Lifeline of Humanity – Σωτηρία, λύτρωση, άλωση, απελευθέρωση. Οποιαδήποτε θρησκεία εστιάζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μέσω του ενός ή του άλλου μονοπατιού, στην απελευθέρωση του ατόμου, και -καθώς τόσο μεγάλο μέρος της θρησκείας είναι κοινοτικό- το υπονοούμενο επίδομα είναι και η σωτηρία της ομάδας.
Μπορεί όμως η θρησκεία, ως θρησκεία, να σώσει ή τουλάχιστον να διαλύσει τα τείχη του μίσους, της καχυποψίας και της απογοήτευσης που έχουν δημιουργηθεί τόσο πολύ τις τελευταίες δεκαετίες; Ή μήπως είναι πολύ αργά;
Μουσικός Eboo Patel αισθάνεται ότι η θρησκεία είναι η σανίδα σωτηρίας της ανθρωπότητας, αλλά όχι μόνο ένας θρησκεία-όλοι θρησκείες.
Patel, πρόεδρος της Διαθρησκειακή Αμερική, πιστεύει ότι η θρησκεία πρέπει να γίνει πιο ευπρόσδεκτη στη δημόσια ζωή. Η αυξανόμενη κοσμικότητα της Αμερικής έχει πείσει ορισμένες χριστιανικές ομάδες ότι μια χριστιανική Αμερική είναι η μόνη απάντηση. Ο Patel διαφωνεί, προτρέποντας μια πολυθρησκευτική προσέγγιση με έμφαση στο «πολλαπλό» και μια υγιή δόση πολύ δημόσιας και πολύ φωνητικής «πίστης».
"Το διαθρησκειακό έργο συμβαίνει συνεχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες», λέει ο Patel. «Όταν ο παππούς σου υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση τριπλής παράκαμψης σε ένα νοσοκομείο που ξεκίνησε από Ιησουίτες, με μια ομάδα γιατρών που είναι μουσουλμάνοι και εβραίοι, και ο αναισθησιολόγος είναι Ινδουιστής, και το άτομο που απολυμαίνει το δωμάτιο είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά και το άτομο που που διευθύνει το νοσοκομείο είναι ένας κοσμικός ανθρωπιστής που μεγάλωσε βουδιστής, αυτό είναι διαθρησκειακό έργο. Καθένας από αυτούς τους ανθρώπους, η πίστη του εμπλέκεται σε αυτή τη διαδικασία, γιατί όλοι κυριολεκτικά ψιθυρίζουν τις προσευχές της πίστης τους ή την ελπίδα της ανθρωπιστικής τους φιλοσοφίας καθώς μπαίνουν μέσα».
Πέρα από την πίστη, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που συνυπολογίζονται στην εξίσωση, στοιχεία που είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν, όπως η συμπόνια των θρησκευόμενων ανθρώπων, η προθυμία τους να βοηθήσουν, να δώσουν και να δώσουν περισσότερα.
Μια καλόγρια βοηθά έναν άνδρα από το Σαλβαδόρ που δραπετεύει από τη φτώχεια και τη βία συμμοριών (Shutterstock.com)
Μπορεί ποσοτικοποιούμε την επίδραση της θρησκείας στον πολιτισμό; Ναι, μπορούμε, παρατηρώντας τι ακριβώς μια μέρα χωρίς η θρησκεία θα έπληττε τον κόσμο μας. Πριν από μερικά χρόνια η Εκκλησία του Scientology Ελευθερία Το περιοδικό έκανε ακριβώς αυτό.
Ελευθερία έθεσε το υποθετικό ερώτημα, «Πώς θα φαινόταν αν υπήρχε μια μέρα χωρίς θρησκεία στις Ηνωμένες Πολιτείες—αν μια προσωρινή σύγκρουση στο σύμπαν ξαφνικά είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει με κάποιο τρόπο η θρησκεία για ένα 24ωρο».
Το αποτέλεσμα: μια καταστροφή αποκαλυπτικών διαστάσεων. Μερικές μόνο από τις παράπλευρες ζημιές θα περιλαμβάνουν:
Εκατομμύρια πεινούν. Το 64 τοις εκατό των πρακτορείων που δίνουν φαγητό σε άτομα και οικογένειες είναι συνδεδεμένα με θρησκευτικά ιδρύματα.
Δραστική μείωση των κοινοτικών υπηρεσιών και του εθελοντισμού. 45 εκατομμύρια εθελοντές συνδέονται με θρησκευτικές ομάδες. Αυτός είναι σχεδόν ο μισός από όλους τους εθελοντές που βοηθούν σε προγράμματα ανακούφισης από καταστροφές, παιδικούς σταθμούς και κοινοτικά προγράμματα γενικότερα.
Καταστροφικές επιπτώσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σχεδόν το ένα πέμπτο των αμερικανικών κολεγίων και πανεπιστημίων έχουν θρησκευτική πίστη, εκπαιδεύουν 2 εκατομμύρια φοιτητές, απασχολούν πάνω από 650,000 καθηγητές και προσωπικό και έχουν προϋπολογισμούς που ξεπερνούν τα 35 δισεκατομμύρια δολάρια.
Κλείνουν τα νοσοκομεία. Σχεδόν το ένα πέμπτο των νοσοκομείων μας είναι συνδεδεμένα με θρησκευτικά ιδρύματα. Θα υπήρχε μια ανθρωπιστική κρίση συγκλονιστικών διαστάσεων με 20 τοις εκατό μείωση της ιατρικής περίθαλψης από τη μια μέρα στην άλλη. Φανταστείτε μια πανδημία να συμβαίνει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ή με δεύτερη σκέψη, ίσως καλύτερα όχι.
Οι περισσότερες φιλανθρωπικές φιλανθρωπικές εργασίες θα εξαφανιστούν. Και μαζί της, συμπόνια προς όσους έχουν ανάγκη, οικογένειες που βρίσκονται σε κίνδυνο και παιδιά που μένουν να τα βγάλουν πέρα—δισεκατομμύρια πάνε για συνεισφορές στους άπορους εδώ και στα αναπτυσσόμενα έθνη και η πείνα και οι ασθένειες φτάνουν σε αβάσταχτα επίπεδα.
Γενικά, θα φροντίζαμε λιγότερο ο ένας τον άλλον, θα δείχναμε λιγότερη ενσυναίσθηση, θα αισθανόμασταν πιο μόνοι (δεν έχουμε αίσθηση κοινότητας) και δεν θα είχαμε κανέναν ασκούμενο στον οποίο να απευθυνθούμε στην πνευματική μας αγωνία.
Η θρησκεία βοηθάει, και με τρόπους πάρα πολύ συχνά θεωρούνται δεδομένοι. Ευτυχώς, όσοι παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες συνεχίζουν να το κάνουν, είτε αναγνωρίζουμε τη σημασία τους είτε όχι.
