Powszechnie przyjmuje się, że Jerzy Waszyngton był pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ale czy tak jest naprawdę?
Wielu historyków uważa, że John Hanson był technicznie pierwszym prezydentem, ponieważ został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych na posiedzeniu Kongresu w dniu 5 listopada 1781 r. Był pierwszym z siedmiu prezydentów, który miał roczną kadencję. W rzeczywistości Hanson przedstawił nawet zwycięskiego generała Waszyngtona w Kongresie kilka tygodni po zakończeniu wojny o niepodległość. Czy formalność związana z terminami prezydentury jest powodem wydalenia aż ośmiu osób z historii kraju?
Waszyngton został prezydentem w 1789 roku i stawił czoła ośmiu innym prezydentom: Johnowi Hansonowi, Eliasowi Boudino, Thomasowi Mifflinowi, Robertowi Henry Lee, Johnowi Hancockowi, Nathanowi Gormanowi, Arthurowi St. Clairowi i Cyrusowi Griffinowi. Ale w przeciwieństwie do Waszyngtonu, Hanson i siedmiu pozostałych prezydentów było mało relacjonowanych. Jednak osobowość jednego Hansona była bardziej niż niezwykła, a przede wszystkim jako prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Podobnie jak George Washington, John „Swede” Hanson był członkiem zamożnej rodziny, która również znajdowała się nad rzeką Potomac. Hanson poświęcił się handlowi, zanim został prezydentem. Ale celował w innym… Hanson stał się wybitnym agentem wywiadu, agentem „711”, występującym po stronie amerykańskich rewolucjonistów w czasie wojny o niepodległość. Talent i inicjatywa przejawiły się w przyszłości. W ciągu zaledwie jednego roku swojej prezydenckiej kariery stworzył Departament Stanu, którym kierował Benjamin Franklin, Skarb Państwa, Departament Obrony, pierwszą pocztę, ustanowił Wielką Pieczęć Stanów Zjednoczonych, a także zarządził obchody Święta Dziękczynienia w czwarty czwartek listopada.
Dziwne, że w dzienniku Waszyngtona brakuje okresu od 5 listopada 1781 r., dnia wyborów Hansona, do jesieni 1784 r., kiedy prezydentem był Richard Henry Lee. Brakuje również korespondencji Hansona z tego okresu. Niektórzy współcześni i historycy przedstawiają Hansona jako osobę bez wyrazu, o której niewiele wiadomo, poza tym, że pochodził z wpływowej rodziny i był członkiem zboru Maryland przez 22 lata. Osoby, które zdecydowały się zapomnieć o historii rocznych prezydentów Stanów Zjednoczonych, wpadły też w ręce faktu, że Hanson zakończył swoją kadencję prezydencką z całkowicie chorym człowiekiem, a rok później, 22 listopada 1783 r., zachorował i zmarł. Miejsce jego pochówku nie jest znane. Wiele rzeczy dziwnie łączy Hansona z amerykańskim patriotą i rewolucjonistą Benedictem Arnoldem. Zarówno Hanson, jak i Arnold wezwali do uzbrojenia pierwsze uzbrojone grupy, którym później dowodził Waszyngton. Arnold był jednym z czołowych generałów i, co najważniejsze, rywalem Waszyngtonu. Później był zamieszany w spisek, który doprowadził do jego upadku jako dowódcy wojskowego i konieczności ucieczki do Brytyjczyków. Z drugiej strony Hanson był pierwszym prezydentem wybranym przez Kongres i jest także wyraźnie politycznym rywalem Waszyngtonu.
Jest więc prawdopodobne, że złym geniuszem późniejszej niejasności Hansona jest właśnie Jerzy Waszyngton, dla którego aktywny prezydent, który zrobił tak wiele w swoim krótkim czasie i faktycznie ukształtował kontury współczesnego rządu USA, stanowił szczególne zagrożenie dla jego reputacja.
Fot. Dokument ustanawiający Wielką Pieczęć Stanów Zjednoczonych. George Washington jest wodzem naczelnym (czwarta linia tekstu głównego), a John Hanson jako prezydent Stanów Zjednoczonych (druga linia od dołu).
