Ο Ύψιστος Καλλιτέχνης-Θεός-σε ό,τι έπρεπε να γίνει, χρησιμοποιώντας την παντοδύναμη δύναμή Του, δηλαδή ο Υιός, γιατί «δι' Αυτόν όλα έγιναν και χωρίς Αυτόν τίποτα δεν έγινε» (Ιωάννης 1, 3), στο την αρχή και πριν από όλα τα άλλα δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και δημιούργησε, αν και δεν υπήρξαν ποτέ. Αν, ίσως, ρωτήσει κάποιος πώς και από πού, τότε θα ακούσει από εμάς τον εξής σοφό και πραγματικά εξαιρετικό λόγο: «Ποιος γνώρισε το νου του Κυρίου; Ή ποιος ήταν ο σύμβουλός Του;» (Ρωμ. 11:34).
… Σε κάθε μια από τις δημιουργημένες πράξεις, ο Δημιουργός ήταν ο Λόγος, και μόνο το κύμα Του έδινε ζωή σε όλα. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Creations, part 4, M., 1886, p. 9-11.
Πρώτα απ 'όλα, πιστέψτε ότι υπάρχει ένας Θεός που δημιούργησε τα πάντα, που έφερε τα πάντα από το τίποτα σε ύπαρξη. Αγκαλιάζει τα πάντα. Ο ίδιος είναι απέραντος και δεν μπορεί ούτε να οριστεί από τη λέξη ούτε να κατανοηθεί από το μυαλό. Ποιμένας Έρμας. Μνημεία αρχαίας χριστιανικής γραφής σε ρωσική μετάφραση, τόμ. 1, Μ., 1860, πίν. 254.
…Ο Δημιουργός δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο, έτσι ώστε η διάταξη πολλών κόσμων να μην οδηγεί στην ιδέα πολλών Δημιουργών. Εφόσον η δημιουργία είναι μία, πιστεύουμε ότι ο Δημιουργός της είναι ένας. Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας. Creations, part 1, M., 1851, p. 65.
Εφόσον οι Αιγύπτιοι θεοποίησαν το ορατό πλάσμα και οι Ισραηλίτες, έχοντας ζήσει μαζί τους για πολύ καιρό, ενεπλάκησαν στην ίδια κακία, τότε ο Μωυσής, αναγκαστικά, τους προσφέρει το δόγμα της δημιουργίας και διδάσκει ξεκάθαρα ότι το πλάσμα έχει μια αρχή ύπαρξης. και ότι ο Δημιουργός είναι ο Θεός όλων. Ο μακαριστός Θεόδωρος του Κίρσκυ. Creations, part 1. M., 1855, p. 7.
… Αν ο Θεός δεν είναι μόνος αιώνιος και όλα τα άλλα δεν προήλθαν από Αυτόν, τότε δεν είναι ούτε Θεός. Και αν ο κόσμος είναι συναιώνιος με τον Θεό, επομένως, ίσος με Αυτόν στην ύπαρξη, τότε είναι ίσος με τον Θεό και στο αμετάβλητο, και στο άπειρο, και σε όλα, που σημαίνει ότι υπάρχει άλλος Θεός. Αλλά δύο αιώνιες και κοινές απαρχές δεν μπορούν να γίνουν δεκτές σύμφωνα με τις ιδέες του υγιούς λόγου. Τερτυλλιανός. Επίσκοπος Μακάριος (Bulgakov). Ορθόδοξη δογματική θεολογία, τόμ. 2, Αγία Πετρούπολη, 1851, πίν. 10-11)*.
Ο Θεός δημιούργησε τον αόρατο και ορατό κόσμο. και ψυχή και σώμα επίσης δημιούργησε.
…Μερικοί λένε ότι τα πλάσματα συνυπάρχουν με τον Θεό από την αιωνιότητα. αλλά αυτό είναι αδύνατο. Γιατί πώς μπορούν από την αιωνιότητα να συνυπάρχουν με το Άπειρο σε όλα, όντα που είναι πεπερασμένα σε όλα, και πώς είναι στην πραγματικότητα πλάσματα αν είναι συναιώνια με τον Δημιουργό; Το λένε όμως και οι Έλληνες, που εισάγουν τον Θεό ως Δημιουργό όχι της φύσης, αλλά μόνο των ιδιοτήτων. Εμείς, αναγνωρίζοντας τον Θεό ως παντοδύναμο, λέμε ότι είναι ο Δημιουργός όχι μόνο των ιδιοτήτων, αλλά και των προικισμένων με ιδιότητες φύσεων. Αν ναι, τότε τα πλάσματα από την αιωνιότητα δεν υπήρχαν με τον Θεό.
… Ο παντοδύναμος Θεός έφερε στην ύπαρξη πλάσματα από την ανυπαρξία, όχι επειδή χρειαζόταν οτιδήποτε, αλλά για να απολαμβάνουν, ανάλογα με την ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται, μετέχοντας την ευλογία Του, και ο ίδιος να χαίρεται για τις πράξεις Του, βλέποντάς τους να χαίρονται και να χορταίνουν πάντα αχόρταγα από τους αχόρταγους. Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (68, 151, 155, 148).
… Η ίδια η δημιουργία δείχνει Αυτόν που τη δημιούργησε, η ίδια η πράξη αναγγέλλει Αυτόν που την δημιούργησε και ο κόσμος κηρύττει Αυτόν που την τακτοποίησε. Όλη η Εκκλησία σε όλο τον κόσμο έλαβε αυτήν την παράδοση από τους αποστόλους.
Ο Δημιουργός του κόσμου είναι ο Λόγος του Θεού, και αυτός είναι ο Κύριός μας, που στους τελευταίους καιρούς έγινε άνθρωπος και υπήρξε σε αυτόν τον κόσμο, περιέχει αόρατα ό,τι δημιουργήθηκε και είναι ενσωματωμένο σε όλη τη δημιουργία, γιατί ο Λόγος του Θεού κυβερνά και διαθέτει από τα πάντα; και γι' αυτό προφανώς ήρθε στα δικά του, και έγινε σάρκα, και προσκύνησε πάνω σε ένα δέντρο, για να αποκαταστήσει τα πάντα μέσα Του. Άγιος Ειρηναίος της Λυών. Εργα. SPb., 1900, p. 130-131 485-486.
Προτού δημιουργηθεί ο κόσμος, υπήρχε μόνο ο Ζωντανός και Απεριόριστος Θεός. Όταν ο κόσμος εκλήθη από την ανυπαρξία, ο Θεός, φυσικά, δεν περιορίστηκε, όλη η πληρότητα της ζωής και το άπειρο παρέμειναν μαζί Του. Αλλά αυτή η πληρότητα της ζωής και του απείρου εκφράστηκε και σε πλάσματα, ζωντανά και περιορισμένα, τα οποία είναι αμέτρητα πολλά, και όλα είναι προικισμένα με ζωή. Αρχιερέας Ιωάννης Σέργκιεφ, τόμ. 1, Μ., 1894, πίν. 282-283.
Με τη δράση του θελήματος του Θεού δημιουργήθηκαν οι κόσμοι, ορατοί και αόρατοι, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και λυτρώθηκε, όλα τα γεγονότα, δημόσια και ιδιωτικά, έγιναν και λαμβάνουν χώρα, από τα οποία λάμπει, όπως ο ήλιος από τον ουρανό, ο Θεός Η Καλοσύνη, η Παντοδυναμία του Θεού, η Σοφία του Θεού. Επίσκοπος Ιγνάτιος (Bryanchaninov) (109, 80).
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το τίποτα
Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι όχι από το τίποτα, αλλά μέσω της ύλης. Αλλά ο Θεός, στην πραγματικότητα, ξεπερνά τους ανθρώπους από το γεγονός ότι ο Ίδιος κάλεσε να είναι η ύλη της δημιουργίας Του, που δεν υπήρχε πριν. Άγιος Ειρηναίος Λυώνος (113, 149).
Όπως ένας αγγειοπλάστης, που με την ίδια δεξιοτεχνία έφτιαξε χιλιάδες αγγεία, δεν εξάντλησε ούτε την τέχνη ούτε τη δύναμη, έτσι και ο Δημιουργός αυτού του σύμπαντος, έχοντας μια δημιουργική δύναμη όχι μόνο επαρκή για έναν κόσμο, αλλά και που τον ξεπερνούσε απείρως, έφερε σε ύπαρξη όλους το μεγαλείο του ορατού με ένα κύμα θέλησης. (4, 6). Ο Θεός δεν δημιουργεί τα πλάσματά Του από τον εαυτό Του, αλλά μέσω της δραστηριότητάς Του τα φέρνει σε ύπαρξη, όπως ένας άνθρωπος που φτιάχνει κάτι με τα χέρια του δεν παράγει το έργο του από τον εαυτό του. Άγιος Βασίλειος ο Μέγας (113, 150).
Το να φανταστούμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από έτοιμη ύλη θα σήμαινε να εξισώσει τη δημιουργικότητά του με την ανθρώπινη τέχνη, η οποία χρειάζεται πάντα κάποιο είδος ουσίας (για παράδειγμα, ένας αγγειοπλάστης χρειάζεται πηλό, ένας οικοδόμος χρειάζεται τούβλα και πέτρα, ένας ξυλουργός και ναυπηγός- σε ξύλο, υφαντής στο μαλλί, βυρσοδέψης στο δέρμα, ζωγράφος στη μπογιά κ.λπ.), και να μην καταλάβεις τη διαφορά ανθρώπου και θεού, να μην καταλάβεις ότι είναι αδύνατο μια εικόνα να έχει όλα όσα έχει το Πρωτότυπο. . Μακαριστός Θεοφύλακτος (113, 149).
Είναι απαραίτητο να φανταστούμε τα πάντα στον Θεό ως σύνολο: τη θέληση, τη σοφία, τη δύναμη και την ουσία των πραγμάτων. Αν είναι πράγματι έτσι, τότε ας μην ταλαιπωρείται κανείς ψάχνοντας και ρωτώντας για την ύλη, πώς και από πού προέρχεται, όπως αυτοί που λένε: αν ο Θεός είναι άυλος, τότε από πού προέρχεται η ύλη; Πώς προέκυψε το ποσοτικό από το μη ποσοτικό, το ορατό από το αόρατο;.. Σε όλα αυτά τα ερωτήματα για την ύλη, έχουμε μία απάντηση: δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι η Σοφία του Θεού δεν είναι παντοδύναμη και η Παντοδυναμία Του δεν είναι σοφή. Αντίθετα, πρέπει κανείς να εμμείνει στην ιδέα ότι το ένα είναι αχώριστο από το άλλο, ότι και τα δύο αποδεικνύονται ένα και το αυτό, ώστε να φαίνεται και το άλλο μαζί με το ένα. Αν σε έναν και τον αυτό Θεό υπάρχει σοφία και δύναμη, τότε δεν θα μπορούσε παρά να ξέρει πώς να βρει την ουσία για τη δημιουργία των όντων και δεν θα μπορούσε παρά να έχει την απαραίτητη δύναμη για να πραγματοποιήσει τη σκέψη. Άγιος Γρηγόριος Νύσσης (113, 149).
Τι θα ήταν υπέροχο αν ο Θεός δημιουργούσε τον κόσμο από έτοιμη ύλη; Και μαζί μας, ένας καλλιτέχνης, έχοντας λάβει μια ουσία από κάποιον, σχηματίζει οτιδήποτε από αυτήν. Αλλά η δύναμη του Θεού φανερώνεται σε αυτό, ότι παρήγαγε από το τίποτα ό,τι ήθελε.
… Ο Θεός έφερε τα πάντα από την ανυπαρξία, για να γίνει γνωστό το μεγαλείο Του από τα δημιουργήματα. Άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας (Επίσκοπος Μακάριος (Bulgakov), σ. 14, 32).
Ο Μωυσής, κάνοντας σαρανταήμερη νηστεία στο βουνό, βλέπει τον Θεό με γνώση, όπως είναι γραμμένο, και όχι με μάντια, και συνομιλεί μαζί Του, και μιλάει όπως μιλάει κάποιος στον φίλο του. Διδάχτηκε από τον Θεό, και ο ίδιος διδάσκει γι' Αυτόν, διδάσκει ότι ο Θεός είναι αιώνιος και δεν εξαρτάται από τίποτα, αλλά αναγνωρίζει και το ανύπαρκτο ως ύπαρξη, και από την ανυπαρξία φέρνει τα πάντα σε ύπαρξη, και δεν επιτρέπει να επιστρέψει στην ανυπαρξία, – Αυτός που στην αρχή, με ένα κύμα και μια μόνο επιθυμία, παρήγαγε από το τίποτα ολόκληρη την ορατή δημιουργία. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς (65, 69).
Αν όλα συνέβαιναν μόνα τους χωρίς την Πρόνοια, όπως ισχυρίζονται οι Επικούρειοι, τότε όλα θα έπρεπε να συμβούν με τον ίδιο τρόπο και να είναι ίδια, και όχι διαφορετικά. στο σύμπαν, όπως σε ένα μόνο σώμα, τα πάντα θα έπρεπε να είναι ο ήλιος ή το φεγγάρι, και με τους ανθρώπους ολόκληρο το σώμα θα έπρεπε να είναι είτε ένα χέρι, είτε ένα μάτι, είτε ένα πόδι. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι τώρα. Βλέπουμε ότι το ένα είναι ο ήλιος, το άλλο είναι το φεγγάρι και το άλλο είναι η γη. και στα ανθρώπινα σώματα επίσης το ένα είναι το πόδι, το άλλο είναι το χέρι, το άλλο είναι το κεφάλι. Και μια τέτοια ρουτίνα καθιστά σαφές ότι όλα αυτά δεν έγιναν από μόνα τους, και μάλιστα δείχνει ότι όλα προηγήθηκαν από έναν λόγο από τον οποίο μπορεί κανείς να αναγνωρίσει και τον Θεό που έβαλε σε τάξη και δημιούργησε το σύμπαν.
Αν ο Θεός δεν είναι ο ίδιος η αρχική αιτία της ύλης, αλλά κάθε ον δημιουργεί από έτοιμη ύλη, τότε είναι προφανές ότι είναι ανίσχυρος, γιατί δεν είναι σε θέση να παράγει τίποτα πραγματικό χωρίς την ύλη, όπως ένας ξυλογλύπτης, αναμφίβολα, δεν μπορείς να φτιάξεις πράγματα χωρίς ξύλο. Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας (113, 149).
Το σύμπαν δημιουργήθηκε, και ο Θεός δεν το δημιούργησε από τον εαυτό Του για να είναι το ίδιο όπως είναι ο Ίδιος. Αντίθετα, την δημιούργησε από το τίποτα, για να μην υπάρχει ίσος με Αυτόν από τον Οποίο δημιουργήθηκε, ούτε με τον Υιό Του, μέσω του οποίου δημιουργήθηκε… Από το τίποτα ο Θεός δημιούργησε τα πάντα, αλλά από τον εαυτό Του τα έκανε δεν δημιούργησε, αλλά γέννησε ίσο με τον εαυτό Του, τον οποίο ονομάζουμε Υιό του Θεού. Μακαριστός Αυγουστίνος (113, 150).
Ο κτιστός κόσμος δεν προήλθε από την ουσία του Θεού, αλλά με τη θέληση και τη δύναμη του Θεού ήρθε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη… Η γέννηση συνίσταται στο ότι από την ουσία αυτού που γεννά προέρχεται αυτό που γεννιέται, ισάξια του στην ουσία. Δημιουργία και δημιουργία συνίσταται στο γεγονός ότι αυτό που δημιουργείται και δημιουργείται προέρχεται από έξω, και όχι από την ουσία του δημιουργού ή του δημιουργού, και, χωρίς καμία αμφιβολία, δεν είναι όμοιο με αυτόν στην ουσία. Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (113, 150).
Από το τίποτα δημιούργησε (ο Θεός ο κόσμος) για να δοξάσει το μεγαλείο Του. Τερτυλλιανός (Επίσκοπος Μακάριος (Bulgakov), σ. 32).
Ας μην ρωτήσει, λοιπόν, κανείς από ποια ουσία έφτιαξε ο Θεός τόσο μεγάλα και υπέροχα πλάσματα. Έκανε τα πάντα από το τίποτα. Λακτάντιος, Επίσκοπος Μακάριος (Bulgakov), σελ. 14.
Σύμφωνα με τη Γραφή, ο ουρανός, η γη, η φωτιά, ο αέρας και το νερό δημιουργήθηκαν από το τίποτα. Το φως που δημιουργήθηκε την πρώτη μέρα, και ό,τι άλλο δημιουργήθηκε μετά από αυτήν, είχε ήδη δημιουργηθεί από αυτό που ήταν πριν. Διότι όταν ο Μωυσής μιλάει ότι δημιουργήθηκε από το τίποτα, χρησιμοποιεί τη λέξη «δημιούργησε»: «Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη» (Γένεση 1:1). Σεβασμιώτατος Εφραίμ ο Σύρος. Creations, part 8, M., 1853, p. 259.
…Την πρώτη ημέρα, ο Θεός, σύμφωνα με τον παντοδύναμο λόγο Του, δημιούργησε τα πάντα από την ανυπαρξία, και τις άλλες μέρες δημιουργεί ήδη τα πάντα από αυτό που υπήρχε (δημιουργήθηκε την πρώτη μέρα). Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (40, 755).
Φωτογραφία: Εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου / Ikoni Mahnevi, https://www.facebook.com/profile.php?id=100057324623799
(συνεχίζεται)
