Археолагі раскапалі старажытнае свяцілішча, размешчанае каля геатэрмальных крыніц у італьянскім муніцыпалітэце Сан-Кашана-дэі-Бані. Даследчыкам удалося знайсці больш за тры тысячы манет, а таксама ахвярныя бронзавыя артэфакты ў выглядзе розных частак чалавечага цела: вуха, ногі, маткі і фаласа. Такім чынам у рымскую эпоху людзі разлічвалі пазбавіцца ад хвароб, паведамляе італьянскае агенцтва ANSA. Сан-Кашана-дэі-Бані знаходзіцца ў італьянскай правінцыі Сіена. Ён вядомы сваімі геатэрмальнымі крыніцамі, якімі людзі карысталіся яшчэ з часоў этрускаў.
Археалагічныя раскопкі выявілі тэрмы пад адкрытым небам, рэшткі рымскіх лазняў, а таксама шматслойнае рымскае свяцілішча, пабудаванае пры Актавіяне Аўгусце на месцы яшчэ больш старажытнага свяцілішча этрускага часу. У I стагоддзі нашай эры гэты культавы комплекс сур'ёзна пацярпеў ад пажару, пасля чаго быў адноўлены і пашыраны. У пачатку IV стагоддзя ён быў зноў адбудаваны, але ў канцы быў разбураны, што, відавочна, было звязана з хрысціянізацыяй мясцовасці. Даследаванне гэтага помніка ўжо прынесла шмат каштоўных знаходак. Напрыклад, знойдзена вялікая колькасць манет, тры алтары, прысвечаныя Апалону, Ісідзе і Фартуне Прымігеніі, мармуровая статуя багіні Гігіі. Вялікая колькасць дароў сведчыць аб тым, што свяцілішча мела вялікае значэнне і выкарыстоўвалася, у тым ліку, для здзяйснення абрадаў пакланення ля гарачых крыніц. Сёлета на гэтым помніку археолагі праводзяць ужо шосты сезон раскопак. Сярод новых знаходак было больш за тры тысячы манет, бронзавыя прадметы ў форме розных частак цела, напрыклад, ног, вушэй, пеніса і маткі. Даследчыкі адзначаюць, што ахвяры ў месцах, звязаных з лячэннем, часта складаюцца ў выглядзе прадметаў, якія адлюстроўваюць хворыя часткі цела. Напрыклад, ахвярная рэдкая бронзавая матка, відаць, прызначалася для дапамогі пры нараджэнні дзіцяці. Падобныя прадметы, але зробленыя з тэракоты, навукоўцы часам знаходзілі ў этрускіх і рымскіх храмах.
У гэтым сезоне археолагі значна пашырылі тэрыторыю раскопак, у выніку чаго ўдалося знайсці доказы буйнога абвалу, які адбыўся ў канцы III стагоддзя. Тады ў зямлі ўтварылася яма глыбінёй больш за два метры, якая пашкодзіла навакольныя пабудовы – басейны, каланады і пабудовы. Затым рымляне пабудавалі алтар у самой варонцы, каб супакоіць незадаволеных бажаствоў. Выяўленыя маштабы свяцілішча, па словах археолага Якапа Таболі, аказаліся значна большымі, чым чакалася. Паводле яго слоў, гэты помнік не мае аналагаў ні ў Італіі, ні ў Міжземнамор'і.
