Το καλύτερο voice-over στην ιστορία του κινηματογράφου είναι το 16λεπτο άνοιγμα του Ray Liotta Καλοί φίλοι. Συγκρατημένο, σοβαρό, σχεδόν καθησυχαστικό, παρασύρει τον θεατή σε έναν κόσμο ωμής βίας, αιματοχυσίας και σφαγής.
Επομένως, ήταν αδιάφορο ότι ο Liotta, ο οποίος πέθανε νωρίτερα φέτος, θα ήταν η πρώτη επιλογή ως αφηγητής Ολοκαύτωμα του Στίβεν Έντουαρντς ντοκιμαντέρ για την παραπλάνηση τριών Ιταλών γιατρών που έσωσαν ζωές Εβραίων κουκουλώνοντας τους Ναζί σχετικά με μια εντελώς φτιαγμένη εξαιρετικά μολυσματική ασθένεια, το «Σύνδρομο Κ».
Ο Έντουαρντς γνώριζε τη Λιότα προσωπικά μέσω των κορών τους που φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο. Έφερε την ιδέα στον ηθοποιό και «δύο εβδομάδες αργότερα είναι στο στούντιο μου».
Ο Liotta, επαγγελματίας που ήταν, περιηγήθηκε με ευκολία σε ιταλικά ονόματα και μέρη που έστριβαν τη γλώσσα, ολοκληρώνοντας τη δουλειά σε τρεις ώρες. «Μπήκε, και δεν είναι μια εύκολη συναυλία: Είναι το Νοσοκομείο Fatebenefratelli, ο Adriano Ossicini, ο Giovanni Borromeo, ο Vittorio Sacerdoti, όλα τα ρωμαϊκά ονόματα, συν όλα τα γερμανικά ονόματα, όλο αυτό το λεξιλόγιο», είπε ο Edwards. «Και ήταν τόσο διασκεδαστικός τύπος για να δουλέψεις μαζί του, σούπερ αστείος, κορυφαίος επαγγελματίας, βέβηλος, πολλές F-bombs, απλά γελούσαμε, παίρναμε μπάλα… λυπήκαμε πολύ που χάσαμε τον τύπο. ”
Σύνδρομο Κ διαδραματίζεται στα τέλη του 1943. Μετά την πτώση του Μουσολίνι, τα ναζιστικά στρατεύματα έσπευσαν να καταλάβουν τη Ρώμη. Στις 16 Οκτωβρίου ξεκίνησε η μαζική απέλαση των Ρωμαίων Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Πάπας Πίος XII -όχι μόνο ο πνευματικός επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας αλλά και ο προσωρινός ηγέτης της Πόλης του Βατικανού, ενός κυρίαρχου κράτους εντός των ορίων της πόλης της Ρώμης- δεν ανέλαβε καμία ενέργεια, δεν διαμαρτυρήθηκε, παρέμεινε σιωπηλός.
Στη σκιά του Βατικανού, ωστόσο, το Νοσοκομείο Fatebenefratelli άρχισε να δέχεται ως ασθενείς Εβραίους που δραπετεύουν. Τρεις γιατροί —ο Giovanni Borromeo, ο Adriano Ossicini και ένας Εβραίος γιατρός που εργαζόταν κρυφά ως καθολικός, ο Vittorio Sacerdoti — επινόησαν ένα περίτεχνο τέχνασμα: μια μολυσματική εξαιρετικά μεταδοτική και ανίατη ασθένεια, το «Σύνδρομο Κ» (το «Κ» χρησιμεύει ως γλωσσομάθεια- μάγουλο νεύμα στον αρχηγό του ναζιστικού γενικού στρατού για την Ιταλία, Kesselring, καθώς και στον συνταγματάρχη SS της Ρώμης, Kapler). Οι τρεις συνέθεσαν ρεαλιστικά εργαστηριακά διαγράμματα, αρχεία, ιστορικά περιστατικών και άλλα σημαντικά και επίσημα στοιχεία αυτής της «πολύ επιθετικής και νευρολογικά εκφυλιστικής» ασθένειας. Οι «ασθενείς» στην πτέρυγα Κ έλαβαν οδηγίες να μην πουν τίποτα παρά να βήχουν δυνατά όταν έφτασαν οι ναζί επιθεωρητές. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι, όπως το περιέγραψαν οι γιατροί, οι πράκτορες των SS έτρεξαν φοβισμένοι ενώ ο Ναζί γιατρός που κλήθηκε να επαληθεύσει ότι οι περιπτώσεις ήταν «εντελώς τρομοκρατημένοι».
Το νοσοκομείο χρησίμευε επίσης ως σημείο αναμετάδοσης ασυρμάτου για ζωτικές μεταδόσεις στους Συμμάχους. Με τους αξιωματούχους των SS να συχνάζουν τακτικά στις αίθουσες και στα γραφεία και να κάνουν αιφνιδιαστικές έρευνες, υπήρξαν πολλές κλήσεις, αλλά ούτε οι ραδιοφωνικοί πομποί ούτε οι ψεύτικοι ασθενείς ανακαλύφθηκαν ποτέ.
Όταν ο Οι Σύμμαχοι έφτασαν εννέα μήνες αργότερα, το 80% του εβραϊκού πληθυσμού της Ρώμης είχε σωθεί, όχι μόνο χάρη στην ευρηματικότητα και την τόλμη των γιατρών στο Fatebenefratelli, αλλά και από τη γενναιοδωρία και το θάρρος της καθολικής κοινότητας της Ρώμης που δεν περίμενε την έγκριση του Πάπα για να σώσει τους συνανθρώπους. Όλοι είπαν ότι 4,500 Ρωμαίοι Εβραίοι κρύφτηκαν όταν έφτασαν οι Ναζί. Κρύφτηκαν σε μοναστήρια, εκκλησίες, μοναστήρια και άλλες ιδιοκτησίες του Βατικανού, και σχεδόν όλοι επέζησαν.
Ο σκηνοθέτης Stephen Edwards έμεινε έκπληκτος που η ιστορία δεν είχε ειπωθεί ποτέ και την αποδίδει στην πολύ πραγματική πιθανότητα ότι οι υπεύθυνοι την κράτησαν σε έναν τόνο από την ιστορία ως προφύλαξη από τυχόν μελλοντικά αντίποινα.
Ο τελευταίος επιζών γιατρός των τριών, ο Δρ Αντριάνο Οσισίνι, μαρτυρεί στην ταινία, αφηγούμενος την ιστορία του. «Η ζωή είναι όμορφη αν τη ζεις με ειλικρίνεια και γενναιότητα. Αυτές είναι θεμελιώδεις αξίες. Η γενναιότητα πάντα κερδίζει».
Και για τον Ray Liotta, ο οποίος δεν επέζησε για να δει την τελευταία φωνή του να βγαίνει στη μεγάλη οθόνη, η ευκαιρία να πει μια αληθινή ιστορία όπου η πραγματική αιματοχυσία και η σφαγή συναντούν το ταίρι τους σε καλοσύνη και γενναιότητα πρέπει να ήταν ένα υπέροχο κλείσιμο. από τη μυθιστορηματική βαρβαρότητα που διηγήθηκε τόσο καιρό πριν.
