Od kilku dni izraelski premier skupia swoją krytykę na Katarze, nie wiedząc, dokąd się zwrócić, a przede wszystkim w obliczu zalewu ogólnoświatowej krytyki jego twardej strategii w Gazie i wyjścia z Gazy wojna. Niedawno nawet oskarżył Doha o pośrednią odpowiedzialność za 7 października. Chociaż Katar przez ostatnie trzy miesiące manewrował, aby negocjować z organizacją islamistyczną, zagraża to również zakładnikom, z których wielu nadal jest przetrzymywanych w Gazie.
Dość zaskakujące jest teraz oskarżanie Kataru o dźwiganie ciężaru tego, co się dzieje, mimo że Netanjahu przyznał w 2019 r., że ważne jest wspieranie Hamasu, aby w dalszym ciągu osłabiać Autonomię Palestyńską i zapobiegać utworzeniu państwa palestyńskiego. Polityka Bibi zawsze polegała na rozprawieniu się z organizacją islamistyczną ze szkodą dla Autonomii Palestyńskiej Abbasa. Podział władzy pomiędzy Zachodnim Brzegiem a Strefą Gazy był doskonałym narzędziem do potępienia powstania państwa palestyńskiego.
Absurdalny atak Netanjahu na Doha, kiedy wiemy, że państwo hebrajskie pomogło wesprzeć jego założyciela, szejka Jasina, w 1988 r., zawsze mając na celu jak największe podzielenie Palestyńczyków. Pomimo swojej antyżydowskiej doktryny Izrael wspiera rozwój najbardziej radykalnej gałęzi Bractwa Muzułmańskiego i igra z ogniem. Tak jak Amerykanie wspierali afgańskich mudżahedinów przeciwko Sowietom, tak państwo hebrajskie pomyślało, że może użyć kilku brodatych mężczyzn, aby na dobre osłabić Fatah Jasera Arafata. Charles Enderlin, były korespondent France 2 w Izraelu, opublikował szereg artykułów i książek wyjaśniających samozadowolenie izraelskiej prawicy wobec Hamasu, którego pojawienie się z pewnością ponownie skazałoby Palestyńczyków na przyszłe państwo.
Wreszcie, jest to absurdalne, gdy weźmie się pod uwagę, że Katar udziela schronienia przywódcom Hamasu na prośbę Amerykanów (i Izraelczyków), aby mógł negocjować w dniu, w którym są potrzebni. A od 7 października, niestety, nadszedł ten dzień, w którym podjęto próbę uratowania życia prawie 140 izraelskich zakładników wciąż przetrzymywanych przez Hamas w Gazie. Jednak dzisiaj bezsilna społeczność międzynarodowa próbuje od połowy października doprowadzić do zawieszenia broni i zaprzestania bombardowań w Gazie po śmierci prawie 25,000 XNUMX mieszkańców Gazy, głównie kobiet i dzieci.
Jeżeli w odpowiedzi wojskowej na najgorszy atak Izraela od dziesięcioleci, po śmierci prawie 1,400 osób w Izraelu w ciągu 48 godzin, nie pojawi się żadne trwałe rozwiązanie polityczne, wówczas ponownie przyjęte zostanie rozwiązanie tymczasowe, które będzie musiało trwać, aby zapobiec Palestyńczycy w Gazie od wzajemnego zabijania się do ostatniego człowieka. A w każdym razie jest mało prawdopodobne, aby rząd izraelski nadal nie chciał utworzenia państwa palestyńskiego. Tym bardziej dzisiaj, nawet jeśli byłby to być może pierwszy gwarant bezpieczeństwa państwa żydowskiego.
Kto może pomóc położyć kres hałasowi broni i przywrócić dyplomację na Bliskim Wschodzie? Stany Zjednoczone i Europa nadal próbują, przy wsparciu Egiptu i Kataru, które Netanjahu nagle krytykuje, aby zwolnić się ze swojej głównej odpowiedzialności. W ogólnym kontekście geopolitycznym, w którym główne mocarstwa zachodnie są coraz bardziej marginalizowane jako rozjemcy, podobnie jak główne organizacje międzynarodowe, które mają zapewniać poszanowanie prawa międzynarodowego, to przede wszystkim mocarstwa regionalne od kilku lat odzyskują kontrolę nad swoimi strefy wpływów lub prezentowania swoich talentów jako mediatorów pokojowych, aby zabrać głos na koncercie narodów znajdujących się w kryzysie lub w stanie wojny. Jeśli chodzi o konflikt między Izraelczykami i Palestyńczykami, Stany Zjednoczone, które od lat wycofują się ze stref konfliktu na Bliskim Wschodzie, niewiele mogą zrobić, zwłaszcza że nieodwołalnie dobiegająca końca kadencja Joe Bidena jeszcze bardziej osłabia jego zdolność do wywierania wpływu i działania, jeżeli jego administracja miała taką zdolność w ciągu ostatnich trzech lat. Unia Europejska, pogrążona w kryzysie ukraińskim, już dawno utraciła zdolność dyplomatyczną i na zawsze pozostaje politycznym karłem w kakofonicznej symfonii mocarstw światowych. Zostaje przede wszystkim Egipt i Katar. Tradycyjnie Egiptowi, który utrzymuje pokój z Izraelem od 1977 r. i na mocy porozumień z Camp David, w ostatnich latach, od przybycia prezydenta Sissiego, zawsze udawało się wynegocjować przerwę w działaniach wojennych między Izraelem a Gazą. Stosunki Kairu z ruchem Hamasu są serdeczne i pozwalają mu przy każdej okazji pogodzić swój punkt widzenia z Tel Awiwem.
Graczem, który prawdopodobnie może najlepiej wykorzystać sytuację i przy ciągłości tego, co robi od lat, od Rogu Afryki po Afganistan, jest Katar, który od dawna utrzymuje stosunki z Izraelem, co Netanjahu zapomina. Bliskość Kataru do tych ruchów islamistycznych, takich jak talibowie w czasie negocjacji z Amerykanami w 2018 r., jest kluczowym atutem Doha. Pochodzi dokładnie z czasów, gdy Waszyngton poprosił Emirat, aby miał oko na jego przywódców. Dzięki amerykańskiej bazie w Al Oudeid, największej amerykańskiej bazie naziemnej na świecie, Doha dostrzegła swoją zdolność pewnego dnia do zarabiania na tej „świadczonej usłudze” ze względu na jej wiarygodność i de facto bliskość do wielu wrogów, a także do zobaczenia siebie wyłonić się jako kluczowy regionalny mediator pokojowy.
Pierwotnie opublikowane w Info-Today.eu
