrzona przez Komisję Wenecką

28 października wysłano list do prezydenta Republiki Francuskiej Emmanuela Macrona z prośbą o rewizję przyszłej francuskiej „ustawy o separatyzmie” przez Komisję Wenecką i Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE.

List został podpisany przez kilka organizacji pozarządowych i osoby prywatne z całego świata, w tym przez znaną Ligue des Droits de l'Homme, po tym, jak został rozesłany przez Nieformalny Okrągły Stół Wolności Religii lub Przekonań Bruksela-UE oraz organizacje społeczeństwa obywatelskiego, które regularnie zbierają się, aby dyskutować na temat kwestii ForRB (wolności religii lub przekonań). Pisarze zgłaszają kilka obaw dotyczących prawa po oświadczeniach Macrona i członków jego rządu.

Zobacz pełny list tutaj:

Do: Pana Emmanuela Macron

Prezydent Republiki Francuskiej

Bruksela, 28^th Październik 2020

Kopie do:

Re: Zapowiedzi w sprawie „Ustawy o separatyzmie”

Drogi panie prezydencie,

Piszemy jako nieformalna grupa organizacji i osób, które są naukowcami, przywódcami religijnymi i obrońcami praw człowieka. Pochodzimy z wielu wyznań lub działamy w sposób świecki, reprezentując wysoki stopień różnorodności. Chociaż niewiele zgadzamy się teologicznie lub politycznie, wszyscy zgadzamy się co do znaczenia wolności religijnej dla wszystkich wyznań i żadnej.

Piszemy do Ciebie w związku z zapowiedziami, które Ty i członkowie Twojego rządu wystosowali w sprawie projektu ustawy o „separatyzmie”, którą planujesz przyjąć na posiedzeniu Rady Ministrów 9 grudnia. Choć projekt ustawy nie został jeszcze rozpowszechniony, do z naszej wiedzy, mamy pewne obawy, które zostały uwydatnione w ogłoszonych komunikatach.

Uznajemy ostrożne podejście, jakie przyjęliście podczas oficjalnego przemówienia. Odnotowaliśmy pańskie naleganie na to, że atakuje pan radykalny islam, a nie muzułmanów, jak również fakt, że zamierza pan uszanować wolność religia lub wiara. Zgadzamy się, że terroryzm jest prawdziwym problemem, którym należy się zająć i że należy podjąć zdecydowaną reakcję w odniesieniu do niebezpieczeństw, jakie zagrażają Republice Francuskiej, i głęboko podzielamy traumę wynikającą z niedawnych tragicznych wydarzeń terrorystycznych, które uderzył we Francję.

Niemniej jednak obawiamy się, że niektóre z propozycji mogą prowadzić do odwrotności tego, co zamierzasz. Co więcej, biorąc pod uwagę oświadczenia złożone przez członków pańskiego rządu po pańskim wystąpieniu, oświadczenia te wzmacniają przekonanie, że proponowane środki naruszą międzynarodowe zobowiązania Francji dotyczące wolności religii lub przekonań.

Na przykład ogłosiłeś, że planujesz zakazać nauczania w domu, aby chronić dzieci przed nielegalnymi szkołami „często zarządzanymi przez religijnych ekstremistów”. Chociaż rozumiemy, że te szkoły stanowią zagrożenie, globalny zakaz nauczania w domu dotknie większość rodziców, którzy z wielu różnych powodów korzystają z tej wolności z satysfakcjonującymi rezultatami, niezależnie od wyznania lub wcale. Z pewnością francuskie prawo zawiera wystarczające przepisy dotyczące organizowania kontroli i upewniania się, że dzieci są skutecznie kształcone zgodnie z ustalonymi programami edukacyjnymi.

„Ogólną koncepcję” prawa przedstawił minister spraw wewnętrznych Gérald Darmanin w dniu Twitter. Wyjaśnił, że miejsca kultu będą objęte coraz większą inwigilacją i „zachowane […] przed rozpowszechnianiem idei i wypowiedzi wrogich prawu Republiki”. Jednak jak to się ma do księdza lub pastora krytykującego aborcję lub małżeństwa osób tej samej płci, które są częścią prawa Republiki Francuskiej. Jakie działania zostaną podjęte przeciwko innym, którzy mogą wypowiadać się przeciwko pewnym „prawom Republiki”, które karzą biednych i imigrantów? A może nawet jeśli krytykują prawo przeciwko bluźnierstwu, które obowiązywało jeszcze niedawno w Alzacji-Mozeli we Francji? Czy ktoś teraz krytykujący prawo jest wrogiem państwa?

Innym zapowiedzianym przepisem, który stwarza problem, jest wypowiedź Pana i Ministra Spraw Wewnętrznych, w której mówi się, że ustawa pozwoli na rozwiązywanie związków wyznaniowych i innych bezpośrednio przez Radę Ministrów w przypadku „urągania godności osobistej”. ” oraz „stosowanie nacisków psychicznych lub fizycznych”. Koncepcje te są na tyle niejasne, że pozwalają na arbitralne kierowanie do grup, które działają całkiem legalnie i bez jakichkolwiek zamiarów przemocy, ale znajdują się w „niełasce” ze strony organu administracyjnego. Ponadto nie ma gwarancji postępowania sądowego ani nadzoru. 

Minister ds. Obywatelstwa, Marlène Schiappa, również stwierdziła w wywiadzie, że „wykorzystamy te same środki przeciwko sektom i radykalnemu islamowi”. To pokazuje, że istnieje już wyraźny zamiar odejścia od walki z terroryzmem i wejścia w sferę zakazu stowarzyszeń religijnych na podstawie tego, że komuś się nie podobają, po prostu dlatego, że są sklasyfikowane jako „kulty” (sekty, po francusku). 

Ustawodawstwo wymierzone w terroryzm nie dziwi. To wyzwanie, przed którym stoi wiele krajów. Jednak państwa, które zdecydowały się tworzyć ustawy zawierające tak niejasne koncepcje, jak te cytowane powyżej, to państwa o tendencjach totalitarnych (lub w rzeczywistości totalitarnych). Na przykład Rosja uchwaliła ustawę antyekstremistyczną, która jest obecnie wykorzystywana do ścigania i więzienia dysydentów politycznych, a także członków pokojowych ruchów religijnych, takich jak Świadkowie Jehowy czy zwolennicy Saida Nursiego, na podstawie ich definicji „ekstremizmu” . 

Kiedy Komisja Wenecka wydała opinię na temat ustawy Federacji Rosyjskiej o zwalczaniu działalności ekstremistycznej, przyjętej na 91. Sesji Plenarnej, stwierdziła: 

7. Szeroka interpretacja pojęcia „ekstremizmu” przez organy ścigania, coraz częstsze stosowanie ustawy w ostatnich latach i nacisk, jaki wywiera ona na różne kręgi społeczeństwa obywatelskiego, a także zgłaszane w związku z tym domniemane naruszenia praw człowieka wzbudził obawy i wywołał krytykę zarówno w Rosji, jak i na poziomie międzynarodowym

(...)

28. Jedyną definicję „ekstremizmu” zawartą w międzynarodowym traktacie wiążącym Federację Rosyjską można znaleźć w Konwencji Szanghajskiej [o zwalczaniu terroryzmu, separatyzmu i ekstremizmu z 15 czerwca 2001 r., ratyfikowanej przez Rosję 10 stycznia 2003 r.]. W art. , w tym organizowanie w powyższych celach nielegalnych formacji zbrojnych i udział w nich, ściganych karnie zgodnie z prawem krajowym Stron”. Ta ostatnia klauzula pozwala państwom sygnatariuszom ścigać takie „ekstremistyczne” działania zgodnie z ich prawem krajowym.

Wyjaśnił, że jedyne definicje „terroryzmu” i „separatyzmu”, które można wykorzystać do podejmowania działań przeciwko jednostkom lub organizacjom, wymagają, aby przemoc była istotnym elementem (podżeganie lub zachęcanie do przemocy lub faktycznej przemocy). 

Europejski Trybunał Praw Człowieka zastosował już to podejście do Rosji w sprawie, w której chodziło o ściganie wyznawców Saida Nursiego oskarżonych o działalność ekstremistyczną, w sprawie IBRAGIM IBRAGIMOV I INNI przeciwko ROSJI, która stała się prawomocnym wyrokiem 2 kwietnia 2019 r. .

Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Wolności Religii Wyznań, w nieedytowanej wersji swojego ostatniego raportu na temat likwidacji wszelkich form nietolerancji religijnej (12 października 2020 r.), stwierdził: 

17. Duża liczba komunikatów dotyczących mandatu wskazuje na wykorzystanie początkowych przestępstw terrorystycznych, które są nieproporcjonalnie stosowane wobec mniejszości religijnych lub wyznaniowych. Środki nękania szeroko powiązane z przeciwdziałaniem terroryzmowi i ochroną bezpieczeństwa narodowego pokazują, że w prawie każdym regionie świata mniejszości religijne wydają się być szczególnie narażone na miano „grup terrorystycznych” i aresztowanie członków pod zarzutem „ekstremizmu” lub „nielegalnej działalności”. . Szereg komunikatów dotyczył wykorzystywania imperatywów bezpieczeństwa narodowego jako deklarowanego celu przez niektóre rządy w zakresie kryminalizacji członkostwa w określonych grupach religijnych lub wyznaniowych i/lub ich działalności. Takie podejście sprowadza się do atakowania, a ostatecznie kryminalizacji, pokojowego wyrażania tożsamości osoby. 

19. Liczne władze państwowe aresztowały, zatrzymały (czasem w odosobnieniu) i skazały członków mniejszości religijnych i wyznaniowych za nieokreślone zarzuty, takie jak zamiar „zakłócenia struktur politycznych, gospodarczych lub społecznych”, „zakłócenia suwerenności państwa” lub „obalenia rządu”. „. Takie niejasne przepisy nie spełniają zasady legalności zapisanej w artykule 15 MPPOiP i dają niepokojącą swobodę państwom w arbitralnym ograniczaniu korzystania z wolności religii lub przekonań niektórych grup.

Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE (ODIHR) opublikowało niedawno nowy dokument zatytułowany „Wolność religii lub przekonań i bezpieczeństwa: wytyczne dotyczące polityki”. We wstępie stwierdza: 

Chociaż państwa uczestniczące w OBWE przyjęły różne strategie, aby zapewnić, że ich własne środki bezpieczeństwa są w pełni zgodne z ich międzynarodowymi zobowiązaniami i zobowiązaniami dotyczącymi wolności religii lub przekonań, niektóre prawa, polityki i praktyki bezpieczeństwa stawiają wolność religii lub przekonań oraz inne uniwersalne prawa pod znaczną presją. Takie środki, zwłaszcza te, które są bardzo szerokie lub stosowane arbitralnie, są często podejmowane w imię bezpieczeństwa „narodowego”, „państwowego” lub „publicznego” lub w interesie zachowania lub utrzymania „pokojowego współistnienia”, „stabilności społecznej” lub „harmonia społeczna”. Doświadczenie pokazuje, że takie ograniczenia mogą raczej pogorszyć niż poprawić bezpieczeństwo.

Istnieje wiele innych międzynarodowych dokumentów dotyczących praw człowieka, które zajmują się tą delikatną kwestią, ale ze względu na zwięzłość nie jesteśmy w stanie przeprowadzić pełnego przeglądu w niniejszym liście.

Jesteśmy do Państwa dyspozycji, aby spotkać się i omówić tę kwestię dalej. W każdym razie z szacunkiem, ale zdecydowanie zalecamy przedłożenie zarówno Komisji Weneckiej, jak i ODIHR projektu ustawy, gdy będzie on gotowy, w celu uzyskania rozpatrzenia międzynarodowej ekspertyzy prawniczej dotyczącej tego, w jaki sposób prawo spełnia ustalone zasady praw człowieka. 

Uważamy, że istnieje realne ryzyko, że wbrew twojej intencji, proponowane środki, które zostały ogłoszone, doprowadzą do zaatakowania ogółu muzułmanów, jak również innych wyznań mniejszości, i że może to doprowadzić do szeregu naruszeń praw człowieka .

Z poważaniem,

Organizacje

Advocates International, Advocates France, All Faiths Network, CAP Wolność Sumienia, CESNUR – Centrum Studiów nad Nowymi Religiami, EIFRF – Europejskie Międzyreligijne Forum Wolności Religijnej, FOREF – Forum na rzecz Wolności Religijnej Europie, HRWF – Human Rights Without Frontiers, International Christian Concern, Law and Liberty International, LDH – Ligue des Droits de l'Homme, LIREC – Centrum Studiów nad Wolnością Religii, Przekonań i Sumienia, ORLIR – Międzynarodowe Obserwatorium Wolności Religijnej Uchodźców, United Sikhs, UPF Holandia

Osoby

• Régis Dericquebourg, Prezydent, Observatoire Européen des Religions et de la laïcité
• Michael P. Donnelly, JD, LL.M., Starszy Radca, Globalny zasięg
• Najczcigodniejszy Józef K. Grieboski, Senior Fellow, Instytut Dietricha Bonhoeffera
• Rimon Kaszer, Prof. Emerytowany Studiów Biblijnych, Uniwersytet Bar-Ilan, Ramat-Gan, Izrael
• Nancy Lefevre, Przewodnicząca, Zwolennicy Francji
• Brenta McBurneya, Prezydent i CEO, Adwokat międzynarodowy
• Kareem PA McDonald, Współpracownik programu, Instytut Wolności Religijnej
• Grega Mitchella, Przewodniczący Międzynarodowego Okrągłego Stołu Wolności Religijnej 
• Scotta Morgana, Prezes, Przedsiębiorstwo Czerwonego Orła
• Matiasa Perttulę, Dyrektor ds. Rzecznictwa, Międzynarodowy niepokój chrześcijański
• Malika Salemkura, Prezes Zarządu, Ligue des droits de l'Homme (LDH)
• Fransa de Wolffa, Sekretarz, Holenderska Sieć Dialogu Międzywyznaniowego

[więcej o inicjatywie można przeczytać na