Όπως σε κάθε άλλη χώρα, υπάρχουν πολλοί άγραφοι κανόνες. Αν τώρα ζείτε στην Πορτογαλία ή αν είστε απλώς τουρίστας, διαβάστε αυτό το κείμενο για να λάβετε μια συμβουλή που θα σας κάνει πιο ευπρόσδεκτους στη χώρα.
Μπαίνεις σε ένα πιο παραδοσιακό πορτογαλικό εστιατόριο ή καφέ, για να φας ένα πιο παραδοσιακό πορτογαλικό φαγητό. Είσαι νευρικός, θα σε μαλώσουν που είσαι ξένος; Κοιτάς το μενού ή το εκτιθέμενο φαγητό και ρωτάς τον σερβιτόρο (ή Θεός φυλάξοι τον διευθυντή) τι πιάτο προτείνουν για μεσημεριανό γεύμα.
Σε κοιτάζει με «αυτό» το πρόσωπο… Ξέρεις, το πρόσωπο της κρίσης… Δείχνει την «σπεσιαλιτέ του σπιτιού», σαν να ουρλιάζει «μπήκες εδώ ψάχνοντας τι άλλο από αυτό;».
Νιώθεις το στομάχι σου να γυρίζει, και δεν είναι η πείνα που ένιωθες πριν μπεις στο χώρο… Νιώθεις μικρός, μειώνεσαι στη θέση του «ανενημέρωτου τουρίστα» ή κάτι τέτοιο. Πίνετε από το νερό που παραγγείλατε, κοιτάζοντας τους άλλους ανθρώπους στο χώρο. Όχι ότι μιλούν για σένα, αλλά ξέρεις ότι τουλάχιστον ένα άτομο είπε «τι κάνει αυτός ο τουρίστας εδώ;».
Τώρα ο σερβιτόρος και ο διευθυντής σε κοιτούν ενώ μιλούν, σαν να έπρεπε να νιώσεις χειρότερα με τον εαυτό σου. Κάποιος στην κουζίνα φωνάζει τον σερβιτόρο, πηγαίνει εκεί και όταν γυρίσει φέρνει ένα πιάτο, το πιάτο σου…
Το βάζει στο τραπέζι, λες «Ευχαριστώ», λέει «Ντε νάδα» με κάπως μακρύ πρόσωπο. «Δεν έκανες τίποτα λάθος», λες, «Φάε λοιπόν το φαγητό»… Το γεύμα είναι πολύ νόστιμο, ταπεινό, αλλά πολύ καλό. Η τιμή είναι ακόμα καλύτερη, και τόσο κοντά στο μέρος όπου μένετε… Είναι πολύ βολικό.
Έτσι, πηγαίνετε ξανά εκεί, φάνηκαν χαρούμενοι όταν φύγατε, παρατήρησαν ότι σας άρεσε το φαγητό, οπότε ίσως δεν ήταν τόσο κακό.
Όταν μπαίνεις για δεύτερη φορά βλέπεις τον σερβιτόρο που σε σέρβιρε την τελευταία φορά, «Γεια σου!» λέει ότι σε αναγνωρίζω. Το «γεια» θα μπορούσε να είναι για τους χειρότερους λόγους φυσικά, όπως «αυτός ο τουρίστας πάλι…», αλλά του δίνεις το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, το «γεια» φαινόταν πολύ ωραίο για αυτό…
Πιο άνετα από την προηγούμενη φορά, παραγγέλνεις το ίδιο πιάτο, αλλά ο σερβιτόρος λέει «Όχι, όχι, αυτό το πιάτο είναι κάτι για αρχάριους. Αφού σας άρεσε τόσο πολύ θα σας μαγειρέψουμε ένα πραγματικό παραδοσιακό πιάτο.» Ουάου, δεν ρωτάς καν τι πιάτο είναι, απλά λες: «Φέρ’ το τότε…»
Κι αν δεν είναι καλύτερο από το άλλο πιάτο… Ουάου! Αυτό είναι πραγματικά απίστευτο! Ο διευθυντής έρχεται σε σας για να σας ρωτήσει αν σας άρεσε το πιάτο, όχι μόνο λέτε ναι, αλλά ρωτάτε και την προέλευση του πιάτου, και σας λέει τα πάντα για αυτό… Μετά ζητάτε ένα γλυκό και σας φέρνουν «το ειδικό ” με ένα φλιτζάνι ποτό. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Μπορεί να μην συμβεί τόσο γρήγορα, αλλά σίγουρα μπορεί να συμβεί σε εσάς. Πολλοί ξένοι μου λένε ότι οι Πορτογάλοι δεν είναι φιλόξενοι ή καλοί μαζί τους, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια…
Η αλήθεια είναι η εξής: Τα Πορτογάλα (ειδικά οι πιο ηλικιωμένοι) είναι λίγο ιδιαίτεροι, στην αρχή δύσκολα ευχαριστιούνται, αλλά ο καλύτερος τρόπος για να σπάσεις αυτό το «μπλοκ πάγου» είναι δείχνοντας επιμονή και κυρίως πίστη.
Έτσι, για παράδειγμα, σε αυτή την ιστορία, το «εσύ» κατάφερες να ξεπεράσεις την αρχική ένταση πηγαίνοντας ξανά εκεί, δείχνοντας ότι ακόμα και με τα ύποπτα βλέμματα σου άρεσε ακόμα το φαγητό/εστιατόριο.
Αρκεί λοιπόν να περάσετε ένα τεστ αντοχής…
Και αυτή η «δυσπιστία» δεν απευθύνεται μόνο σε ξένους, σίγουρα μπορώ να το συσχετίσω και με αυτό, οπότε μην το αντιμετωπίζετε ως «στίγμα» εναντίον σας προσωπικά… 🙂
