Zamknięty, dlaczego? Została pozbawiona wolności tylko dlatego, że była nieco zdezorientowana i późnym wieczorem grała głośną muzykę. Sąsiadka zadzwoniła na policję, która znalazła w jej domu bałagan i poprosiła o zbadanie. Nie była psychotyczna i nie wierzyła, że potrzebuje profesjonalnej pomocy. Dobrze wiedziała, co może się stać, kilka lat temu została zamknięta na oddziale psychiatrycznym. Mimo to została przewieziona do miejscowego szpitala psychiatrycznego, gdzie godzinę później została zamknięta.
Nie popełniła żadnego przestępstwa, nie była dla nikogo samobójcą ani niebezpieczna. 45-letnia kobieta była znana swoim przyjaciołom jako pokojowa chrześcijanka i aktywna w swojej społeczności. Ale czasami jej życie było trochę zbyt burzliwe i tak właśnie było w tym przypadku. Wiedziała, że potrzebuje odpoczynku, więc jechała na wakacje i puszczała muzykę, pakując się na wycieczkę następnego dnia. Kiedy tego wieczoru policja po raz drugi zadzwoniła, jej umysł był trochę indziej. Nie potrafiła tego wyjaśnić i trafiła na zamknięty oddział psychiatryczny.
Powyższa historia może nie być niczym niezwykłym w Danii, ponieważ coraz więcej osób jest zamykanych na oddziałach psychiatrycznych. I to nie tylko przytrafia się niebezpiecznym szalonym przestępcom, ale także wielu osobom. Pomimo restrykcyjnego prawa, wyraźnych protokołów ochronnych i wyraźnej polityki ograniczania stosowania środków przymusu w psychiatrii, w ubiegłym roku najwięcej osób pozbawiono wolności w psychiatrii. I od lat stale rośnie.
Ustawa o psychiatrii
Istnieje kilka sposobów, w jakie osoba może zostać pozbawiona wolności w psychiatrii w Danii. Okoliczności, kryteria i zabezpieczenia przed nadużyciami określa specjalna ustawa – ustawa o psychiatrii. Pozbawienie wolności i użycie przymusu lub siły może być zastosowane, gdy nie jest możliwe uzyskanie dobrowolnej współpracy osoby, a interwencja jest uznana za zgodną z zasadą minimalnych środków [interwencja mniej inwazyjna].
Prawo wymaga, aby osoba, która potrzebuje leczenia, mogła i musi zostać zatrzymana, nie przyjmie dobrowolnie oferty przyjęcia i spełnione są następujące warunki:
- osoba jest szalona lub znajduje się w stanie odpowiadającym szaleństwu i
- Nierozsądne jest niezatrzymywanie tej osoby w celu leczenia, ponieważ: (a) Perspektywa wyzdrowienia lub znaczącej i zdecydowanej poprawy stanu choroby byłaby w przeciwnym razie znacznie ograniczona; lub (b) osoba stwarza bezpośrednie i istotne niebezpieczeństwo dla siebie lub innych osób.
Nie należy przeprowadzać rozprawy sądowej, aby pozbawienie wolności było legalne. Może być wykonany w momencie, gdy psychiatra potwierdzi, że jego zdaniem konieczne jest leczenie, które jego zdaniem jest w stanie zapewnić. Osoba skazana może złożyć skargę, ale nie wstrzymuje to wykonania kary pozbawienia wolności.
Doprowadziło to do coraz częstszego korzystania z tego środka, skutecznie przetrzymującego tysiące osób każdego roku.
3 statystyki dotyczące przymusowych zobowiązań
Eugenika
Możliwość dotarcia do tak szerokiego grona osób z poważną interwencją – pozbawieniem wolności – ma swoje korzenie w latach 1920. i 1930. XX wieku, kiedy eugenika stała się warunkiem wstępnym i integralną częścią modelu rozwoju społecznego w Danii. W tym czasie coraz więcej autorów wyrażało życzenie, aby nawet nieszkodliwi „dewianci” mogli być przymusowo przyjmowani do zakładu psychiatrycznego.
Siłą napędową tego pomysłu nie była troska o jednostkę, ale troska o społeczeństwo lub rodzinę. Idea społeczeństwa, w którym nie było miejsca na elementy „dewiacyjne” i „kłopotliwe”.
Według znanego wówczas duńskiego prokuratora Sądu Najwyższego, Otto Schlegla, w artykule w Duńskim Tygodniku Sądownictwa wszyscy autorzy, z wyjątkiem jednego, myśleli, że „możliwość przymusowej hospitalizacji powinna być również do pewnego stopnia otwarta dla osób, które prawdopodobnie nie są niebezpieczne, ale nie mogą działać w świecie zewnętrznym, kłopotliwych obłąkanych, których zachowanie grozi zniszczeniem lub zgorszeniem ich bliskich. Uważano również, że względy lecznicze uzasadniają przymusową hospitalizację w niektórych przypadkach".
W ten sposób duńska ustawa o niepoczytalności z 1938 r. wprowadziła możliwość przetrzymywania osób niepoczytalnych, które nie są niebezpieczne. Ideą przewodnią idei pozbawienia wolności osoby zainteresowanej, a tym samym usunięcia tych, którzy nie mogli odpowiednio funkcjonować w społeczeństwie – tzw. troska o społeczeństwo. To nie współczująca troska czy idea pomocy potrzebującym doprowadziła do wprowadzenia tej możliwości w ustawodawstwie, ale idea społeczeństwa, w którym nie było miejsca na elementy dewiacyjne i „kłopotliwe”. W końcu ich zachowanie mogło grozić zniszczeniem lub zgorszeniem ich bliskich.
Pozbawienie wolności obłąkanym było historycznie oparte na zasadzie prawa wyjątkowego. Aż do 1938 r. podstawę prawną do pozbawienia szalonych wolności stanowiła ustawa duńska 1-19-7 z 1683 r. oraz późniejsze ustawodawstwo. Przepisy o pozbawieniu wolności osób niepoczytalnych obejmowały wyłącznie osoby niepoczytalne, które mogą być uznane za niebezpieczne dla ogólnego bezpieczeństwa lub dla siebie lub swojego otoczenia.
Z eugenika wpłynęła na ustawę o niepoczytalności z 1938 r. to się zmieniło i możliwość przetrzymywania osób nie-niebezpiecznych, które są wskazywane jako przypadek kłopotów społecznych, została utrzymana w nowej ustawie o psychiatrii.
Zatrzymania
Pozbawienie wolności w psychiatrii oprócz odbierania osób z ich domów lub z ulicy może dotyczyć również osób dobrowolnie hospitalizowanych.
Jeżeli osoba, która zgłosiła się do szpitala psychiatrycznego, zwraca się o wypisanie, starszy lekarz musi zdecydować, czy pacjent może zostać wypisany, czy też musi zostać przymusowo zatrzymany. Chęć zwolnienia osoby może być wyraźna (domaga się zwolnienia), ale może to być również zachowanie osoby, które musi być utożsamiane z pragnieniem zwolnienia.
Zgodnie z prawem dobrowolnie przyjęty pacjent może i musi zostać zatrzymany, jeśli dana osoba złoży wniosek o wypisanie w czasie, gdy spełnia warunki przymusowego przyjęcia zgodnie z ustawą psychiatryczną.
Wcześniej należy uzyskać zgodę pacjenta na dalsze dobrowolne przyjęcie zgodnie z zasadą minimalnych środków.
Od ponad 25 lat istnieje bardzo wyraźna polityczna i rządowa wola zmniejszenia stosowania przymusu w psychiatrii w Danii. Jednak ta intencja nie znajduje odzwierciedlenia w codziennym życiu i praktyce na oddziałach psychiatrycznych. Odnotowuje się zatem również znaczny wzrost przymusowych zatrzymań.
Oprócz regularnych, przymusowych zobowiązań i zatrzymań, istnieje jeszcze inna, mniej oczywista procedura, która jest stosowana do egzekwowania zobowiązań na oddziałach psychiatrycznych, bez okazywania jej jako przymusowego zobowiązania, mimo że jest to sprzeczne z zgodą zainteresowanej osoby. Jest to wyrok skazujący na leczenie psychiatryczne zgodnie z prawem karnym. Tysiące osób dzisiaj żyje w ten sposób w społeczeństwie, ale można je odebrać w dowolnym momencie, nie przestrzegając instrukcji leczenia i zamknij na oddziale psychiatrycznym. Kiedy tak się dzieje, nie jest to uważane za przymusowe zobowiązanie.
Prawo powodujące przymus
Pozbawienie wolności w psychiatrii wzrasta z roku na rok w ciągu ostatnich dziesięcioleci i znacznie przekracza wzrost liczby hospitalizowanych pacjentów psychiatrycznych lub wzrost populacji.
Przy wysiłkach zmiany rządu duńskiego i jednomyślnym zamiarze politycznym zmniejszenia stosowania środków przymusu w psychiatrii, alokacji środków i wysiłków administracji centralnej w celu realizacji tego, można dostrzec jedynie sam fakt istnienia prawnej możliwości użycia lub wymagają użycia przymusu jako przyczyny praktyki przesuwnej, przy narastających pozbawieniach wolności w psychiatrii.
