Fr. Ioannes Bourdin
Postquam Christus hanc parabolam "vi malo resistendi non reliquerat", persuaderi coepimus in Christianismo nullos esse milites martyres, qui arma necandi necandi sint, recusandi.
Puto hanc fabulam ortam esse cum versione imperatoria christianismi. Fertur bellatores martyres, nisi quia sacrificare numinibus noluerunt immolari.
Fuerunt enim inter eos qui omnino pugnare et occidere noluerunt, sicut et illi qui cum paganis pugnaverunt, sed contra Christianos armis uti noluerunt. Intendere non placet cur talis fabula constans oriatur.
Fortunate servata sunt martyrum gesta, in quibus primorum Christianorum tentamenta (inclusa contra milites) satis accurate descripta sunt.
Infeliciter, pauci orthodoxi Russorum eas cognoscunt, et etiam pauciores eas student.
Pleni sunt enim sanctorum vitas exemplorum obiectionis religiosae ad militiam. Paucos revocemus.
Hoc ipsum ob recusationem militarem exercendi Sanctus Maximilianus bellator anno 295 interfectus est. Eius iudicium in suo Martyrologio transcriptum servatur. In curia dixit:
« Pro hoc mundo pugnare non possum... Dico vobis, christianus sum ».
Respondens proconsul ostendit Christianos militasse in Romano exercitu. Maximilianus respondet:
"Hoc est officium suum. Christianus sum et non possum servire.
Item beatus Martinus Turonis baptizatus exercitum reliquit. Fertur accitus ad Caesarem ad exhibendum rei militaris arbitrium, sed noluit accipere, dicens:
"Usque modo vobis miles servivi. Nunc Christo serviam. Mercedem aliis da. Intendunt pugnare, et sum miles Christi, et non sum licet pugnare ».
Simili casu fuit noviter centurio sancti Markel conversi, qui in convivio militares honores cum verbis abiecit:
« Ihesu Christo eterni regi servio. iam non serviam principi tuo, et cultum deorum tuorum lignorum et lapideorum, quae sunt surda et muta idola, despicio.'
Materiae quoque a iudicio contra S. Markel servatae sunt. Fertur in hac curia proposuisse quod “…non decet christianum, qui Domino Christo servit, in mundi exercitibus servire”.
Sanctus Kibi, Sanctus Cadocus et S. Theagen, propter recusationem militiae christianae, inter divos canonizati sunt. Hic passus est cum S. Hieronymo. Ille rusticus solitarius fortis ac fortis, qui pro fide militis in imperium deductus est. Hieronymus ministrare noluit, venientes ad se reficiendum fugavit, et cum decem et octo aliis Christianis, qui etiam ad exercitum vocati sunt, in speluncis latentes. Imperatores milites speluncam expugnaverunt, sed Christianos vi capere non potuerunt. Eas cum callidissime educunt. Occisi sunt quidem idolis immolare nolentes, sed hoc magis ultimum pertinaciae suae militiae (de triginta duobus Christianis eo die conscriptis) necati sunt.
De legione Thebis, quae praeerat S. Mauricii, magis documenta sunt historia. Actus martyrii contra eos non servantur, sicut nullum erat iudicium. Sola traditio oralis, in Epistola S. Eucherii Episcopi descripta, manet. Huius legionis decem viri nominatim glorificantur. Ceteri noti sunt communi nomine Martyrum Agaun (non minus quam mille hominum). Arma capere contra hostes ethnicos omnino non recusarunt. Sed ipsi rebellarunt, cum Christianam rebellionem opprimere iussi sunt.
Dicebant se nullo modo posse necare fratres suos Christianos quacumque de causa;
« Manus nostras non possumus innocentium sanguine (Christianorum). Iuramentum sumus coram Deo antequam iuramus coram te. In iureiurando secundo nostro fiduciam habere non potes, si alterum alterum frangas, quod primum est. Iussisti nos interficere Christianos: ecce, nos idem sumus.
Fama erat legio tenuis, et omnis decimus miles interficitur. deinde, ut quisque noverat, decumam rursus interfecerunt, donec totam legionem interfecerunt.
S. Ioannes Bellator a militia non omnino recessit, sed in exercitu versatus est in eo quod in voce bellica vocatur actio dissolvendae - Christianos admonens de altera populatione, evadit expediendis, fratribus et sororibus in carcerem visendis (tamen, etc. secundum suam biographiam, possumus assumere quod sanguinem fundere non habuerit: probabiliter in custodia urbis fuit).
Exaggerationem esse arbitror dicere omnes veteres Christianos pacificos fuisse (si modo quia non habemus satis historicam materiam de vita Ecclesiae ex illo tempore). Primis tamen duobus saeculis animum eorum ad bellum, arma, militiam adeo acriter negavit, ut Celsus philosophus christianitatis acer, ita scripsit: "Si omnes faceretis, nihil obstaret Imperatori. solus omnino ac cum copiis ab eo desertis. Impetissimorum barbarorum in potestatem redacturum imperium.'
Cui Origenes christianus theologus respondet:
Docendi sunt christiani, non se contra suos hostes defendere; et quia leges homini mansuetudine et amore observaverunt, a Deo impetraverunt quod, si bellare concessum esset, si bene fecissent, impetraverunt.'
Pluris rationem habere debemus. Pios obiectos in primis Christianis non magna difficultas facta, late explicatur non militandi voluntate, sed eo quod imperatores non opus erat, ut iusto exercitu conscriptis repleretur.
Vasily Bolotov de hoc scripsit: "Romanae legiones multis voluntariis in signum venientibus repletae sunt." Ideo christiani servitium militare nonnisi in casibus extraordinariis adire potuerunt.
Res, cum Christiani in exercitu multi facti sunt, ita ut iam in custodia imperatoria militabant, solum exeunte saeculo III evenerunt.
Non est necesse ut post baptismum christianum recipiantur in ministerium. Pleraque nobis cognita, milites iam Christiani facti sunt. Et hic quidem talis, ut Maximilianus in servitio permanere possit, et alius in eo manere cogetur, limitando ea quae agenda esse existimat. Verbi gratia, armis non utimur contra fratres in Christo.
Limites liciti militis qui ad Christianitatem conversi sunt luculenter ineunte III saeculo a S. Hippolyto Romano in suis canonibus descripti sunt (regulae 3-10): «De magistratu et milite: numquam occides. etiam si mandatum acceperis… Miles in officio debet hominem non occidere. Si iubetur, non debet exsequi mandatum nec iurare debet. si noluerit, reprobetur. Qui in potestate gladii est, vel magistratus civitatis qui indicum gerit, desinat esse vel reprobari. Reiiciendi sunt proscriptiones vel fideles, qui volunt fieri milites, quia Deum contempserunt. Christianus non debet fieri miles, nisi capitali gladio compulsus. Non se gravat cruento peccato. Si autem sanguinem effuderit, sacramenta non sumat nisi per poenitentiam, lacrimas et fletum purificatus. Non callide sed timore Dei agere debet.
Tantum labente tempore Ecclesia Christiana coepit mutare, secedere a puritate idealis evangelici, accommodans exigentiis mundi, quod est alienum a Christo.
Et in monumentis christianis describitur quomodo hae mutationes fiant. Praesertim in materia primi Concilii Oecumenici (Nicaea) videmus quomodo, adoptione religionis christianae sicut status, christiani, qui antea a militia recesserant, in exercitum irruperunt. Nunc munera reddunt (monereo enim officium militare praetextum et bene sumptum — praeter bonum salarium, legio etiam pensiunculae optimae competit).
Eo tempore adhuc Ecclesia aegre tulit. Regula XII primi Concilii Oecumenici tales « apostatas » appellat: « Qui gratia ad professionem fidei vocati sunt, et primum zeli impulsum ostenderunt, auferendo cingula militaria, deinde, ut canis, redierunt. vomitum suum, ut quidam etiam pecunia et donis militaribus utentes restituantur: post triennium expendentes Scripturas in porticu audientes, decem anni iacent prostrati in ecclesia, veniam petentes ». Zonara in huius regulae interpretatione addit neminem omnino posse in militia manere, nisi prius Christianae fidei renuntiaverit.
Paucis tamen post decenniis S. Basilius Magnus de Christianis militibus a bello redeuntibus cunctanter scripsit: « Patres nostri in bello homicidium non reputaverunt, castitatis et pietatis vindices, ut mihi videtur, excusantes. Sed fortasse consulet eos tanquam immundos manus, a communione sanctorum mysteriorum triennio abstinere.'
Ecclesia tempus intrat cum inter Christum et Caesarem debet paria facere, uni servire et alteri non offendere.
Unde orta est fabula, quod primi Christiani non solum quia nolebant sacrificia diis offerre, abstinebant militare.
Ideo ad hodiernae fabulae veniamus, ut quilibet miles (ne christianus) ob iustam causam dimicans ut martyr et sanctus possit venerari.
Source: Facebook pagina personalis Auctoris, die 23.08.2023 edita.
https://www.facebook.com/people/%D0%98%D0%BE%D0%B0%D0%BD%D0%BD-%D0%91%D1%83%D1%80%D0%B4% D0%B8%D0%BD/pfbid02ngxCXRRBRTQPmpdjfefxcY1VKUAAfVevhpM9RUQbU7aJpWp46Esp2nvEXAcmzD7Gl/
