Lenin i Krupskaya mieszkali razem przez 26 lat, ale nigdy nie mieli dzieci. Czemu?
Odpowiedź eksperta:
„Władimir Lenin i Nadieżda Krupska bardzo chcieli mieć dzieci, ale tak się nie stało z powodu choroby ich żony” – mówi Art. Polina Savchenko, badaczka w Muzeum-Rezerwacie Szuszenskoje. – Wkrótce po ślubie w 1898 r. Krupska cierpiała na poważną chorobę kobiecą: dotknęły ją miesiące więzienia (od października 1896 do marca 1897 w areszcie śledczym w Petersburgu). Jej matka 6 razy pisała petycję o uwolnienie córki ze względu na jej wyjątkowo ciężki stan.
W 1899 r. Maria Aleksandrowna Uljanowa w liście do Nadieżdy Konstantinownej zapytała ją, czy jest zdrowa i jak długo czekać na „przybycie ptaka”. Krupska odpowiedziała swojej teściowej: „Jeśli chodzi o moje zdrowie, jestem całkowicie zdrowa, ale niestety sytuacja z przybyciem ptaka jest zła:„ żaden ptak nie przyleci. ” W maju 1900 r. , kiedy Nadieżda Konstantinowna przybyła do Ufy, aby dokończyć okres wygnania, skonsultowała się z lekarzem. Po tym, jak leninista Grigorij Chait znalazł w Ufie zapis ostatecznej diagnozy postawionej przez doktora Fedotowa: „infantylizm narządów płciowych”. W tamtych czasach żadne leczenie nie mogło pomóc. “
Większość wdów po pierwszych osobach państwa rosyjskiego zakończyła życie w odosobnieniu. Jedynymi wyjątkami są Nadieżda Krupska i Naina Jelcyna.
Żona założyciela państwa sowieckiego Włodzimierza Lenina jest bez wątpienia najsłynniejszą z wdów. Krupskaya była nie tylko żoną Władimira Iljicza, ale także nie ostatnią osobą w partii. Z tego powodu wielu dzisiaj wierzy, że osobiste relacje w tej parze zostały zastąpione wielką wspólną sprawą.
Jednocześnie zaczynają od późniejszych zdjęć Nadieżdy Konstantinownej, gdzie, szczerze mówiąc, naprawdę nie wygląda atrakcyjnie.
Ale w młodości Nadya Krupskaya imponowała mężczyznom nie tylko swoim bystrym umysłem. Była pięknością, a ich romans z Władimirem Uljanowem, który zakończył się ślubem na wygnaniu w Szuszenskoje, stał się przejawem szczerych uczuć.
Życie Nadieżdy Konstantinownej nie przerwało bynajmniej wygnanie, ale poważna choroba autoimmunologiczna – choroba Gravesa-Basedowa, czyli rozlane wole toksyczne.
Wyłupiaste oczy starszej Krupskiej to tylko konsekwencja choroby. Ale jeszcze gorszy jest fakt, że choroba uniemożliwiła jej urodzenie dziecka.
Zawsze ukrywała ten ból przed otaczającymi ją osobami, idąc do pracy. Nadieżda Krupska była nie tylko żoną i asystentką Lenina, ale osobą, od której wiele zależało od partii bolszewickiej.
Na początku lat 1920. musiała walczyć o swojego męża, którego dotknęła ciężka choroba. Nadieżda przywróciła do życia na wpół sparaliżowanego Iljicza, wykorzystując cały swój talent pedagogiczny, ponownie ucząc go mówienia, czytania i pisania. Udało jej się prawie niemożliwe – przywrócić Lenina do czynnej pracy. Ale nowy udar udaremnił wszystkie wysiłki.
Po śmierci męża w styczniu 1924 roku praca stała się jedynym sensem życia Nadieżdy Krupskiej. Wiele zrobiła dla rozwoju pionierskiej organizacji, ruchu kobiecego, dziennikarstwa i literatury w ZSRR. Jednocześnie uważała bajki Czukowskiego za szkodliwe dla dzieci, krytykowała system pedagogiczny Antona Makarenki.
Ale ogólnie Krupska musiała zmagać się z piętnem „żony Lenina”, przez co nie była już uważana za postać niezależną. Nie udało jej się wygrać tej walki.
26 lutego 1939 r. Nadieżda Konstantinowna obchodziła 70. urodziny. Podczas uroczystości pozwoliła sobie odejść od ścisłej diety przepisanej przez lekarzy. Słodycze do tego czasu pozostały dla niej prawie jedyną radością w życiu. Osłabienie kobiet przekształciło się w ostre zapalenie wyrostka robaczkowego, które przekształciło się w zapalenie otrzewnej. Następnego dnia zmarła wdowa po Leninie.
Fot. Włodzimierz Lenin i Nadieżda Krupska, 1919 RIA Nowosti
