Од Мартин Хогер.
Кон каква Европа одиме? А, поконкретно, каде се Црквите и Црковните движења се движат во сегашната клима на растечка неизвесност? Смалувањето на Црквите е секако многу болна загуба. Но, секоја загуба може да создаде повеќе простор и повеќе слобода за средба со Бога.
Ова беа прашањата што ги постави германскиот филозоф Херберт Лауенрот на неодамнешната „Заедно за Европа“ средба во Темишвар. За него, сепак, прашање е дали христијаните се веродостојни сведоци на заедничкиот живот. https://together4europe.org/en/spaces-for-life-a-call-for-unity-from-together-for-europe-in-timisoara/
Францускиот писател Шарл Пеги ја опиша „надежта на малата сестра“ која со себе носи верба и љубов во детски импулс. Отвора нови хоризонти и нè наведува да кажеме „а сепак“, носејќи нè на непозната територија.
Што значи ова за црквите? Се чини дека деновите на катедралите завршија. Катедралата Нотр Дам во Париз гори... но христијанскиот живот изумира. Сепак, харизмите на христијанските движења можат да отворат нови патишта. За време на Втората светска војна, на пример, се родиле неколку движења, како огнено крштевање.
Судбината на општествата зависи од „креативните малцинства“.
Џозеф Рацингер, идниот папа Бенедикт Шеснаесетти, ја препознава релевантноста на овој поим уште од 1970 година. Од самиот почеток, христијанството е малцинство, малцинство од единствен вид. Обновената свест за овој карактеристичен факт на неговиот идентитет ветува големо ветување за иднината.
Прашањата за полот и авторитарната политика, на пример, исклучуваат, делат и поларизираат. Реципроцитетот роден од признавањето на харизмите и пријателството во центарот на Христос се двата суштински противотрови.
Во врска со реципроцитетот, Хелмут Никлас, еден од татковците на Заедно за Европа, напиша: „Само кога навистина ќе успееме да го примиме сопственото искуство за Бога, нашите харизми и нашите дарови на нов и подлабок начин од другите, нашата мрежа навистина ќе има иднина!“
А за важноста на пријателството, филозофката Ен Еплбаум забележа: „Мораме да ги избереме нашите сојузници и пријатели со најголема грижа, бидејќи само со нив е можно да се спротивставиме на авторитаризмот и поларизацијата. Накратко, мора да формираме нови сојузи.
Скриеното лице на Христос на патот кон Емаус
Во Христа, ѕидовите на омразата и разделбата се срушени. Приказната за Емаус ни дава да го разбереме ова: на нивното патување, двајцата ученици се длабоко ранети и поделени, но преку присуството на Христос кој им се придружува, се раѓа нова сегашност. Заедно, повикани сме да бидеме носители на оваа „Емаус вештина“ која носи помирување.
Словачката Марија Шпесова, од Европската мрежа на заедници, исто така медитирала за учениците на Емаус. Неодамна запознала млади луѓе кои ги исмевале христијаните, тврдејќи дека грешат.
Искуството на учениците Емаус и дава надеж. Исус го сокри своето лице за да ги донесе нивните срца на светлина и да ги исполни со љубов. Таа се надева дека овие тинејџери ќе го имаат истото искуство: откривање на скриеното лице на Исус. И тоа лице се покажува преку нашето!
Руксандра Ламбру, Романска православна и членка на Движењето Фоколаре, ги чувствува поделбите во Европа кога станува збор за пандемијата, вакцините против коронавирусот и државата Израел. Каде е Европа на солидарноста кога аргументите ги исклучуваат вредностите што ни се драги и кога го негираме постоењето на други или ги демонизираме?
Патот до Емаус ѝ покажа дека е неопходно да се живее верата во малите заедници: заедно одиме кај Господ.
Влијание на општествениот и политичкиот живот преку христијанските вредности
Според Валеријан Груп, член на Христијанското здружение на млади мажи, само една четвртина од населението на Германија ќе припаѓа на Католичката и Протестантската црква во 2060 година. Веќе денес, „големата црква“ повеќе не постои; помалку од половина од населението ѝ припаѓа, а заедничките убедувања исчезнуваат.
Но, на Европа и треба нашата вера. Треба да го вратиме тоа со тоа што ќе запознаеме луѓе и ќе ги поканиме да стапат во врска со Бог. Сегашната состојба на Црквите потсетува на онаа на првите Исусови ученици, со нивните „подвижни Цркви“.
Што се однесува до Костас Мигдалис, советник на Интерпарламентарното собрание за православие, православно движење кое обединува парламентарци од 25 земји, тој забележува дека одредени политички кругови ја мистифицираат историјата на Европа обидувајќи се да го избришат наследството на христијанската вера. На пример, на 336 страници од книга објавена од Советот на Европа за вредностите на Европа никаде не се спомнуваат христијанските вредности!
Сепак, наша должност како христијани е да зборуваме и да имаме влијание врз општеството... дури и ако црквите понекогаш ги гледаат луѓето вклучени во политиката со сомнеж.
Едуард Хегер, поранешен претседател и премиер на Словачка, исто така, ги повикува христијаните да излезат и да зборуваат, со храброст и љубов. Нивната вокација е да бидат луѓе на помирување.
„Дојдов овде со само едно барање, вели тој. Ни требате вие како политичари. Христијаните ни требаат и во политиката: тие носат мир и служат. Европа има христијански корени, но треба да го слушне Евангелието бидејќи повеќе не го знае“.
Повикот за храброст и доверба што го добив од Темишвар се сумира во овие зборови од Свети Павле: „Ние сме амбасадори испратени од Христос и како самиот Бог да го упатува својот апел преку нас: ве молиме во името Христови, помирете се со Бога“ (2 Кор 5,20).
Фото: Младите луѓе во традиционална облека од Романија, Унгарија, Хрватска, Бугарија, Германија, Словачка и Србија, сите присутни во Темишвар, не потсетија дека сме во срцето на Европа.
