Γίνε ειρηνοποιός για να είσαι άξιος να λέγεσαι γιος του Θεού. – Άγιος Εφραίμ ο Σύρος (25, 197).
Ο Σωτήρας ευχαρίστησε τους ειρηνοποιούς και ανακοίνωσε ότι θα γίνουν γιοι του Θεού, πρώτον, όσοι είναι σε ειρήνη με τον εαυτό τους και δεν ξεκινούν εξέγερση, αλλά σταματούν τον εσωτερικό πόλεμο υποτάσσοντας το σώμα στο πνεύμα, εγκαθιδρύοντας ειρήνη στους άλλους, ζώντας σε διχόνοια και με τον εαυτό τους και μαζί.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποδεικνύει στον άλλο αυτό που ο ίδιος δεν έχει. Ως εκ τούτου, θαυμάζω την απαράμιλλη γενναιοδωρία της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο Κύριος υπόσχεται καλές ανταμοιβές όχι μόνο για τον κόπο και τον ιδρώτα, αλλά και για μια ορισμένη ευχαρίστηση, αφού πάνω από όλα αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους είναι η ειρήνη και χωρίς αυτήν (όταν τη σπάει ο πόλεμος) τίποτα δεν φέρνει χαρά.
Λέγεται όμορφα: οι ειρηνοποιοί «θα ονομαστούν γιοι του Θεού» (Ματθαίος 5:9).
Εφόσον ο Ίδιος, ως αληθινός Υιός, ειρήνευσε τα πάντα, κάνοντας τους ανθρώπους όργανο αρετής, ένωσε τα ουράνια με τα γήινα, σωστά είπε ότι όσοι κάνουν το ίδιο, αν είναι δυνατόν, θα λάβουν το ίδιο όνομα και θα υψωθούν στην αξιοπρέπεια sonship, που είναι το υψηλότερο όριο. ευδαιμονία. – Άγιος Ισίδωρος Πελουσιώτης (52, 86).
Ας τιμήσουμε το δώρο του Συμφιλιωτή-ειρήνη, το δώρο που αφήνοντας τη γη. Μας άφησε (Ιωάννης 14:27) ως ένα είδος αποχωρισμού. Θα ξέρουμε μόνο μια επίπληξη, επίπληξη με αντίθετη δύναμη. …Ας υποχωρήσουμε σε μια διαφορετική μικρότητα για να πάρουμε ως αντάλλαγμα το πιο σημαντικό πράγμα, δηλαδή την ομοφωνία. Ας δώσουμε τη νίκη στον εαυτό μας για να μπορέσουμε να νικήσουμε κι εμείς. Δείτε τους κανονισμούς των αγώνων και τα κατορθώματα των παλαιστών:
μαζί τους συχνά αυτός που βρίσκεται από κάτω θριαμβεύει έναντι αυτών που ήταν από πάνω. Και θα τους μιμηθούμε… – Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (18, 244).
(Απόστολος) Ο Παύλος λέει: «Κάνοντας το καλό, ας μην αποθαρρύνουμε» (Γαλ. 6, 9). Αυτό κάνουμε στις εσωτερικές υποθέσεις: όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, παίρνοντας τον καθένα στην άκρη, τους δίνουμε αντίθετες συμβουλές. Το ίδιο έκανε και ο Θεός, το ίδιο και ο Μωυσής, που είπε στον Θεό: «Συγχώρησέ τους την αμαρτία τους, και αν όχι, τότε σβήσε με από το βιβλίο σου» (Εξ. 32, 32). Και διέταξε τους Ισραηλίτες να αλληλοσκοτωθούν, χωρίς να λυπηθούν ούτε οι συγγενείς τους. Αν και αυτές οι ενέργειες είναι αντίθετες μεταξύ τους, και οι δύο τείνουν στον ίδιο στόχο. Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (41, 391).
«Και πόδισε τα πόδια του για να διακηρύξει την ειρήνη» (Εφεσ. 6:15). Προσέξτε ότι έτσι ονόμασε μια ορισμένη δύναμη της ψυχής, γιατί με τα πόδια μας βγαίνουμε σε Εκείνον που λέει: «Εγώ είμαι η οδός» (Ιωάννης 14, 6), και πρέπει να τα φορέσουμε. σε ετοιμότητα να κηρύξουν το ευαγγέλιο του κόσμου. – Μακάριος Ιερώνυμος. Δημιουργίες, βιβλίο. 17 Κίεβο, 1903, σελ. 383.
Μια τέτοια περίπτωση μας είπαν οι άγιοι γέροντες. Ένας μοναχός ήρθε από τη Σκήτη για να επισκεφτεί τους πατέρες του, που ζούσαν σε ένα μέρος που λεγόταν Κελλιά, όπου πολλοί μοναχοί ζούσαν σε χωριστά κελιά. Εφόσον εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ελεύθερο κελί στο οποίο μπορούσε να μείνει, ένας από τους γέροντες, που είχε άλλο κελί, ακατοίκητο, το παρείχε στον φιλοξενούμενο. Πολλοί από τους αδελφούς άρχισαν να επισκέπτονται τον περιπλανώμενο, γιατί είχε την πνευματική χάρη να διδάξει τον λόγο του Θεού. Αυτό το είδε ο γέρος, που του προμήθευσε ένα κελί και τον έφαγε ο φθόνος. Έγινε αγανάκτηση και είπε: «Τόσο καιρό ζω σε αυτό το μέρος, αλλά τα αδέρφια δεν έρχονται σε μένα, παρά μόνο πολύ σπάνια, και μετά σε διακοπές, αλλά πολλά αδέρφια έρχονται σε αυτόν τον κολακευτή σχεδόν καθημερινά». Τότε έδωσε αυτή την εντολή στον μαθητή του: «Πήγαινε να του πεις να φύγει από το κελί, γιατί το χρειάζομαι». Ο μαθητής, αφού ήρθε στον περιπλανώμενο, του είπε: «Ο Πατέρας μου με έστειλε στο ιερό σου· άκουσε ότι ήσουν άρρωστος». Ευχαρίστησε και ζήτησε από τον γέροντα να προσευχηθεί στον Θεό για αυτόν, γιατί υπέφερε πολύ από πόνους στο στομάχι. Ο μαθητής, επιστρέφοντας στον πρεσβύτερο, είπε: «Ζητά από το ιερό σου να τον φέρει για δύο ημέρες, κατά τις οποίες θα μπορούσε να βρει ένα κελί για τον εαυτό του». Μετά από τρεις μέρες, ο γέροντας έστειλε πάλι τον μαθητή στον περιπλανώμενο: «Πήγαινε πες του να φύγει από το κελί μου. Ο μαθητής πήγε στον περιπλανώμενο και είπε: «Ο πατέρας μου ανησύχησε πολύ όταν άκουσε για την ασθένειά σου. με έστειλε να μάθω αν νιώθεις καλύτερα;» Ζήτησε να μεταφέρει: «Ευχαριστώ, άγιε Κύριε, την αγάπη σου! Με φρόντισες τόσο πολύ! Μέσα από τις προσευχές σου, νιώθω καλύτερα». Ο μαθητής, επιστρέφοντας, είπε στον πρεσβύτερο του: «Και τώρα ζητά από το ιερό σου να περιμένει μέχρι την Κυριακή. τότε θα φύγει αμέσως». Ήρθε η Κυριακή και ο περιπλανώμενος έμεινε ήρεμος στο κελί του. Ο γέροντας, φλεγμένος από φθόνο και θυμό, άρπαξε το ραβδί και πήγε να χτυπήσει τον περιπλανώμενο έξω από το κελί. Βλέποντας αυτό, ο μαθητής πήγε στον γέροντα και του είπε: «Αν διατάξεις, θα προχωρήσω και θα δω αν ήρθαν σε αυτόν οι αδελφοί, που βλέποντάς σε, μπορεί να προσβληθούν». Αφού πήρε την άδεια, ο μαθητής προχώρησε και, μπαίνοντας στον περιπλανώμενο, του είπε: «Ιδού, ο πατέρας μου έρχεται να σε επισκεφτεί. Σπεύστε να τον συναντήσετε και να τον ευχαριστήσετε, γιατί το κάνει αυτό από μεγάλη καλοσύνη καρδιάς και αγάπη για εσάς». Ο σκιέρ σηκώθηκε αμέσως και με χαρούμενο πνεύμα πήγε να τον συναντήσει. Βλέποντας τον γέροντα, πριν πλησιάσει, έπεσε στο έδαφος μπροστά του, προσκυνώντας και ευχαριστώντας: «Ο Κύριος να σε ανταμείψει, αγαπητέ πατέρα, με αιώνιες ευλογίες για το κελί σου, που μου παρείχες για χάρη του ονόματός Του! Είθε ο Χριστός ο Κύριος να σας ετοιμάσει στην ουράνια Ιερουσαλήμ, ανάμεσα στους αγίους Του, κατοικία ένδοξη και φωτεινή! Ο γέροντας, ακούγοντας αυτό, συγκινήθηκε από την καρδιά του και, πετώντας το καλάμι, όρμησε στην αγκαλιά του περιπλανώμενου. Ασπάστηκαν ο ένας τον άλλον εν Κυρίω και ο γέροντας κάλεσε τον φιλοξενούμενο στο κελί του να φάνε μαζί φαγητό ευχαριστώντας τον Θεό. Κατ' ιδίαν, ο γέροντας ρώτησε τον μαθητή του: «Πες μου, γιε μου, μετέφερες στον αδελφό σου αυτά τα λόγια που διέταξα να του μεταφέρω;» Τότε ο μαθητής ομολόγησε: «Θα σου πω, Δάσκαλε, την αλήθεια: λόγω της αφοσίωσής μου σε σένα, πάτερ και δάσκαλε, δεν τόλμησα να του πω αυτό που διέταξες και δεν μετέφερα ούτε ένα από τα λόγια σου». Ο γέροντας, ακούγοντας αυτό, έπεσε στα πόδια του μαθητή και είπε: «Από σήμερα είσαι ο πατέρας μου, κι εγώ είμαι μαθητής σου, γιατί ο Χριστός απελευθέρωσε και την ψυχή μου και την ψυχή του αδελφού μου από το αμαρτωλό δίκτυο μέσω η σύνεση και οι πράξεις σου γεμάτες φόβο Θεού. και αγάπη". Ο Κύριος έδωσε τη χάρη Του και κατοίκησαν όλοι στην ειρήνη του Χριστού, ελευθερωμένοι από την πίστη, την αγία φροντίδα και την καλή πρόθεση του μαθητή. Αγαπώντας τον γέροντά του με τέλεια αγάπη για τον Χριστό, φοβόταν πολύ μήπως ο πνευματικός του πατέρας, παρασυρμένος από το πάθος του φθόνου και του θυμού, θα έπεφτε σε ένα παράπτωμα που θα κατέστρεφε όλους τους κόπους του, που ανέλαβε από τη νιότη του. υπηρεσία του Χριστού για χάρη της Αιώνιας Ζωής.
Φωτογραφία από τον Ron Lach:
