Όπως είδαμε μπροστά στα μάτια μας, ο Πούτιν παίρνει τις στρατηγικές του αποφάσεις μέσα από μια διαστρεβλωμένη άποψη της ιστορίας και των ανθρώπων. Πίστευε ότι οι Ουκρανοί με δεσμούς με τη Ρωσία θα καλωσόριζαν μια εισβολή, αλλά ξέχασε (ή αγνόησε) ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έβαζαν τους φίλους και τις οικογένειές τους πριν από μια σχέση με μια χώρα ή με αυτό που αντιπροσωπεύει.
Ο Πούτιν έχει ένα στερεότυπο για ρωσόφιλους και ρωσόφωνους. Πιστεύει ότι αυτοί οι άνθρωποι, επιλέγοντας τη Ρωσία έναντι της Δύσης (ΕΕ και ΝΑΤΟ), θα προσυπογράψουν αναγκαστικά τον διαταραγμένο ιμπεριαλισμό του Πούτιν. Ο Πούτιν βλέπει το παρόν ως ιστορία, ως μεγάλα κύματα ανθρώπων και πολιτικών κινημάτων που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις… Αλλά το παρόν δεν είναι, ακόμη, ιστορία. Αυτή τη στιγμή το παρόν αποτελείται από ανθρώπους.
Αυτοί οι ρωσόφιλοι εντός της Ουκρανίας, για παράδειγμα, μπορεί ακόμη και να ευθυγραμμιστούν πολιτικά με το καθεστώς του Πούτιν. Οι άνθρωποι που βλέπουν καθημερινά δεν συμφωνούν όλοι με την πολιτική τους άποψη, έχουν διαφορετική άποψη για τον κόσμο από αυτούς, απλά θέλουν ένα διαφορετικό έργο για τη χώρα τους. Το ερώτημα στην Ουκρανία το 2013, στη Ρωσο-Μαϊντάν Επανάσταση, δεν ήταν «ενταχθούμε στη Ρωσία ή όχι;», ήταν «ενταχθούμε στη Δύση ή όχι;». Φυσικά, για να είναι μέρος αυτής της λεγόμενης «δύσης», η Ουκρανία έπρεπε να εγκαταλείψει τη Ρωσία και την επιρροή της, αλλά μου φαίνεται ότι η εναλλακτική λύση σε αυτό δεν ήταν να ενταχθεί στη Ρωσία, αλλά να συνεχίσει λίγο πολύ να είναι ουδέτερη.
Και έτσι ο Πούτιν έκανε αυτόν τον περίεργο συσχετισμό, ότι αν οι άνθρωποι δεν συμπαθούν τη Δύση, αναγκαστικά τον συμπαθούν, αυτό δεν λέει πολλά για το τι πιστεύει ο κόσμος και περισσότερο για το τι πιστεύει ο Πούτιν για τον εαυτό του. Προφανώς αυτή η αυτοεικόνα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ωστόσο, το πιο περίεργο στερεότυπο/υπόθεση που χρησιμοποίησε ο Πούτιν για να κάνει μια από τις θεαματικές προβλέψεις του (μέχρι τώρα έχουν αποτύχει όλες θεαματικά) είναι ότι οι Ευρωπαίοι θα φοβούνταν πολύ τη «μεγάλη ρωσική αρκούδα» και θα προσπαθούσαν να κατευνάσουν την κατάσταση με ό,τι μπορούν ενδεχομένως, τρέχοντας από οποιαδήποτε σύγκρουση, που μόνο «οι σκληροί Ρώσοι μπορούν να αντέξουν».
Οι Ευρωπαίοι είναι περήφανοι, δεν είναι μόνο περήφανοι για τις εθνικότητες τους αλλά και για το τι Ευρώπη αντιπροσωπεύει: δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιάθεση. Ο Πούτιν είναι αντίθετος σε αυτές τις αξίες. Στη Ρωσία, όλες οι ελευθερίες σφίγγονται με μια σιδερογροθιά, και έτσι, η δημοκρατία είναι μια κενή λέξη, αν όχι βρώμικη, και για την αυτοδιάθεση… Ο Πούτιν βλέπει ολόκληρα έθνη ως απλές μαριονέτες. Η Λευκορωσία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, και ούτω καθεξής, μόνο πιόνια σε μια σκακιέρα στον Ρώσο αυταρχικό.
Θα έλεγα ότι είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο συνδεδεμένοι με τις εθνικότητες τους στην Ευρώπη, τουλάχιστον σε σύγκριση με προηγούμενες εποχές. Αλλά αν υπάρχει κάτι που εκτιμούν οι Ευρωπαίοι είναι η δημοκρατία και η ελευθερία που τη συνοδεύει, η Ευρώπη δεν θα είναι μαριονέτα κανενός. Ποτέ ξανά οι Ευρωπαίοι δεν θα υπακούσουν ή θα συμμορφωθούν με τις επιθυμίες ενός δικτάτορα. Η Ευρώπη θα αντισταθεί, για αυτό που αντιπροσωπεύει, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Τον XNUMXο αιώνα οι εχθροί της ευρωπαϊκής δημοκρατίας ήταν ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Στον XNUMXο αιώνα οι εχθροί είναι η απολυταρχία και ο αυταρχικός/ολοκληρωτικός καπιταλισμός.
Επίσης, ο Πούτιν υπερεκτίμησε σοβαρά τη θέση του σε σχέση με την Ευρώπη. Για αρχή, η Ρωσία είναι μια σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με την Ευρώπη. Η Ρωσία έχει ΑΕΠ συγκρίσιμο με την Ισπανία, την 4η μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ, αλλά το πιο σημαντικό, ο Πούτιν ξεχνά ότι το πολύτιμο φυσικό του αέριο δεν θα έχει καμία αξία για την Ευρώπη σε 10-20 χρόνια.
Ναι, εάν η πρόοδος στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (αιολική, ηλιακή, κ.λπ.) διατηρήσει τον σημερινό της ρυθμό, δεν θα αργήσει πολύ μέχρι η κύρια πηγή ενέργειας στην Ευρώπη να είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αυτό θα συμβεί ως συνέπεια μιας μεγάλης επένδυσης σε αυτό το είδος τεχνολογίας τις τελευταίες δεκαετίες.
Επομένως, γιατί οι Ευρωπαίοι να φοβούνται μήπως χάσουν κάτι που σε 10 χρόνια θα έχει τη μισή αξία του; Γιατί να παραδώσουμε τις θεμελιώδεις αξίες και τις πεποιθήσεις μας για κάτι που τελικά θα ξεπερνούσαμε όλοι μαζί;
Και μόνο για να δείξει πόσο μικρός είναι ο Πούτιν στην πραγματικότητα και πώς η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι δεν φοβούνται, ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς ανακοίνωσε ότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός θα αυξηθεί στο 2% της οικονομικής παραγωγής της χώρας. 100 δισ. ευρώ για τον αμυντικό προϋπολογισμό της Γερμανίας. Θα σας υπενθυμίσω ότι αυτό είναι συγκρίσιμο με τον αμυντικό προϋπολογισμό της Ρωσίας, και υπάρχουν άλλες 26 χώρες στην ΕΕ έτοιμες να δείξουν στον Πούτιν τη θέση του…
