By Sint Athanasius fan Aleksandrje
Haadstik 3
Sa hat er (Antonius) sa'n tweintich jier trochbrocht oan it oefenjen. En dêrnei, doe't in protte in baarnende winsk hienen en syn libben rivalisearje woene, en doe't guon fan syn kunde kamen en syn doar twongen, doe kaam Antonius út as út in hillichdom, ynwijd yn 'e mystearjes fan 'e lear en godlik ynspireare. En doe liet er him foar it earst út syn fersterke plak sjen oan dyjingen dy't by him kamen.
En doe't se him seagen, fernuveren se har dat syn lichem yn deselde steat wie, dat it noch net fetme wie troch ûnbeweechlikheid, noch ferswakke troch fêstjen en fjochtsjen mei duvels. Hy wie sa't se him koenen foar syn hermitage.
* * *
En in protte fan 'e oanwêzigen dy't lije oan lichaamlike sykten, de Heare genêzen troch him. En oaren reinige er fan kweade geasten en joech Antonius it kado fan spraak. En sa treaste hy in protte dy't fertriet wiene, en oaren, dy't fijannich wiene, feroare er yn freonen, en werhelle tsjin alles dat se neat yn 'e wrâld leaver soene moatte foar de leafde fan Kristus.
Troch har te sprekken en har te advisearjen om de takomstige goede dingen en it minskdom te ûnthâlden troch God, dy't syn eigen Soan net sparre hat, mar Him foar ús allegearre joech, oertsjûge er in protte om it kleasterlibben te akseptearjen. En sa ferskynden stadichoan kleasters yn 'e bergen, en de woastyn waard befolke mei muontsen dy't har persoanlike libben ferlieten en har oanmelden om yn' e himel te wenjen.
* * *
Op in dei, doe't alle muontsen by him kamen en in wurd fan him hearre woene, sei er tsjin harren yn 'e Koptyske taal it folgjende: "De Hillige Skrift is genôch om ús alles te learen. Mar it is goed foar ús om inoar oan te moedigjen yn it leauwe en ús te fersterkjen mei it wurd. Do komst as bern en fertel my as in heit watsto witst. En ik, âlder as jo, sil mei jo diele wat ik wit en haw opdien út ûnderfining.
* * *
"Boppe alles moat de earste soarch fan jo allegear wêze: as jo begjinne, net te ûntspannen en net ûntmoedige te wurden yn jo arbeid. En sis net: "Wy binne âld wurden yn asketisme." Mar leaver elke dei fergrutsje jo iver mear en mear, as wiene jo begjinne foar de earste kear. Foar alle minsklik libben is hiel koart yn ferliking mei de ieuwen te kommen. Dat ús hiele libben is neat yn ferliking mei it ivige libben.
"En elk ding yn 'e wrâld wurdt ferkocht foar wat it wurdich is, en elkenien ruilet lykas foar like. Mar de belofte fan it ivige libben wurdt kocht foar in lyts ding. Om't it lijen fan dizze tiid net gelyk is oan 'e gloarje dy't ús yn 'e takomst iepenbiere wurde sil."
* * *
"It is goed om te tinken oan 'e wurden fan 'e apostel dy't sei: 'Ik stjer alle dagen." Want as wy ek libje as stjerre wy alle dagen, dan sille wy net sûndigje. Dizze wurden betsjutte: elke dei wekker wurde, tinke dat wy de jûn net libje sille. En wer, as wy klear meitsje om te sliepen, litte wy tinke dat wy net wekker wurde. Om't de aard fan ús libben ûnbekend is en it wurdt liede troch Providence.
"As wy dizze hâlding fan geast hawwe en elke dei sa libje, sille wy net sûndigje, noch in winsk hawwe foar kwea, noch lilk wêze op ien, noch skatten op ierde opslaan. Mar as wy ferwachtsje elke dei te stjerren, sille wy eigendom wêze en elkenien alles ferjaan. En wy sille it ûnreine wille hielendal net behâlde, mar der fan ôfkeare as it ús foarby komt, altyd fjochtsje en de dei fan it skriklike oardiel yn gedachten hâlde.
"En sa, begjinnend en rinnend it paad fan 'e woldogger, lit ús hurder besykje om te berikken wat foarút is. En lit nimmen weromkeare lyk as Lot syn frou. Want de Heare sei ek: "Nimmen dy't syn hân oan 'e ploege set hat en weromkeart, is geskikt foar it keninkryk fan 'e himelen."
"Wês net bang as jo hearre fan deugd, en fernuverje net oer it wurd. Want it is net fier fan ús en is net bûten ús skepen. It wurk is yn ús en it is maklik te dwaan as wy mar wolle. De Hellenen ferlitte harren heitelân en stekke de seeën oer om wittenskip te learen. Wy hoege ús heitelân lykwols net te ferlitten om 'e wille fan it himelryk, en ek net om 'e see om' e woldieder. Om't de Heare ús fan it begjin ôf fertelde: "It keninkryk fan 'e himelen is yn jo." Sa hat deugd allinnich ús begearte nedich.'
* * *
En sa stiene op dy bergen kleasters yn 'e foarm fan tinten, fol mei godlike koaren, dy't songen, lies, fêsten, bidden mei fleurich hert mei hope foar de takomst en wurken oan it jaan fan aalmoezen. Se hiene ek leafde en oerienkomst ûnderinoar. En ja, it koe sjoen wurde dat dit in apart lân is fan frommens foar God en gerjochtichheid foar minsken.
Want der wiene gjin ûnrjocht en ûnrjocht, gjin klacht fan in tollenaar, mar in byienkomst fan kluzeners en ien tocht foar deugd foar allegearre. Dêrom, doe't immen de kleasters wer seach en dit sa'n goede oarder fan muontsen, rôp er en sei: "Hoe moai binne dyn tinten, Jakob, dyn wenningen, Israel! As skaadske dellingen en as tunen om in rivier hinne! En as aloëbeammen, dy't de Heare yn 'e ierde plante hat, en as seders by it wetter!" (Num. 24:5-6).
Haadstik 4
Dêrnei foel de Tsjerke de ferfolging oan dy't plakfûn ûnder it bewâld fan Maksiminus (emp. Maximinus Daya, noat red.). En doe't de hillige martlers nei Aleksandrië brocht waarden, doe folge Antonius har ek, ferlitten fan it kleaster en sei: "Lit ús gean en fjochtsje, om't se ús roppe, of lit ús sels de striders sjen." En hy hie in grutte winsk om tagelyk in tsjûge en in martler te wurden. En net oerjaan woe, tsjinne er de belidenis yn 'e minen en yn 'e finzenissen. Grut wie syn iver om de saneamde striders yn it hof oan te moedigjen ta offerreeheid, de martlers wolkom te hjitten en har te begelieden oant se stoaren.
* * *
En de rjochter seach syn eangstleazens en dy fan syn maten, en ek har iver, befel dat gjinien fan 'e muontsen yn 'e rjochtbank komme mocht, en hielendal net yn 'e stêd bliuwe. Doe besleaten syn freonen allegear dy dei te ferbergjen. Mar Antonius hie dêr sa'n bytsje lêst fan, dat er sels syn kleed woske, en de oare deis stie er foaroan, en liet him yn al syn weardichheid oan de steedhâlder sjen. Elkenien wie dêr fernuvere oer, en de steedhâlder, doe't er mei syn detasjemint soldaten foarby kaam, seach it ek. Antonius stie stil en eangst, en toande ús kristlike dapperens. Want hy woe sels tsjûge en martler wêze, sa't wy hjirboppe seine.
* * *
Mar om't er gjin martler wurde koe, like er in man dy't der om rou. God biwarre him lykwols ta it nut fan ús en oaren, dat er yn 'e askese dy't er sels út 'e skrift leard hie, in learaar fan in protte wurde koe. Want krekt troch te sjen nei syn gedrach, in protte besocht te wurden imitators fan syn wize fan libjen. En doe't de ferfolging einlings ophâlde en de sillige biskop Petrus martler waard (yn 311 – noat red.), doe ferliet er de stêd en luts him wer werom nei it kleaster. Antonius hat dêr, lykas bekend, in grutte en noch strangere askese oergien.
* * *
En sa, nei't er him yn ôfsûndering weromlutsen hie en it ta syn taak makke hie om sa'n tiid troch te bringen, dat er noch foar it folk ferskynde, noch immen ûntfong, kaam der in generaal by him mei de namme Martinianus, dy't syn frede fersteurde. Dizze kriichshear hie in dochter dy't pleage waard troch kweade geasten. En do't er lang by de doar wachte en Antonius smeekte om út to kommen om God foar syn bern to bidden, liet Antonius de doar net iepen, mar loek fan boppen yn en sei: "Man, hwerom joust my sa'n hoofdpijn mei dyn gjalp? Ik bin in persoan lykas jo. Mar as jo leauwe yn Kristus, dy't ik tsjinje, gean dan en bidde, en lykas jo leauwe, sa sil it wêze." En Martinian, dy't daliks leaude en om help nei Kristus kearde, gyng fuort en syn dochter waard skjinmakke fan 'e kweade geast.
En in protte oare prachtige wurken waarden troch him dien troch de Heare, dy't seit: "Freegje en it sil jo jûn wurde!" (Mat. 7:7). Sadat sûnder dat er de doar iepene, in protte fan 'e lijers, krekt troch te sitten foar syn wenplak, leauwe útoefene, earnstich bidden en waarden genêzen.
HAADSTIK FYF
Mar om't er himsels troch in protte fersteurd seach en net oerlitten waard om yn hermitage te wenjen, sa't er nei eigen ferstân woe, en ek om't er bang wie dat er grutsk wurde soe op de wurken dy't de Heare troch him die, of dat in oar soe soks foar him tinke, hy besleat en sette op om nei Boppe-Tebaid te gean nei de lju dy't him net koene. En nei't er brea fan 'e bruorren nommen hie, siet er oan 'e igge fan 'e rivier de Nyl en seach oft der in skip foarby scoe, dat er oan board en mei him gean koe.
Wylst er sa tocht, kaam der in stim fan boppen ta him: “Antonio, wêr geane jo hinne en wêrom?”. En hy, dy't de stim hearde, skamde him net, om't er wend wie om sa neamd te wurden, en antwurde mei de wurden: "Om't de skaren my net mei rêst litte, dêrom wol ik nei Boppe-Tebaid gean fanwegen de protte hoofdpijn. dat ik haw feroarsake troch de minsken hjir, en benammen om't se freegje my foar dingen dy't bûten myn machten. En de stim sei tsjin him: "As jo echte frede hawwe wolle, gean dan djipper de woastyn yn."
En doe't Antonius frege: "Mar wa sil my de wei wize, om't ik him net ken?", rjochte de stim him fuortendaliks nei guon Arabieren (de Kopten, neikommelingen fan 'e âlde Egyptners, ûnderskiede har fan' e Arabieren beide troch har skiednis en troch har kultuer, notysje red.), dy't har krekt tariede om dizze manier te reizgjen. Antonius gyng nei har ta en frege har mei har de woastyn yn te gean. En hja namen him, as yn oarder fan foarsjenning, goed oan. Hy reizge trije dagen en trije nachten mei har oant er op in tige hege berch kaam. Dúdlik wetter, swiet en tige kâld, sprong ûnder de berch op. En bûten wie in plat fjild mei in pear dadelpalmen dy't sûnder minsklike soarch frucht droegen.
* * *
Anthony, brocht troch God, hâlde fan it plak. Want dit wie itselde plak dat de Iene dy't tsjin him spriek oan 'e igge fan 'e rivier him sjen litten hie. En earst, nei't er brea krige fan syn maten, bleau er allinnich op 'e berch, sûnder ien by him. Om't er úteinlik it plak berikte dat er erkende as syn eigen hûs. En de Arabieren sels, nei't se Antonius syn iver sjoen hienen, gongen doe mei opsetsin dy kant foarby en brochten him brea mei blydskip. Mar hy hie ek in meager mar goedkeap iten fan de dadelpalmen. Dêrom, doe't de bruorren learden fan it plak, se, lykas bern dy't ûnthâlde harren heit, soargen om stjoer him iten.
Doe't Antonius lykwols yn 'e gaten hie dat guon minsken dêr om dit brea wrakselen en swommen, hie er meilijen mei de muontsen, tocht by himsels en frege guon fan dyjingen dy't by him kamen om him in skoffel en in bile en wat weet te bringen. En doe't dit alles foar him brocht wie, gyng er it lân om 'e berch hinne, fûn in hiel lyts plakje dat geskikt wie foar it doel en begon it te kultivearjen. En om't er genôch wetter hie foar yrrigaasje, siedde er it weet. En dat die er alle jierren, en krige dêr syn bestean fan. Hy wie bliid dat er sa gjinien ferfele soe en dat er yn alles foarsichtich wie om oaren net te belêsten. Doe't er dêrnei lykwols seach, dat der noch wat minsken by him kamen, sette er ek hwat sied, sadat de besiker in bytsje reliëf yn syn ynspanningen koe fan 'e drege reis.
* * *
Mar yn it begjin makken de bisten út 'e woastyn, dy't kamen om wetter te drinken, faak skea oan syn kultivearre en siedde gewaaksen. Antonius fong moedich ien fan 'e bisten en sei tsjin allegearre: "Wêrom dogge jo my sear as ik jo net sear meitsje? Gean fuort en kom yn 'e namme fan God net by dizze plakken!". En fan dy tiid ôf kamen se, as benaud foar de oarder, it plak net mear oan.
Sa wenne er allinnich yn it binnenlân fan 'e berch, en wijde syn frije tiid oan gebed en geastlike oefening. En de bruorren dy't him tsjinne fregen him: Kom alle moannen, om him oliven, linzen en houtoalje te bringen. Want hy wie al in âld man.
* * *
Ienkear frege troch de muontsen om by har del te kommen en in skoft by har te besykjen, reizge er mei de muontsen dy't him temjitte kamen, en se laden brea en wetter op in kamiel. Mar dizze woastyn wie hielendal wetterleas, en der wie hielendal gjin wetter te drinken, útsein allinnich yn dy berch dêr't syn wenplak wie. En om't der gjin wetter ûnderweis wie, en it tige hyt wie, riskearren se harsels allegearre oan gefaar bleat te lizzen. Dêrom koenen se, nei't se op in protte plakken rûnen en gjin wetter fûnen, net fierder gean en op 'e grûn lizze. En hja lieten de kamiel gean, wanhopich fan harsels.
* * *
Lykwols, de âld man, seach elkenien yn gefaar, wie djip fertriet en yn syn fertriet wat weromlutsen harren. Dêr knibbele er, sloech de hannen en bigoun to bidden. En daliks liet de Heare wetter útrinne dêr't er stien hie om te bidden. Dat, nei it drinken, kamen se allegear wer libben. En hja foldienen hjar krûden, sochten hja de kamiel en founen dy. It barde dat it tou om in stien wûn en op dat plak fêst kaam te sitten. Doe namen se har en joegen har wetter, setten har de krûken op en gongen de rest fan 'e wei sûnder skea.
* * *
En doe't er by de bûtenkleasters kaam, seagen se him allegearre oan en groete him as in heit. En hy, as hie er wat proviand út 'e bosk brocht, begroete se mei waarme wurden, lykas gasten wurde begroete, en fergoede se mei help. En wer wie der wille op 'e berch en konkurrinsje om foarútgong en oanmoediging yn it mienskiplike leauwen. Boppedat wie er ek bliid, sjoen oan 'e iene kant de iver fan 'e muontsen en oan 'e oare syn suster, dy't âld wie fan jongfammesteat en ek de lieder fan oare jongfammen wie.
Nei in pear dagen gie er wer nei de bergen. En doe kamen in protte by him. Sels guon dy't siik wiene doarsten te klimmen. En oan alle muontsen dy't by him kamen, joech er hyltyd dit advys: yn 'e Hear leauwe en Him leafhawwe, oppassen foar ûnreine tinzen en flêslike wille, ûngeduldige praatsjes mije en oanhâldend bidden.
HAADSTIK SJES
En yn syn leauwe wie hy warber en folslein weardich fan bewûndering. Want hy kommunisearre ek noait mei de skismatisten, folgelingen fan Meletius, om't hy fan it earste ôf har kwea en har ôffal wist, en hy spriek ek net op in freonlike manier mei de Manichaeeërs of mei oare ketters, útsein foar safier as om har te learen, tinkend en ferklearje dat freonskip en kommunikaasje mei har skea en ferneatiging is foar de siel. Sa hie er ek in ôfsku fan de ketterij fan 'e Arianen, en gebea allegearre om har net te benaderjen, noch har falske lear te akseptearjen. En doe't ienris guon fan 'e dwylsinnige Arianen nei him kamen, hy, nei't er se hifke en fûn dat se goddeleaze minsken wiene, ferdreau se de berch út, sizzende dat har wurden en gedachten slimmer wiene as slangegif.
* * *
En doe't de Arianen op in stuit falsk ferklearje dat er gelyk tocht mei harren, doe wie er fergriemd en tige lilk. Doe kaam er fan 'e berch del, om't hy troch de biskoppen en alle bruorren roppen waard. En doe't er yn Aleksandrië kaam, feroardiele er de Ariërs foar elkenien, sizzende dat dit de lêste ketterij wie en de foarrinner fan 'e antykrist. En hy learde de minsken dat de Soan fan God gjin skepping is, mar dat hy Wurd en wiisheid is en fan 'e essinsje fan' e Heit is.
En allegearre wiene bliid te hearren dat sa'n man de ketterij tsjin Kristus ferflokt. En de minsken fan 'e stêd kamen byinoar om Antonius te sjen. De heidenske Griken, en har saneamde prysters sels, kamen nei de tsjerke sizzende: "Wy wolle de man fan God sjen." Want elkenien fertelde him dat. En om't de Heare dêr ek in protte fan 'e kweade geasten troch him reinige en de dwylsinnige genêzen. En in protte, sels heidenen, woenen allinnich de âld man oanreitsje, om't se leauden dat se der fan profitearje soene. En ja, yn dy pear dagen waarden likefolle minsken kristen as hy yn in hiel jier amper ien wurden sjoen hie.
* * *
En doe't er begûn werom te kommen en wy begelieden him, nei't wy de stêdspoarte berikten, rôp in frou efter ús: "Wachtsje, man fan God! Myn dochter wurdt ferskriklik martele troch kweade geasten. Wachtsje, ik smeekje dy, dat ik net sear rekke as ik draaf." Dit hearde, en by ús smeekte, stimde de âldman yn en stoppe. En doe't de frou oankaam, smiet it famke harsels op 'e grûn, en nei't Antonius bea en de namme fan Kristus neamde, waard it famke wekker genêzen, om't de ûnreine geast har ferlitten hie. Doe seinge de mem God en elkenien joech tank. En hy wie bliid, gong nei de berch as nei syn eigen hûs.
Opmerking: Dit libben is skreaun troch Sint Athanasius de Grutte, aartsbiskop fan Aleksandrje, ien jier nei de dea fan dûmny Antonius de Grutte († 17 jannewaris 356), dus yn 357 op fersyk fan westerske muontsen út Galje († XNUMX jannewaris XNUMX). Frankryk) en Itaalje, dêr't de aartsbiskop yn ballingskip wie. It is de meast krekte primêre boarne foar it libben, eksploaten, deugden en skeppingen fan Sint Antonius de Grutte en spile in ekstreem wichtige rol by de oprjochting en bloei fan it kleasterlibben sawol yn it Easten as yn it Westen. Augustinus sprekt bygelyks yn syn Confessions oer de sterke ynfloed fan dit libben op syn bekearing en ferbettering fan leauwe en frommens.
