By Sint Nicolaas Kavasila, Ut "Trije preken on de Maagd"
De opmerklike Hesychast-auteur fan de 14e iuw Sint-Niklaas Kavasila (1332-1371) wijt dit preek oan 'e oankundiging fan' e Hillige Mem fan God, dy't foar ús it sicht fan 'e Byzantynske man fan' e Mem fan God iepenbieret. In preek fol net allinnich mei fûleindich religieus gefoel, mar ek mei djippe dogmatyk.
Oer de oankundiging fan Us Hillige Leaffrou en de Hillige Faam Maria (Trije Theotokos)
As de minske ea bliid en trilje soe, sjong mei tanksizzing, as der in perioade is dy't de minske freget om it grutste en it bêste te winskjen, en him stribbet nei de breedst mooglike ferbining, de moaiste útspraak en it sterkste wurd om syn majesteit te sjongen , Ik sjoch net wa't it oars kin wêze as it feest fan hjoed. Want it wie as kaam hjoed in Ingel út 'e himel en kundige it begjin fan alle goede dingen oan. Hjoed is de loft fergrutte. Hjoed is de ierde bliid. Hjoed is de hiele skepping bliid. En bûten dit feest bliuwt Hy dy't de himel yn 'e hannen hâldt net. Want wat der hjoed bart is in echt feest. Allegear moetsje dêryn, mei likefolle wille. Allegear libje en jouwe ús deselde freugde: de Skepper, alle skeppingen, de eigen mem fan 'e Skepper, dy't ús natuer levere en Him sadwaande dielnimme makke oan ús blide gearkomsten en feesten. Boppe alles is de Skepper bliid. Om't hy in woldieler is fan it begjin ôf, en fan it begjin fan 'e skepping, is syn wurk om goed te dwaan. Hy hat noait wat nedich en wit neat as te jaan en goedwillich. Tsjintwurdich lykwols, sûnder syn rêdingswurk te stopjen, komt Hy op it twadde plak en komt ûnder dyjingen dy't begeunstige binne. En hy jubelet net sasear om de grutte jeften dy't Er oan 'e skepping jowt en dy't syn frijmoedigens iepenbierje, mar om 'e lytse dingen dy't Er krige fan 'e begeunstige, want sa is it dúdlik dat Hy in leafhawwer fan 'e minske is. En Hy tinkt dat Er net allinne ferhearlike wurdt troch de dingen dy't Er sels oan 'e earme slaven joech, mar ek troch dy't de earmen Him joegen. Want sels as Hy fermindering keas boppe de godlike hearlikheid en ynstimd hat om ús minsklike earmoed as in kado fan ús te akseptearjen, bleau Syn rykdom ûnferoare en feroare ús jefte yn in ornament en in keninkryk.
Want ek de skepping - en mei de skepping bedoel ik net allinnich dat wat sichtber is, mar ek dat wat bûten it minsklik each is - wat soe in gruttere gelegenheid fan tanksizzing wêze kinne as har Skepper deryn te sjen kommen en de Hear fan alles om in te nimmen plak ûnder de slaven? En dit sûnder himsels fan syn gesach leech te meitsjen, mar in slaaf te wurden, (Syn) rykdom net te fersmiten, mar oan de earmen te jaan, en sûnder fan syn hichte te fallen, ferheft de nederige.
De Faam is ek bliid, om waans wille al dizze jeften oan 'e minsken jûn waarden. En hy is bliid om fiif redenen. Foaral as in persoan dy't, lykas alle oaren, meidocht oan it mienskiplike guod. Dochs is se ek bliid om't it guod har al earder jûn waard, noch perfekter as oan oaren, en noch mear om't se de reden is dat dizze jeften oan elkenien jûn wurde. De fyfde en grutste reden foar it freugde fan 'e Faam is dat, net allinich troch har, God, mar harsels, tanksij de jeften dy't se wist en earst seach, de opstanning fan 'e minsken brocht.
2. Want de Maagd is net as de ierde, dy't de minske foarme, mar sels neat die foar syn skepping, en dy't troch de Skepper brûkt waard as ienfâldich materiaal en gewoan "wurde" sûnder wat te "dwaan". De Maagd realisearre yn harsels en joech oan God al dy dingen dy't de Skepper fan 'e ierde oanlutsen, dy't syn kreative hân opdroegen. En wat binne dizze dingen? Libben sûnder skuld, libben suver, ûntkenning fan alle kwea, oefening fan alle deugden, siel suverer as ljocht, lichem perfekt geastlik, helderder as de sinne, suverer as de himel, hilliger as cherubyske troanen. In flecht fan 'e geast dy't net ophâldt foar gjin hichte, dy't sels de wjukken fan 'e ingels te boppe giet. In godlike eros dy't alle oare winsken fan 'e siel opslokt hat. Gods lân, ienheid mei God dy't gjin minsklike gedachte opfangt.
Sa fersierde har lichem en siel mei sa'n deugd, se koe de blik fan God oanlûke. Mei tank oan har skientme, se iepenbiere in moaie mienskiplike minsklike natuer. En ferslaan de trickster. En hy waard minske fanwegen de Faam, dy't hate ûnder de minsken fanwegen sûnde.
3. En de "muorre fan fijânskip" en de "barriêre" betsjutte neat foar de Faam, mar al dat skiede it minskdom fan God waard ôfdien wat har oanbelanget. Sa, noch foar de algemiene fermoedsoening tusken God en de Faam, hearske frede. Boppedat hie se gjin ferlet om oait offers te bringen foar frede en fersoening, want fan it begjin ôf wie se earst ûnder freonen. Al dizze dingen barden troch oaren. En hy wie de foarbidder, "wie in advokaat foar ús foar God," om Paulus syn útdrukking te brûken, opheffen nei God foar minsken net syn hannen, mar syn hiele libben. En de deugd fan ien siel wie genôch om it kwea fan minsken fan alle leeftiden te stopjen. Om't de arke de minske yn 'e algemiene oerstreaming fan it universum rêde, net meidie oan 'e kalamiteiten en it minsklik ras de mooglikheid rêde om troch te gean, barde itselde ding mei de Faam. Hja hâlde har tinzen altyd sa ûnoantaast en hillich, as hie gjin sûnde de ierde oait oanrekke, as bleau alles trou oan wat se moasten, as wennen allegearre noch yn it paradys. Hy fielde net iens it kwea dat oer de hiele ierde spielde. En de floed fan 'e sûnde, dy't oeral ferspraat en de himel tichtsloech, en de hel iepene, en de minsken yn 'e oarloch mei God sleepte en de Goede fan 'e ierde ferdreaun, liedend yn Syn plak de goddeleazen, rekke de sillige Faam net iens in bytsje oan. En wylst it oer it hiele hielal hearske en alles fersteurde en ferneatige, waard it kwea ferslein troch ien gedachte, troch ien siel. En net allinnich waard it ferovere troch de Faam, mar tank oan har sûnde fuort fan it hiele minsklike ras.
Dit wie de bydrage fan de Faam oan it heilswurk, foardat de dei kaam dat God neffens syn ivige plan de himel bûge en nei de ierde delkomme soe: fanôf it momint dat se berne waard, boude se in ûnderdak foar Him dy't koe om de minske te rêden, stribbe er dernei om Gods wenplak sels moai te meitsjen, dat it Him weardich wêze soe. Sa waard neat fûn om it paleis fan 'e kening te smaad. Boppedat joech de Faam Him net allinnich in keninklike wenning dy't Syn majesteit weardich wie, mar ek foar Himsels in keninklik kleed en in gurdle tariede, sa't David seit, "welwillendheid", "krêft" en "it keninkryk" sels. As in prachtige steat, dy't alle oaren oertsjûget yn syn grutte en skientme, yn syn hege ideaal en tal fan syn ynwenners, yn rykdom en macht, beheint him net ta it ûntfangen fan 'e kening en it jaan fan him gastfrijheid, mar wurdt syn lân en macht, en eare, en krêft, en wapens. Sa ek de Faam, dy't God yn harsels ûntfong en Him har fleis joech, makke it sa dat God yn 'e wrâld ferskynde en waard foar fijannen in ûnferwoastbere nederlaach, en foar freonen it heil en de boarne fan alle goede dingen.
4. Op dizze wize profitearre hja it minskdom noch foardat de tiid fan it algemiene heil kaam: Mar doe't de tiid kaam en de himelske boadskipper ferskynde, naam se wer in aktyf diel oan it heil troch syn wurden te leauwen en yn te stimmen om it ministearje te akseptearjen, wat God frege fan har. Want ek dit wie nedich en sûnder twifel nedich foar ús heil. As de Maagd har net sa gedrage hie, soe der gjin hoop west hawwe foar minsken. Lykas ik earder sei, it soe net mooglik west hawwe foar God om mei genede nei it minsklik ras te sjen en nei de ierde del te kommen, as de Faam har net taret hie, as se der net wie, wa soe Him wolkom en wa koe tsjinje ta heil. En wer, it wie net mooglik dat de wil fan God foar ús heil folbrocht wurde soe as de Faam der net yn leaude en as se net ynstimd hie om him te tsjinjen. Dit wurdt sichtber út 'e "bliid" dat Gabriël sei tsjin de Faam en út it feit dat hy neamde har "genedich", dêr't er einige syn missy, iepenbiere it hiele geheim. Lykwols, wylst de Maagd de wize wêrop't de konsepsje plakfine woe begripe, kaam God net del. Wylst it momint dat se oertsjûge wie en de útnoeging oannaam, waard it hiele wurk daliks folbrocht: God naam op himsels as in kleanman en de Faam waard de mem fan 'e Skepper.
Noch wûnderliker is dit: God hat Adam net warskôge en him net oertsjûge om syn ribbe te jaan wêrfan Eva skepen wurde soe. Hy lei him yn 'e sliep en naam sadwaande syn ferstân ôf, naam syn diel ôf. Wylst, om de Nije Adam te meitsjen, Hy learde de Faam fan tefoaren en wachte op har leauwen en akseptaasje. Yn 'e skepping fan Adam rieplachtet Hy wer syn iennichstberne Soan, sizzende: "Wy hawwe de minske makke." Mar doe't de earstberne soe "yngean", dy "wûnderlike riedshear" "yn it hielal," lykas Paulus seit, en meitsje de twadde Adam, Hy naam de Faam as syn meiwurker yn syn beslút. Sa waard dat grutte "beslút" fan God, wêrfan Jesaja sprekt, troch God oankundige en befêstige troch de Faam. Sa wie de ynkarnaasje fan it Wurd net allinich it wurk fan 'e Heit, dy't "begeunstige", en fan syn krêft, dy't "oerskaadde", en fan 'e Hillige Geast, dy't "ynwenne", mar ek fan 'e winsk en leauwen fan 'e Faam. Want sûnder harren wie it net mooglik om te bestean en de minsken de oplossing foar de ynkarnaasje fan it Wurd foar te stellen, likegoed wie it sûnder de winsk en it leauwe fan de Reine ûnmooglik foar Gods oplossing te realisearjen.
5. Neidat God har sa liede en oertsjûge hie, makke Hy har doe ta syn mem. Sa waard it fleis jûn troch in man dy't it jaan woe en wist wêrom't er it die. Want itselde ding dat Him barde, soe barre mei de Faam. Sa't Hy woe en "kaem del", sa soe se swier wurde en mem wurde, net ûnder twang, mar mei al har frije wil. Want hja hie - en dat is folle wichtiger - net allinne meidwaan oan de bou fan ús heil as wat fan bûten beweecht, dat gewoan brûkt wurdt, mar om harsels oan te bieden en Gods meiwurker te wurden yn 'e soarch foar it minskdom sa , dat se in diel mei Him hawwe mocht en diel hawwe oan 'e hearlikheid dy't ûntstien is út dizze leafde foar it minskdom. Doe, om't de Ferlosser net allinich in man yn it fleis en in minskesoan wie, mar ek in siel, en geast, en wil, en alles minsklike hie, wie it nedich om in perfekte mem te hawwen dy't syn berte net allinich tsjinje soe mei de natuer fan it lichem, mar ek mei geast en wil, en har hiele wêzen: mem wêze sawol yn fleis as yn siel, om de hiele minske yn 'e ûnútsprutsen berte te bringen.
Dit is de reden wêrom't de Faam, foardat se harsels joech oan 'e tsjinst fan' e mystearje fan God, leaut, wol en wol it ferfolje. Mar dit barde ek om't God de deugd fan 'e Faam sichtber meitsje woe. Dat wol sizze, hoe grut wie har leauwe en hoe heech wie har manier fan tinken, hoe ûnoantaaste wie har geast en hoe grut wie har siel - dingen dy't iepenbiere waarden troch de manier wêrop de Faam it paradoksale wurd fan 'e Faam ûntfong en leaude. Ingel: dat God yndie op ierde komme soe en persoanlik sil soargje foar ús heil, en dat se tsjinje kin, aktyf dielnimme oan dit wurk. It feit dat se earst om útlis frege en oertsjûge wie, is in ljochtsjend bewiis dat se harsels goed koe en neat grutters, neat har winsk mear wurdich seach. Boppedat bewiist it feit dat God har deugd iepenbierje woe, dat de Faam de grutheid fan Gods goedens en minsklikens goed wist. It is dúdlik dat se krekt dêrom net direkt troch God ferljochte waard, sadat folslein ûntdutsen wurde soe dat har leauwen, dêr't se ticht by God troch libbe, in frijwillige útdrukking fan har wie, en dat se net tinke soene dat alles dat barde wie it gefolch fan de krêft fan 'e oertsjûgjende God. Want sa't dejingen dy't leauwe dy't net sjoen en leaud hawwe, sillicher binne as dejingen dy't sjen wolle, sa hawwe ek dejingen dy't leaud hawwe de berjochten dy't de Heare har troch syn tsjinstfeinten stjoerde, mear jaloerskens hawwe as dejingen dy't hie nedich om har persoanlik te oertsjûgjen . It bewustwêzen dat se neat yn har siele hie dat net geskikt wie foar it sakramint, en dat har temperatuer en gewoanten der perfekt by pasten, sadat se gjin minsklike kwetsberens neamde, noch twifele hoe't dit alles komme soe, noch beprate. de wegen dy't har ta suverens liede soene, noch hie se in geheime gids nedich - al dizze dingen wit ik net oft wy se beskôgje meie ta de skepen natuer te hearren.
Want sels as hy in cherub of in serafim wie, of wat folle suverer as dizze ingelske skepsels, hoe koe er dy stimme ferneare? Hoe koe er tinke dat it mooglik wie te dwaan wat him ferteld waard? Hoe soe se genôch krêft fine foar dizze machtige dieden? En Johannes, as "der wie gjin grutter" ûnder de minsken, neffens de ynskatting fan 'e Ferlosser sels, achte himsels net wurdich om sels syn skuon oan te reitsjen, en dat, doe't de Ferlosser yn 'e earme minsklike natuer ferskynde. Oant de Onbevlekte it sels it Wurd fan 'e Heit yn har liif weage te nimmen, it sels hypostasis fan God, foardat it noch minder wie. “Wat bin ik en myn heit syn hûs? Sille jo Israel troch my rêde, Heare?” Dizze wurden kinne jo hearre fan 'e rjochtfeardigen, hoewol't se in protte kearen roppen binne ta dieden en in protte hawwe se útfierd. Wylst de ingel de sillige Faam oprôp om wat frij ûngewoan te dwaan, eat dat net yn oerienstimming wie mei de minsklike natuer, dat logysk begryp te boppen kaam. En yndied, wat frege se oars as de ierde nei de himel te ferheegjen, te bewegen en te feroarjen, harsels as middel te brûken, it universum? Mar har geast wie net fersteurd, noch tocht se harsels dit wurk net wurdich. Mar sa't neat de eagen fersteurt as it ljocht tichterby komt, en om't it net frjemd is foar ien om te sizzen dat sa gau as de sinne opkomt it dei is, sa wie de Faam hielendal net yn 'e war doe't se begriep dat se ûntfange kinne en betinke de ûngeskikte yn alle plakken God. En hy liet de wurden fan 'e ingel net ûnûndersocht foarbygean, en hy waard net meinommen troch de protte lof. Mar hy konsintrearre syn gebed en bestudearre de groetnis mei al syn oandacht, en woe krekt de wize fan 'e konsepsje begripe, lykas alles dat dêrmei ferbûn is. Mar fierder is se hielendal net ynteressearre om te freegjen oft se sels by steat en gaadlik is foar sa'n hege tsjinst, oft har lichem en siel sa suvere binne. Hy fernuveret him oer de wûnders dy't de natuer oertreffe en sjocht alles oer har tarieding oer. Dêrom frege er om in ferklearring fan it earste fan Gabriël, wylst se de twadde sels koe. De faam fûn de moed foar God yn harsels, om't, lykas Johannes seit, "har hert har net feroardiele", mar "tsjûge" fan har.
6. "Hoe sil dit dien wurde?" sy frege. Net om't ik sels mear suverens en gruttere hilligens nedich haw, mar om't it in natuerwet is dy't dejingen dy't, lykas ik, it paad fan 'e jongfammesteat keazen hawwe, net betinke kinne. "Hoe sil dit barre, frege hy, as ik gjin relaasje mei in man bin?" Ik, fansels, bliuwt se, bin ree om God te akseptearjen. Ik haw taret genôch. Mar sis my, sil de natuer it iens wêze, en op hokker wize? En dan, sa gau as Gabriël har fertelde oer de wei fan 'e paradoksale opfetting mei de ferneamde wurden: "De Hillige Geast sil oer jo komme en de krêft fan 'e Allerheechste sil jo oerskaadje", en alles oan har ferklearre, de Faam nee twivelet langer oan it boadskip fan de ingel dat se seinge is, sawol foar dy sa wûnderlike dingen dy't se tsjinne, as foar dyjingen dêr't se yn leaude, nammentlik dat se weardich wêze soe dit ministearje oan te nimmen. En dit wie net de frucht fan lichtsinnigens. It wie in manifestaasje fan 'e prachtige en geheime skat dy't de Faam yn harsels ferburgen, in skat fol mei heechste foarsichtigens, leauwen en suverens. Dit waard iepenbiere troch de Hillige Geast, dy't de Faam "sillige" neamde - krekt om't se it nijs akseptearre en it hielendal net dreech fûn om de himelske berjochten te leauwen.
De mem fan Johannes, sa gau't har siel fol wie mei de Hillige Geast, treaste har, sizzende: "Sillich is sy dy't leaut dat de dingen dy't de Heare har ferteld hawwe sille barre sille." En de faam sels sei fan harsels, antwurde de ingel: "Hjir is de tsjinstfaem fan 'e Hear." Want se is wier in tsjinstfeint fan 'e Hear, dy't sa djip it geheim begriep fan wat komme sil. Sy dy't "sa gau as de Heare kaam" daliks it hûs fan har siel en lichem iepene en Him dy't foar har wier dakleazen wie, in wiere wenplak ûnder de minsken joech.
Op dat stuit barde wat gelyk oan wat mei Adam barde. Wylst al it sichtbere universum om syn wille makke waard, en alle oare skepsels har gaadlike maat fûn hienen, fûn Adam allinich foar Eva gjin gaadlike helpmaat. Sa ek foar it Wurd, dat alle dingen ta libben brocht en elk skepsel syn eigen plak tawiisde, wie der gjin plak, gjin wenplak foar de Faam. De faam joech lykwols gjin "sliep oan har eagen, noch wurgens oan har oogleden" oant se Him ûnderdak en in plak joech. Foar de wurden dy't troch de mûle fan David sprutsen binne, moatte wy beskôgje as de stim fan 'e Reine, om't hy de foarfaar is fan har line.
7. Mar it greatste en paradoksalste fan alles is, dat hja, sûnder foarôf hwat to witten, sûnder warskôging, sa goed taret wie op it sakramint, dat hja, sadree't God ynienen forskynde, Him ûntfange koe sa't hja moast - mei in kleare, wekker en ûnbidige siel. Alle minsken soene witte fan har foarsichtigens, dêr't de sillige Faam altyd troch libbe, en hoefolle heger as de minsklike natuer se wie, hoe unyk, hoe grutter as alles wat de minsken begripe koenen - sy dy't yn har siel sa'n sterke leafde opsloech foar God, net om't se warskôge wie foar wat har oerkomme soe en dêr't se oan meidwaan soe, mar om't de algemiene jeften dy't troch God oan 'e minsken jûn waarden of wurde jûn. Want sa't Job net sasear favorisearre waard om it geduld dat er yn syn lijen toande, as om't er net wist wat him jûn wurde soe as fergoeding foar dizze striid fan geduld, sa liet se harsels weardich sjen om de jeften te ûntfangen dy't de minsklike logika oertreffe, om't er net wist (fan har foarôf). It wie in houliksbêd sûnder wachtsjen op 'e brêgeman. It wie de himel, al wist er net dat de sinne der út opkomme soe.
Wa kin dizze greatens foarstelle? En hoe soe se wêze as se alles foarôf wist en de wjukken fan hope hie? Mar wêrom waard se foarôf net op 'e hichte brocht? Faaks om't it sa dúdlik makket dat der nearne mear hinne wie, om't se alle toppen fan 'e hilligens beklommen wie, en dat se neat tafoegje koe oan wat se al hie, en ek net better wurde koe yn deugd, om't se neat mear koe. hie se de heule top berikt? Want as d'r sokke dingen wiene en se wiene praktysk, as d'r mar ien top fan deugd wie, soe de Faam it witte, want dat wie de reden wêrom't se berne waard, en om't God har learde, sadat se dat ûnderwerpe koe. top ek. , om better taret te wurden op it ministearje fan it sakramint. It wie har ûnwittendheid dy't har treflikens iepenbiere - sy dy't, hoewol't se de dingen ûntbriek dy't har ta deugd driuwe koene, har siel sa perfeksjonearre dat se troch de rjochtfeardige God út alle minsklike natuer keazen waard. It is ek net natuerlik foar God om syn mem net mei alle goede dingen te fersierjen en har net op 'e bêste en perfekte manier te skeppen.
8. It feit dat Hy stilhold en har neat fertelde fan wat der barre soe, bewiist dat Er neat betters of grutter wist as wat Er de Faam dien sjoen hie. En hjir sjogge wy wer dat Hy foar syn mem net allinich de bêste ûnder oare froulju keas, mar de perfekte. Se wie net allinnich geskikter as de rest fan it minskdom, mar hja wie dejinge dy't perfekt geskikt wie om syn mem te wêzen. Want sûnder mis wie it op in stuit nedich foar de natuer fan 'e minsken om fit te wurden foar it wurk dêr't it foar makke is. Mei oare wurden, om in persoan te jaan dy't it doel fan 'e Skepper weardich tsjinje sil. Wy fine it fansels net lestich om it doel te skeinen wêrfoar de ferskate ark binne makke troch se te brûken foar ien of oare aktiviteit. De Skepper hat lykwols yn it begjin gjin doel foar minsklike natuer steld, dat hy doe feroare. Fan it earste momint ôf makke er har sa dat as se berne wurde soe, hy har as mem foar himsels nimme soe. En nei't er dizze taak oarspronklik oan 'e minsklike natuer jûn hie, makke er de minske letter mei dit dúdlike doel as regel. Dêrom wie it nedich dat der ienris in man ferskynde dy't dit doel ferfolje koe. It is ús net tastien om net as it doel fan 'e skepping fan 'e minske it bêste fan alles te beskôgjen, dejinge dy't de Skepper de grutste eare en lof jaan sil, en wy kinne ek net tinke dat God op hokker wize dan ek mislearje kin yn dingen, dy't hy skept . Dat is grif út 'e fraach, om't sels mitselers en skroarders en skuonmakkers it slagje om har kreaasjes altyd nei it ein te meitsjen dat se wolle, hoewol't se gjin folsleine kontrôle oer de matearje hawwe. En hoewol't it materiaal dat se brûke har net altyd neikommet, hoewol't it har soms tsjinhâldt, slagget it har troch har keunst it te ûnderlizzen en nei har doel te triuwen. As se slagje, hoefolle natuerliker is it dan dat God slagje soe, Dy't net allinne de hearsker fan 'e stof is, mar syn Skepper, Dy't, doe't Hy it skepen, wist hoe't Er it brûke soe. Wat koe foarkomme dat de minsklike natuer yn alle dingen oerienkomt mei it doel wêrfoar God it skepen hat? It is God dy't it húshâlding regearret. En dit is krekt syn grutste wurk, it foaroansteande wurk fan syn hannen. En syn ferfolch fertroude er oan gjin minske of ingel, mar hold it foar himsels. Is it net logysk dat God mear soarch docht as hokker oare ambachtsman om de nedige regels yn 'e skepping yn acht te nimmen? En as it giet om net samar alles, mar it bêste fan syn skeppingen? Oan wa oars soe God foarsjen as net oan Himsels? En yndied freget Paulus de biskop (dy't, lykas bekend, in byld fan God is) foardat hy foar it algemiene goed soarget, alles te regeljen dat ferbân hat mei himsels en syn húshâlding.
9. Doe't al dizze dingen barden op ien plak: de meast rjochtfeardige hearsker fan it hielal, de meast geskikte diener fan Gods plan, de bêste fan alle wurken fan 'e Skepper troch de ieuwen hinne - hoe koe der wat nedich wêze? Om't it needsaaklik is om harmony en folsleine symfony yn alles te behâlden, en neat soe net passend wêze moatte foar dit geweldige en prachtige wurk. Want God is by útstek rjochtfeardich. Hy dy't alle dingen skepen sa't se moatte, en "alle dingen weaget yn 'e lykwicht fan syn gerjochtichheid." As antwurd op alles wat Gods gerjochtichheid woe, joech de Faam, de iennichste dy't der foar paste, har Soan. En hja waard de mem fan 'e Iene, foar wa't it yn alle earlikens wie mem te wurden. En sels as der gjin oare foardiel wie fan it feit dat God de soan fan 'e minske waard, kinne wy beweare dat it feit dat it yn alle earlikens wie dat de Faam de mem fan God wurde soe, genôch wie om de ynkarnaasje fan it Wurd te feroarsaakjen. En dat God net kin ûntbrekke om elk fan syn skepsels te jaan wat by him past, dus altyd hannelet neffens syn gerjochtichheid, dit feit allinnich wie in genôch reden om dizze nije wize fan bestean fan beide natueren te bringen.
Want as de Immaculate alle dingen observearre dy't se moast observearje, as se har iepenbiere as in man sa tankber dat se neat miste fan wat se skuldich wie, hoe koe God dan krekt sa earlik wêze? As de faam neat fan dy dingen weilitte dy't de mem fan God iepenbierje kinne en Him mei sa'n yntinse leafde leafhawwe, dat it fansels folslein ûnbegryplik wêze soe dat God it net syn plicht achte soe om har in gelikense fergoeding te jaan, har te wurden Soan. En lit ús nochris sizze, as God de kweade hearen jout neffens har winsk, hoe sil Hy dan net foar syn mem nimme dy't altyd en yn alles mei syn winsk ynstimd? Dit kado wie sa aardich en geskikt foar de sillige. Dêrom, doe't Gabriël har dúdlik fertelde dat se God sels berte soe - want dit waard dúdlik makke troch syn wurden, dat dejinge dy't berne wurde soe "foar altyd regearje sil oer it hûs fan Jakob, en syn keninkryk sil gjin ein hawwe" en de Faam naam it nijs mei blydskip oan, as hearde er wat gewoans, eat dat hielendal net frjemd wie, noch ynkonsistint mei wat gewoanlik bart. En sa, mei in sillige tonge, mei in siel frij fan soargen, mei tinzen fol frede, sei se: "Hjir is de tsjinstfaam des Heare, mei it my dien wurde neffens jo wurd."
10. Hy sei dit en fuortendaliks barde alles. "En it Wurd waard fleis en wenne ûnder ús." Sa gau as de Faam God antwurde, krige se fuortdaliks fan Him de Geast dy't dat godlike fleis skept. Har stim wie "de stim fan macht", sa't David seit. En sa krige mei in memmewurd it Wurd fan de Heit foarm. En mei de stim fan 'e skepping bout de Skepper. En krekt sa't, doe't God sei "lit der ljocht wêze," fuortdaliks ljocht wie, sa kaam fuort mei de stim fan 'e Faam it wiere Ljocht op en ferienige mei it minsklik fleis, en Hy dy't "elk yn 'e wrâld komt" ferljochtet, wie betocht. O hillige stim! O, wurden, datsto sa'n greatens dienst! Och, sillige tael, dy't yn ien momint it hiele universum út ballingskip rôp! Och, skat fan 'e reine siel, dy't mei har pear wurden sa'n ûnfergonklik guod oer ús ferspraat hat! Want dizze wurden draaiden de ierde yn 'e himel en lege de hel, wêrtroch't de finzenen frijlitten. Se makken de himel bewenne troch minsken en brochten de ingels sa ticht by de minsken, dat se it himelske en it minsklike ras ferweve yn in unike dûns om de Iene dy't beide tagelyk is, om dyjinge dy't, as God, minske waard.
Foar dizze wurden fan jo, hokker tankberens sil it wurdich wêze om jo oan te bieden? Hoe sille wy dy neame, om't der ûnder de minsken neat is gelyk oan dy? Want ús wurden binne ierdsk, oant jo alle toppen fan 'e wrâld foarby binne. Dêrom, as lofwurden oan jo rjochte wurde moatte, dan moat it it wurk wêze fan 'e ingels, de geast fan' e cherubs, yn in tonge fan fjoer. Dêrom wolle wy ek, nei't wy safolle as wy koene, dyn prestaasjes en songen hawwe nei it bêste fan ús fermogen foar jo, ús heil, no in ingellike stim fine. En wy komme ta de groetenis fan Gabriël, en sa earje ús hiele preek: "Wês bliid, seinige, de Heare is mei dy!".
Mar jou ús, Faam, net allinne te sprekken oer de dingen dy't Him en jo, dy't Him berne hawwe, eare en gloarje bringe, mar ek om se te oefenjen. Bereid ús ta om syn wenplakken te wurden, want oan Him heart de hearlikheid troch de ieuwen hinne. Amen.
